Ξεκινώντας από το ζευγάρι της Ανατολής, προφανώς όλα τα φώτα πήγαν επάνω στο ματσάρισμα των δύο σούπερ δημιουργών, Trae Young vs. LaMelo Ball, και προφανώς είχα πάρει ξεκάθαρη θέση υπέρ του πρώτου και θα κυκλοφορούσα με φανέλα του τρεις το χάραμα μέσα στο σπίτι, μόνο που δεν είχα. Σε κάθε περίπτωση, το χτίσιμο των δύο ομάδων, μοιάζει πάρα πολύ, με την πλειονότητα των επιθετικών αποφάσεων και δημιουργιών να είναι στα χέρια αυτών των δύο σπέσιαλ ταλέντων. Μόνο που οι Hawks, παρ’ όλη τη μέτρια φετινή τους πορεία, όντως προστατεύουν και ενισχύουν τον Trae Young, είτε με μακριά άκρα στους forwards, όπως αυτά των Hunter και Gallinari, είτε με τον Capela, που έχει τον (όχι και τόσο) απλό ρόλο του αμυντικού σκιάχτρου / επιθετικού roller:
‘’Μα είναι ένα απλό alley-oop στην πρώτη περίοδο’’. Όντως, μόνο που δείχνει μία τάση. Αυτός ο απλός ρόλος του Capela (15 πόντοι, 17 ριμπάουντ) στην επίθεση τον κάνει συμβατικά επιδραστικό και στις δύο πλευρές, μετακινεί την αντίπαλη άμυνα (γιατί οκ, δε θα κάθεσαι όλο το βράδυ να τρως καρφώματα με τέτοιο τρόπο, ο Trae θα τη βρει την πάσα) και δίνει χώρο στους υπόλοιπους. Ο ίδιος έχει συγκεκριμένες επαφές που περιμένει στην επίθεση, και μάλιστα από τα χέρια ενός κορυφαίου δημιουργού, εστιάζοντας περισσότερο στο να αποτελέσει τον προστάτη στο πίσω μέρος. Είναι μικρά σημεία, όμως μέσα απ’ αυτά οι Hawks βρίσκουν σταθερές. Και τι γίνεται όταν η αντίπαλη άμυνα είναι η Charlotte; Πάρτι. Γενικώς οι Hornets δεν έχουν φροντίσει να προφυλάξουν το δικό τους ζωγραφιστό με αντίστοιχο τρόπο, και μπορεί το δίδυμο Ball-Bridges να είναι πολύ διασκεδαστικό στο ανοιχτό γήπεδο, όμως εκεί που οι ρυθμοί κατεβαίνουν το σύνολο μοιάζει δυσλειτουργικό, τουλάχιστον για το τοπ επίπεδο. Trae και LaMelo είχαν πανομοιότυπο βράδυ, με αρκετή δημιουργία αλλά και σημαντική αστοχία (24 πόντους με 8/24 σουτ και 11 ασίστ ο Trae, 26 πόντους με 7/25 και οκτώ ασίστ ο LaMelo) και το σημείο διαφοράς ήταν απλό: Οι Hawks μπορούσαν να αμυνθούν στοιχειωδώς, οπότε με το σκορ των υπόλοιπων να καλύψουν την ψιλο-άστοχη βραδιά του Young, ενώ οι Hornets δεν μπορούσαν να μαρκάρουν τίποτα. Ούτως ή άλλως είχαν μία βραδιά γεμάτη δράμα, από το γεγονός πως πήγαν στο γήπεδο με τα πόδια, λόγω καθυστέρησης του πούλμαν της ομάδας, μέχρι την αποβολή και την άσχημη αντίδραση του Miles Bridges προς τους οπαδούς της Atlanta. Το μόνο που χρειαζόταν ήταν ένα έξτρα ξέσπασμα, εκεί που το σκορ ήταν σχετικά κοντά, και οι Hornets θα πήγαιναν σπίτι νωρίς. Έτσι και έγινε στην τρίτη περίοδο, όταν οι Hawks, χωρίς να παίζουν το μπάσκετ των dynasty Warriors ή κάτι, σκόραραν 42 πόντους. Σε ματς play-ins που όλα είναι κλειστά, ο Bogdanovic σούταρε για το +24 της Atlanta. Και το έβαλε:
Η Charlotte έχει μπόλικο ταλέντο και καλές ηλικίες, δεν είναι καμιά καταστροφή ο αποκλεισμός από τη φετινή postseason, καλό θα ήταν ωστόσο να ανοίξουν όλες εκείνες τις κάρτες παικτών που γράφουν ‘’μπορεί να αμυνθεί με δύο χέρια και δύο πόδια’’ για το ερχόμενο καλοκαίρι.
