Σε μια περίοδο που άπαντες επιχειρούν, ενδεχομένως όσο ποτέ, να μηδενίσουν το πώς παίζεται σήμερα το μπάσκετ και τους πρωταγωνιστές του, πιστεύοντας πως αυτό σταμάτησε κάπου κοντά στα τελειώματα της προηγούμενης χιλιετίας, το “Last Dance” έρχεται να μας υπενθυμίσει το εξής: Για να χτιστεί μια ομάδα σε βάθος χρόνου, ώστε να διεκδικεί πρωταθλήματα, να τα κατακτά και να διατηρείται στην κορυφή, χρειάζεται ένα ικανότατο front office, με έναν General Manager που πρέπει να είναι κυνικός, ρεαλιστής, αδυσώπητος, και πάνω απ’ όλα ψυχρός. Ο Jerry Krause είχε ακριβώς αυτά τα στοιχεία και οι Chicago Bulls του χρωστούν τα πάντα.

Η απόφαση του Jalen Green να πει “ναι” στην πρόταση της G-League, έναντι ενός διόλου ευκαταφρόνητου ποσού ($500 χιλιάδες για έναν χρόνο δεν είναι δα και λίγα), είναι ένα από τα θέματα που συζητούνται έντονα, ένεκα και της παρατεταμένης αθλητικής αγωνιστικής ξηρασίας που προκάλεσε η πανδημία. Η δε πρόσφατη “απάντηση” του NCAA, να επιτρέπει πλέον κάποια endorsements αθλητών, καταδεικνύει σαφώς την απειλή του νέου μπασκετικού ορίζοντα που απλώνεται στις ΗΠΑ, όσον αφορά το κολεγιακό μπάσκετ, αλλά παράλληλα και την υποκρισία πολλών ετών από την πλευρά των κολεγίων. Και ενώ οι απόψεις διίστανται για το αν ο 18χρονος -δυνητικός- star έπραξε σωστά και δεν θα αγωνιστεί σε κολεγιακό επίπεδο, υπάρχουν και εκείνες που αναφέρουν πως η αλλαγή που φέρνει η G-League, τη δυνατότητα δηλαδή να υπογράφει παίκτες από το λύκειο, θα επηρεάσει όχι μόνο τις ΗΠΑ, αλλά τη ροή ταλέντου σε παγκόσμιο επίπεδο.