We got game, ep.5: Χριστούγεννα, Χριστούγεννα, ευτυχισμένα.

Δευτέρα, 23 Δεκεμβρίου 2019 11:08

We got game, ep.5: Χριστούγεννα, Χριστούγεννα, ευτυχισμένα.

Aπό : The BG Team

Αγαπητοί αναγνώστες του Basketball Guru καλημέρα. Τελευταίο We Got Game για το 2019, περισσότερο γιορτινό, με πρωταγωνιστές, στιγμές και στατιστικά από τις πιο πρόσφατες βραδιές του ΝΒΑ, καθώς και ένα διαφορετικό φινάλε, αφιερωμένο συνολικότερα στη χρονιά που μας χαιρετά σιγά-σιγά. Μέσα από το μπάσκετ φυσικά, δε θα καταθέσουμε τα προσωπικά μας εσώψυχα, όχι τώρα τουλάχιστον. Πάμε στη στήλη.

Οι Ιστορίες

Η επιστροφή (;) του Markelle Fultz

O Markelle Fultz φαίνεται να έχει αφήσει πίσω όσα τον βασάνισαν τις δύο πρώτες σεζόν του στο ΝΒΑ. Από #1 draft το 2017 και μεγάλη ελπίδα για νέο big-three πλάι στους Embiid και Simmons, o Fultz βρέθηκε, μέσω μπερδεμάτων , τραυματισμών και νευρολογικών συνδρόμων, στο Orlando και τους Magic, να προσπαθεί αποδείξει ότι μπορεί να παίξει ξανά μπάσκετ και να σουτάρει φυσιολογικά. To καλό είναι πως το πρώτο βήμα έχει επιτευχθεί. Ο νεαρός δυναμικός guard έχει αγωνιστεί ήδη σε 27 παιχνίδια με τους Magic, τα 26 λεπτά που βρίσκεται κατα μέσο όρο στο παρκέ είναι τα περισσότερα στη -σύντομη- καριέρα του, ενώ μέσα σε αυτή την πορεία έχουμε δει ψήγματα των ικανοτήτων του, που σε κάνουν να πιστεύεις πως ‘’δεν μπορεί, τουλάχιστον ένα ρόλο σε ομάδα ΝΒΑ θα τον βρει’’.

Εδώ είναι και το ‘’στενάχωρο’’ της υπόθεσης, καθώς για την ώρα κρίνεται -καλώς ή κακώς- απλά σαν ένας αθλητής που μπορεί να παίξει χωρίς να υποφέρει. Μία εικοσάρα πόντων, ένα κάρφωμα ή μία ασίστ γεμίζουν αισιοδοξία όσους πιστεύουν σε εκείνον, ακόμη και αν μιλάμε για μικρές εκλάμψεις. Μην με παρεξηγήσετε, θετικό είναι, αλλά αν έχετε παρακολουθήσει έστω ένα βίντεο από το κολλέγιο και τους λόγους που επιλέχθηκε πρώτος το 2017, ίσως καταλαβαίνετε το αίσθημα. Μιλάμε για τον Markelle Fultz ρε διάολε, ένα από τα guards που φαινόταν πως θα καθορίσει τη θέση του περιφερειακού στα επόμενα χρόνια. Οι ρυθμοί της καθημερινότητας του ΝΒΑ είναι τέτοιοι που ιστορίες ‘’ξεπερνιούνται’’ συνεχώς και πλέον, μόλις στην τρίτη του χρονιά στη λίγκα, αναζητούμε το πραγματικό του ταβάνι.