Στο δεύτερο παιχνίδι της βραδιάς, οι Pelicans ήταν μάλλον η πρώτη ομάδα που έδειξε στους Spurs πως οκ, καλό και διασκεδαστικό το χαμηλό σας σχήμα με τον Keldon Johnson σε ρόλο ‘’4’’ κατά κάποιον τρόπο, όμως στα σημαντικά σημεία λείπει μέγεθος. Ο Brandon Ingram είχε μία πολύ εύκολη βραδιά να σουτάρει πάνω από τον οποιονδήποτε (27 πόντοι με 11/19 προσπάθειες, πέντε ασίστ και πέντε ριμπάουντ), το ίδιο και ο McCollum (32 πόντοι με 12/23, εφτά ασίστ και έξι ριμπάουντ) ο οποίος έχει μάλλον τον ρόλο σκόρερ που θα έπρεπε να έχει διεκδικήσει για τον εαυτό του αρκετά νωρίτερα. Η άμυνα του San Antonio δεν μπορούσε να ακολουθήσει τον ρυθμό που έδιναν αυτοί οι δύο, κυρίως όμως είχε να αντιμετωπίσει το φρακάρισμα της επίθεσης από έναν ‘’ρολίστα’’ της Νέας Ορλεάνης, εκείνον τον αμυντικό που δίνει τις σταθερές και την ηρεμία που συζητήσαμε και νωρίτερα. Το εντυπωσιακό είναι πως μιλάμε για τον rookie Herb Jones. Πιθανότατα κάπου θα έχει πάρει το μάτι σας για τον νεαρό των Pelicans, που ήδη θεωρείται ανάμεσα στους all-nba αμυντικούς (οι δείκτες του σύμφωνα με το Cleaning the Glass είναι σχεδόν κωμικοί για πρωτοετή, με αχαρακτήριστο efficiency), ο οποίος σήμερα τα ξημερώματα συστήθηκε και επίσημα στους πάντες:
Herbert Jones' defense was sensational tonight. He gave Dejounte Murray consistent problems, altered numerous shots and navigated screens with ease.
— Jackson Frank (@jackfrank_jjf) April 14, 2022
He was utterly dominant on defense: pic.twitter.com/Nhy50uvu1I
Το παραπάνω tweet το ανέβασα αυτούσιο, πρώτα απ’ όλα για να πάρει τη δόξα του ο Jackson Frank, ένα από τα πιο ενδιαφέροντα μπασκετικά μυαλά στα social media εκεί έξω, και δεύτερον για να φανεί σε πληρότητα η επιδραστικότητα του Jones. Σπάσιμο κάθε σκριν, κορμός που μπορεί να διαχειριστεί οποιαδήποτε κατάσταση που βρίσκεται απέναντί του. Deflections, τάπα στον Poeltl, κλέψιμο στον Murray, η λίστα δεν είχε τέλος. Μία ενοχλητική μύγα, με αστεία τεράστια άκρα, που η φωτογραφία του θα μπορούσε να βρίσκεται στο λεξικό δίπλα από τη λέξη ‘’αποδιοργάνωση’’. Ο Herb Jones έβγαλε εκτός ρυθμού τον Dejounte σε πολύ κρίσιμα σημεία, ενώ το γεγονός πως αποτελεί όντως καλό παίκτη και επιθετικά (αρκεί να βελτιώσει λίγο το φτωχό 33% από την περιφέρεια) τον μετατρέπει στο 2-way φτερό που χρειάζεται κάθε ομάδα πρωταθλητισμού, εκείνον τον ‘’Mikal Bridges’’ για τους Pelicans αν προτιμάτε, που θα προστατεύει χειριστές όπως οι McCollum και Graham και θα ενισχύει τον σπουδαίο σκόρερ Ingram στα φτερά. Οι Pelicans δεν έχουν καθόλου εύκολο τελευταίο αγώνα πριν την postseason, οι Clippers είναι μία κωλοπετσωμένη ομάδα και ο Paul George δεν χάνει εύκολα και δεύτερο σερί, όμως η ετοιμότητά τους στον αγώνα με τους Spurs και το ταλέντο που υπάρχει αποτελούν φοβερά ενθαρρυντικά στοιχεία. Με το καλό να ξεκαθαρίσει και η κατάσταση με τον Zion.
Αυτόν τον Zion:
