Eίναι πολύ ωραία όλα αυτά, και ομολογώ πως το μπάσκετ περιέχεται κυρίως σε αυτή την εμπειρία, και όχι στην ανάλυση. Εμείς περισσότερο γεμίζουμε τον χρόνο με κάτι που οι άλλοι ενδεχομένως ονομάζουν "τζόγκινγκ", "ντραμς" ή "καγιάκ στον Αλφειό". Οκ, το τελευταίο πες θέλει χρόνο και είναι για πιο χάι τύπους. Παρόλα αυτά, όσο να ναι σε ένα γήπεδο μπάσκετ συμβαίνουν και άλλα, τα οποία ο προσεκτικός παρατηρητής μπορεί να αξιολογήσει ως εξίσου συναρπαστικά. Για παράδειγμα, είναι τρομερά συναρπαστικό πως ο Γιάννης παίζει σε ομάδα και ότι γύρω του βρίσκονται και άλλοι παίκτες, οι οποίοι στην ορολογία του αθλήματος ονομάζονται "συμπαίκτες". Συνήθως, είναι εκείνοι που κάνουν τον παιχταρά αληθινά μεγάλο παίκτη.
Ο Πάξον και ο Κερ έβαλαν τρίποντα που έδωσαν στον Μάικλ τίτλους, ο Πίπεν ήταν ο υπαρχηγός του. Ο Λεμπρόν αναδείχθηκε ως πρωταθλητής στους γεμάτους σταρ Χιτ και πέρυσι κατατρόπωσε τους Ουόριορς επειδή στάθηκαν στο ύψος τους οι Ίρβινγκ και Τόμπσον. Δεν χρειάζεται να πάμε παραπέρα τον συλλογισμό. Ο φοβερός και τρομερός Γιάννης Αντετοκούνμπο, στην πορεία του για την κορυφή , θα χρειαστεί όσο τίποτα εκείνους που θα του δώσουν χείρα βοήθειας, ή αλλιώς, θα χρειαστεί την ομάδα. Ίσως μάλιστα αν αυτή είναι καλή, να μην χρειάζεται τόσο πολύ η περιβόητη "βελτίωση στο σουτ", μια φράση που μοιάζει με καραμέλα που δεν λιώνει. Εσείς δεν βαρεθήκατε;
Πλάνο και αξιολόγηση
O Γιάννης (υποθέτω πως) σίγουρα δουλεύει επάνω σε αυτή την αδυναμία του, αλλά το βασικό πλάνο του Κιντ είναι αυτό που βλέπετε.
Ο Γιάννης , είτε παίρνοντας ένα σκριν είτε όχι, θα εφορμά στη ρακέτα των αντιπάλων, θα αναγκάζει σε ένα σωρό βοήθειες (μία σπάνια επαρκεί) και, ή θα τελειώνει την φάση ή θα βρίσκει ελεύθερο συμπαίκτη. Στην προκειμένη περίπτωση υπάρχουν δύο. Είναι τέτοιες οι δυνατότητες του Αντετοκούνμπο σε διασκελισμό, τρίπλα και πάσα, που η μεταφορά του σε οργανωτικό ρόλο αποσκοπεί στο να τις εκμεταλλευτεί πλήρως. Ακόμη και αν ο αμυντικός του δώσει το σουτ, στην πραγματικότητα παραμένει αυτό που λένε "unguardable" , καθώς χρησιμοποιεί τον χώρο για να πάει με φόρα στο καλάθι. Αντε κόψτον εκεί.
Μπορεί ο Γιάννης να δουλεύει το σουτ όλο το καλοκαίρι και κάθε καλοκαίρι, όμως το σχέδιο δεν είναι να γίνει σουτέρ. Επιπλέον, το παιχνίδι των Μπακς δεν του παρουσιάζει την ευκαιρία να βελτιώσει την αδυναμία του μέσα από καταστάσεις αγώνων, και η αρχική πρόθεση το μαρτυρά. Στην offseason του 2015 ο Κιντ υπέγραψε για πέντε χρόνια τον Μίντλετον, ενώ πέρυσι το καλοκαίρι έφερε παίκτες που θεωρητικά ανεβάζουν την αποτελεσματικότητα στο μακρινό σουτ, όπως ο Ντέλι, ο Τέρι, ο Τελέτοβιτς ή αργότερα ο Σνελ. Βάζοντας όλους αυτούς γύρω από τους ταχείς και δυνατούς Αντετοκούνμπο και Πάρκερ, η θεωρία έλεγε πως το Μιλγουόκι θα άνοιγε το γήπεδο , θα έβρισκε χώρους στη ρακέτα, και θα γινόταν καλύτερο μέσα από την ανάδειξη των προσόντων των νεαρών αστεριών του. Παράλληλα, θα έβγαζε φυσικά αιφνιδιασμούς, καθώς οι δυο νεόκοποι σταρ είναι στο ανοιχτό γήπεδο άπιαστοι και η άμυνα έχει το "μάκρος" και τα αθλητικά προσόντα για να γίνει καλύτερη.
