Η ομάδα του Miami απέχει μόλις μία νίκη από την πρόκρισή της στους τελικούς του ΝΒΑ, θέση που ήδη αποτελεί το επιστέγασμα μίας εξαιρετικής σεζόν, που κορυφώθηκε στο δεύτερο μισό της περίεργης αυτής χρονιάς, όταν οι ομάδες μεταφέρθηκαν στην φούσκα του Ορλάντο για να την ολοκληρώσουν. Η φιλοσοφία του οργανισμού, αλλά και ο χαρακτήρας των παικτών που απαρτίζουν το ρόστερ, μοιάζουν ιδανικά για αυτούς τους αγώνες χωρίς την παρουσία θεατών ή το όποιο πλεονέκτημα δίνουν, σε απομόνωση από τον υπόλοιπο κόσμο και με μόνη προτεραιότητα την ολοκλήρωση των αγώνων.
Σε μία εποχή που όλοι αναζητούν τους superstars για τις μεγάλες στιγμές, ο Eric Spoelstra βασίζεται σε μία τριάδα παικτών (Jimmy Butler, Goran Dragic, Bam Adebayo), οι οποίοι μπορεί να μην είναι στην λίστα των, ας πούμε, δέκα κορυφαίων παικτών του ΝΒΑ, αλλά αλληλοσυμπληρώνονται ιδανικά και έχουν το απαραίτητο κίνητρο για να βρεθούν για πρώτη φορά στην καριέρα τους στους τελικούς.
Επίσης, το σύστημα που έχει εγκαθιδρυθεί στον οργανισμό, έχει φέρει αρκετούς παίκτες έτοιμους, για να βοηθήσουν ανά πάσα στιγμή. Ο Jae Crowder πήγε ως βετεράνος σε κάμψη και σουτάρει με ποσοστά καριέρας στα playoffs (36,9% σε σχεδόν 9 προσπάθειες ανά αγώνα). Ο Kelly Olynyk με τον Derrick Jones Jr. επιστρατεύονται όταν υπάρξει ανάγκη, για να καλύψουν τρύπες στην άμυνα, ενώ ο Andre Iguodala αποκτήθηκε για να προσφέρει τις υπηρεσίες και την εμπειρία του.
Το πιο σημαντικό όμως είναι πως οι ρόλοι της ομάδας είναι διακριτοί. Κάθε ένας από αυτούς τους τέσσερις του πάγκου έχει βρεθεί να κάθεται για τεράστια διαστήματα, ακόμη και για αγώνες ολόκληρους εκτός παρκέ. Εφόσον ο αντίπαλος δεν ταιριάζει στα χαρακτηριστικά του, η απόφαση του προπονητή είναι απλή και διαδικαστική. Δεν παίζεις, μέχρι να βρούμε εάν και πότε θα μπορέσεις να ξαναμπείς.
Φυσικά αυτή η λογική περνάει στους παίκτες, οι οποίοι χρειάζεται να παίξουν αρκετά καλύτερα, όταν ξαναπατήσουν στο παρκέ. Κι αυτή η νοοτροπία αποτυπώνεται και στους νέους της ομάδας, οι οποίοι τελικά κάνουν και τη διαφορά στα τέσσερα πρώτα παιχνίδια της σειράς. Ο Duncan Robinson ήταν σκιά του εαυτού του στο πρώτο ματς, αλλά στο δεύτερο ξεκίνησε με 4/4 τρίποντα κι άλλαξε ξανά τον ρυθμό του αγώνα με άλλα δυο απανωτά, όταν οι Celtics επιχείρησαν να ανοίξουν τη διαφορά. Στη συνέχεια της σειράς, ο παίκτης δεν έχει κάνει αντίστοιχα καλή εμφάνιση, όμως η διαρκής κίνηση της άμυνας για να του περιορίσει το σουτ, έχει ανοίξει πολλές άλλες πόρτες στην επίθεση της ομάδας του.
Και φυσικά, το επιστέγασμα της προσπάθειας αυτής είναι ο Tyler Herro. Πέρα από την πρωινή αψεγάδιαστη εμφάνισή του, ο 20χρονος γκαρντ, κάνει τα πάντα σε κάθε αγώνα της σειράς έχοντας 20,5 πόντους, 7,5 ριμπάουντ και 5,3 ασίστ, ενώ στα δυο τελευταία παιχνίδια, βρήκε και το χέρι του από το τρίποντο, έχοντας συνολικά 9/22.
