Ανάμεσα τους κι η Ρεάλ, που είδε τον Παναθηναϊκό να πετάει ένα ολόκληρο ημίχρονο στα σκουπίδια, ενώ η Μπασκόνια συνέχισε την παραπαίουσα πορεία της, χάνοντας την γη κάτω από τα πόδια της στο Λιόν, υποκύπτοντας απέναντι στη Βιλερμπάν. Στα υπόλοιπα ματς, Εφές, Μπάγερν, Μπαρτσελόνα και ΤΣΣΚΑ επικράτησαν και παρέμειναν σε τροχιά οκτάδας και πρωτιάς αντίστοιχα. Ας τα δούμε πιο αναλυτικά με τις κατηγορίες μας:
Η πρώτη πεντάδα
1. Επιστροφή στις καλές εμφανίσεις για τον σπουδαίο γκαρντ της Εφές, που βρήκε αρκετό χώρο απέναντι στην μέτρια περιφερειακή άμυνα του Αστέρα κι εκτέλεσε κατά ριπάς. Ο Λάρκιν σημείωσε 15 πόντους στο πρώτο ημίχρονο και τελείωσε τον αγώνα με 23, σουτάροντας μόλις 11 φορές. Ταυτόχρονα βοήθησε και στην άμυνα, κλέβοντας την μπάλα σε τρεις περιπτώσεις, ενώ δεν υπέπεσε σε κανένα λάθος. Η Εφές δείχνει να βρίσκει την φόρμα που είχε και την περιμένει ένα αρκετά δύσκολο πρόγραμμα για να το αποδείξει.
2. Καταλύτης ο Κέβιν Πάντερ στην εντός έδρας νίκη της Αρμάνι απέναντι στον Ολυμπιακό, βοηθώντας αρκετά την ομάδα του στο σκοράρισμα και όχι μόνο. Ο Αμερικάνος είχε 27 πόντους με 8/12 σουτ, ενώ μοίρασε και 5 ασίστ, αριθμοί που ισοφάρισαν αμφότερα τα ρεκόρ της καριέρας του. Εκτός αυτών, ο πρώην παίκτης των ερυθρολεύκων έμοιαζε να έχει την απάντηση σε κάθε επιστροφή του Ολυμπιακού στο ματς, έχοντας 12 πόντους και 3 ασίστ μονάχα στην καθοριστική τελευταία περίοδο.
3. Αψεγάδιαστος ο Γκάμπριελ Ντεκ στην άνετη επικράτηση της Ρεάλ απέναντι στον Παναθηναικό μέσα στη Μαδρίτη. Ο Αργεντίνος έχασε μόλις ένα σουτ κι ολοκλήρωσε μια πολύ πληθωρική εμφάνιση με 20 πόντους, 9 ριμπάουντ, 3 ασίστ κι ένα κλέψιμο, κάνοντας πάρτι με την (κυριολεκτικά) αδύναμη πλευρά της άμυνας των πρασίνων. Με την Ρεάλ να βασανίζεται από τραυματισμούς και την φυγή του Καμπάτσο, ο Ντεκ έχει αναλάβει πολλές πρωτοβουλίες και δείχνει να ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του προπονητή του.
4. Η Μπασκόνια κατέρρευσε στο δεύτερο ημίχρονο του αγώνα με την Βιλερμπάν στο Αστρομπάλ, έχοντας μπει στα αποδυτήρια με προβάδισμα 11 πόντων και αρκετά καλή εμφάνιση στο πρώτο μέρος. Η γαλλική ομάδα πραγματοποίησε σερί 39-16 στα 16 πρώτα λεπτά του δευτέρου μέρους, πέρασε μπροστά με 74-62 και όπως ήταν φυσικό κέρδισε, παρά την απέλπιδα τελευταία προσπάθεια των Βάσκων να επιστρέψουν ξανά στο ματς. Η ομάδα του Ιβάνοβιτς δείχνει να αποχαιρετά σιγά-σιγά το τρένο της οκτάδας, ενώ οι Γάλλοι δεν πρόλαβαν να συνέλθουν ποτέ από τα προβλήματα που είχαν στο πρώτο μισό της σεζόν.
