Βέβαια, να μην κοροϊδεύουμε. Ο MVP των τελικών το είπε και έχει δίκιο. Λίγοι το γράφουν , όμως οι Ουόριορς έχουν φτιάξει μια superteam με σκοπό να κερδίσουν τον Τζέιμς. Συγγνώμη, το Κλίβελαντ.

Εμ ... ναι σιγά μην είναι το Κλίβελαντ ο αντίπαλος, ο αντίπαλος είναι ο Τζέιμς, δηλαδή αυτός με τον οποίον οποιοδήποτε σύνολο μπορεί να πάει τελικό. Ο καλύτερος παίκτης του κόσμου, αυτός που δεν μπορεί να κερδίσει ουσιαστικά κανείς, εκτός αν παίξει το καλύτερο μπάσκετ όλων των εποχών , όπως οι Σπερς του 2014 , ή αν βρει την ομάδα του σακαταμένη, όπως για καλή τους τύχη την βρήκαν οι Ουόριορς του 2015. Αλλιώς ήδη οι Καβς θα μετρούσαν δύο συνεχόμενα, όπως είναι αυτή τη στιγμή το απόλυτο φαβορί για να κάνουν το repeat. Διότι έχουν τον Λεμπρόν Τζέιμς, που πλέον παίζει μόνος του εναντίον όλου του ΝΒΑ.

Ίσως ακούγονται κάπως δογματικά όλα αυτά, δεν αντιλέγω, αλλά κάποια στιγμή ο δογματισμός πρέπει να περάσει και λίγο από αυτή την πλευρά. Τον Λεμπρόν τον έχουν γλωσσοφάει οι πάντες αυτά τα έξι συνεχόμενα χρόνια που πηγαίνει στους τελικούς. Και δωστου για την αδύναμη Ανατολή (ισχύει), και δώστου για την απόδοση του στο τέλος κάποιων κρίσιμων παιχνιδιών (ίσχυε) και δώστου για την αστάθεια στο μακρινό σουτ κ.ο.κ. Και εγώ, ομολογώ, πως είμαι ακραιφνώς hater. Μου τη σπάει που είναι ποζέρι, και δεν μπορώ να διανοηθώ πώς ένας μπασκετμπολίστας θα κυριαρχεί ολοκληρωτικά, χωρίς να πολυσπάει τη μέση του στον αέρα ή να αλλάζει εύκολα κατευθύνσεις με τρίπλα, όπως έκανε αυτός που δεν αναφέρουμε το όνομα του επί ματαίω. Επίσης, δεν μπορώ να φανταστώ το ότι δικαιώνεται ένας παίκτης που έβαλε την προσωπική του άποψη πάνω από τον οργανισμό, στέλνοντας τον νερόβραστο Μπλατ να προπονεί τον ...  Μπιρκάν Μπατούκ, και επιβάλοντας τον δικό του άνθρωπο στον πάγκο. Οκ, δεν τα έκανε αυτός αυτά, ξέρω. 

Οπως αποδείχθηκε, ή αν θέλετε όπως έδειξαν τα αποτελέσματα, στους Καβς δεν υπάρχει κανένας Κράουζε να τον κάνει καλά, και τελικά ίσως είναι για εκείνους προτιμότερο. Ο Τζέιμς εμφανίζεται πάνω από τον οργανισμό, γιατί είναι ο ίδιος ο οργανισμός after all. Με την προαγωγή του Λιου η ομάδα δεν έπαιξε άμεσα καλύτερο μπάσκετ, αλλά συνολικά στα πλέι οφ τελικά το έκανε. Εφερε το smallball στην πρώτη γραμμή, αξιοποίησε τον Φράι ως stretch four/five, άρχισε να σουτάρει περισσότερα τρίποντα και με υψηλότερα ποσοστά. Και τελικά, όταν είδε τον τελικό αντίπαλο χωρίς έναν κομβικό παίκτη (Μπόγκουτ) , έκανε πάρτι από τον κεντρικό διάδρομο και για τρία συναπτά παιχνίδια του καταρράκωσε τόσο το ηθικό, έτσι ώστε εκείνος να ξεχάσει πως πριν από αυτά ήταν για λίγο καιρό η "καλύτερη ομάδα όλων των εποχών". Δεν ήταν , διότι τη διέλυσε ο Τζέιμς.

Ή μήπως ήταν; Oι Ουόριορς του 73-9 ήταν μπροστά με 3 - 1 και λογικά με Γκριν και Μπόγκουτ θα είχαν καθαρίσει σχετικά εύκολα. Αν όμως το πίστευαν αυτό, τότε το διάολο πήγαν και έκαναν φέτος το καλοκαίρι, αποψιλώνοντας το σύνολο τους από χρήσιμους παγκίτες και τον Αυστραλό; Τα πρώτα σημάδια δεν είναι ενθαρρυντικά, αλλά φυσικά θα ήταν αδαής όποιος βασιστεί σε αυτά. Από την άλλη, στο δικό μου το μυαλό το καινούριο πρότζεκτ έχει ένα σωρό στοιχεία που μπορεί να το καταστήσουν δυσλειτουργικό, χωρίς να αποκλείεται η - μικρή - πιθανότητα κάποιος Κλαρκ ή κάποιος Λούνει να κάνει το step up (για Πατσούλια και Μαγκί δεν συζητάμε). "Δυσλειτουργικό" για τους Dubs μπορεί φυσικά να σημαίνει 60+ νίκες , δεν αντιλέγω. Ομως μου φαίνεται πως αυτό δεν θα είναι αρκετό για να αποκαθηλώσουν αυτόν για τον οποίο συνετέθησαν.