Οι Μπακς έχουν μέχρι στιγμής θετικό ρεκόρ και είναι καλοί, ίσως καλύτεροι του αναμενομένου. Τα νούμερα λένε πως η άμυνα τους είναι (σε advanced stats) μέσα στην πρώτη δεκάδα, κάτι που έχει εξυπηρετήσει το σχέδιο για τρέξιμο. Πράγματι, τα "ελαφια" βγάζουν αιφνιδιασμούς συχνότερα από κάθε άλλη ομάδα πλην της Οκλαχόμα, που τρέχει σε ρυθμούς Ουέστμπρουκ. 16,4% των προσπαθειών τους έρχεται με πατημένο το γκάζι, και σε αυτού του τύπου τις προσπάθειες έχουν 1,14 πόντους ανά κατοχή, νούμερο ιδιαίτερα υψηλό. Φυσικά, ο Γιάννης είναι για αυτό ο κύριος υπεύθυνος.
Επίσης, και σε συνέχεια των παραπάνω, το σύνολο του Κιντ προτιμά να τελειώνει ακόμη περισσότερες προσπάθειες με στατικό σουτ , σε συχνότητα 22,3% των συνολικών plays. Mόνο τέσσερις άλλες ομάδες επιχειρούν κάτι τέτοιο με μεγαλύτερη συνέπεια, και πάλι υπεύθυνος για αυτό είναι ο 'Ελληνας φόργουορντ (το στιγμιότυπο από πάνω εξηγεί το γιατί). Παρά όμως αυτή την μεγάλη συχνότητα, οι Μπακς σουτάρουν πραγματικά άσχημα, και παίρνουν από αυτού του τύπου τα σουτ μόλις 0,92 πόντους ανά κατοχή, νούμερο που τους φέρνει τρίτους από το τέλος. Οι λόγοι είναι εξής:
- Πρώτον, ο τραυματισμός του Μίντλετον τους έχει στερήσει τον κατά τεκμήριο καλύτερο σουτέρ τους.
- Δεύτερον, οι υπόλοιποι - πλην Τελέτοβιτς - δεν τα πηγαίνουν και τόσο καλά σε ρόλους πρωταγωνιστικότερους απο ο,τι στο παρελθόν (βλ. Ντέλι, Σνελ, ο Μπρόγκντον είναι λίγο νωρίς να κριθεί imo).
- Τρίτον, ο Κιντ παλεύει να λύσει το μόνιμο πρόβλημα στους σέντερ, οι οποίοι για διαφορετικούς λόγους ο καθένας δεν μπορούν να μένουν πολύ στο παρκέ, ούτε κάνουν τις άμυνες να τους προσέξουν. Ακόμη κι ο Μονρό είναι αργός στο dive, και οι θυσίες στην άμυνα με εκείνον μέσα είναι μεγάλες.
Εδώ είναι που ανοίγει κανείς το κουτάκι με τις καραμέλες. Αν ο Γιάννης είχε καλύτερο σουτ...
Σουτ και Τζαμπάρι
Δεν έχει, και τα φετινά σημάδια μας προδιαθέτουν πως δεν πρόκειται και να αποκτήσει , τουλάχιστον σύντομα. Στην χρονιά που το usage rate του (ως point Giannis) είναι αναμενόμενα υψηλότερο από ποτέ, ο ίδιος εξακολουθεί να σουτάρει με 26% στα τρίποντα και πολύ μέτρια ποσοστά από κάθε άλλη απόσταση πλην της περιοχής γύρω από το καλάθι. Αν οι σουτέρ της ομάδας του δεν μπορούν να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που τους δημιουργεί, και αν εκείνος δεν μπορεί να βελτιώσει την αδυναμία του, τότε με ποιο τρόπο άραγε θα σκαρφαλώσει κι άλλο προς την κορυφή; Να δουλέψει κι άλλο, ίσως θα ήταν μια καλή απάντηση. Είναι ακόμη πολύ μικρός είναι μια - απόλυτα σωστή - άλλη.
Μία τρίτη, ακόμη καλύτερη, είναι η εξής. Ο Γιάννης θα μεγαλώσει παικτικά μαζί με τον Τζαμπάρι Πάρκερ. Ο Πάρκερ, μετά από μία ουσιαστικά ρούκι πέρυσινη σεζόν, δείχνει φέτος έτοιμος να γίνει ο υποστράτηγος του εν δυνάμει πιο ταλαντούχου floor general όλου του ΝΒΑ. Μοιράζεται με τον Γιάννη το στοιχείο της εκρηκτικότητας και της δύναμης, αλλά υστερεί σε αμυντική οξυδέρκεια, πάσα και ... σουτ. Όπως όμως ισχύει και για τον δικό μας, έτσι και για εκείνον το σχέδιο δεν είναι να γίνει ούτε αμυντικός ογκόλιθος , ούτε πλέι μέικερ, αλλά να βάζει με όσους περισσότερους τρόπους μπορεί την μπάλα στο καλάθι. Και όπως φαίνεται μέχρι στιγμής, η μέτρια προς καλή επίθεση των Μπακς, χρωστάει πολλά και σε εκείνον για το ότι δεν είναι χειρότερη.
