Μπα. Πρώτα ήρθε ένα (ακόμα) επιθετικό ριμπάουντ του θαυμάσιου Στίβεν Ανταμς που κατέληξε τελικά σε καλάθι του Ντουράντ. Λίγο αργότερα , και όταν οι Τεξανοί απείλησαν εκ νέου, ένας φαινομενικά ολόαδειος διάδρομος μετατράπηκε για τον Τιμ Ντάνκαν από εφαλτήριο ανατροπής σε χαράδρα. Ελα μαλακία, σαν τον Σκουντή μιλάω σήμερα. Για κοιτάξτε όμως.
Iσως αυτό το κόψιμο του Ιμπάκα να μην είχε συμβεί ακόμη και τρία χρόνια νωρίτερα, αλλά εν πάσει περιπτώσει τα επιχειρήματα περί γήρανσης μίας ομάδας που έκανε 67 νίκες είναι λίγο ξεκάρφωτα. Αυτό που έχει ουσία είναι πως καθώς η συναρπαστική αυτή σειρά προχώρησε, οι Σπερς έχασαν σχεδόν κατά κράτος στον τομέα της μαχητικότητας και της δύναμης, δηλαδή στα λεγόμενα hustle plays. Οι Θάντερ έδειξαν να έχουν πολύ περισσότερη ενέργεια σε κάθε τους βήμα, σε κάθε διεκδίκηση, και έτρεχαν το γήπεδο σαν παλαβοί. Στον αθλητισμό, ήταν unmatched.
Αυτή τους η υπεροχή παρόλα αυτά δεν έκρινε από μόνη της έξι παιχνίδια. Unmatched ήταν και ο Ράσελ Ουέστμπρουκ, ειδικά στα τρία τελευταία. Μετά την ανισορροπία του τρίτου αγώνα, όπου ο δυναμικός γκαρντ σούταρε με 10/31 και ουσιαστικά αγνόησε την εξαιρετική μέρα του Ντουράντ, στις επόμενες τρεις αναμετρήσεις έκανε ακριβώς αυτό που χρειαζόταν η ομάδα του από εκείνον. Στο game 4 σούταρε λιγότερο και πάσαρε περισσότερο, αφήνοντας την πρωτοκαθεδρία στον συμπαίκτη του, στο game 5 πήρε τα ηνία του σκορ χωρίς να φτάσει σε υπερβολές και βάζοντας κρίσιμα σουτ, και πριν λίγες ώρες έκανε κυριολεκτικά τα πάντα. Ο Τόνι Πάρκερ δεν μπορούσε επ'ουδενί να τον σταματήσει, και οι Θάντερ ηταν σαν να έχουν υπέρ τους ένα συνεχές μις ματς. Η πικ εν ρολ (με λιγο horns και μπόλικο transition) επίθεση τους λειτούργησε αυτή τη φορά άψογα, καθώς επιπλέον οι Καντέρ και Άνταμς τελείωσαν πολύ σωστά τις φάσεις που τους αναλογούσαν.
Για να σταματήσει τον Ουέστμπρουκ, ο Πόποβιτς έδωσε κάποια στιγμή εντολή στους γκαρντ (και στον Πάρκερ) να τον πρεσάρουν σε όλο το γήπεδο, με την ελπίδα ότι ίσως βιαστεί και κάνει κάποια λάθη. Το θέαμα κάθε άλλο παρά κολάκεψε τις προθέσεις, καθώς ο Ρας άφηνε πολλά μέτρα πίσω τον προσωπικό του αντίπαλο και είτε πάσαρε σωστά όταν έβγαινε πάνω του η επόμενη ζώνη άμυνας, είτε τελείωνε τις φάσεις μόνος, είτε έβαζε φρενο στον δικό του ρυθμό. Για χθες, οι αποφάσεις του ήταν σχεδόν τέλειες (τα 6 λάθη ξεγελούν), τη στιγμή που και στην άμυνα διέπρεψε στο μαρκάρισμα των προσωπικών του αντιπάλων και στην κάλυψη των χώρων. Ο κοουτς των Σπερς δεν έριξε ποτέ επάνω του τον Λέοναρντ, καθώς ήθελε ο καλύτερος αμυντικός του ΝΒΑ να καλύπτει τις περιστροφές και τις αλλαγές στα πικ. Η σκέψη φυσικά και δεν αμφισβητείται, ήταν σωστή. Απλά ήρθε από το πουθενά και ο Ρόμπερσον να κάνει ρεκόρ καριέρας, κυρίως σκοράροντας μόνος και έρημος από την αδύνατη ή τη δυνατή πλευρά.
