Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος των παιχτών που αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα τη φετινή χρονιά και έχουν περάσει από το Ελληνικό πρωτάθλημα ασχοληθήκαμε με τις πιο… «λαμπερές» παρουσίες. Υπάρχουν ,όμως ακόμα πέντε περιπτώσεις παιχτών, όχι τόσο ταλαντούχοι όπως οι πρώτοι, που έχουν επίσης περάσει από τα μέρη μας. Ας ρίξουμε μια ματιά λοιπόν στους υπόλοιπους.

Δεν κρύβω ότι ένα από τα πράγματα που μου προκαλούσαν πάντα εντύπωση από τις δύο «Ευρωλιγκάτες» ομάδες μας, ήταν το ελλιπές τμήμα σκάουτινγκ που φαίνεται να συνεχίζουν να έχουν. Ιδιαίτερα όσον αφορά το κομμάτι των ξένων αθλητών που αγωνίζονται στο εγχώριο πρωτάθλημα. Πάμπολλες οι περιπτώσεις παιχτών, που είχαν διακριθεί σε μικρότερους συλλόγους, αλλά οι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δεν ασχολήθηκαν με τις περιπτώσεις τους, με αποτέλεσμα να βρουν «στέγη» στο εξωτερικό και κατόπιν να διαπρέψουν με τις εμφανίσεις τους. Από τους Πιτ Μάικλ και Αντρέ Χάτσον έως την πιο… σύγχρονη περίπτωση, του Μάικ Τζέιμς (ο οποίος βέβαια επέστρεψε στην Ελλάδα, εις διπλούν ) υπήρξαν αρκετοί οι οποίοι δεν αξιολογήθηκαν σωστά, ώστε να επενδύσουν σε αυτούς οι δύο ομάδες. Σε αυτό το κείμενο θα δούμε κάποιες περιπτώσεις παιχτών που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα-πλην Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού- και αγωνίζονται αυτή τη στιγμή στην Ευρωλίγκα.

Με το φάιναλ φορ τον προσεχή Μάιο να διοργανώνεται στη Βιτόρια, οι συνθήκες μοιάζουν ιδανικές, τόσο για μας για να διοργανώσουμε ένα ταξίδι στη χώρα των Βάσκων με σκοπό να συνδυάσουμε το τερπνόν ( γαστρονομικές απολαύσεις) μετά του ωφελίμου (μπάσκετ), όσο και για την τοπική ομάδα να επιστρέψει στην τελική φάση της Ευρωλίγκα. Ο Πέντρο Μαρτίνεθ είχε την ευκαιρία να δουλέψει εξαρχής με την ομάδα, να βάλει τις δικιές του πινελιές στο ρόστερ, που βρίθει ποιότητας και ξεκάθαρων ρόλων, με αποτέλεσμα η πρώην Τάου και νυν Κιρολμπετ Μπασκόνια να μοιάζει από τα «μαύρα άλογα» της φετινής διοργάνωσης.

Νομίζω πως τα παιδιά στο σάιτ και ο Γκουρού με έχουν πάρει στο «ψιλό» και μου δίνουν τα preview των «τρελο-ομάδων» στην Ευρωλίγκα. Κάτι θα ξέρουν αυτοί βέβαια. Ίσως είναι κάτι που μου ταιριάζει άλλωστε. Αναντολού Εφές, λοιπόν.

