Eίναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί αυτό που γίνεται στους τελικούς της Δύσης σε κάποιον που δεν έχει δει τα παιχνίδια. Στα τελευταία δύο, η ομάδα με το καλύτερο ρεκόρ στην ιστορία του ΝΒΑ, φαίνεται ως μακράν χειρότερη μίας άλλης, η οποία μέσα στη σεζόν ήταν μεν πολύ καλή, αλλά είχε διεγνωσμένα προβλήματα στα κρίσιμα σημεία του παιχνιδιού και στην κυκλοφορία της μπάλας. Αυτά όμως δεν φαίνεται να ισχύουν πλέον στα πλέι οφ, καθώς η Οκλαχόμα Σίτι Θάντερ καλά καλά δεν φτάνει στο σημείο να απειληθεί. Είναι λες και μετά το τρίτο παιχνίδι απέναντι στους Σπερς κάποιος γύρισε έναν διακόπτη, και από τότε Ντουράντ, Ουέστμπρουκ και λοιποί παίζουν ακριβώς το μπάσκετ που μπορεί να τους φτάσει μέχρι το δαχτυλίδι.

Ο Κουάι Λέοναρντ αναδείχθηκε πριν λίγες μέρες ο καλύτερος αμυντικός του ΝΒΑ, και μάλλον δίκαια. Σε μία λίγκα που το συγκεκριμένο βραβείο καταλήγει συντριπτικά σε χέρια ψηλών, η βράβευση του MVP των Σπερς πιστοποιεί πρώτα απ'ολα τη μεταστροφή του παιχνιδιού^1. Καθώς τα τρίποντα χρονιά με τη χρονιά αυξάνονται, και καθώς το drive and kick παιχνίδι γίνεται ολοένα και συχνότερο, οι παίκτες που μπορούν να αμύνονται στα 'φτερά' της επίθεσης και απέναντι σε δεινούς σκόρερ γίνονται ολοένα και πιο πολύτιμοι. Kαι ο Λέοναρντ όσο να ναι, είναι ο καλύτερος σε αυτό το κομμάτι σε όλο το ΝΒΑ, ενώ παράλληλα αμύνεται φανταστικά και στο ποστ, όταν αλλάζει σε σκριν μέχρι και τη θέση 4. Τα ίδια περίπου κάνει και ο Ντρέιμοντ Γκριν, μόνο που εκείνος (και όπως θα διαβάσετε στο πρώτο λινκ) μαρκάρει κάμποσο χαμηλά σε post-up. Συγκεκριμένα έχει βρεθεί σε αυτή την κατάσταση τόσες φορές όσες είναι αρκετές για να τον φέρουν στη 7η θέση του σχετικού πίνακα. Και πάλι όμως, σε σχέση με τον Λέοναρντ έρχεται, κατά την πιο δημοφιλή πεποίθηση, λίγο πιο πίσω.