1.Σέρχι Ροντρίγκεθ. Ο Ισπανός γκαρντ αποκτήθηκε για να καλύψει το κενό του Μίλος Τεόντοσιτς, ο οποίος αποφάσισε στα γεράματα να πάει να δει λίγο NBA από κοντά, για να βγάλει τα συμπεράσματά του, δηλαδή το βαθύ "μαλακία έκανα, έπρεπε να έχω έρθει πριν καμιά δεκαριά χρόνια". Παρά το νωχελικό του ξεκίνημα στη σεζόν, ο Σέρχι έχει "μεταμορφωθεί" το τελευταίο διάστημα, δείχνοντας με εμφατικό τρόπο ότι το "τρένο" της ΤΣΣΚΑ, προσέθεσε άλλο ένα στιβαρό βαγόνι στην αμαξοστοιχία του. Ο Ισπανός γκαρντ έκανε πιθανότατα την καλύτερη εμφάνιση της καριέρας του στη διοργάνωση πετυχαίνοντας 26π, 4/6διπ, 4/10τρ, 6/6β, 10ασ, 4ριμπ, 2κλ, 2 λάθη σε 34:55. Μ' αυτά και μ' αυτά και παρά τα "κλειστά" σκορ, δε νομίζω ότι μετά το 2-0 υπάρχει άνθρωπος που αμφιβάλλει για το εάν η ΤΣΣΚΑ θα βρίσκεται στο Βελιγράδι . Όχι ότι αμφέβαλλε και ποτέ κανείς δηλαδή.

2.Μπραντ Γουάναμέικερ: Ο Αμερικανός γκαρντ της Φενέρ ήταν ο κορυφαίος της ομάδας του σε άλλη μια νίκη (μετά της ΤΣΣΚΑ) που πιθανότατα εξασφαλίζει φάιναλ φορ, αυτήν που πέτυχε η Φενέρ στην Κωνσταντινούπολή επί της Μπασκόνια. Ο Μπραντ έκανε ένα όχι "υπεράνθρωπο", αλλά σίγουρα πολύ μεστό παιχνίδι το οποίο αποδείχθηκε αρκετό για την ομάδα του, σε συνδυασμό με αυτό του πολύ καλού Γιαν Βέσελι. Το 31PIR με το οποίο τελείωσε το ματς, "φούσκωσε" από τις αρκετές βολές και τα κερδισμένα φάουλ, αλλά ας μην είμαστε άδικοι. Ο Γουάναμέικερ πήγε στα αποδυτήρια με 19π, 3/4διπ, 2/4τρ, 7/8β, 3ριμπ, 4ασ, 3κλ, 1 λάθος.

3. 43-24. Τα ριμπάουντ στο παιχνίδι του ΟΑΚΑ, υπέρ της Ρεάλ Μαδρίτης. Σε μία σειρά πλέι οφς, οι διακυμάνσεις στα ριμπάουντ είναι ένας αρκετά αξιόπιστος τρόπος να "μετρήσει" κανείς όσα δεν προκύπτουν από την τακτική, αλλά από την πνευματική κατάσταση, καθώς αυτά είναι πολύ περισσότερο θέμα "μαχητικής" διάθεσης, απ' ότι ξερω 'γω τα τρίποντα. Δυο μέρες πριν το game 2, ο Παναθηναϊκός είχε 12 ριμπάουντ περισσότερα από τη Ρεάλ (38-26). Αυτό σημαίνει ότι σε 48 ωρες, η Ρεάλ κάλυψε στο δεύτερο παιχνίδι μια διαφορά 31 ριμπάουντ. Πραγματικά εξωφρενικό και απολύτως ενδεικτικό της αντιμετώπισης του παιχνιδιού από τον Παναθηναϊκό, ο οποίος μάλλον θεώρησε ότι τα ριμπάουντ θα τα πάρει από μόνη της η "καυτή ατμόσφαιρα".