Η πιο σημαντική συνεισφορά του όμως, γίνεται ίσως και παραδόξως στην άμυνα. Παρότι το σώμα του μοιάζει μικρό απέναντι στους μεγαλύτερους και αρκετά ταλαντούχους παίκτες που έχει η Βοστώνη στα φτερά της επίθεσης, ο Herro συμπληρώνει με αρκετά καλό τρόπο, την δεύτερη γραμμή άμυνας και πολλές φορές καταλήγει να είναι αυτός που θα πάρει την μπάλα, είτε από το ριμπάουντ, είτε μετά από κλέψιμο. Η ταχύτητά του είναι ικανή να του δώσει ένα σημαντικό προβάδισμα στις τρανζίσιον επιθέσεις και η ικανότητα του να εκτελέσει ή να πασάρει εξίσου καλά, δημιουργεί πρόσθετες απειλές. Δείτε για παράδειγμα εδώ, μετά την εξαιρετική άμυνα του Adebayo, πως κάνει τον, κατά τ’άλλα εξαιρετικό αμυντικό πάνω στην μπάλα, Jayson Tatum, να μην προλαβαίνει καν να τον δει:
Η διπλή απειλή που προκάλεσε ο Herro, άλλαξε εντελώς τις ισορροπίες στο τέλος του αγώνα, καθώς η άμυνα προσαρμόστηκε επάνω του κι επέτρεψε στην τριάδα των Dragic, Butler και Adebayo να κλείσουν τον αγώνα, με ένα σερί 23-13, μετά το πρώτο προβάδισμα των Celtics στο δεύτερο ημίχρονο, που πρακτικά κλείδωσε τον αγώνα. Παράλληλα, η επιμονή στην άμυνα ζώνης, παρά την εξαιρετική αντιμετώπιση των Celtics στο τρίτο δωδεκάλεπτο και την επιστροφή τους στο ματς, ζόρισε ξανά τους παίκτες του Brad Stevens στο τέλος του αγώνα. Στην ίσως πιο σημαντική περίοδο της σεζόν, υποχρεώθηκαν σε 7 λάθη, τα οποία απέφεραν συνολικά 9 πόντους από το Μαϊάμι και εν τέλει έκαναν τη διαφορά.
Σε αντίθεση με την υπόλοιπη σειρά, το τέταρτο ματς πάντως είχε μία σημαντική διαφοροποίηση. Ενώ στα πρώτα τρία ματς οι Celtics ήταν αυτοί που καθόριζαν τον ρυθμό από το πρώτο ημίχρονο, προτού οι Heat επιχειρήσουν να επιστρέψουν στο παιχνίδι, εδώ ήταν οι Heat που επέβαλλαν την τάξη και πήραν το διψήφιο προβάδισμα. Η επίθεση της Βοστώνης ήταν πραγματικά άθλια στα πρώτα 30 λεπτά του αγώνα, ενώ η επιστροφή τους σημαδεύτηκε από τα πολλά και σε περιπτώσεις, συνεχόμενα άστοχα σουτ των αντιπάλων τους, που δεν μπόρεσαν να τελειώσουν νωρίτερα τον αγώνα. Οι παίκτες του Spoelstra ανανέωσαν αρκετές επιθέσεις, ενώ το κοντό σχήμα με τους πέντε καλύτερους των Celtics δεν λειτούργησε σήμερα, με τον τρόπο που άλλαξε δυο φορές τις ισορροπίες στον προηγούμενο αγώνα.
Πλέον, οι Celtics καλούνται να επιστρέψουν από το 3-1 και οι ενδείξεις δεν είναι καλές, καθώς τελευταία φορά που το κατάφεραν ήταν το μακρινό 1968. Τότε βέβαια, δεν υπήρχε φούσκα, ούτε κορονοϊός, ούτε απαγορευόταν η είσοδος φιλάθλων στο γήπεδο. Δεν υπήρχαν καν οι Denver Nuggets που λέτε. Η σεζόν δεν έχει ήδη τελειώσει για την Βοστώνη, όμως οι Heat δεν πρόκειται να τα παρατήσουν όπως οι Clippers, ούτε να πέσουν κάτω από τα κενά του ρόστερ τους, όπως οι Jazz. Ίσως βέβαια να χρειαζόταν μία αλλαγή στα απαίσια khakis παντελόνια του Brad Stevens, όμως αυτή είναι μία κουβέντα που χρειάζεται περισσότερα από ένα κείμενο.
Σε κάθε περίπτωση, η διαφαινόμενη πρόκριση των Heat αποτελεί από μόνη της μία τεράστια επιτυχία για τον οργανισμό, ακόμη κι αν επιτεύχθηκε κάτω από ιδιάζουσες συνθήκες. Η δομή της φετινής σεζόν, μπορεί να τους ευνόησε παραπάνω από τους αντιπάλους τους, όμως το επίτευγμα παραμένει σπουδαίο. Ακόμη κι αν δεν περάσουν. Αλλά θα περάσουν. Σίγουρα. Ίσως.