Ο Τζαμπάρι Πάρκερ είχε στις δύο πρώτες σεζόν του πραγματικά τραγικά ποσοστά στα τρίποντα και στα υπόλοιπα μακρινά σουτ. Πέρυσι επιχειρούσε μόλις 0,5 σουτ ανά αγώνα έξω από τα 7,25, και ευστοχούσε σε ποσοστό 25%. Φέτος , αντίθετα, οι προσπάθειες του έχουν φτάσει - έστω - στις τρεις, και το ποσοστό του στο 34%. Μέχρι και δύο αγώνες πριν ήταν στο 38%, αν θυμάμαι κι εγώ καλά, ένα νούμερο αξιοπρεπέστατο για stretch four. Το στοίχημα είναι φυσικά να συνεχίσει να έχει αυτές τις επιδόσεις, κάτι που αν συμβεί θα δώσει στον Αντετοκούνμπο έξτρα χώρους για να χτυπάει ανελέητα στη ρακέτα. Το παρακάτω παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό, παρόλο που ο Λαμάρκους Όλντριτζ δεν τον προσέχει ακριβώς και από πολύ κοντά. Ο δισταγμός του όμως είναι τόσος όσος χρειάζεται , ώστε ο Γιάννης να έχει να αντιμετωπίσει λιγότερα κορμιά (είναι επίσης να λατρεύει κανείς τον Ντέλι ως σκρίνερ).
Αφού παρατηρήσει κανείς πως την έκρηξη του Αντετοκούνμπο δεν την φτάνει ούτε ο Λέοναρντ, η προσοχή στην συζήτηση επανέρχεται στον Πάρκερ. Μπορεί άραγε να σταθεροποιηθεί σε έναν ρόλο που τον θέλει να σουτάρει περισσότερο από απόσταση και - αν είναι δυνατό - με ακόμη μεγαλύτερη συχνότητα; Ομολογουμένως, με τον Μίντλετον υγιή, κάτι τέτοιο δεν φαινόταν στον ορίζοντα , ούτε περίμενε κανείς οποιοδήποτε ποσοστό κοντά στο 40%, εκεί όπου ήταν ακόμη μέχρι και πριν μία εβδομάδα. Ίσως σε βάθος χρόνου η απουσία αυτή να αποδειχθεί χρυσάφι για τους Μπακς, ειδικά αν ο Κιντ επιμείνει . Και όχι μόνο για τους Μπακς, αλλά και για τον Γιάννη, από τον οποίο όλοι περιμένουν να βελτιώσει το σουτ.
Θα συμβεί και αυτό με το πέρασμα των χρόνων, όμως δεν πρέπει να περιμένουμε άμεσα θαύματα. Ο τρόπος παιχνιδιού του Μιλγουόκι είναι έτσι φτιαγμένος ώστε να εκμεταλλευτεί τα χαρίσματα του πανύψηλου point ... κάτι, παρά να του προσθέσει καινούρια. Αντίθετα, είναι πιο ρεαλιστικό να αναμένει κανείς την βελτίωση της υπόλοιπης ομάδας, και ακόμη περισσότερο του Τζαμπάρι Πάρκερ. Όπως αναφέρει εξάλλου ένα πολύ ωραίο άρθρο του The Ringer από την αρχή της σεζόν, το συμβόλαιο του Μονρό και η μικρή ανταλλακτική αξία όλων των ψηλών, θα κάνει δύσκολη την ενίσχυση μέσω της free agancy ή των trades τα επόμενα χρόνια. Άρα ο δρόμος είναι ένας. Οι δύο μικροί να τραβήξουν ο ένας τον άλλον, πατώντας επάνω σε αυτά που ο καθένας τους μπορεί να βελτιώσει ευκολότερα. Με απλά λόγια, ο Γιάννης να γίνει καλύτερος πλέι μέικερ και να διατηρήσει τις all around επιδόσεις, και ο Πάρκερ καλύτερος σκόρερ. Μόνος του ο καθένας δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Η απόσταση του Αντετοκούνμπο από το stardome δεν είναι ενα σουτ δρόμος, αλλά μία καλύτερη ομάδα διαδρομή.
Μισό λεπτό, και με την εθνική τι θα γίνει; Ας βγάλουμε κι εμείς καλύτερους σουτέρ.
