Στην πρώτη ταινίας της επικής τριλογίας του Κρίστοφερ Νόλαν για τον Μπάτμαν, υπάρχει μια σκηνή στην οποία ο μπάτλερ του Μπρους Γουέιν,  Άλφρεντ - τον οποίο ενσαρκώνει εξαιρετικά ο Μάικλ Κέιν - γυρίζει προς τον τραυματισμένο και απογοητευμένο Μπρους και σε μια προσπάθεια να τον εμψυχώσει και να του τονώσει το ηθικό λέει: ‘’why do we fall sir? So that we can learn to pick ourselves up’’. Η ιστορία του Ντέρικ Ουίλιαμς μοιάζει να ταιριάζει στην προαναφερθείσα σκηνή από το Batman Begins και τη συγκεκριμένη φράση του Άλφρεντ. Ένας παίχτης ο οποίος επιλέχτηκε στο νούμερο δύο του ντραφτ πριν από οχτώ χρόνια, έφτασε να θεωρείται ένα από τα μεγαλύτερα busts στην ιστορία, πέρασε και από το κινέζικο πρωτάθλημα και ψάχνει αυτή τη χρονιά μέσω των εμφανίσεών του στην Ευρωλίγκα, την επιστροφή του στο ΝΒΑ.

Στο παρακάτω κείμενο θα ρίξουμε μια ματιά στην καριέρα του στην αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, τους λόγους για τους οποίους δεν κατάφερε να έχει την πορεία που αρκετοί περίμεναν και θα καταλήξουμε στα πεπραγμένα του στη Μπάγερν Μονάχου.

Ο δεύτερος γύρος της Ευρωλίγκα ξεκίνησε με τα αποτελέσματα να είναι αναμενόμενα μέσες άκρες. Η Ζάλγκιρις πήγε να κάνει τη ζημιά και να οδηγήσει σε δεύτερη συνεχόμενη ήττα την ΤΣΚΑ, αλλά ο x factor της αγωνιστικής μας είχε άλλη άποψη. Τα υπόλοιπα παιχνίδια κύλησαν όπως αναμέναμε. Εύκολες νίκες για Μπαρτσελόνα, Αρμάνι, που παραμένουν στο κυνήγι της τεταρτοπέμπτης θέσης, ομοίως για την Εφές του Αταμάν, που συνεχίζει να είναι ένα εξαιρετικό σύνολο στο επιθετικό κομμάτι, δυσκολεύτηκαν για ένα ημίχρονο οι πρωτοπόρες Φενέρ, Ρεάλ απέναντι στην –χωρίς Σενγκέλια - Μπασκόνια και την Μακάμπι αντίστοιχα. Η Χίμκι πέρασε από τους Κανάριους Νήσους με ένα εξαιρετικό δεύτερο δεκάλεπτο, ενώ το ντέρμπι Πρίστον-Λούιβιλ της αγωνιστικής βρήκε νικητή τον Ολυμπιακό, με τα μεταγραφικά ένθεν και ένθεν να παραμένουν στο προσκήνιο των δύο ελληνικών ομάδων.

Yπαρχουν αρκετές ιστορίες/περιπτώσεις στον κόσμο των comic books στις οποίες οι υπερήρωες είχαν έναν βοηθό-sidekick. Οι δύο πορεεύονταν μαζί, έως ότου το παραπαίδι –ελληνιστί - αποφάσιζε πως έφτανε η ώρα να φύγει από την «σκιά» του ήρωα και να μεγαλώσει μόνο, χωρίς την βοήθειά του. Κλασικότερο όλων, η περίπτωση του Μπάτμαν και του Νάιτγουινγκ. Όπως και ο χαρακτήρας που ενσαρκώνεται στο χαρτί, Ντικ Γκρέισον, έτσι και το sidekick των Ουίζαρντς, Μπράντλει Μπιλ, βαρέθηκε να βρίσκεται στο πλευρό του «χρησμένου» ηγέτη της ομάδας Τζον Γουόλ, κουρασμένος από τη συμπεριφορά του.

