H νέα αγωνιστική περίοδος είναι προ των πυλών, με τις περισσότερες εκ των ομάδων της διοργάνωσης να βρίσκονται σε στάδιο μονταρίσματος και ορισμένες εξ αυτών να έχουν ξεκινήσει ήδη τα επίσημα παιχνίδια. Η πρώτη covid-σεζόν αναμένεται με τεράστιο ενδιαφέρον όχι τόσο για το αγωνιστικό σκέλος, αλλά περισσότερο για το έξω-αγωνιστικό/ιατρικό. Αυτό όμως δεν επηρέασε τις ομάδες της Euroleague από το να προσπαθήσουν να ισχυροποιηθούν με ορισμένες ηχηρές μετακινήσεις, τις οποίες θα προσπαθήσουμε να καταγράψουμε σε ένα άτυπο τοπ-10. Η σειρά φυσικά με την οποία τις έβαλα είναι τυχαία, παρά τη μεγάλη επιστροφή του Σλούκι Λουκ στον Ολυμπιακό (μας).

Οι Houston Rockets βρίσκονται μπροστά σε άλλη μία μεγάλη πρόκληση, συνεχίζοντας την προσπάθεια να βρεθoύν ξανά στους τελικούς της περιφέρειάς τους και γιατί όχι και του ΝΒΑ. Η φετινή σεζόν αποτελεί ορόσημο για το πείραμα που ξεκίνησαν οι Daryl Morey και Mike D’Antoni πριν μερικά χρόνια και μοιάζει να πήρε την -ίσως- τελική του μορφή τον περασμένο Φλεβάρη, με την απομάκρυνση του Clint Capela και την καθιέρωση μιας άνευ «καθαρού» σέντερ πεντάδας. Φυσικά από έναν καινοτόμο προπονητή και αναμενόμενος ένα ακόμη νεωτερισμός  και η κατάληξη της προσπάθειας ίσως είναι σταθμός για τα επόμενα χρόνια και τη φιλοσοφία που θα ακολουθήσουν. Στο κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσουμε να βρούμε ορισμένους λόγους για τους οποίους μπορούν να φτάσουν #mexritelous και κάποιους για τους οποίους δεν πρόκειται να το καταφέρουν.

Mε τη σεζόν να έχει λάβει πρακτικά τέλος από την αρχή της πανδημίας, το ενδιαφέρον για το ευρωπαϊκό μπάσκετ περιορίστηκε στην καλοκαιρινή περίοδο και στις μετακινήσεις των παιχτών ενόψει της νέας αγωνιστικής σεζόν. Η ομάδα που μοιάζει να βρίσκεται μπροστά στην άτυπη κούρσα για την πρωταθλήτρια μεταγραφών έως τη στιγμή που γράφεται το κείμενο είναι η ΤΣΣΚΑ, με την απόκτηση δύο εκ των κορυφαίων παιχτών στις θέσεις των «ψηλών», των Τόρνικε Σενγκέλια και Νίκολα Μιλουτίνοφ, κινήσεις που έμοιαζαν αναμενόμενες ήδη από το περσινό καλοκαίρι.

Ομηρικών επών, ένα χαμένο προσκλητήριο και ένα φρούτο στάθηκαν τα αίτια για την αρπαγή της ωραίας Ελένης από τον Πάρη-Αλέξανδρο και έναν μακροχρόνιο δεκαετή πόλεμο ανάμεσα στους Αχαιούς και τους Τρώες.

Από τις μου αγαπημένες ταινίες φαντασίας αποτελούν αυτές της τριλογίας του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών. Η περίοδος της καραντίνας αποτέλεσε μία αφορμή ώστε να ξαναδώ τις ταινίες, αφού χρόνος υπήρχε άπλετος και κάπως έπρεπε να τον αξιοποιήσω. Στις συγκεκριμένες ταινίες οι βασικοί ήρωες μπορεί να είναι οι Άραγκορν και Φρόντο Μπάγκινς (με τον δεύτερο να φέρει το δύσκολο και βαρύ φορτίο να μεταφέρει και να καταστρέψει το Ένα Δαχτυλίδι στο Mount Doom), όμως στην πραγματικότητα, σημαντικότερος ήρωας όλων είναι ο φίλος του Φρόντο, ο Σαμ, ο οποίος αποτέλεσε τον πιο πιστό «στρατιώτη» της συντροφιάς του Δαχτυλιδιού και αυτόν που συνέβαλε τα μάλα στην επίτευξη του μεγάλου στόχου τους, σώζοντας τη Μέση Γη από τον Σάουρον.