Η χρονιά που τρέχει είναι συμπαθητική σε νούμερα (11,6π/4,1α/2,7ρ), η ικανότητα στο σκορ είναι εμφανής και οι Magic είναι καλύτεροι όσο εκείνος βρίσκεται στο παρκέ (+6 πόντοι ανα 100 κατοχές), υπάρχει όμως πεδίο προβληματισμού. Ο Fultz ακόμη δεν εκμεταλλεύεται όσο θα μπορούσε το συνδυασμό κορμιού/αθλητικότητας που διαθέτει, μεγάλο μέρος του επιθετικού του παιχνιδιού βρίσκεται στο mid-range (με λίγο ΝτεΡοζανικά τελειώματα) και το σουτ του μοιάζει ακόμη ‘’υπό κατασκευή’’, με χαμηλή αποτελεσματικότητα από την περιφέρεια (25% σε μόλις 1,6 προσπάθειες ανα αγώνα). Η δημιουργία του είναι σε καλά επίπεδα, με 24,3% των πόντων των συμπαικτών του να έρχονται από δικές του ασίστ, ενώ μπορεί να σταθεί ως off-ball guard αρκετά ικανοποιητικά. Παράλληλα βλέπουμε (ξανά, με μικρές εκλάμψεις) το αμυντικό potential ενός τύπου με αρκετά καλό κορμί, μακριά άκρα και αντίληψη, ώστε να γίνεται μπελάς για κάθε αντίπαλο περιφερειακό, ακόμη και αν αυτό για την ώρα δε μεταφράζεται σε θετικό πρόσημο για το σύνολο (οι Magic δέχονται 5 πόντους περισσότερους με εκείνον στο παρκέ, σύμφωνα με το cleaning the glass).

Τι συμβαίνει λοιπόν, έχει επιστρέψει ο Markelle Fultz ή όχι; Αν συζητάμε για τον αθλητή που πέρασε ζόρικα στο ξεκίνημα της επαγγελματικής του καριέρας, τότε ναι, σίγουρα. Αν ψάχνουμε τον τύπο που δύο χρόνια πριν επιλέχθηκε πρώτος και είχε όλο τον κόσμο στα πόδια του, κρατάμε το φακό μας ανοιχτό και συνεχίζουμε την αναζήτηση. Είναι θετικό πως έχει μείνει υγιής στο πρώτο τέταρτο της φετινής σεζόν, είναι επίσης θετικό πως το πακέτο σκορ/δημιουργίας/άμυνας είναι ακόμη εκεί. Μένει να δούμε τα πραγματικά του όρια, πόσο του στοίχισε αυτή η -ομολογουμένως ψυχοφθόρα- διετία. Αργά ή γρήγορα, όσο ο Fultz (ευτυχώς) βγαίνει στο παρκέ χωρίς προβλήματα, θα κριθεί και το αθλητικό του μέγεθος και κατα πόσο μπορεί μία ομάδα που στοχεύει να είναι διεκδικήτρια του τίτλου να πορευτεί με εκείνον ως βασικό point guard. (Δημήτρης Χ)

Η αβάσταχτη ελαφρότητα των Atlanta Hawks

Η φετινή χρονιά θα ήταν διαφορετική για τον οργανισμό των Atlanta Hawks. Η επιλογή της ανταλλαγής του Luka Doncic για τον Trae Young δεν φάνηκε να κοστίζει την πρώτη σεζόν των 2 παικτών, με τον μικροσκοπικό guard να κλείνει εντυπωσιακά την χρονιά, σημειώνοντας εξαιρετικούς αριθμούς μετά τη διακοπή για το all-star, διάστημα στο οποίο η ομάδα είχε μία από τις 5 καλύτερες επιθέσεις της λίγκας. Ταυτόχρονα ανέβηκαν στην επιφάνεια κι άλλοι από τους νεαρούς παίκτες του συνόλου, με καλύτερο τον σέντερ-ελικόπτερο John Collins, καθώς και τους Kevin Huerter και DeAndre Bembry που συμπλήρωναν μία πολλά υποσχόμενη τετράδα. Τον Ιούνιο το draft φάνηκε να πηγαίνει πολύ καλά για τον GM της ομάδας Travis Schlenk, ο οποίος επέλεξε τους DeAndre Hunter, Cam Reddish και Bruno Fernando με τις τρεις επιλογές που είχε διαθέσιμες. Όλοι στην Atlanta ανυπομονούσαν για τη νέα χρονιά. Τελικά ξεκίνησαν με έξι νίκες στα πρώτα 30 παιχνίδια κι είναι, βάσει ρεκόρ, η χειρότερη ομάδα του ΝΒΑ. Κουλ.