4. Φελίπε Ρεγιες. Τα νοκ άουτ παιχνίδια είναι κατ' εξοχήν υπόθεση των "παλιών". Ο Ρέγιες προσέφερε ένα δωρεάν σεμινάριο στους ψηλούς του Παναθηναϊκού, για το πως ο δυναμισμός και η σωστή αίσθηση του χώρου μπορούν να "ρεφάρουν" τα περιορισμένα αθλητικά προσόντα. Μπορεί σε αυτήν την παρέα να μη μας αρέσει να μιλάμε για "ψυχές" και "τσαμπουκάδες", αλλά βλέποντας τον Σίνγκλετον να παλεύει με τον Ρέγιες, θα πρέπει να παραδεχτούμε ακριβώς αυτό για το οποίο αποφεύγουμε να μιλάμε. Η στατιστική του δεν είναι απαστράπτουσα, όμως η εικόνα του στο γήπεδο ήταν αυτή ενός παίκτη που... διαφέντευε το παιχνίδι και "έδερνε" τους αντιπάλους του, οι οποίοι, με εξαίρεση τον Πέιν ,εμφανίστηκαν πολύ μαλθακοί για ένα τόσο σημαντικό παιχνίδι. Τελείωσε το παιχνίδι με 18π, 3/6διπ, 2/2τρίποντα (ενώ είχε μόλις ένα εύστοχο όλη τη σεζόν), 6/6β, 2ριμπ, 3 ασίστ και 6 κερδισμένα φάουλ. Η αξιολόγησή του σε 17:10 συμμετοχής, έφτασε στο 25.

5. Τζαμέλ ΜακΛίν: Με τον Ολυμπιακό να χάνει και τον Μιλουτίνοφ, η απόδοση του ΜακΛίν ήταν βασική προϋπόθεση για "καλά ξεμπερδέματα" στο game 2 με την Ζαλγκίρις. Ο Αμερικανός κατάφερε να βελτιώσει κατακόρυφα την απόδοσή του, εκμεταλλευόμενος συν τοις άλλοις τα πρώιμα προβλήματα του Ντέιβις με τα φάουλ. Αποτέλεσε τον βασικό πυλώνα του ΟΣΦΠ στην επίθεση παίρνοντας 13 προσπάθειες, οι οποίες ίσως είναι και οι περισσότερες που πήρε ποτέ φέτος σε ένα παιχνίδι. Έμεινε στο παρκέ 31:32'' και πέτυχε 21π, 8/12διπ, 0/1τρ, 5/6β, 4ριμπ, 3ασ, 1κλ, 1λάθος και 26PIR.

 Τα avatar:

Τζέιμς Γκιστ, Εντγκάρας Ουλανόβας, Αλεξέι Σβεντ, Παούλιους Γιανκούνας. Θεωρητικά ο Γκιστ είναι ο πιο "διψασμένος" από τους παίκτες του Παναθηναϊκού για ένα φάιναλ φορ. Η απόδοσή του όμως σε καμία περίπτωση δεν συνάδει με την κρισιμότητα των παιχνιδιών. Ο Τζέιμς είναι εκτός φόρμας εδώ και καιρό, όμως ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να μην παίρνει από εκείνον απολύτως τίποτα, όπως συνέβη στο δεύτερο παιχνίδι του ΟΑΚΑ. Ο Ουλανόβας έχει σημειώσει μεγάλο λιμιτ απ φέτος, όμως στο δεύτερο παιχνίδι του ΣΕΦ πέρασε και δεν ακούμπησε. Το ίδιο και ο αρχηγός της Ζαλγκίρις, Παούλιους Γιανκούνας. Οι Λιθουανοί ωστόσο έφυγαν από τον Πειραιά έχοντας πετύχει τον σκοπό τους, οπότε η βαρύτητα της κακής εμφάνισης του συμπαθούς φόργουορντ μάλλον δεν είναι αντίστοιχη με αυτή των άλλων δύο της στήλης. Στο ύψος των περιστάσεων δεν κατάφερε να σταθεί ούτε ο Αλεξέι Σβεντ, παρά την ανταγωνιστική εικόνα της ομάδας του και στο δεύτερο παιχνίδι της σειράς της Μόσχας. Πολλά άστοχα τρίποντα και πολλά λάθη, ίσως αν εκείνος ήταν σε καλύτερη ημέρα στο δεύτερο παιχνίδι, η σειρά να ήταν ακόμα "ανοιχτή".