Γενικώς, και όπως ίσως ήδη έχει φανεί από αυτές τις παραγράφους, οι Θάντερ βρήκαν τελικά πολύτιμες βοήθειες και από τους υπόλοιπους παίκτες τους, δείχνοντας στη σειρά μάλλον το καλύτερο πρόσωπο όλης της σεζόν. Ειδικά ο Ανταμς, μετά τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετώπισε με τους ψηλούς των Σπερς στους πρώτους τρεις αγώνες, ήταν στους υπόλοιπους τρεις καθοριστικός, πετυχαίνοντας νταμπλ νταμπλ σε όλους και καταφέρνοντας να κυριαρχήσει στη μάχη των διεκδικούμενων κατοχών. Σίγουρα η παρουσία του ήταν μία πολύ ευχάριστη έκπληξη , στην οποία συνέβαλε και η απομάκρυνση του από το μαρκάρισμα του Όλντριτζ.
Αυτό ο Ντόνοβαν από ένα σημείο και ύστερα το χειρίστηκε διαφορετικά, έχοντας τον Ιμπάκα να δίνει στον Όλντριτζ χώρο στο αριστερό post-up και να φέρνει τον Ανταμς (αντί κάποιον παίκτη της περιφέρειας) ως βοήθεια της τελευταίας στιγμής, κόβοντας από τους Σπερς κυρίως το μακρινό σουτ αλλά πλέον και τα πολλά post-up. Για να γίνει αυτό λίγο πιο κατανοητό, ίσως βοηθά το παρακάτω στιγμιότυπο, στο οποίο ομολογουμένως και η ομάδα του Σαν Αντόνιο μπέρδεψε τις αποστάσεις της.
https://twitter.com/okcthunder/status/730934205740244994
Αυτού του είδους η αντιμετώπιση έδωσε στους Τεξανούς μόλις οκτώ προσπάθειες για τρίποντο στα α' μέρος από τις οποίες καμμία δεν βρήκε στόχο. Επιπλέον, προτιμήθηκε να προκληθεί ο Πάρκερ να σουτάρει από μέση απόσταση ή να ολοκληρώσει κάποια drive, παρά να πασάρει. Είτε με κάποιες αλλαγές, είτε με πολύ ωραία flat κάλυψη , ο Γάλλος και ο Τζινόμπιλι οδηγήθηκαν σε κάποια ημι-ελευθερα σουτ που δεν μπήκαν ποτέ. Η συγκινητική προσπάθεια του Τιμ Ντάνκαν στο δεύτερο μέρος δεν έφτανε για να γίνει κάποιου είδους απειλητική ανατροπή.
Oι Θάντερ τώρα καλούνται να αντιμετωπίσουν τους Ουόριορς του 73 -9 και του μοναδικού MVP στην ιστορία που επιλέχθηκε παμψηφεί. Εχουν δηλαδή να κατορθώσουν κάτι ανεπανάληπτο. Οι συγκυρίες, η επίπονη σειρά με τους Σπερς και η δουλειά στην οποία θα υποχρεωθεί ο Ουέστμπρουκ στην προσωπική άμυνα , δεν τους ευνοούν. Παρόλα αυτά, θα είναι πολύ δύσκολο από αυτό το ζευγάρι να μην προκύψει κάτι συναρπαστικό.