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος των παιχτών που αγωνίζονται στην Ευρωλίγκα τη φετινή χρονιά και έχουν περάσει από το Ελληνικό πρωτάθλημα ασχοληθήκαμε με τις πιο… «λαμπερές» παρουσίες. Υπάρχουν ,όμως ακόμα πέντε περιπτώσεις παιχτών, όχι τόσο ταλαντούχοι όπως οι πρώτοι, που έχουν επίσης περάσει από τα μέρη μας. Ας ρίξουμε μια ματιά λοιπόν στους υπόλοιπους.

Δεν κρύβω ότι ένα από τα πράγματα που μου προκαλούσαν πάντα εντύπωση από τις δύο «Ευρωλιγκάτες» ομάδες μας, ήταν το ελλιπές τμήμα σκάουτινγκ που φαίνεται να συνεχίζουν να έχουν. Ιδιαίτερα όσον αφορά το κομμάτι των ξένων αθλητών που αγωνίζονται στο εγχώριο πρωτάθλημα. Πάμπολλες οι περιπτώσεις παιχτών, που είχαν διακριθεί σε μικρότερους συλλόγους, αλλά οι Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός δεν ασχολήθηκαν με τις περιπτώσεις τους, με αποτέλεσμα να βρουν «στέγη» στο εξωτερικό και κατόπιν να διαπρέψουν με τις εμφανίσεις τους. Από τους Πιτ Μάικλ και Αντρέ Χάτσον έως την πιο… σύγχρονη περίπτωση, του Μάικ Τζέιμς (ο οποίος βέβαια επέστρεψε στην Ελλάδα, εις διπλούν ) υπήρξαν αρκετοί οι οποίοι δεν αξιολογήθηκαν σωστά, ώστε να επενδύσουν σε αυτούς οι δύο ομάδες. Σε αυτό το κείμενο θα δούμε κάποιες περιπτώσεις παιχτών που αγωνίστηκαν στην Ελλάδα-πλην Ολυμπιακού, Παναθηναϊκού- και αγωνίζονται αυτή τη στιγμή στην Ευρωλίγκα.

Με το φάιναλ φορ τον προσεχή Μάιο να διοργανώνεται στη Βιτόρια, οι συνθήκες μοιάζουν ιδανικές, τόσο για μας για να διοργανώσουμε ένα ταξίδι στη χώρα των Βάσκων με σκοπό να συνδυάσουμε το τερπνόν ( γαστρονομικές απολαύσεις) μετά του ωφελίμου (μπάσκετ), όσο και για την τοπική ομάδα να επιστρέψει στην τελική φάση της Ευρωλίγκα. Ο Πέντρο Μαρτίνεθ είχε την ευκαιρία να δουλέψει εξαρχής με την ομάδα, να βάλει τις δικιές του πινελιές στο ρόστερ, που βρίθει ποιότητας και ξεκάθαρων ρόλων, με αποτέλεσμα η πρώην Τάου και νυν Κιρολμπετ Μπασκόνια να μοιάζει από τα «μαύρα άλογα» της φετινής διοργάνωσης.

Νομίζω πως τα παιδιά στο σάιτ και ο Γκουρού με έχουν πάρει στο «ψιλό» και μου δίνουν τα preview των «τρελο-ομάδων» στην Ευρωλίγκα. Κάτι θα ξέρουν αυτοί βέβαια. Ίσως είναι κάτι που μου ταιριάζει άλλωστε. Αναντολού Εφές, λοιπόν.