Χ- Factor:

Τρέι Τόμπκινς. Ο Κάρολ έκανε ζημιά στον Παναθηναϊκό, αλλά αυτό κάπου ήταν αναμενόμενο, καθώς κάποιος θα έπρεπε να παίξει κιόλας. Ο Τόμπκινς αντιθέτως, τον πόνεσε πολύ περισσότερο. Εκτός από τις πολλές λύσεις που έδωσε στη ρακέτα σε άμυνα και επίθεση και τα αρκετά του ριμπάουντ, πέτυχε και τρία τρίποντα που πραγματικά "σκότωσαν" τον Παναθηναϊκό. Η δυνατότητα του να ακροβολίζεται και να εκτελεί από την γωνία αποδείχθηκε μη αντιμετωπίσιμη από τους πράσινους. Στα συν του και οι πολλές μπάλες που κράτησε "ζωντανές" στη διεκδίκηση του ριμπάουντ. Τελείωσε το παιχνίδι 12π, 1/3διπ, 3/4τρ, 1/2β, 6ριμπ, 1ασίστ και 1 λάθος σε 18:19 συμμετοχής.

 Ο Παναθηναϊκός

Ο Λάσο έγινε από "φιόγκος", "θηλιά" και άρπαξε τον Παναθηναϊκό από τον λαιμό, όχι κάνοντας τίποτα τρομερές κομπίνες, αλλά αντιθέτως, απλουστεύοντας τα πράγματα. Ο Παναθηναϊκός δεν ήταν προετοιμασμένος για την ένταση του game 2 κι ο Τσάβι δεν δικαιώθηκε για την επιλογή του ν' αφήσει τους παίκτες του να πάνε σε αυτό το τόσο κρίσιμο παιχνίδι με την αίσθηση απόλυτης υπεροχής, όπως προέκυψε από το πρώτο ματς. Δεν τα λέω εγώ αυτά, ο ίδιος τα είπε μετά το game 1. Αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα, αν η διαφορά των σχεδόν 30 πόντων του πρώτου αγώνα, αντικατόπτριζε την διαφορά δυναμικότητας τον δύο ομάδων. Κάτι τέτοιο όμως δεν ισχύει και ο Παναθηναϊκός την πάτησε πανηγυρικά, όπως και ο Τσάβι, ο οποίος συνεχίζει τη δική του παράδοση αδυναμίας να προστατέψει την έδρα του στα πλει οφ.

Ο κόουτς της Ρεάλ πήρε κάποιες πολύ ρισκαδόρικες επιλογές, οι οποίες όμως απέδωσαν και γυρνάει στη Μαδρίτη με γαλόνια νίκης. Η κυριότερη, ήταν να παίξει αυτό το παιχνίδι με όποιον παίκτη του είχε τη σκληράδα να ανταποκριθεί, αφήνοντας την ποιότητα σε δεύτερο πλάνο. Ξαφνικά η μπάλα έφυγε από τον Ντόνσιτς, ο οποίος έγινε ένας γκαρντ της διπλανής πόρτας (σκόραρε μόνο από βολές) και ο Παναθηναϊκός "βραχυκύκλωσε" παντελώς. Όσο για τους υπόλοιπους που "μάσησαν" στο πρώτο ματς, είδαν το δεύτερο κατά κύριο λόγο από τον πάγκο: Κοζέρ 6:27, Ράντολφ 8:03, Ταβάρες 7:41. Τα ατελείωτα επιθετικά ριμπάουντ των Ισπανών εμπόδισαν σημαντικά τις προοπτικές ανοιχτού γηπέδου για τον ΠΑΟ, τις οποίες αποτελείωσε το τρικ του Λάσο, ο οποίος αφαίρεσε έναν παίκτη από την διεκδίκηση του ριμπάουντ στις βολές τις ομάδας του, οι οποίες δεν ήταν και λίγες. Ο Ρούντι που έπαιρνε θέση ως δεύτερος παίκτης για το ριμπάουντ στις βολές, τραβήχτηκε στην άλλη άκρη του γηπέδου, κόβοντας για τα καλά την όρεξη του Παναθηναϊκού για τρέξιμο μετά από κατάσταση άστοχης βολής, η γρήγορης επαναφοράς και προσπάθεια για αιφνιδιασμό μετά και από εύστοχη (το είδαμε να συμβαίνει στο πρώτο παιχνίδι).

