Αν σας έλεγαν ότι μια εθνική ομάδα μπάσκετ που μετράει μόλις μερικά χρόνια ζωής, και μια ομοσπονδία που αναγνωρίστηκε το 2013, θα κατάφερνε να προκριθεί στο φετινό Μουντομπάσκετ, και μάλιστα από εκεί να πάρει απευθείας πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024, πώς θα αντιδρούσατε; Ενδεχομένως να πηγαίνατε να συνεχίσετε αμέριμνοι τις ζωές σας, αλλά εφόσον διαβάζετε αυτές τις γραμμές σε αυτό το σάιτ, θεωρώ ότι όπως κι εγώ θα πιάνατε τον εαυτό σας να υποστηρίζει αυτή την ομάδα αυθόρμητα. Μιλάμε φυσικά για την ομάδα του Νότιου Σουδάν που διανύει μέρες δόξας, δεδομένης της βραχύχρονης ιστορίας της.

Όμιλοι τέλος και επίσημα. Η Εθνική μας κοψοχόλιασε αλλά νίκησε, η Βραζιλία βρήκε τον ήρωα που χρειαζόταν σήμερα, οι Σέρβοι έχουν μια σπάνια σε επίπεδο εθνικών ομάδων ευκαιρία για εκδίκηση, ενώ οι ομάδες της Σλοβενίας, της Γερμανίας και της Αυστραλίας αναγκάζονται να παίξουν στο 100% από νωρίς.

Μέσα στον φλεγόμενο και δυστοπικό Ιούλιο που ζούμε, κυκλοφόρησε μια είδηση που στα δικά μου χείλη τουλάχιστον τοποθέτησε ένα χαμόγελο και μια αμυδρή ελπίδα για το μέλλον. Μια αθλήτρια της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας δικαιώθηκε στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων για καταπάτηση τους. Πριν περάσουμε στα της υπόθεσης,  στα των λοιπών εμπλεκομένων, και στα των κοινωνικών προεκτάσεων, ας αρχίσουμε με το κεντρικό πρόσωπο, που φυσικά δεν είναι άλλο από την Caster Semenya.

Σε περίπτωση που δεν το πήρατε χαμπάρι, αυτές τις μέρες διεξάγεται στα γήπεδα της Αυστραλίας και της Νέας Ζηλανδίας το ένατο Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου γυναικών. Είναι μια σημαντική διοργάνωση για πολλούς λόγους, καθώς μεταξύ άλλων η FIFA αποφάσισε να επεκτείνει τον αριθμό των ομάδων της τελικής φάσης σε 32 από 24, ανοίγοντας περαιτέρω την αγορά και προσεγγίζοντας περισσότερους πιθανούς θεατές.

Κάτι λιγότερο από δύο εβδομάδες πριν, σε μία από τις ομαδικές του Basketball Guru, συζητούσαμε για τις προσδοκίες μας από τον φετινό Παναθηναϊκό, που ως εκείνο το σημείο είχε δεν είχε μία πεντάδα παίκτες να παρατάξει. Είχε υπογράψει μεν τον Λούκα Βιλντόσα και έναν από τους τρεις κορυφαίους σέντερ πέρυσι, τον Ματίας Λεσόρ, αλλά ήταν γυμνός σε όλο το υπόλοιπο ρόστερ. Σήμερα, οι πράσινοι έχουν ολοκληρώσει προς στιγμήν εννιά μεταγραφές (θυμηθήκαμε εποχές Χενκ Τεν Κάτε) και οι αρκετοί φίλαθλοι του κοιτούν αεροπορικά προς Βερολίνο για το τελευταίο τριήμερο του Μαγιού του 2024. Όνειρα θερινής νυκτός θα πω εγώ.

Πριν λίγες μέρες είχαμε το πολύκροτο NBA Draft του 2023, με τον Victor Wembanyama φυσικά να κλέβει την παράσταση. Δια χειρός Δημήτρη Χρυσικού διαβάσατε μια πρώτη ανάλυση του Top-15, πριν περάσουμε στο Summer League που εκτυλίσσεται αυτές τις μέρες. Επομένως, ήρθε η ώρα να ρίξουμε μια ματιά και σε μερικούς παίκτες που ενδέχεται να αποδώσουν πολύ περισσότερο σε σύγκριση με τον αριθμό στον οποίο επιλέχθηκαν. Sleepers ή steals τους λένε στο Μούρικα, ειλικρινά όποιος ξέρει τη διαφορά να μου στείλει μήνυμα.