‘’Here’s Johnnyyyy’’ είναι η ατάκα από την περίφημη ταινία ‘’Τhe Shining’’, με τον Τζακ Νίκολσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο, περίπου ως τρελός του χωριού. Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω την ομάδα από το Μιλάνο τα τελευταία χρόνια. Κάθε σεζόν ξεκινάει με προσδοκίες, ή για να είμαι πιο ακριβής με φιλοδοξίες να είναι καλύτερη από την προηγούμενη σεζόν. Στο τέλος όμως, η κατάληξη παραμένει η ίδια. Απογοήτευση, κακό μπάσκετ, παίχτες σε κατάσταση-yolo και το καλοκαίρι αρκετές μεταγραφές, αφού "λεφτά υπάρχουν", με σκοπό να αλλάξει προς το καλύτερο το αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας στη διοργάνωση. Φέτος ο προπονητής παρέμεινε ο ίδιος, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σιμόνε Πιανιτζιάνι, ενώ ουκ ολίγοι γνωστοί και εξαιρετικοί παίχτες ήρθαν στο Μιλάνο, όπως οι Τζέιμς και Νέντοβιτς. H περιφέρεια θα είναι η πιο… ‘’εκρηκτική’’ και γρήγορη στην Ευρωλίγκα, με τάση όμως προς το iso παιχνίδι, με ερωτηματικό το πώς θα εκμεταλλευτούν οι Μιλανέζοι τους ικανότατους πλάγιους σουτέρ και ψηλούς που έχουν. Θα καταφέρει κάτι παραπάνω η ομάδα από την πρωτεύουσα της μόδας, ή θα μείνουμε θεατές στο ίδιο έργο;

Μία από τις πιο αλλοπρόσαλλες ομάδες, οι οποίες κάθε χρόνο ξεκινάει με υψηλές βλέψεις τη χρονιά στην Ευρωλίγκα και στο τέλος καταλήγει «μπασκετικό ανέκδοτο» είναι η η Μιλάνο. Φέτος για άλλη μια χρονιά πραγματοποίησε ηχηρές μεταγραφές, ιδιαίτερα στην περιφέρεια, με τους Νέντοβιτς και Τζέιμς να «κλέβουν» την παράσταση. Όπως σχεδόν πάντα, βλέπουμε την ομάδα της Ολίμπια (πια) να έχει αποκτήσει στην περιφερειακή της γραμμή, παίκτες ballhoggers, αν μας επιτρέπεται να χαρακτηρίσουμε έτσι όσους χρειάζονται πάνω από μία μπάλα στην διάρκεια των αγώνων τους. Καθώς το φαινόμενο δεν είναι φετινό, αλλά ακολουθεί την ομάδα του Μιλάνου χρόνια τώρα, θα κάνουμε μια αναδρομή των τελευταίων χρόνων στο backcourt των «Ιταλών».

Στα χρόνια που παρακολουθώ-και θυμάμαι βασικά- αυτό το άθλημα, λίγες είναι οι ομάδες εκείνες που με έκαναν να παθιαστώ παραπάνω μαζί τους. Πόσο δε μάλλον οι εθνικές. Μία από τις εξαιρέσεις αποτέλεσε η πιο «αλήτικη», η πιο αλέγρα και πορωτική εθνική των τελευταίων χρόνων. Οι Γκαούτσος της Αργεντινής, η χρυσή γενιά που κατέκτησε τόσες διεθνείς διακρίσεις την περασμένη δεκαετία. Ο λόγος που με έκανε να την γουστάρω τόσο είχε ονοματεπώνυμο, και δεν ήταν άλλος από τον Μάνου Τζινόμπιλι, και ιδιαίτερα αυτός του τουρνουά στην (μπασκετομάνα) Ιντιανάπολις το 2002. Αυτό ήταν και το τουρνουά που έκανε τους Αμερικάνους να προσέξουν για τα καλά τον 25χρονο τότε γκαρντ, ο οποίος τρία χρόνια νωρίτερα είχε επιλεγεί από το Σαν Αντόνιο στο νούμερο 57 του ντραφτ. Ήταν το καλοκαίρι που θα άφηνε για τα καλά τη Γηραιά Ήπειρο και την Κίντερ Μπολόνια, θα μετακόμιζε στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου και θα γινόταν εν συνεχεία ένας αθλητής «τοτέμ» για τους Σπερς και εκ των κορυφαίων μη Αμερικανών όλων των εποχών.