Κάτι χαρακτηριστικό της κακής συγκέντρωσης, αμέσως πααρκάτω. Σίνγκλετον και Θανάσης έχουν πολύ κακές θέσεις, ενώ ο Γκιστ έχει εντολή να τρέξει στον αιφνιδιασμό, αφήνοντας το αμυντικό ριμπάουντ. Προσέξτε τον. Μέσα σε όλα αυτά, η Ρεάλ σκοράρει από επιθετικό ριμπάουντ και... μινι ποστάρισμα του Κάρολ.

Ο Παναθηναϊκός αγχώθηκε, ένιωσε γρήγορα τρωτός και οι Ρέγιες, Κάρολ, Τόμπκινς και Αγιόν έβγαλαν όλη την ενέργεια που χρειαζόταν η ομάδα τους για να διεκδικήσει τη νίκη. Ήδη από το πρώτο ημίχρονο είδαμε τον Παναθηναϊκό να παίζει isolation όχι κατόπιν διαβάσματος της άμυνας, αλλά ως σανίδα σωτηρίας. Μέχρι τώρα, όλοι λίγο πολύ ξέρουμε πια πως ο Παναθηναϊκός όταν παίζει έτσι, χάνει. Τουλάχιστον απέναντι σε πραγματικά μεγάλες ομάδες.

Όπως και να 'χει, οι πράσινοι καλούνται πλέον να πραγματοποιήσουν ένα θαύμα, δηλαδή να κερδίσουν στη Μαδρίτη. Οι αδυναμίες τους εκτός έδρας είναι γνωστές και προσωπικά δεν είμαι πολύ αισιόδοξος ότι θα δούμε κάτι πολύ διαφορετικό σε αυτά τα δύο παιχνίδια, απ' όσα βλέπουμε από την ομάδα τα τελευταία χρόνια. Θεωρητικά η σειρά έχει ακόμα πολύ δρόμο, αλλά έχει πλέον και ξεκάθαρο φαβορί. Πραγματικά ακατανόητη η επιλογή χρησιμοποίησης του ανέτοιμου και ντεφορμέ Ρίβερς, όσο και του Παππά, ο οποίος αυτήν την περίοδο θα έπρεπε να είναι ο τελευταίος παίκτης του ροτέισον της ομάδας, με τον Ντένμον να παίρνει τα λεπτά του.

 Όπως και να 'χει, το καλοκαιράκι πλησιάζει με όλα του τα καλούδια. Μέσα σ' αυτά συγκαταλέγεται και το "ξεφόρτωμα" του Σίνγκλετον. Βαριέμαι αφόρητα να τα ξαναλέμε.

Ο Ολυμπιακός

Οι ερυθρόλευκοι βρέθηκαν με την πλάτη στον τοίχο μετά το μπρέικ της Ζαλγκίρις στο πρώτο παιχνίδι του ΣΕΦ, με την κυριότερη αιτία προβληματισμού, να μην είναι τόσο το αποτέλεσμα, όσο η εικόνα. Ο Ολυμπιακός αυτήν την περίοδο μοιάζει με δέντρο που φυλλορροεί τον Οκτώβρη, μετρώντας νέες απώλειες κάθε μέρα και δείχνοντας κάπως "μαραμένος". Οι Λιθουανοί φαίνονται πιο φρέσκοι και γενικά σε καλύτερη κατάσταση, αλλά ο Ολυμπιακός έπρεπε πάση θυσία να κερδίσει το δεύτερο παιχνίδι και να διεκδικήσει τις (όχι και λίγες) πιθανότητές του στο Κάουνας.

Αυτήν τη φορά οι Πειραιώτες δε χρειάστηκε να περιμένουν τα πάντα από τον Σπανούλη καθώς η φθορά του Ντέιβις από φάουλ έδωσε γρήγορα το "σύνθημα" για επίθεση στο λόου πόστ όπου, ο Καβαλιάουσκας δεν είναι δα και φόβητρο, ιδιαίτερα όταν καλείται να αντιμετωπίσει παίκτες που είναι καλοί στην επίθεση με πρόσωπο, έχουν καλό σουτ μέσης απόστασης, ή και τα δύο μαζί, όπως δηλαδή ο Τζαμέλ Μακλίν. Η επιστροφή του Παπανικολάου ήταν όπως αναμενόταν κομβική για τον Ολυμπιακό, καθώς ο Έλληνας φόργουορντ είναι από τους παίκτες που όσα προσφέρει, είναι αδύνατο να αντικατασταθούν από άλλον όταν αυτός δεν παίζει. Η άμυνα του πάνω στη μπάλα και ο τρόπος που κλείνει τις γραμμές πάσας προς την ρακέτα είναι πολύ υψηλού επιπέδου και ανεβάζουν κατά πολύ το επίπεδο της δυσκολίας στην κυκλοφορία για τον αντίπαλο. Α, εξαιρετική δουλειά και στον Ουλανόβας.