Έχουν περάσει αρκετά χρόνια από την εποχή των Big 3 του Μαϊάμι και των δύο συνεχόμενων πρωταθλημάτων, με την τριάδα των Bosh, Wade, James να μεσουρανεί στο ΝΒΑ. Από τότε πολλά έχουν αλλάξει για την ομάδα από την πολιτεία της Florida. Οι δύο εξ αυτών έχουν αποσυρθεί από το άθλημα, ενώ ο LeΒron James, αφού έκανε πρώτα την υπόσχεσή του στο Cleveland πραγματικότητα, eδώ και δύο χρόνια είναι ο νέος πρίγκιπας του Bell-Air. Έκτοτε η ομάδα με την πιο cool εμφάνιση του ΝΒΑ (η Miami Vice) έχει καταφέρει να προκριθεί μόλις δύο φορές στα playoffs του πρωταθλήματος, την σεζόν 2015/16 και την σεζόν 2017/18.

Η Βαλένθια είναι γνωστή για την παέγια. Είναι επίσης γνωστή για τα πορτοκάλια της, κάτι που με κάνει να θέλω να την επισκεφτώ κάποια στιγμή μελλοντικά. Την είχα ακούσει κάμποσο άλλωστε και από την περίοδο πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες του 2004, εξαιτίας του γεννημένου εκεί αρχιτέκτονα, Σαντιάγκο Καλατράβα, που σχεδίασε για το στέγαστρο στο ΟΑΚΑ και την πεζογέφυρα στην Κατεχάκη. Φυσικά, γνώριζα και λάτρεψα την ομώνυμη ποδοσφαιρική ομάδα, η οποία υπό τις οδηγίες του Έκτορ Ραούλ Κούπερ είχε φτάσει σε δύο σερί τελικούς Champions League στις αρχές του 2000, με ποδοσφαιριστές όπως οι Μεντιέτα, Κλαούντιο Λόπεζ, Κανιθάρες και άλλοι.

Τα τελευταία χρόνια παρατηρούμε «εκροή» αρκετών παιχτών από τη Γηραιά Ήπειρο προς το ΝΒΑ, είτε αφορά νέους σε ηλικία παίχτες που αγωνίζονται στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις, είτε Αμερικάνους που πολλές φορές ψάχνουν ένα συμβόλαιο σε κάποια από τις 30 ομάδες του κορυφαίου πρωταθλήματος μπάσκετ και ας μην έχουν ρόλο στο βασικό ροτέισον ή τις ίδιες οικονομικές απολαβές. Φέτος βέβαια, το αντίθετο δρομολόγιο ακολούθησαν επίσης κάμποσοι, και δη μεγάλα ονόματα όπως οι Mirotic, Monroe με δέλεαρ (πιθανολογώ) το μεγάλο συμβόλαιο που δεν θα έβρισκαν στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού.

Οι περισσότεροι εξ ημών έχουμε ορισμένες «ένοχες» αθλητικές απολαύσεις.  Είτε αυτή μπορεί να είναι η παρακολούθηση ενός αγώνα της ελληνικής ποδοσφαιρικής λίγκας (lol), είτε να βλέπεις τον Ronnie O’Sullivan να πετυχαίνει ένα century break. Δεν κρύβω πως μία δική μου απόλαυση είναι να βλέπω αγώνες των Houston Rockets μιας και δηλώνω φαν του James Harden. Λέω «ένοχη» απόλαυση διότι, κακά τα ψέματα, δεν μπορούμε παρά να αποδεχτούμε πως η προσέγγιση της ομάδας του Mike D’Antoni μοιάζει για αρκετό κόσμο άνευ ενδιαφέροντος και ολίγον τι βαρετή, εν αντιθέσει με άλλες ομάδες της λίγκας όπως οι Warriors, οι Spurs –των περασμένων ετών φυσικά-, οι Celtics, oι Heat και άλλες.

Μετά το πέρας της περασμένης χρονιάς αρκετοί αναρωτιόμασταν πόσο καλός μπορεί να γίνει αυτός ο Luka Doncic, μετά την αναγνωριστική rookie σεζόν του, που τον βρήκε να κερδίζει δίκαια το ομώνυμο βραβείο του κορυφαίου νέου παίχτη στο ΝΒΑ. Πώς άραγε θα λειτουργούσε με έναν συμπαίχτη, σούπερ σταρ-unicorn του βεληνεκούς του Kristaps Porzingis στο πλάι του, όντας ήδη ο κινητήριος μοχλός των Mavericks, ειδικά μετά την ανταλλαγή του νούμερο εννιά του ντραφτ του 2017 Dennis Smith Jr.;