Καθοριστικής σημασίας για αυτήν την καθίζηση, είναι η τιμωρία του Collins για χρήση απαγορευμένων ουσιών. O νεαρός ψεντερ έχει αγωνιστεί φέτος μόλις σε 5 παιχνίδια και η ολοκλήρωση της τιμωρίας, μετά τον αγώνα του Σαββάτου με τους Nets, αναμένεται να ανακουφίσει αρκετά τους συμπαίκτες του. Η ρακέτα των Hawks είναι μια γιγαντιαία τρύπα, καθώς οι αντίπαλοι πετυχαίνουν το 40% των πόντων τους σε απόσταση μικρότερη των 2 μέτρων από το καλάθι. Η επόμενη ομάδα στη λίστα, έχει 39%. Ναι οκ, 1 τοις 100, σιγά. Βέβαια οι Hawks δέχονται κατά μέσο όρο 42 πόντους ανά αγώνα από το ζωγραφιστό, ενώ αντίστοιχα οι Indiana Pacers δέχονται 10 λιγότερους. Όχι βέβαια πως η περιφερειακή άμυνα είναι καλύτερη. (Τα εξηγεί όμορφα κι ο Zach Lowe εδώ).

Το έτερο ζήτημα είναι το γεγονός πως οι rookies δεν έχουν ακόμη αποδώσει τα αναμενόμενα. Κανείς από τους τρεις δεν σουτάρει καλά ή έστω σταθερά, κανείς δεν δημιουργεί, κανείς δεν είναι αποτελεσματικός στην άμυνα ακόμη και κυριότερα κανείς δεν δείχνει ότι μπορεί να σταθεί στο ΝΒΑ. Άντε, ας μην αδικούμε τον DeAndre Hunter, εκείνος τα πηγαίνει καλύτερα, οι ‘’βολές’’ είναι κυρίως προς τον Reddish. Αυτό φυσικά δεν είναι αποκλειστικό πρόβλημα των παικτών, το κάθε άλλο, περισσότερο αναδεικνύει μεγαλύτερα προβλήματα στο σύστημα της Atlanta. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ένας τραυματισμός του Huerter και ένα ντεφορμάρισμα του Bembry άφησαν αμφότερους σε χαμηλά νερά, τουλάχιστον στην πλειονότητα των πρώτων τριάντα αγώνων. Το γεγονός αυτό άφησε την πόρτα ανοιχτή ώστε να μπουν στην πεντάδα -με σημαντικό χρόνο συμμετοχής- επαγγελματίες καταστροφείς ομάδων όπως οι Jabari Parker, Evan Turner και Allen Crabbe. Ακόμη κι ο νούμερο ένα καταζητούμενος αρχιληστής του ΝΒΑ, Chandler Parsons, βρήκε χρόνο σε τέσσερα παιχνίδια των Hawks. Η κατάσταση είναι ομολογουμένως δραματική.

Για να γίνει αυτό δεν χρειάστηκε να στραβώσουν πολλά πράγματα, παρά μόνο μερικές αναποδιές που κατέδειξαν πως (ίσως) όλη η κατασκευή έχει βασιστεί σε στραβά θεμέλια. Η ποιότητα ορισμένων αθλητών τους έρχεται με κατασκευαστικά λάθη, οι επιλογές δεν μπορούν να υποστηριχθούν από τον υπόλοιπο οργανισμό και η όποια άμεση ανάγκη για επιτυχία, ενώ υπάρχουν τόσα πολλά θέματα που αναζητούν λύση, έφερε ακόμη περισσότερα προβλήματα στην επιφάνεια.

Οι Hawks ξεκίνησαν τη σεζόν με στόχο τα playoffs στην σαθρή μέση της βαθμολογίας στην Ανατολή, αλλά για την ώρα βρίσκονται στον πάτο κι έχουν αρκετά βαρίδια να απαλλαχθούν προτού καταφέρουν να αναρριχηθούν. Πλέον οι καλές εμφανίσεις μετά την φετινή διακοπή τον Φλεβάρη δε θα είναι προάγγελος για το μέλλον, αλλά υπενθύμιση πως η περιστασιακή επιτυχία χρειάζεται πολλά περισσότερα για να γίνει μόνιμη. (Δημήτρης Βούρδας).

