Η χιονοστοβιδάδα των λαθών και των κακών επιλογών σε επίθεση και άμυνα είναι από τις σπάνιες. Χαμένα λέι απ (Μακίσικ), βιαστικά τρίποντα (Σπανούλης), λάθη (Σλούκας), ατομιστίες (Λιβιό), άμυνες slow motion (all together), αδράνεια από τον πάγκο στον σχεδιασμό της τελευταίας επίθεσης. Από πού να αρχίσει κανείς και πού να τελειώσει... Τι είναι όμως σημαντικότερο;
Στην περίπτωση του Ολυμπιακού η άμυνα και θα προσπαθήσω να εξηγήσω το γιατί.
Στην επίθεση, στην διάρκεια της crunch time, είναι πολύ πιθανό μία ομάδα να μην είναι εύστοχη. Συχνά εξαρτάται από τον καλύτερο παίκτη της και επίσης συχνά, τα χέρια βαραίνουν και τα συστήματα πάνε περίπατο. Δεν είναι ιδανικό για κανένα σύνολο να μην βρίσκει λύσεις στα κρίσιμα διαστήματα, όμως καθώς η φύση του παιχνιδιού αλλάζει σε αυτά, είναι πολύ λογικό να υπάρχουν αστοχίες υπό πίεση, ειδικά όταν δεν υπάρχει πληθώρα παικτών να παίξουν ένας εναντίον ενός. Θα πρέπει μάλλον να ζήσουμε υπό την συγκεκριμένη συνθήκη στον Ολυμπιακό τώρα που ο Σπανούλης μεγάλωσε. Θυμάστε πόσα παιχνίδια έχει πάρει και πλέον στα παπούτσια του μπαίνει αναγκαστικά ο Σλούκας, στην πρώτη χρονιά "ηγεσίας" της καριέρας του. Θα γίνουν λάθη και δεν με πειράζει.
Πολύ περισσότερο, με ενοχλεί το παρακάτω.
Eίναι η πολλοστή φορά φέτος που οι ερυθρόλευκοι παραχωρούν ελεύθερο πεδίο σε σουτέρ-killer σε ανάλογο σημείο. Πρόχειρα μου έρχονται οι δύο αδράνειες των Σλούκα/Μακίσικ απέναντι στους Γιουλ και Γουίλμπεκιν, όπως και το τρίποντο του Σίλεϊ που μείωσε σε 84-82 στο ΣΕΦ για την Μπάγερν, 30'' πριν το τέλος, σε αγώνα που ο εν λόγω αθλητής αποτελούσε μακράν την πιο σοβαρή απειλή σε συνέχεια. Κάτι συμβαίνει και αντιδρούν όλοι τόσο λανθασμένα και αν θα έπρεπε από κάπου να ξεκινήσει ο προπονητής, είναι μάλλον από εκεί. Η αμυντική ομοιογένεια απουσιάζει όταν τα δευτερόλεπτα βαραίνουν, όπως απουσιάζει και η αμυντική καθοδήγηση.
Υπάρχει λόγος που στέκομαι στον τομέα και είναι ο ρεαλισμός. Είναι κάτι που η ομάδα μπορεί άμεσα να βελτιώσει, δουλεύοντας επάνω σε στοχεύσεις, αναγνώριση και περιστροφές. Δεν μπορεί ούτε να εφεύρει άλλους επιθετικούς ηγέτες, ούτε φυσικά να περιμένει πως κάθε φορά ο Σλούκας θα βγάζει το φίδι από την τρύπα.