Πολύ θα ήθελα να μιλήσουμε για τακτικές, αλλά δεν βλέπω και πολλά άξια λόγου. Δεν μάθαμε κάτι καινούργιο στο δεύτερο παιχνίδι του ΣΕΦ. Αντιθέτως, περισσότερο επιβεβαιώθηκε το αρχέγονο ένστικτο της αυτοσυντήρησης ως ισχυρότερο όλων. Η σκληρή άμυνα του τέταρτου δεκαλέπτου, όπου η Ζαλγκίρις χρειάστηκε 7 λεπτά για να πετύχει καλάθι, είναι ενδεικτική. Η Ζαλγκίρις πήρε ήδη αυτό που ήθελε από το ταξίδι της στην Αθήνα, ο Ολυμπιακός πήρε αυτό που απαγορευόταν να χάσει στο game 2 και μάλλον όλοι θα ταξιδέψουν στο Κάουνας σχετικά ικανοποιημένοι με την προοπτική να λύσουν εκεί τις εναπομείνασες διαφορές τους. Δε θα είναι εύκολο, αλλά ο Ολυμπιακός σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις έχει εσχάτως αποκτήσει την τεχνογνωσία της επιτυχίας.

Wait a minute.... (Giorgos B.)

Πρέπει να εκτιμήσουμε τις λίγες προσπάθειες τριών πόντων που πήρε η Ζαλγκίρις, μόλις 11. Είχε μεν καλό ποσοστό, έβαλε 5, όμως ο Ολυμπιακός δεν πληγώθηκε καθόλου από το περιφερειακό σουτ των Λιθουανών, οι οποίοι από ένα σημείο και ύστερα (ο,τι και να λέει ο Σάρας) κυνήγησαν εμμονικά την επίθεση στο χαμηλό ποστ. Οι ερυθρόλευκοι άλλαξαν αυτή την φορά σε πολύ περισσότερα σκριν, μία τακτική εν μέρει απόρροια του παρκαρίσματος του Ρόμπερτς στον πάγκο. Αν δεν θυμάστε, ο Αμερικάνος είχε αφήσει τον Πάνγκος ανενόχλητο σε διάφορες φάσεις στο πρώτο παιχνίδι. Επίσης , ως σοβαρή προσαρμογή κρίνονται τα λίγα λεπτά που έπαιξαν μαζί στο παρκέ οι δύο Παπ , στις θέσεις 2-3 στις αρχές της τέταρτης περιόδου. Εκεί η Ζαλγκίρις δεν μπορούσε να σκοράρει με τίποτα, με τίποτα όμως. Ούτε ο Ολυμπιακός μπορούσε, αλλά έφταναν τα δύο "τρελούτσικα" τρίποντα των Παπανικολάου - Μάντζαρη για να δώσουν στην ομάδα τους την απαραίτητη ώθηση. Είναι πολύ πιθανόν οι δύο φόργουορντ να ξαναβρεθούν μαζί στο παρκέ, όπως ακριβώς συνέβη και πέρυσι με την Εφές στα δύο ματς της Τουρκίας.

Το τέταρτο δεκάλεπτο είναι υποθέτω ένας καλός οδηγός. Άμυνα του κερατά, που φέρνει καλάθια στην επίθεση χωρίς ιδιαίτερη πρωτοτυπία. Και επίσης, απόλυτος έλεγχος του αμυντικού ριμπάουντ. Τα μόλις τρία επιθετικά των Λιθουανών είναι μία επίδοση παράσημο, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι η Ζαλγκίρις είναι η τρίτη καλύτερη ομάδα στον τομέα σε ολόκληρη την διοργάνωση και προχθές δεν σούταρε τρίποντο ούτε στο χαβαλέ.