Καλημέρα, καλησπέρα αγαπητοί φανζ. Με τη ζέστη να μας έχει «χτυπήσει» για τα καλά την πόρτα, με κάποιες σποραδικές παύσεις καλοκαιρινών καταιγίδων και αφότου ρίξαμε τις πρώτες μας βουτιές στη θάλασσα, ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε με το ‘’decision part three’’ και την απόφασή του Τζέιμς να μεταβεί στην «Πόλη των αγγέλων». Οκτώ χρόνια μετά την πρώτη αποχώρηση - live show - από τη γενέτειρα του, αυτή τη φορά έχοντας εκπληρώσει την προφητεία, «πήρε τα ταλέντα του» και έκανε ένα βήμα που αρκετοί δεν πίστευαν ότι θα γινόταν: Να φύγει από την ανατολική περιφέρεια και να μεταβεί στη δυτική. Θα προσπαθήσουμε να αποκωδικοποιήσουμε αυτή την μετακίνηση και πώς διαμορφώνεται η κατάσταση στον οργανισμό των Λέικερς, καθώς και στο κυνήγι της περίφημης υστεροφημίας του Λεμπρόν, λίγο πριν αναχωρήσουμε για τις καλοκαιρινές μας διακοπές.

Μετά το κείμενο των Γιάννη και Δημήτρη για τους λόγους που δυσκολεύονται οι Αμερικάνοι να επιλέξουν σε υψηλό νούμερο έναν ευρωπαίο μπασκετμπολίστα, ήρθε η ώρα να ασχοληθούμε – ξανά - με το «παιδί θαύμα» Λούκα Ντόντσιτς και την επιλογή του από τους Ντάλας Μάβερικς στο νούμερο τρία ( ή πέντε αν θέλετε ) του ντραφτ της περασμένης εβδομάδας. Ένα plot twist που είχαμε αναφέρει και στο προηγούμενο κείμενο για τον συγκεκριμένο παίχτη, δηλαδή να επιλεχτεί στην πρώτη τριάδα, αλλά από μια διαφορετική ομάδα. Μεταξύ μας, αφού γλύτωσε από την Ατλάντα, θα πρέπει να αισθάνεται ευτυχισμένος που θα αγωνιστεί στο κορυφαίο πρωτάθλημα. Στο κείμενο που ακολουθεί θα προσπαθήσουμε να δούμε κατά πόσο ταιριάζει στην ομάδα του… εκκεντρικού Μαρκ Κούμπαν, όπου θα τεθεί υπό τις οδηγίες ενός εκ των κορυφαίων προπονητών του ΝΒΑ, του Ρικ Καρλάιλ.

Με περίπου ένα μήνα να απομένει για τη διαδικασία του ντραφτ στο ΝΒΑ, τα σενάρια για την ομάδα που θα επιλέξει το «παιδί-θαύμα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ δίνουν και παίρνουν. Οι συγκυρίες για τον ίδιο μοιάζουν ιδανικές. Πολυτιμότερος παίχτης της Ευρωλίγκα, πολυτιμότερος παίχτης του φάιναλ φορ και πρωταθλητής Ευρώπης, τόσο σε συλλογικό, όσο και εθνικό επίπεδο στην ηλικία των 19 ετών. Με τους νεαρούς παίχτες που προέρχονται από το κολεγιακό πρωτάθλημα των Ηνωμένων Πολιτειών να προπονούνται και να ετοιμάζονται για το μεγάλο βήμα στην καριέρα τους, ο νεαρός Σλοβένος δρέπει τους καρπούς των προσπαθειών του, όντας ο παίχτης που οδήγησε τη Ρεάλ Μαδρίτης στην κορυφή. Μια ονειρική σεζόν, που το καλοκαίρι θα ολοκληρωθεί με τη μετακίνησή του (;) στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού. Σε αυτό το κείμενο θα προσπαθήσουμε να κρίνουμε το πόσο ταιριάζει στις ομάδες που θα βρεθούν στις τρεις πρώτες θέσεις της λοταρίας, με την υπόθεση πως πιθανόν δεν θα πάει παρακάτω.