5. Κυριαρχική εμφάνιση από τον Γιαν Βέσελι, που καθοδηγεί την Φενέρμπαχτσε σε ένα τρομερό σερί νικών και πιθανότατα στα πλέι-οφ της διοργάνωσης. Ο Βέσελι είχε 18 πόντους, 6 ριμπάουντ, 4 ασίστ, ένα κλέψιμο και μία τάπα, κρατώντας ταυτόχρονα τους ψηλούς της Μακάμπι σε πολύ χαμηλά νούμερα. Σιγά το δύσκολο θα πείτε, αλλά το έκανε, τι να κάνουμε τώρα. Η Φενέρ τώρα πάει στην Μόσχα για να παίξει με την Χίμκι και ακολουθούν τρία συνεχόμενα εντός έδρας παιχνίδια, με αποκορύφωμα το τούρκικο ντέρμπι με την Εφές. Με τέσσερις νίκες, η ομάδα του Κοκόσκοφ θα αρχίσει να σκέφτεται ακόμη και το πλεονέκτημα.
X-factor
Για πρώτη φορά φέτος, η ΤΣΣΚΑ έδειχνε να μην έχει τον έλεγχο όχι μόνο ενός αγώνα, αλλά γενικά ολόκληρου του οργανισμού της. Το επεισόδιο με τον Μάικ Τζέιμς σαν να έχει αδρανοποιήσει την λειτουργία της και η Άλμπα το εκμεταλλεύτηκε, παίρνοντας ένα σημαντικό προβάδισμα έξι πόντων στην τελευταία περίοδο του αγώνα. Εκεί εμφανίστηκε ο Ντάνιελ Χάκετ και την επανέφερε στην ζωή. Ο Ιταλός γκαρντ ντύθηκε Τζέιμς και Κλάιμπερν μαζί, σκοράροντας 9 από τους επόμενους 14 πόντους της και παίζοντας σπουδαίες άμυνες πάνω στον Μάοντο Λο και τον Μάρκους Έρικσον.
Οι φάσεις
Τρομερό φινάλε στην Βαλένθια, όπου η Ζαλγκίρις χαράμισε προβάδισμα 7 πόντων στο τελευταίο ενάμιση λεπτό του αγώνα, είδε την προσευχή του Βαν Ρόσομ μετά την εσκεμμένα χαμένη βολή του Κάλινιτς να απαντάται και να δίνει το προβάδισμα στη Βαλένθια, όμως για ακόμη ένα ματς είχε να πει την τελευταία λέξη με ένα χορευτικό του Γκριγκόνις που για δεύτερη φορά βρίσκει στόχο σε ένα τέτοιο σουτ. Βασικά μην τα ξαναλέμε, δείτε τα εάν δεν τα έχετε δει ήδη δηλαδή:
Απίστευτη σεκάνς στο τέλος της ματσάρας ανάμεσα σε Βαλένθια και Ζάλγκιρις, με τον Μάριους Γκριγκόνις να απαντά με ένα ακροβατικό, στην προσευχή του Σαμ Βαν Ρόσομ και να δίνει τη νίκη στους Λιθουανούς! pic.twitter.com/4qiRT7I9s4
— Bballguru (@wiseballgurus) January 27, 2021
To Avatar
Αρκετές υποψηφιότητες για αυτήν την κατηγορία, όμως λόγω χρόνου συμμετοχής το βραβείο θα πάει στον Αντζελο Καλέιρο (Καλοιάρο; Καλάριο; Βασικά ποιος νοιάζεται). Σε 25 λεπτά που πάτησε το παρκέ στην Κωνσταντινούπολη ο Ιταλός φόργουορντ έβαλε ένα καλάθι, πήρε δύο ριμπάουντ κι έκανε και δύο λάθη. Παρόλα αυτά η έλλειψη εναλλακτικών λύσεων τον άφησε στο παρκέ για τόση ώρα και δεν είναι να πεις ότι έκανε και τα μικρά πράγματα που δεν φαίνονται στην στατιστική, το κάθε άλλο.