Από εκεί και πέρα, προφανώς και η απόδοση κάποιων ξένων δημιουργεί ένα ντόμινο. Κι εδώ όμως, πρέπει να δούμε το δάσος, όχι το δέντρο. Το πρόβλημα δεν είναι ότι χθες ο Λοβέρν σκόραρε 21 πόντους, διότι επρόκειτο για την τακτική αμυντική θυσία, προκειμένου ο Γκριγκόνις και ο Χέιζ να μην βρουν αδύνατη πλευρά - είδατε τι έγινε με τον Μιλάκνις. Η προσέγγιση πέτυχε μια χαρά, όμως στο τέλος ο Μπαρτζώκας παρέταξε την ομάδα χωρίς σέντερ, διότι οι Μάρτιν και Έλις κατάφεραν να μαζέψουν μαζί όλο κι όλο ένα (!) ριμπάουντ, χαμένοι σε ένα δικό τους σύμπαν αργών αντιδράσεων και απάθειας. Επιλέχτηκε τελικά ο Λιβιό, που έχασε μία πάσα πάρε-βάλε στον Βεζένκοφ και υπέπεσε στο αμυντικό λάθος που παρακολουθήσατε παραπάνω. Επίσης, επιλέχθηκε ο Βεζένκοφ για την θέση 3, καταστρέφοντας ουσιαστικά το spacing στην crunch time. Θα υπήρχαν άλλοι χωροι για τους Σπανούλη και Σλούκα, αν ο Χάρισον βρισκόταν στη θέση 3 και εκείνος στη θέση 4, κάτι που συνέβη ίσα ίσα στο τελευταίο μισό λεπτό (Μακίσικ στο 3, σωστά ο Μπαρτζώκας απέσυρε τον Πρίντεζη). Γιατί δεν συνέβη νωρίτερα; Διότι ο Χάρισον ήταν περιπατητής και άστοχος.
Με απλά λόγια, το γεγονός ότι διάφοροι παίκτες δεν έχουν σταθερή απόδοση, αναγκάζει τον προπονητή να μπερδεύει διαρκώς σχήματα και να καταφεύγει σε πειραγμένες συνθέσεις (rotation) για πολλά συνεχόμενα λεπτά. Δεν είναι προπονητική παλαβομάρα, είναι ανάγκη, η οποία προέρχεται από τις ελλείψεις στον σχεδιασμό, όχι όπως φαίνονταν το καλοκαίρι, αλλά όπως αποδεικνύονται στην πράξη. Δεν θα χρειαζόταν γκαρντ-σκόρερ ο Ολυμπιακός, ούτε θα παρέτασσε τριπλέτα κοντών στο τελευταίο λεπτό, αν μπορούσε να υπολογίζει στην δημιουργία του Χάρισον.
Στην πράξη, επαναλαμβάνω, εκείνο που μπορεί να γίνει από εδώ και πέρα, είναι η άμυνα να βελτιωθεί, έτσι ώστε να μπορεί ο Ολυμπιακός να ακουμπήσει σε εκείνη με περισσότερη σιγουριά. Οι 114 πόντοι/100 κατοχές τον φέρνουν στη 12η θέση της διοργάνωσης, με εννιά από τις 11 αντιπάλους του που βρίσκονται σε ίδια ή καλύτερη βαθμολογική θέση, να παρουσιάζουν πιο αξιόπιστες αμυντικές επιδόσεις. Δεν προκύπτει από πουθενά ότι το σύνολο είναι φτιαγμένο για μεγάλα πράγματα στην επίθεση, συνεπώς η σκληρότητα και το επίπεδο συγκέντρωσης πρέπει να ανέβουν άμεσα, έτσι ώστε όταν ζεματάει η μπάλα, μαζί με τα δικά μας χέρια να καίγονται και αυτά των απέναντι.
Το σχόλιο δεν αφορά αποκλειστικά το παιχνίδι απέναντι στη Ζαλγκίρις, στο οποίο οι πάντες έχασαν το μυαλό τους, από τον προπονητή, μέχρι τον τελευταίο παίκτη. Το σχόλιο αφορά το τι παρατηρείται σε συνέχεια και το τι είναι ρεαλιστικό να βελτιωθεί, χωρίς να αλλάξει η σύνθεση. Τώρα, τι να σας πω, αν αύριο βρεθεί ένας γαμώ τους σέντερ, καλώς να έρθει. Πάμε στις κατηγορίες μας, όπου θα ασχοληθούμε κυρίως με τη Μόσχα και καθόλου με τον Παναθηναϊκό, καθώς αύριο έρχεται ειδικό μπλογκ του Δημήτρη για τους πράσινους.
