Ο απόλυτα πετυχημένος Ολυμπιακός της σεζόν 2022-23 φαίνεται πως διάγει ένα κρίσιμο καλοκαίρι. Οι δύο κατά τεκμήριο ποιοτικότεροι παίκτες του φαίνεται πιθανό να αποχωρήσουν από την ομάδα και σε περίπτωση που τελικά γίνει το δύο στα δύο, τότε ο οργανισμός θα κληθεί να τους αντικαταστήσει με μονάδες υψηλής ποιότητας, προκειμένου να διατηρήσει την ανταγωνιστικότητα του ρόστερ σε υψηλά επίπεδα. Δεν θα είναι εύκολο, αλλά δεν είναι και αυτό που έχει τόση σημασία. Βασικά, ίσως να μην έχει καθόλου σημασία και θέλω να δούμε σήμερα το γιατί.

Αν υποθέσουμε πως κάπου υπάρχει ένα μπαούλο, όπου ασφυκτιούν στριμωγμένες όλες οι μαλακίες που έχουν κατά καιρούς ειπωθεί γύρω από το μπάσκετ, τότε με το άνοιγμα του μία από τις πρώτες που θα ελευθερωθεί θα είναι πιθανότατα η εξής: "O Μπαρτζώκας πήρε την Ευρωλίγκα με την ομάδα του Ίβκοβιτς". O πιο εμφατικός τίτλος της πρόσφατης ιστορίας της διοργάνωσης είχε την υπογραφή του νέου (και παλιού) κόουτς ζωγραφισμένη παντού στο παρκέ της Ο2 του Λονδίνου, για τον απλούστατο λόγο πως εκείνος ήταν ο προπονητής του Ολυμπιακού τότε. Ήταν εκείνος που μπαινόβγαινε κάθε μέρα στα αποδυτήρια, εκείνος που έπρεπε να κρατήσει τις ισορροπίες εντός τους, να αναθέσει τους ρόλους στο παρκέ, να αντικαταστήσει τους τραυματίες και τους περίεργους (Ντόρσεϊ), να προετοιμάσει το πλάνο ενόψει του επόμενου αντιπάλου και φυσικά ενόψει του φάιναλ φορ.

Λίγες ημέρες πριν, αμέσως μετά το παιχνίδι Ολυμπιακός - Χίμκι, συναντηθήκαμε με τον προπονητή της ρώσικης ομάδας, Γιώργο Μπαρτζώκα. Συζητήσαμε επί μία ώρα, χωρίς διάλειμμα. Mέσα από την συζήτηση προέκυψε η εκπομπή που ακολουθεί.

Ευχαριστούμε πολύ τον κύριο Μπαρτζώκα για τον χρόνο που μας διέθεσε, όπως και για την ειλικρινή του διάθεση να μοιραστεί μαζί μας ένα μεγάλο εύρος πληροφοριών, σε βάθος σπάνιο για τα δεδομένα ανάλογων συνέντευξεων. Το αποτέλεσμα ήταν η κουβέντα να επεκταθεί σε ένα σωρό πράγματα, όπως θα διαπιστώσετε και παρακάτω. Ο κόουτς της Χίμκι μίλησε για τακτική, στελέχωση, κοινωνικά ζητήματα και φυσικά για το πέρασμα του από τον Ολυμπιακό και την ιδιοσυγκρασία του. Λέξεις κλειδια: Σβεντ, Πρίντεζης, Kurucs, media, τρίποντο, analytics, στελέχωση.

Χωρίς άλλη χρονοτριβή, "Coach B",  ή αλλιώς 60 λεπτά με τον Γιώργο Μπαρτζώκα. Κόουτς, καλή τύχη!

Η Χίμκι του Γιώργου Μπαρτζώκα είχε πέρυσι τα πάνω της και τα κάτω της, όμως ολοκλήρωσε την σεζόν με αναμφίβολα θετικό πρόσημο, κάτι που ανανέωσε δίκαια την εμπιστοσύνη των Ρώσων στον Έλληνα προπονητή. Η συνταγή δομήθηκε γύρω από την επιρροή του ενός (ο Σβεντ είχε usage 34% στην Ευρωλίγκα συμφωνα με το Real GM), την άμυνα με αλλαγές ή λίγες βοήθειες και τα πολλά τρίποντα. Η Χίμκι ήταν πρώτη σε προσπάθειες πίσω από τα 6,75 στην Ευρωλίγκα, με περίπου 27,5 ανά ματς και το ικανοποιητικό - απλώς - 36 %. Η στελέχωση της φετινής ομάδας μοιάζει να θέλει να διορθώσει κυρίως αυτό το τελευταίο νούμερο, να μειώσει κάπως την επιρροή του Σβεντ και, τέλος, να αποκτήσει περισσότερη σταθερότητα κοντά στο καλάθι, καθώς ο τραυματισμός του Τόμας Ρόμπινσον έκανε πέρυσι τις ιεραρχίες μπάχαλο και υπονόμευσε το αμυντικό πλάνο. Πάμε να δούμε μερικά πραγματάκια.

