Αν στην Ευρώπη υπάρχουν θεματάκια κούρασης με το πρόγραμμα, στο ΝΒΑ θα έπρεπε να 'χουν κρεμαστεί από τις λάμπες με το “παίζω, πηγαίνω αεροδρόμιο, διασχίζω όλη (ή τη μισή τέλος πάντων) την Αμερική, προσγειώνομαι, μπαίνω στο λεωφορείο, πηγαίνω στο ξενοδοχείο -συνήθως χάραμα-, πρέπει να κοιμηθώ, να προλάβω να ξεκουραστώ, ώστε την επομένη να παίξω” και φτου και από την αρχή. Σκέψου πως κάθε ομάδα υπολογίζεται πως καλύπτει 96.560 χιλιόμετρα κάθε σεζόν.

Βέβαια, στο ΝΒΑ έχουν εξελίξει σε επιστήμη τα πάντα. Ακόμα και τον ύπνο των παικτών -δεδομένου ότι υποβάλλονται σε έλεγχο ποιότητας και ποσότητας ύπνου, προκειμένου να καταλήξουν οι ειδικοί στο πρόγραμμα που τους κάνει πιο αποτελεσματικούς ΚΑΙ σε αυτόν τον τομέα. Μια στιγμή και θα σου εξηγήσω ακριβώς τι εννοώ.