H πρώτη πεντάδα
1. Όλο το δεύτερο ημίχρονο του Μπασκόνια-Άλμπα ανήκει στου Γερμανούς και ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει στον Τζέισον Γκρέινζτερ, που μάτσαρε τόσο στατιστικά, όσο και στην πράξη τον Πιέρια Χένρι. Τα νούμερα του δεν ήταν ακριβώς εντυπωσιακά, παρόλα αυτά οι 8 ασίστ είναι σπάνιο προσωπικό επίτευγμα και αν συνδυαστούν με την πολύ καλή άμυνα (4 κλεψ.), παράγουν το ακριβές αντίγραφο του αντίπαλου πλέι μέικερ. Για ένα ακόμη παιχνίδι οι Βάσκοι έπαιξαν κάτω από τις δυνατότητες τους, μοιάζοντας εξουθενωμένοι από νωρίς. Είχαν βέβαια και απουσίες. Λογικά θα πρέπει να περιμένουμε τον επόμενο κύκλο φορμαρίσματος, αλλά μάλλον δεν θα είναι αρκετός. Ζητείται σταθερότητα.
2. Εμφάνιση-μνημείο από τον Τάιλερ Ντόρσεϊ με 30 πόντους και 11/14 σουτ (4/5 τριπ), η οποία επιστεγάστηκε και από πέντε πόντους στο τελευταίο λεπτό, καθοριστικούς φυσικά για την επικράτηση της Μακάμπι. Ο Ντόρσεϊ πήρε φόρα με ένα κρεσέντο διαρκείας στο δεύτερο δεκάλεπτο, το οποίο ανέτρεψε τα εώς τότε δεδομένα του παιχνιδιού και επανεμφανίστηκε στο τέλος, για να πάρει τις επιθέσεις από τα χέρια του ασταθούς Γουίλμπεκιν. Να και ένα κλειστό ματς που κατέληξε στα χέρια των παικτών του Σφαιρόπουλου, δεν συμβαίνει και τόσο συχνά. Πάντως, η Μακάμπι στα τελευταία 10 ματς έχει ρεκόρ 7-3 και μαζί με τη Φενέρ είναι οι πρώτες υποψήφιες να αντικαταστήσουν στην οκτάδα όσες ομάδες δείχνουν εσχάτως να χάνουν έδαφος (Βαλένθια, Μπάγερν).
3. Rotation 8+2 παικτών από τον Πασκουάλ, εκ των οποίων οι επτά κατέληξαν με διψήφιο αριθμό πόντων. Το πρώτο ημίχρονο του αγώνα απέναντι στην Εφές εξελίχθηκε σε μία πανδαισία ομαδικότητας για τους Ρωσους, που έβγαλαν στο παρκέ αξιοθαύμαστη ισορροπία, δείγματα της μέχρι στιγμής καλύτερης φετινής προπονητικής δουλειάς. Aυτή τη φορά μάλιστα η Ζενίτ έτρεξε κάμποσο και ολοκλήρωσε πολλές συνεργασίες στην αρχή των επιθέσεων, κάτι στο οποίο δεν μας έχει συνηθίσει και που αποτελεί ενδειξη ικανότητας αναγνώρισης των καταστάσεων. Η Εφές ήταν τραγική στην transition άμυνα και το πλήρωσε.
4. Σαν κάτι να μην πηγαίνει πολύ καλά στην Μπάγερν τελευταία. Παρά την προσθήκη του Σίλεϊ, η επίθεση της δείχνει χειρότερη, κάτι που ίσως είναι καιρός να αποδίδουμε στα μέτρια οργανωτικά προσόντα του Μπάλντγουιν. Με εκείνον στο κουμάντο η Μπάγερν λειτουργούσε βέβαια, απλώς βασιζόταν περισσότερο σε τομείς όπως η άμυνα και το ριμπάουντ, παρά σε αυτοματισμούς. Δεν έχω αμφιβολία οτι ο Γουέιντ IV θα συνεχίσει τις καλές εμφανίσεις, όμως καθώς η διοργάνωση "σφίγγει", θα χρειαστεί με κάποιο τρόπο η αποτελεσματικότητα να αναβαθμιστεί. Οι 51 πόντοι με 2/14 τρίποντα και κάτω από 405 στα δίποντα είναι επιδόσεις για τα σίδερα και δεν μπορούν να αποδοθούν στην άμυνα της Μιλάνο, τουλάχιστον εξ ολοκλήρου.