Εδώ ας κάνουμε μία τακτική παρένθεση. Για μία ακόμη αγωνιστική, η τοποθέτηση του Πιερ στη θέση 4 από τον Κοκόσκοφ, έκανε τη διαφορά. Χάρη στη συγκεριμένη κίνηση η Φενέρ άνοιξε την ψαλίδα στη δεύτερη περίοδο και επίσης χάρη σε αυτήν, αναχαίτισε την αντεπίθεση της Μακάμπι στην τέταρτη, όταν οι Ισραηλινοί μείωσαν σε 70-66. Ο Πιερ ταλαιπώρησε τα αντίπαλα τεσσάρια σε σημείο του να εκτεθούν, διότι εκτός του ότι τα τράβηξε έξω στα μαρακαρίσματα, κέρδισε και τις μάχες σώμα με σώμα. Είναι μία σπάνια περίπτωση παίκτη, που δεν υστερεί σε δύναμη απέναντι σε ψηλότερους παίκτες, με αποτέλεσμα τα όποια μις ματς να πρέπει να τα εκμεταλλεύονται μακριά από τη ρακέτα. Και δεν είναι πολλοί οι ψηλοί που μπορούν να σηκωθούν με πρόσωπο στο mid range. Πονοκέφαλος.
Το play
Λοιπόν ακούστε. Ο Κάιλ Κούριτς σουτάρει φέτος με 61% από το τρίποντο(!) παίρνοντας πάνω από τρεις προσπάθειες σε κάθε ματς(!!). Είναι με διαφορά ο καλύτερος σουτέρ της διοργάνωσης και η ομάδα του το εκμεταλλεύεται με συνεχόμενες δράσεις όσο ο ίδιος βρίσκεται στο παρκέ. Παρακάτω, ένα κλασικό σύστημα για σουτ μετά από επαναφορά, για να δώσει στον παίκτη το τρίτο συνεχόμενο τρίποντο του στον αγώνα.
Ο Παναθηναϊκός
Σε μία εμφάνιση που έμοιαζε επαναλαμβανόμενη, οι παίκτες του Παναθηναϊκού μπήκαν ψαρωμένοι και με πολύ φόβο στο παρκέ του Wizink Center της Μαδρίτης. Η σκιά του Ταβάρες τρόμαζε τους πάντες, ενώ η δράση των περιφερειακών της Ρεάλ τόσο στην επίθεση, όσο και στην άμυνα εκτόξευσε τη διαφορά στους 20 πόντους, χωρίς το παραμικρό δράμα και με χαρακτηριστική άνεση. Οι πράσινοι πέταξαν ένα ημίχρονο με τρόπο που δεν δικαιολογούσαν οι απουσίες που είχαν, παρουσιάζοντας εμφανές έλλειμα ενέργειας και διάθεσης.
Η εμφάνιση στο δεύτερο ημίχρονο ήταν αρκετά καλή, ιδίως στην άμυνα και το ματς ίσως να γινόταν περισσότερο ανταγωνιστικό με μερικές καλύτερες επιλογές, όμως σε αυτές τις φάσεις μπορεί να εμφανιστεί η δικαιολογία των απουσιών ή της έλλειψης ρυθμού κάποιων παικτών. Από εκεί και πέρα, το ματς δεν διέθετε πολλά άξια σχολιασμού και η γενική εικόνα δεν θα πρέπει να αφορά την δεδομένη συνέχεια των όσων έγιναν στο δεύτερο μέρος, αλλά κυρίως την αποφυγή αυτών που είδαμε στο πρώτο ημίχρονο. Πάμε στον Γιώργο για τις δύο τελευταίες ενότητες.