‘’Here’s Johnnyyyy’’ είναι η ατάκα από την περίφημη ταινία ‘’Τhe Shining’’, με τον Τζακ Νίκολσον στον πρωταγωνιστικό ρόλο, περίπου ως τρελός του χωριού. Κάπως έτσι θα μπορούσα να περιγράψω την ομάδα από το Μιλάνο τα τελευταία χρόνια. Κάθε σεζόν ξεκινάει με προσδοκίες, ή για να είμαι πιο ακριβής με φιλοδοξίες να είναι καλύτερη από την προηγούμενη σεζόν. Στο τέλος όμως, η κατάληξη παραμένει η ίδια. Απογοήτευση, κακό μπάσκετ, παίχτες σε κατάσταση-yolo και το καλοκαίρι αρκετές μεταγραφές, αφού "λεφτά υπάρχουν", με σκοπό να αλλάξει προς το καλύτερο το αγωνιστικό πρόσωπο της ομάδας στη διοργάνωση. Φέτος ο προπονητής παρέμεινε ο ίδιος, ο γνωστός και μη εξαιρετέος Σιμόνε Πιανιτζιάνι, ενώ ουκ ολίγοι γνωστοί και εξαιρετικοί παίχτες ήρθαν στο Μιλάνο, όπως οι Τζέιμς και Νέντοβιτς. H περιφέρεια θα είναι η πιο… ‘’εκρηκτική’’ και γρήγορη στην Ευρωλίγκα, με τάση όμως προς το iso παιχνίδι, με ερωτηματικό το πώς θα εκμεταλλευτούν οι Μιλανέζοι τους ικανότατους πλάγιους σουτέρ και ψηλούς που έχουν. Θα καταφέρει κάτι παραπάνω η ομάδα από την πρωτεύουσα της μόδας, ή θα μείνουμε θεατές στο ίδιο έργο;

Μία από τις πιο αλλοπρόσαλλες ομάδες, οι οποίες κάθε χρόνο ξεκινάει με υψηλές βλέψεις τη χρονιά στην Ευρωλίγκα και στο τέλος καταλήγει «μπασκετικό ανέκδοτο» είναι η η Μιλάνο. Φέτος για άλλη μια χρονιά πραγματοποίησε ηχηρές μεταγραφές, ιδιαίτερα στην περιφέρεια, με τους Νέντοβιτς και Τζέιμς να «κλέβουν» την παράσταση. Όπως σχεδόν πάντα, βλέπουμε την ομάδα της Ολίμπια (πια) να έχει αποκτήσει στην περιφερειακή της γραμμή, παίκτες ballhoggers, αν μας επιτρέπεται να χαρακτηρίσουμε έτσι όσους χρειάζονται πάνω από μία μπάλα στην διάρκεια των αγώνων τους. Καθώς το φαινόμενο δεν είναι φετινό, αλλά ακολουθεί την ομάδα του Μιλάνου χρόνια τώρα, θα κάνουμε μια αναδρομή των τελευταίων χρόνων στο backcourt των «Ιταλών».

Στα χρόνια που παρακολουθώ-και θυμάμαι βασικά- αυτό το άθλημα, λίγες είναι οι ομάδες εκείνες που με έκαναν να παθιαστώ παραπάνω μαζί τους. Πόσο δε μάλλον οι εθνικές. Μία από τις εξαιρέσεις αποτέλεσε η πιο «αλήτικη», η πιο αλέγρα και πορωτική εθνική των τελευταίων χρόνων. Οι Γκαούτσος της Αργεντινής, η χρυσή γενιά που κατέκτησε τόσες διεθνείς διακρίσεις την περασμένη δεκαετία. Ο λόγος που με έκανε να την γουστάρω τόσο είχε ονοματεπώνυμο, και δεν ήταν άλλος από τον Μάνου Τζινόμπιλι, και ιδιαίτερα αυτός του τουρνουά στην (μπασκετομάνα) Ιντιανάπολις το 2002. Αυτό ήταν και το τουρνουά που έκανε τους Αμερικάνους να προσέξουν για τα καλά τον 25χρονο τότε γκαρντ, ο οποίος τρία χρόνια νωρίτερα είχε επιλεγεί από το Σαν Αντόνιο στο νούμερο 57 του ντραφτ. Ήταν το καλοκαίρι που θα άφηνε για τα καλά τη Γηραιά Ήπειρο και την Κίντερ Μπολόνια, θα μετακόμιζε στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου και θα γινόταν εν συνεχεία ένας αθλητής «τοτέμ» για τους Σπερς και εκ των κορυφαίων μη Αμερικανών όλων των εποχών.