Οι φάσεις *που μας έβγαλαν τα μάτια*

Από εντυπωσιασμό…

Γιορτές έρχονται, πάρτι και τα σχετικά, ο Donovan Mitchell είναι μέσα στο κλίμα. Αφού πρώτα χόρεψε τον Fournier, έδωσε και δωράκι ένα poster κάρφωμα στον Vucevic, να έχει να το θυμάται.

Bonus: Στην ίδια χορευτική διάθεση, ο Kelly Oubre απέφυγε τον Beverley και κάρφωσε στα μούτρα του Paul George. Οκ, προφανώς μετά οι Clippers κέρδισαν τον αγώνα, αλλά το κάρφωμα έμεινε.

…και από τα γέλια

O De’Aaron Fox επέστρεψε από τον τραυματισμό του και ήταν εμφανώς ενθουσιασμένος με το γεγονός αυτό. Καλύτερα απ’ όλους το κατάλαβε ο Devonte’ Graham, όταν ξαφνικά είδε έναν τύπο 1,90μ να περνάει από πάνω του και να του ‘’κλέβει’’ την μπάλα με το πόδι. Οι διαιτητές, με χαρακτηριστική έλλειψη χιούμορ στη συγκεκριμένη στιγμή, χρέωσαν τον Fox με φάουλ. Αφήστε τα παιδιά να παίξουν.

Η γωνιά του Geek

➢ Οι Thunder ανέτρεψαν διαφορά 24 πόντων σε συνεχόμενα παιχνίδια, πρώτη ομάδα που πετυχαίνει κάτι τέτοιο τις τελευταίες 20 σεζόν στη λίγκα, στους αγώνες απέναντι σε Bulls και Grizzlies. Μπορεί στη Θαντέρα να μην ξέρουν τι ακριβώς πρέπει να κάνουν, ακροβατώντας ανάμεσα σε playoffs και ολικό rebuild, τουλάχιστον όμως προσφέρουν τέτοιες παράδοξες στιγμές. (Highlights από τις δύο ανατροπές, μπλεγμένες για κάποιο λόγο σε ένα ενιαίο βίντεο, θα βρείτε εδώ).

➢ Πρώτο franchise στην ιστορία του ΝΒΑ που σπάει σερί 9+ νικών δύο ομάδων (στην έδρα τους) μέσα στην ίδια σεζόν έγιναν οι Miami Heat. Για να το εξηγήσουμε λίγο καλύτερα, φέτος οι Raptors είχαν ρεκόρ 9-0 στο Toronto και οι Sixers 14-0 στη Philadelphia, μέχρι που εμφανίστηκαν ο Τζιμάκος και η παρέα του, κέρδισαν και χάθηκαν μέσα στη νύχτα. Ενδιαφέρουσα επιτυχία, ειδικά όταν έρχεται απέναντι σε ομάδες που -κατα πάσα πιθανότητα- οι Heat θα βρουν μπροστά τους στα playoffs της Ανατολής.

➢ 45,1% (!) στο τρίποντο ο Γιάννης Αντετοκούνμπο μέσα στον Δεκέμβριο, σε 5,7 προσπάθειες ανα αγώνα. Απέναντι στους Lakers μάλιστα είχε 5/8, στο πέμπτο εύστοχο μας έκλεισε και το μάτι, πρόβαρε και ένα φανταστικό στέμμα, όλα μια χαρά (να δούμε πότε θα έρθει και η πραγματική απάντηση του LeBron, ίσως τον Ιούνιο). Αν συνεχίσει να σουτάρει με συνέπεια προστίθεται ένα ακόμη όπλο στο παιχνίδι του και παρότι δεν είμαι από εκείνους που πιστεύουν πως το χρειάζεται απαραίτητα για να κυριαρχήσει, κάθε βελτίωση είναι ευχάριστη.