5. Οκ, ο Ντε Κολό θα έπρεπε να ήταν επίσης στην πεντάδα, καθώς οι συνεργασίες του με τον Βέσελι στον θρίμαβο της Φενέρ στη Μόσχα ήταν το κάτι άλλο, απλώς βάζω εδώ τον Τσέχο για την clutch επιρροή του στο τελευταίο δίλεπτο, με κλεψίματα, τάπες και επιθετικά ριμπάουντ. Οι δύο σταρ του Κοκόσκοφ πήγαν συνολικά φανταστικά, ανεβάζοντας ένα (ακόμη) επίπεδο την ομάδα τους, που δείχνει πλέον να βαδίζει για τα καλά στην post-season. Θα πούμε περισσότερα παρακάτω, ας αναφέρουμε εδώ τις επιδόσεις. 22 πόντοι, 9 ασίστ, 4 κλεψίματα για τον Γάλλο, 24 πόντοι, 6 ριμπάουντ, 3 ασίστ και 2 τάπες για τον Βέσελι, που θύμισε στον Μιλουτίνοφ τι σημαίνει αληθινά να κατέχεις τον τίτλο του κορυφαίου σέντερ της ηπείρου.
Χ factor
Ο Γουίλιαμ Χάουαρντ φαίνεται ψηλότερος από ό,τι είναι (2,03) χάρη στα τεράστια άκρα του, τα οποία θέτει στην υπηρεσία του Τι Τζέι Πάρκερ στα πιεστικά σχήματα της Βιλερμπάν. Προς το παρόν, το rotation τον φέρνει μέσα κυρίως για την άμυνα, για αυτό και ο χρόνος του είναι περιορισμένος. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν μπορεί να αποτελέσει ένα κρυφό όπλο στον επίθεση, μιας και από στάση σουτάρει εξαιρετικά. Προχθές πέτυχε 17 πόντους σε μόλις 15 λεπτά αγώνα, αποτελώντας τον παίκτη-κλειδί για την επικράτηση των Γάλλων επί της Βαλένθια. Φέτος από τη γραμμή του τριπόντου έχει το καταπληκτικό 58,6%, που συνοδεύει το απίθανο 94% στις βολές! Δεν πρόκειται για κρυμμένο μυστικό, έπαιζε στη Γαλλία για χρόνια πριν πάει για λίγο στο ΝΒΑ και για πολύ περισσότερο στη G League. Ξεπετάγεται αργά, στα 27 του, θα δούμε τι και πώς αργότερα μες στη χρονιά.
H φάση
Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, ιδού η πεμπτουσία του παιχνιδιού ΤΣΣΚΑ-Φενέρ ή αν θέλετε της τρομερής επιρροής των δύο παιχταράδων των Τούρκων, που συνδυάστηκαν στην εμφάνιση-υγρό όνειρο του κάθε προπονητή. Τάπα του Βέσελι στον Τζέιμς μετά από switch, τρίποντο του Ντε Κολό από τη γωνία και "have a safe fucking tr;ip", που θα έλεγε και ο Μεσίνα.
Παρατηρήσατε κάτι; Στο τέλος Τούρκοι φίλαθλοι, που έχουν ταξιδέψει στη Μόσχα, πανηγυρίζουν. Αντε να ξαναβρεθούμε στα γήπεδα!
Η τακτική
Μένουμε στο ίδιο παιχνίδι, για να αντιπαραθέσουμε τα ισοϋψή σχήματα του Κοκόσκοφ (Πιερ στο 4, Γκούντουριτς και Έντι στις άλλες πλαϊνές θέσεις), με εκείνα του Ιτούδη των δύο πιο κλασικών ψηλών (Σενγκέλια, Φόιγκμταν ως power forwards). Η ζυγαριά έγειρε τελικά υπέρ των πρώτων, καθώς η Φενέρ δημιούργησε πολλά ρήγματα με τον Πιερ, χωρίς παράλληλα να χάσει μονομαχίες στην άλλη πλευρά του παρκέ, εκεί όπου το μάκρος του Γκούντουριτς αποδείχτηκε πολύτιμο.