"Δεν είναι αλήθεια ότι ήθελα να βγάλω την μπάλα από τα χέρια του Σπανούλη. Δε γίνεται αυτό. Ήθελα να μειώσω την εξάρτηση της ομάδας από αυτόν. Όταν από τις 80 επιθετικές αποφάσεις, παίρνει ένας παίκτης τις 50-60, αν ξυπνήσει ένα πρωί άρρωστος έχεις πρόβλημα." Το απόσπασμα που διαβάσατε προέρχεται από μία από τις καλύτερες συνεντεύξεις που έχω διαβάσει τα τελευταία χρόνια, εκείνη του Γιώργου Μπαρτζώκα στον ιστότοπο popaganda.gr. O Έλληνας τεχνικός , ένας από τους ελάχιστους στο ευρωπαϊκό μπάσκετ με αληθινά διαφορετική προπονητική πρόταση, εξέφρασε ανοιχτά την αντίθεση του στην εξάρτηση ενός συνόλου από τον καλύτερο παίκτη του, κάτι που ειδικά στην περίπτωση του Ολυμπιακού της Χίμκι είναι πλέον φανερό ότι χρειάζεται. Μισό λεπτό, μπλέχτηκα.

Η Χίμκι επιστρέφει στην ευρωλίγκα με φιλοδοξίες και σχεδόν ολικό λίφτινγκ. Παίκτες που ήταν για πολλά χρόνια στην ομάδα έφυγαν την τελευταία διετία και πλέον η δεύτερη τη τάξει ρωσική ομάδα κοιτάζει προς την διάκριση υπό ένα τελείως διαφορετικό τακτικό πρίσμα. Θα έλεγε κανείς πως η σκάρτη διετία Ιβάνοβιτς εξυπηρέτησε αυτόν τον ακριβώς τον σκοπό: το πέρασμα από το συστηματικό μπάσκετ του Ρίμας Κουρτινάιτις στο δόγμα "αμυνα και ρυθμός" του Γιώργου Μπαρτζώκα. Στις περιγραφές γύρω από τον Ελληνα τεχνικό συχνά μένει απ'εξω ένα από τα μεγαλύτερα προτερήματα του. Φτιάχνει εξαιρετικές αμυντικές ομάδες, όπως ήταν τόσο ο Ολυμπιακός, όσο και οι Κουμπάν - Μπαρτσελόνα. Απλώς η τελευταία δεν είχε κάτι άλλο να επιδείξει. Η Χίμκι αντίθετα δείχνει ένα σύνολο πιο κοντά στα θέλω του κόουτς, καθώς εκεί ο Μπαρτζώκας θα βρει μεταξύ αλλων και έναν παίκτη-δώρο, τυλιγμένο σε κορδέλα. Τον Αλεξέι Σβεντ. Για να δούμε μερικά πραγματάκια.

Παρακολούθησα με πολύ ενδιαφέρον την περυσινή χρονιά του Γιώργου Μπαρτζώκα στην Μπαρτσελόνα, καθώς εκείνος είναι ένας από τους αγαπημένους μου προπονητές. Εχει μία απλότητα στο παιχνίδι που σχεδιάζει, η οποία θυμίζει Ιβκοβιτς, υπό την έννοια ότι η τακτική του αναδεικνύει τα χαρακτηριστικά των παικτών. Αυτό έκανε πάντα και ο Ντούντα, όσο τον θυμάμαι και σε παλιότερες δουλειές του, το κύριο χαρακτηριστικό των οποίων ήταν ότι θαύμαζες τους παίκτες ελεύθερους. Οποιος θυμάται πως ανοιγόταν στο γήπεδο ο Πανιώνιος, πώς έλαμπε ο Φώτσης στην Ντινάμο ή πώς η μαγική τετράδα του ΠΑΟΚ (Μπάρλοου, Μπάνε, Κόρφας, Κλιφ) κατέστρεφε τους αντιπάλους της , σίγουρα μπορεί να αντιληφθεί την ουσία του ζητήματος. Δουλεμένες θέσεις και αποστάσεις στο ακέραιο, και κατόπιν ελάχιστη προπονητική παρέμβαση, κυρίως στους τομείς της ψυχολογικής ώθησης ή του ελέγχου του ρυθμού. Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως ο Μπαρτζώκας διαδέχτηκε απόλυτα επιτυχημένα τον Ντούντα στον Ολυμπιακό, αφαιρώντας κάπως ταχύτητα και προσθέτοντας έξτρα περιφερειακό παιχνίδι. Στην βάση της φιλοσοφίας τους βρίσκονται οι παίχτες, για αυτό και η στελέχωση μετράει, και μετράει πολύ.