O Ολυμπιακός (Giorgos B.)
Ας πούμε μερικά πρακτικά πράγματα για τον Ολυμπιακό, διότι απόψε αγωνίζεται εκ νέου και δεν προβλέπεται να έχει κάνει μεταγραφές μέχρι το βράδυ.
Δεν υπάρχει δίλημμα για το αν ο Σλούκας σωστά τελειώνει τα παιχνίδια ή οχι, θέμα ιεραρχίας στο rotation δεν τίθεται, ούτε υπάρχει (κατά τη γνώμη μου) κάποια ιδιαίτερο ζήτημα κούρασης συνολικά. Ο Ολυμπιακός δεν παίζει σε εγχώριο πρωτάθλημα. Υπάρχει όμως θέμα ρυθμού και αντοχών εντός ενός παιχνιδιού και βλέποντας το στόρι της πρόσφατης ήττας, αναρωτιέμαι πόσο θα έβλαπτε το σύνολο μία δίλεπτη-τρίλεπτη απουσία του στο τέλος της τρίτης και στην αρχή της τέταρτης περιόδου. Ο Μεσίνα έδωσε την αντιστοιχη ανάσα στον Πάντερ και την κεφαλαιοποίησε στην κατάληξη.
Ένα αυτό. Δεύτερο (και σημαντικότερο) η άμυνα των ερυθρόλευκων, η οποία εξακολουθεί να δίνει ελεύθερα, καλά σουτ στους αντιπάλους, σχετικά εύκολα. Το πρόβλημα εμφανίζεται συχνότερα στην αρχή του χρονομέτρου, μέχρι τα 12'' πριν τη λήξη της επίθεσης. Παρακάτω μάζεψα πέντε φάσεις μόνο από το πρώτο ημίχρονο, ενώ υπήρχαν άλλες τόσες στο δεύτερο τουλάχιστον.
Οι παίκτες του Μπαρτζώκα τα μπλέκουν κάμποσο ακόμη στις συννενοήσεις τους, πράγμα κάπως περίεργο. Η τακτική του προπονητή βασίζεται στην έξυπνη αναμονή (αρχικό στήσιμο λίγο πιο μέσα από τη γραμμή του τριπόντου), όμως αν οι αντίπαλοι μπουν άμεσα στα σετ τους, τότε οι αντιδράσεις είναι αργές. Προχθές ο Ολυμπιακός πήρε κάμποσα ρίσκα, πιέζοντας πολύ με double teams και αφήνοντας χώρους στους σουτέρ. Του βγήκαν, αλλά έφαγε εύκολα καλάθια σε φάσεις που η τακτική δεν προλάβαινε να μπει σε εφαρμογή.
Νομίζω πως απόψε μπορούμε να προσδοκούμε τέτοιου είδους "ρυθμίσεις", όχι κάτι παραπάνω. Επίσης νομίζω ότι μπορεί να είναι αρκετές, διότι οι ερυθρόλευκοι υπήρξαν πλήρως ανταγωνιστικοί και στην Λιθουανία και στο Μιλάνο. Ειδικά το πρώτο παιχνίδι το έχασαν μέσα από τα χέρια τους. Από τη θεωρία στην πράξη βέβαια υπάρχει μία απόσταση και ειδικά σε ό,τι αφορά την Μπαρτσελόνα, γρηγορότερα από όλους πρέπει να την διανύσουν οι Μάρτιν και Έλις. Το κλειδί για την επικράτηση επί των Καταλανών βρίσκεται στη ρακέτα και συνήθως ο Σάρας το εμπιστεύεται στα χέρια του Μπράντον Ντέιβις.