Έπειτα είναι και το άλλο. Οι περυσινοί Ουόριορς είχαν ανάγκη τον Μπόγκουτ γύρω από το καλάθι, και έπαιρναν ακόμη χρήσιμες βοήθειες από τα ομολογουμένως αποκρουστικά λεπτά του Εζέλι. Στους αντιπάλους τους αντίθετα ο Μοζγκόφ ήταν μάλλον βαρίδι, καθώς η παρουσία του στο γήπεδο κόστιζε περίπου 8 ποσοστιαίες μονάδες στο offensive rating , την στιγμή που εκείνοι είχαν πλέον σχέδιο να παίξουν καλύτερα στην επίθεση. Ακόμη το έχουν, και πλέον το βγάζουν στο γήπεδο όπως ακριβώς το θέλουν: ο Λεμπρόν Τζέιμς είναι ο βασικός οργανωτής, και γύρω γύρω του η πεντάδα είναι γεμάτη σουτέρ. Ο μόνος σέντερ είναι ο Τόμπσον, ο οποίος κάθε άλλο παρά "κλασικός" είναι. Στα πρώτα 6-7 παιχνίδια της σεζόν οι Καβς είναι πρώτοι σε offensive rating , και σουτάρουν λιγότερα τρίποντα μόνο σε σχέση με ομάδα που προπονεί ο Ντ'αντόνι, έχοντας μάλιστα το τέταρτο καλύτερο ποσοστό σε όλο το ΝΒΑ.

Οι Κλίβελαντ Καβαλίερς ίσως δεν διατηρηθούν σε αυτές τις θέσεις σε όλη τη διάρκεια της σεζόν, καθώς η συντήρηση δυνάμεων και οι - όπου γίνεται - χαλαροί ρυθμοί δεν θα επιτρέψουν την συνεχή απόδοση στα κόκκινα. Η ουσία είναι όμως πως έχουν μάθει να παίζουν διαφορετικά, έχουν τους Ιρβινγκ και Λαβ σταθερά υγιείς, και το κυριότερο, παίζουν το μπάσκετ που ταιριάζει στον ηγέτη τους και κάνει όλους τους άλλους να τρέμουν. Κανείς δεν μπορεί να σταματήσει μόνος του τον Λεμπρόν, και κανείς δεν μπορεί να κάνει τίποτα εάν μαζί με αυτό συμβαίνουν άλλα δύο πράγματα: Α. οι συμπαίκτες του κατανοούν πώς πρέπει να στηθούν στο γήπεδο Β. ο ίδιος έχει καλλιτεχνική έμπνευση. Ετσι προκύπτουν αυτά:

Οι Καβς αυτοματοποιούν όλο και περισσότερο το παιχνίδι τους στο μισό γήπεδο, ξεχειλώνουν τις αποστάσεις, παίζουν καλή άμυνα και ποντάρουν στο ότι οι όποιες ανασταλτικές απώλειες (βλ. Ντέλι) θα αναπληρωθούν στο έπακρο από την πολύ πιο ισορροπημένη προσέγγιση στο παιχνίδι. Χρησιμοποιούν το smallball όλο και περισσότερο, και έχουν τον Λεμπρόν να περπατά χαλαρά μέχρι την ώρα που θα χρειαστεί να βγει και πάλι μπροστά. Εκείνος δεν θα παράξει φέτος τα πιο εντυπωσιακά νούμερα σε σκορ, αλλά δείτε τι γίνεται στις ασίστ. Είναι ήδη δεύτερος πασέρ στη λίγκα με 10.7 και έτσι όπως έχει αποφασίσει να παίζει το Κλιβελαντ, αυτό δύσκολα θα αλλάξει μέχρι το τέλος. Εκείνος είναι δε αρχοντικός, έχει βρει τους χώρους που δεν είχε ούτε καν στην καλύτερη έκδοση των Χιτ, και στα 32 του είναι απλώς πιο απολαυστικός από ποτέ. Το εσωτερικό ζεν και η αίσθηση υπεροχής περνάνε πλέον και προς τα έξω.

Ετσι όπως είναι τα πράγματα, αυτή τη στιγμή όλο το ΝΒΑ προσπαθεί να κερδίσει τον Λεμπρόν. Είναι αυτός που είναι κάθε χρόνο στους τελικούς, εκείνος που τα πυρά της κριτικής στρέφονται πάνω του, ο λόγος για τον οποίο ο Ντουράντ δεν έχει πρωτάθλημα και οι Ουόριορς του 73 - 9 δεν πήραν τον τίτλο. Θυμάμαι όταν ήμουν πιο μικρός δεν ήθελα ο Τζόρνταν να κερδίζει. Είχα δει τον Μάτζικ και όλοι γύρω μου έλεγαν ότι ήταν ο καλύτερος όλων των εποχών. Δεν ήθελα να χάσει τη θέση του για κάποιον που δεν πάσαρε τόσο καλά, και παρακαλούσα να μπει μέσα ο Σερ Τσαρλς και να του δείξει τι εστί βερύκοκο. Λίγο αργότερα, έπρεπε να το παραδεχτώ, και μάλιστα με χαρά. Ο Μάικλ ήταν ο,τι καλύτερο έχει βγει ποτέ σε αυτό το άθλημα. Για να καταφέρει κάποιος να αποκαθηλώσει τον προηγούμενο, πρέπει να κάνει όσους δεν τον θέλουν στην κορυφή να τον παραδεχτούν, όχι από υποχρέωση, αλλά με προθυμία.

Η ώρα πλησιάζει. Χρειάζεται απλώς αυτό το πρωτάθλημα, απέναντι σε όλους αυτούς μαζί. Γαμώ το μπελά του.