Προσωπικά δεν έχω καμία συμπάθεια στην Μπαρτσελόνα. Ούτε και στην Ρεάλ για να μην παρεξηγηθούμε. Όμως τη φετινή χρονιά, έχω πιάσει πάρα πολλές φορές τον εαυτό μου να νοιώθει οίκτο για την αγωνιστική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το καμάρι της Καταλονίας.

 Όπως είχαμε δει και παλιότερα, η φετινή χρονιά είναι μια χρονιά κομβική και μετάβασης για την ομάδα της Μπαρτσελόνα, καθώς μετά από οκτώ χρόνια έφυγαν οι Creus και Pascual από τις θέσεις του Τεχνικού Διευθυντή και προπονητή αντίστοιχα, και στην θέση τους ήρθαν οι De la Fuentes και Μπαρτζώκας. Αν και η χρονιά ξεκίνησε με τις καλύτερες προδιαγραφές όταν η ομάδα κέρδισε στον ημιτελικό του Supercopa την αιώνια αντίπαλο Ρεάλ Μαδρίτης με 93 - 99, γνωρίζοντας όμως μετά την ήττα στον τελικό με κατεβασμένα χέρια από την Γκραν Κανάρια, αργότερα η Μπάρτσα μπήκε σε μια περίοδο αστάθειας με αρκετά αρνητικά αποτελέσματα. Η νίκη απέναντι στον Παναθηναϊκό έδωσε σημαντική βαθμολογική ανάσα , όμως παρόλα αυτά για ακόμα μια φορά φάνηκαν κάποια προβλήματα, τα οποία κάνουν τους οπαδούς της ομάδας εδώ στην Βαρκελώνη να μην είναι πολύ θετικοί στην νέα αυτή σελίδα του συλλόγου.

Μετά από 2 χρόνια χωρίς τίτλο, κάτι που για το μέγεθος της ομάδας είναι μεγάλο χρονικό διάστημα, ήρθε η ώρα να χωρίσουν οι δρόμοι της ομάδας με το δίδυμο Creus (Τεχνικός Διευθυντής) και Pascual. Σημαντικό ρόλο σε αυτό, έπαιξε και ο αποκλεισμός της ομάδας της Καταλονίας από την Λοκομοτίβ του Μπαρτζώκα στα Play Off της Ευρωλίγκας. Θεωρώ ότι δεν ήταν μόνο το αποτέλεσμα αυτής της σειράς που έπαιξε ρόλο, όσο και ο τρόπος που ήρθε. Ο μεν Pascual παρουσίασε μια ομάδα με αρκετές ανορθογραφίες (Ο Samuels έπαιζε ως δεύτερο 4αρι, ο Arroyo στα 36 σόλαρε στην επίθεση όντας πιο αναποτελεσματικός από ποτέ, o Tomic εξαντλήθηκε από τα πολλά λεπτά στο ξεκίνημα της χρονιάς και στο τέλος έμεινε χωρίς δυνάμεις) η οποία επέμενε με θρησκευτική ευλάβεια στο υπεραναλυτικό playbook του προπονητή, ενώ από την άλλη ο Μπαρτζώκας παρουσίασε μια ομάδα με βασικές αρχές στο παιχνίδι της (πχ αλλαγές στα κεντρικά πικ εν ρολ) η οποία όμως άφηνε αρκετά πιο ελεύθερους τους παίκτες να εκφράσουν τη δημιουργικότητά τους. Πλέον τα νέα αφεντικά στην πόλη είναι ο Rodrigo de la Fuentes και ο "δικός μας" Γιώργος Μπαρτζώκας και μπορεί το νέο σχεδίο της Μπαρτσελόνα να δίνει έμφαση στην ανάπτυξη και αξιοποίηση των ακαδημιών, αλλά μετά από τα 2 χρόνια ανομβρίας (τροπαίων), η επιθυμία για νίκες και τίτλους είναι μεγάλη στην πόλη. Θα καταφέρουν όμως να ανταποκριθούν στις επιθυμίες των φιλάθλων ή για ακόμα μια φορά στο τέλος της χρονιάς οι οπαδοί θα ασχολούνται αποκλειστικά με το ποδοσφαιρικό τμήμα και τις κατακτήσεις του;