Η τακτική
Λοιπόν, έρχεται πού και πού αυτή η άβολη στιγμή που πρέπει να σταθείς απέναντι στα κολλήματα σου και να υποκύψεις σε όσα τα διαλύουν - προσωρινά θέλω να ελπίζω. Ο Μεσίνα που λέτε, ένας δάσκαλος του μπάσκετ αναντίρρητα, είναι ο προπονητής που λατρεύω να μισώ. Εδώ και χρόνια τον βλέπω να διαχειρίζεται εξαιρετικό υλικό, με το οποίο το παραγόμενο θέαμα είναι κάτω του μετρίου. Θυμάμαι τον Χάινς στη θέση 4 και το αργό μπάσκετ-δεινοσαύρων της ΤΣΣΚΑ, θυμάμαι φυσικά την προαγωγή του Σκόλα στα 39 του και την αναποφάσιστη Μιλάνο της περσινής χρονιάς, χωρίς ταχύτητα, χωρίς μπρίο, χωρίς φαντασία, με ένα σωρό ωραίους παίκτες.
Τα ίδια συνέβαιναν μέχρι και πριν τέσσερις εβδομάδες. Από τότε όμως η Μιλάνο έχει αλλάξει πλήρως την εικόνα της, όχι μόνο κερδίζοντας, αλλά παίζοντας θελκτικά. Λες και ο Μεσίνα της δεύτερης περιόδου (κάτι σαν τον Ρόμπερτ Όλτμαν των 80s, μετά το Nashville) εξαφανίστηκε μονομιάς, για να δώσει τη θέση του στον νεαρό εαυτό του, τότε που προέκρινε τον Ριγκοντό ως πλέι μέικερ ή αναδείκνυε τη σημασία των shooting fours και της ισορροπημένης εκτέλεσης στην ΤΣΣΚΑ. To χουμε δει να συμβαίνει και με σκηνοθέτες, όπως καταλάβατε.
Η πιο πρόσφατη έκδοση της Αρμάνι - πολύ πρόσφατη όμως - υιοθετεί τις αρχές της early offense και σκοράρει πολύ. Φόργουορντς ακροβολισμένοι στο transition, ο Ντατόμε με ρόλο εκτελεστή στο 4, χώροι για τους περιφερειακούς να κάνουν τη δουλειά τους εύκολα και γρήγορα, χωρίς δισταγμούς και αμπελοφιλοσοφίες. Τέλος, ανάδειξη των off guards (Πάντερ, Ρολ) μέσα από αδιάκοπα curl ή flare screens. Το στοιχείο αυτό έχει δώσει και το έξτρα καρύκευμα, προκειμένου η επίθεση να αποκτά άμεσα κίνηση και να την διατηρεί, καθώς τόσο ο Πάντερ, όσο και ο Ρολ, δεν γίνεται να διαφύγουν της προσοχής της άμυνας. Έχουν στο ρεπερτόριο τους το σκορ και έχουν πειστεί να μετακινούν τη μπάλα αν δεν είναι ελεύθεροι.
Πάμε στα νούμερα: Στην φετινή, αργή Ευρωλίγκα από άποψη ρυθμού, η Μιλάνο είναι έκτη στον τομέα. Πέρυσι ήταν ένατη, πηγαίνοντας κάπως πιο γρήγορα, αλλά φέτος ο κατευνασμός του τρεξίματος σε όλη τη διοργάνωση την έχει ευνοήσει. Έχει τη δεύτερη καλύτερη επίθεση σε μέσο όρο πόντων και το δεύτερο καλύτερο ποσοστό στα τρίποντα (42,5%) μετά την Ζαλγκίρις, κάνοντας (κρατηθείτε) τα λιγότερα λάθη στην διοργάνωση, αναλογικά με τον όγκο των επιθέσεων.
Μιλάνο. Τα λιγότερα λάθη. Αντιλαμβάνεστε... Ο Μεσίνα και η κουλτούρα της τελευταίας 15ετίας έχουν επιτέλους συναντηθεί, κάπου στη μέση. Ελπίζω σύντομα να αποκατασταθεί η ισορροπία, για να συνεχιστούν τα κολλήματα όπως τους αξίζουν, δεν είναι η κατάλληλη εποχή για αποδόμηση.