➢ Λίγο ακόμη Giannis, καθώς ο forward των Bucks σκόραρε 25+ πόντους με 50+ FG% σε 13 συνεχόμενους αγώνες. Ο μόνος που έχει καταφέρει κάτι αντίστοιχο από το ‘76-’77 και μετά είναι ο Shaquille O’Neal, την περίοδο που αγωνιζόταν στους Lakers και συγκεκριμένα από 7 Ιανουαρίου-20 Φεβρουαρίου του 2001. (Δ.Χ)

Ups & Downs

⬆ Σειρά των μυθικών Tim Duncan, Kobe Bryant και Kevin Garnett να είναι υποψήφιοι για εισαγωγή στο μπασκετικό Hall Of Fame, παρέα με τον δις-πρωταθλητή (και παικταρά) Chris Bosh, που το σοβαρό θέμα υγείας του τον ανάγκασε να αποσυρθεί σχετικά νωρίς. Duncan, Kobe και KG ουσιαστικά καθόρισαν μία ολόκληρη μπασκετική γενιά, ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό τρόπο, και μεγάλωσαν ακόμη περισσότερο τον μύθο των franchises στα οποία αγωνίστηκαν. Είτε προτιμάτε την ηρεμία του Timmy, είτε το mamba mentality του Kobe και τον ‘’anything is possible’’ χαρακτήρα του Garnett, αυτή είναι μία από τις σημαντικότερες φουρνιές του μπάσκετ στις Ηνωμένες Πολιτείες. Take a bow, gentlemen.

⬆ Επιστρέφουμε στους Heat και συγκεκριμένα στον Bam Adebayo, ο οποίος συνεχίζει να τρέχει έναν εντυπωσιακό Δεκέμβριο (18,6π/11ρ/5,1α) και να αποτελεί σημαντική σταθερά για τo παιχνίδι του Miami. Ειδική αναφορά αξίζει στην παρουσία του κόντρα στους Sixers, όπου παρουσίασε ένα πλήρες πακέτο σκορ, δημιουργίας και καλής άμυνας, απέναντι στους Joel Embiid και Al Horford μάλιστα. Γενικότερα υπάρχει η άποψη πως, σε μία λίγκα που κυριαρχούν οι guards και τα φτερά με playmaking/scoring ικανότητες, δεν αξίζει να ντραφτάρεις νωρίς (και αργότερα να χρυσοπληρώσεις αναλόγως) έναν ψηλό, εκτός αν αυτός είναι κάτι αρκετά ξεχωριστό, όπως οι Embiid, Towns και Jokic. Ίσως ο Bam αρχίζει να μπαίνει σε αυτή την κατηγορία σιγά-σιγά.

⬆ O Norman Powell βρέθηκε στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας του αυτές τις ημέρες, κάλυψε σημαντικά την απουσία του Fred VanVleet, όσον αφορά το σκορ τουλάχιστον, και έβγαλε σε μεγάλο βαθμό τα στοιχεία του παίκτη που οι Raptors ‘’είδαν’’ και πλήρωσαν το 2017. Αν συνεχίσει έτσι, τα 10-11 εκατομμύρια που θα λαμβάνει σε κάθε μία από τις επόμενες τρεις σεζόν (οψιόν παίκτη για το ‘21-’22) είναι ξαφνικά μια χαρά, για τον έκτο/έβδομο παίκτη σε ένα σύνολο που διεκδικεί. Λέμε ‘’αν’’ γιατί φέτος κάποια κατάρα τραυματισμών ακολουθεί τους Raptors, ο Powell δεν ξέφυγε από εκείνη και μένει να δούμε πόσο καιρό θα τον αφήσει εκτός το θέμα στον ώμο που απέκτησε στο ματς με τους Pistons. (Update: Out indefinitely, με απλά λόγια ‘’εκτός και βλέπουμε’’, όπως και οι Pascal Siakam και Marc Gasol. Τι διάολο, ποιος τους μάτιασε).

⬇ Ψιλο-στραβά και ανάποδα πάνε τα περισσότερα πράγματα για τους Pelicans αυτή την περίοδο. Ο ‘’σωτήρας’’ του franchise Zion Williamson είναι ακόμη εκτός, στους τελευταίους 15 αγώνες έχουν ρεκόρ 1-14, μοναδικό πραγματικά θετικό σημείο η πολύ δυνατή σεζόν του Brandon Ingram, ο οποίος συναντά τον D’Angelo Russell στο -κλειστό- γκρουπ ‘’μας διάλεξαν οι Lakers στο #2 του draft και ευτυχώς μας αντάλλαξαν αλλού και παίζουμε μπάσκετ’’. Προσωπικά εκτιμώ πολύ τη δουλειά του David Griffin, παρ’ όλα αυτά τον θεωρώ και λίγο κωλόφαρδο σταθερά, οπότε έχουν ενδιαφέρον οι κινήσεις του από εδώ και πέρα, σε ένα σύνολο που -λογικά- χάνει το τρένο των playoffs. Ήδη φημολογείται πως o Jrue Holiday είναι διαθέσιμος για ανταλλαγή, πολύ φυσιολογικά. Heat και Bucks ακούνε;