'Εχουν πολύ ενδιαφέρον οι νέες αυτές συνθέσεις, διότι "ξεφορτώνονται" τον Μπράουν, χωρίς να υστερούν ούτε σε ταχύτητα, ούτε σε playmaking. Το κόστος τους σίγουρα έγκειται στην παραγωγικότητα των αντιπάλων από τη θέση 4, αλλά εδώ δεν μελετάμε μία μόνιμη συνταγή επιτυχίας. Μελετάμε ένα ενδεχόμενο, που μπορεί να βάλει σε μπελάδες πολλές ομάδες και να δημιουργήσει για κάποια stretches (στρετσιζ) συγκριτικό πλεονέκτημα. Η ΤΣΣΚΑ θα είχε ανταπεξέλθει καλύτερα αν ο Τζέιμς ήταν σε μέρα, όμως εκείνος χάθηκε μπροστά στα μεγαλύτερα κορμιά που τον μάρκαραν μετά τα σκριν και έτσι το σχέδιο δούλεψε στην εντέλεια. Η Φενέρ πλέον είναι ωραία ομάδα.
Το avatar
Όλα κι όλα τρία άστοχα σουτ από τον Βλαντιμιρ Λούτσιτς σε 20 λεπτά, που πέρασε από το Μιλάνο σαν τουρίστας. Ο Ρικάρντο Μορασκίνι ήταν ο προσωπικός του αντίπαλος σε μεγάλο διάστημα της συμμετοχής, αλλά δύσκολα αποδίδεται σε εκείνον όλη αυτή η αδράνεια. Το πρόβλημα με τον Λούτσιτς είναι πως αν η Μπάγερν δεν σκρινάρει καλά, οι ευκαιρίες που βρίσκει είναι ελάχιστες, παρά το γεγονός ότι έχει βελτιωθεί αισθητά στο χαμηλό ποστ και στην προσωπική φάση. Eίναι χαρακτηριστικό πως η χρήση του βρίσκεται μόλις στο 17,5% (τίποτα δηλαδή), πράγμα αξιοπερίεργο για σκόρερ των 13,5 πόντων. Κοινώς, αν δεν παίζουν σωστά οι υπόλοιποι, μην περιμένετε να κάνει τη διαφορά, ακόμη και σήμερα, που είναι ένας αληθινά καλός παίκτης.
Και κάτι ακόμη...
Στην πλειοψηφία τους, τα αθλητικά σάιτ αναπαράγουν της δηλώσεις του βιαστή της (πρώην) 11χρονης αθλήτριας της ιστιπολοϊας. Χωρίς κανέναν σχολιασμό, χωρίς τον χαρακτηρισμό "βιαστής", λες και πρόκειται για συνέντευξη μιας αθλητικής προσωπικότητας. Μετά λένε ότι ο κλάδος έχει κακό όνομα...
Aλήθεια, τι φοβάστε φίλοι; Σας έχει γίνει το μυαλό κιμάς; Τι συμβαίνει; Οι αθλητικοί ιστότοποι είναι συνένοχοι και δεν αρκεί το "ναι, αλλά δεν διάβασες αυτό το άλλο που δημοσιεύσαμε χθες". Αηδίες. Το βήμα που δίνετε αποδεικνύει από τι είναι φτιαγμένη η αθλητική δημοσιογραφία στη χώρα και αν αυτό σας φαίνεται γενίκευση, η παραμονή των άρθρων έρχεται να επιβεβαίωσει σήμερα πως είναι τουλάχιστον δικαιολογημένη. Αν (και αφού) δεν είστε όλοι το ίδιο, κατεβάστε τα και αφήστε τα κλικ να πάνε στο διάολο. Πού τέτοια τύχη βέβαια...