Το καλοκαίρι του 2003, λίγες μέρες αφού στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης, στη Μπαρτσελόνα είδαν τον Γιασικεβίτσιους να μετακομίζει από την Καταλονία στο Τελ Αβίβ, όπου συνέχισε τα ανδραγαθήματα του. Το κενό που άφησε ανυπολόγιστο, η δε Μπάρσα δεν αποπειράθηκε καν να το καλύψει με παίκτη αντίστοιχου διαμετρήματος ή stardom. Αντ’ αυτού, υπέγραψε τον Βλάντο Ιλιέφσκι, τον Μαρκ Γκασόλ, τον Βίκτορ Σάδα και τον μετέπειτα αρχηγό της Ρότζερ Γκριμάου. 20 χρόνια μετά ίδιο σκηνικό. Ο Σάρας αποχωρεί ξανά από τη Μπαρτσελόνα αυτή τη φορά ως προπονητής, κι ο Γκριμάου καλείται να κάνει ό,τι μπορεί στη θέση του.

Παραμονές του Ευρωμπάσκετ γυναικών, η αρχηγός της Εθνικής ομάδας, Κατερίνα Σωτηρίου, δήλωσε ότι οι προσδοκίες της φετινής ομάδας είναι τουλάχιστον μία νίκη. Να κάνει ένα παραπάνω βήμα από τη διοργάνωση του 2021 όπου έγραψε 0/3 στους ομίλους. Μπορεί να ακούγεται κάπως μικρός σαν στόχος, όμως έτσι όπως είναι δομημένοι οι όμιλοι του τουρνουά, μία νίκη σε στέλνει κατά πάσα πιθανότητα στα μπαράζ για τα προημιτελικά κι εκεί όλα γίνονται. Επομένως, εφόσον πέτυχαν νίκη κόντρα στη Λετονία και πέρασαν στα μπαράζ, μπορούμε να πούμε ότι αποστολή εξετελέσθη; Θεωρητικά ναι, πρακτικά ίσως όχι. Θα επιστρέψουμε σε αυτό, πάμε λίγο στα αγωνιστικά.

Στο άκουσμα της κόρνας που σήμανε τη λήξη της αναμέτρησης μεταξύ Μαυροβουνίου και Ελλάδας, οι παίκτριες της Γιελένα Σκέροβιτς έγιναν μπουλούκι στο παρκέ κι άρχισαν να πανηγυρίζουν. Στον αντίποδα, οι Ελληνίδες μπασκετομπολίστριες έφυγαν με σκυμμένο το κεφάλι για τα αποδυτήρια. Αν βλέπατε αυτή την εικόνα χωρίς να ξέρετε σε τι φάση βρίσκεται το τουρνουά, θα υποθέτατε ότι επρόκειτο για μια νοκ άουτ μάχη στα προημητελικά ή και παραπάνω. Εδώ όμως ήταν μόλις το εναρκτήριο παιχνίδι και των δύο ομάδων, και συμπτωματικά όλης της διοργάνωσης.

Μετά το sweep των Nuggets επί των Lakers, ο JJ Redick ήταν καλεσμένος τηλεφωνικά στο Dan Patrick Show, όπου κλήθηκε να απαντήσει πληθώρα ερωτήσεων, μεταξύ άλλων και για το δίδυμο Jokic – Murray. Χαρακτήρισε τον Καναδό γκαρντ ως το τέλειο Νο 2 δίπλα στον σπουδαίο Jokic, ένας ιδανικός Ρόμπιν πλάι στον Σέρβο Μπάτμαν. Μετά τα όσα έχουμε δει στην postseason και στους τελικούς τείνω να διαφωνήσω μαζί του, μου είναι αδύνατο πια να θεωρώ sidekick τον Murray. Γιατί η αγωνιστική του παρουσία είναι εξίσου κομβική, όσο και του Jokic. Μην παρεξηγηθώ, δε συγκρίνω μέγεθος, ταλέντο ή σημαντικότητα στην ομάδα. Μιλώ καθαρά για την απόδοση εντός παρκέ.