⬇ Οι Minnesota Timberwolves έχουν ένα σερί 10 ηττών και ρεκόρ 10-18, παρά το καλό τους ξεκίνημα. Παρότι ο Wiggins είναι αισθητά καλύτερος και ο ΚΑΤ παίζει ως ένας από τους καλύτερους σέντερ του πρωταθλήματος, αυτό δεν αρκεί ώστε να κερδίζουν παιχνίδια. Μπορεί ο Rossas (πρόεδρος των Wolves) να θέλει να αλλάξει τη φιλοσοφία όμως η απουσία σουτέρ και η έλλειψη προσπάθειας από πολλούς παίκτες στην άμυνα είναι βασικοί λόγοι για το αρνητικό σερί. Επιπλέον μπορεί ο Teague να έχει καλά ατομικά στατιστικά (14,1π/6,8α) όμως όταν παίζει μέσα αποτελεί τον κρυπτονίτη των KAT και Wiggins. Η ελλειψη off-ball ικανοτήτων, τον κάνει να κρατάει πολύ ώρα την μπαλα στα χέρια και να σταματάει την κυκλοφορία της μπάλας. Εν μέρει το πρόβλημα αυτό περιορίστηκε όταν τον μετέφεραν στον πάγκο, αλλά πιστεύω ότι είναι θέμα εβδομάδων να αποχωρήσει από την ομάδα των Λύκων.

⬇ Αφού λοιπόν οι Timberwolves έχουν τα ζητήματά τους τον τελευταίο καιρό και λογικά θα ψάξουν για χειριστή (με off-ball ικανότητες), θερμή παράκληση: Ολοκληρώστε την ανταλλαγή για τον D’Angelo Russell, επιτέλους! Δεν είναι πως ο περσινός all-star κάνει κακή σεζόν ατομικά ώστε να βρίσκεται στην ‘’down’’ πλευρά της στήλης (21,9π/6,3α/3,2ρ με 35,3% από το τρίποντο), όμως λίγο ο τραυματισμός στην εκκίνηση της χρονιάς, λίγο η μπλεγμένη κατάσταση στην οποία βρίσκονται οι Warriors, έχει κάνει την ενθουσιώδη εικόνα του (ice in my veins και τα σχετικά) να ξεθωριάζει. Στους Timberwolves θα βρει αντίστοιχη κατάσταση με εκείνη των περσινών Nets, νεανική ομάδα που κυνηγά τα playoffs δηλαδή, ο Towns θα έχει το φιλαράκι του μαζί στο παρκέ, δε θα στερήσει τίποτα από την άνοδο του Wiggins, a match made in heaven που λένε και στο χωριό μου.

Οι στιγμές του 2019

Δημήτρης Χρυσικός: Το ματς είναι ισόπαλο και η μπάλα στα χέρια του με 14''. Έχει 47 πόντους, κατεβαίνει το παρκέ ατάραχος καθώς ντριμπλάρει. Τα δευτερόλεπτα κυλούν, o McCollum του λέει να επιτεθεί, εκείνος κοιτάζει μία το χρονόμετρο, μία τον Paul George. Ξαφνικό πλάγιο βήμα, σουτ, διχτάκι. Γύρω του χαμός, το πρόσωπό του όμως είναι χαλαρό καθώς χαρίζει τον πιο ψυχρό χαιρετισμό στον πάγκο των Thunder, πριν οι συμπαίκτες του τον σκεπάσουν με αγκαλιές και κραυγές. Damian Lillard, σου άξιζε τόσο πολύ αυτή η τεράστια στιγμή.

Pete Seizis: Έκτος τελικός, 0,9’’ πριν τελειώσει ο αγώνας, οι Raptors είναι σχεδόν πρωταθλητές. Ο Steve Kerr αγκαλιάζει τον Steph Curry, με τον Draymond Green να στέκεται δίπλα. Όλοι τους με ένα χαμόγελο χαρμολύπης, χαμένοι στις σκέψεις τους ατενίζουν το γήπεδο. Ο αθλητισμός γεννά έντονα συναισθήματα και τέτοια έμοιαζαν να πλημμυρίζουν τους πρωταγωνιστές εκείνη τη βραδιά. Μία αθλητική δυναστεία που σε γέμιζε με το μπάσκετ που έπαιζε, έβλεπε το τέλος της (;) λαβωμένη από τραυματισμούς. Προσωπικά, θέλω να πιστεύω πως απλά ήταν ένα διάλειμμα, μία άνω τελεία και στο μέλλον θα επιστρέψουν δριμύτεροι.

Νίκος Ραδικόπουλος: Δεν πρέπει να υπάρχει πιο χαρακτηριστική -σχεδόν ομηρική- προοικονομία από την συνέντευξη του Kevin Durant στον πρώτο γύρο κόντρα στους Clippers, με το ‘’I'm Kevin Durant, you know who I am’’. Μερικές εβδομάδες μετά έσκισε τον αχίλλειο τένοντα και ίσως τελικά να μην είναι ποτέ ξανά (αγωνιστικά) ο KD που όλοι γνωρίζουμε.

Δημήτρης Βούρδας: Ο διπλός αποχαιρετισμός του Dwyane Wade σηματοδότησε την αρχή του τέλους μιας εποχής που σημάδεψε το μπάσκετ. Ένας από τους καλύτερους guard όλων των εποχών ολοκλήρωσε την καριέρα του, ίσως όχι όπως θα ήθελε -στα playoffs- αλλά με ένα triple-double απέναντι στους Nets. Η σημαντικότερη στιγμή του τελευταίου χορού ωστόσο ήρθε μία μέρα νωρίτερα στο Miami, εκεί που ο γιος του Zaire, σε ένα remake μιας παλιάς διαφήμισης του ίδιου του D-Wade, τον παρουσίασε για τελευταία φορά στο παρκέ της ομάδας για την οποία υπήρξε ο κορυφαίος παίκτης της ιστορίας της.

Leon T: Μετά από 20 χρόνια καριέρας με τους Dallas Mavericks, ένα πρωτάθλημα και αμέτρητα ρεκόρ, ο Dirk Nowitzki αποφάσισε να βάλει τέλος στην μπασκετική καριέρα. Ο καλύτερος Ευρωπαίος που έχει παίξει στο ΝΒΑ μέχρι σήμερα, παρέδωσε την σκυτάλη σε έναν εκ των δύο εν ενεργεία παικτών που έχουν βάσιμες πιθανότητες να του στερήσουν αυτόν τον τίτλο (ο άλλος είναι ο Γιάννης). Το τελευταίο ματς τα είχε όλα, σουτ από το high post, τρίποντα, fadeaway μέχρι και κάρφωμα! Βλέποντας μάλιστα την αποχαιρετιστήρια ομιλία, αμέσως μετά τη λήξη του αγώνα, να πω την αλήθεια ζήλεψα γιατί το ΝΒΑ πραγματικά μπορεί να αποθεώσει κάτι τέτοιες στιγμές.

Giorgos B.: Πόσο συχνά συμβαίνει να περνά μπροστά μας ένα στιγμιότυπο, που παρά τη φευγαλέα του υφή προσκολάται στο κεφάλι σαν χαλκομανία και ύστερα η επαναφορά του στέκεται αφορμή για στοχασμό επάνω στο μοιραίο, την τύχη, την ροή των πραγμάτων ή την αιτιατότητα; Όλα αυτά δεν τα προκαλεί απαραίτητα η εμβληματική ορειβασία του Leonard στο game 7 απέναντι στους Sixers, παρόλα αυτά δείξτε μου κάτι άλλο κοντινότερο στο απροσδόκητο από την περσινή σεζόν και θα πιω Μαλαγουζιά δίπλα σε τόνο, κάτι που κανονικά δε γίνεται. Βέβαια εδώ φτάσαμε μισό βήμα μακριά από το να προχωρήσει η Philly...