Τα αουτσάιντερ

Gregg Popovich
Όχι πείτε μου πως γίνεται να απουσιάζει ο Pop σε συζήτηση για τον Coach of the Year. Οι Spurs θα βρεθούν για 20η συνεχόμενη χρονιά στην postseason (αποτελεί ρεκόρ) και στην πρώτη μετά-Duncan σεζόν δεν φάνηκε να επηρεάζονται καθόλου. Όσο κι αν ο ρόλος του Timmy χρόνο με το χρόνο άλλαζε, μιας και τα λεπτά συμμετοχής του σταδιακά μειώνονταν, όπως και να χε αποτελούσε τον ηγέτη του franchise και ο Popovich προετοίμαζε χρόνο με το χρόνο το έδαφος για τη μετάβαση στη νέα εποχή. Οι Spurs, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται μιας και μιλάμε για τους Spurs, ξεπερνάν τις προσδοκίες που υπήρχαν για αυτούς το καλοκαίρι. Σε μια χρονιά όπου πριν ξεκινήσει αναρωτιόμασταν για το πόσο εύκολα το Golden State θα βγει πρώτο και αν θα σπάσει το ρεκόρ των 73 νικών, βλέπουμε “ξαφνικά” (όχι και τόσο) ότι το San Antonio είναι μόλις δύο ήττες πίσω από την κορυφή της κατάταξης.

Ο Kawhi έχει εξελιχθεί σε έναν από τους μεγάλους σταρ του παιχνιδιού και στον -με διαφορά- καλύτερο two way player της λίγκας. Το San Antonio έχει την καλύτερη άμυνα του ΝΒΑ κι ας διαθέτει τους μέτριους αμυντικούς Parker, Gasol και Aldridge στη σύνθεση. Παρεμπιπτόντως ο Aldridge θεωρείται ο δεύτερος καλύτερος πάικτης των Σπιρουνιών που ναι μεν είναι παίκτης επιπέδου All Star, αλλά όπως και να το κάνουμε αυτό δείχνει πως οι Spurs υπολείπονται σε ταλέντο από τους άμεσους ανταγωνιστές τους. Άλλωστε αυτό ήταν διαχρονικά το “μυστικό” των Spurs και του Popovich, το να παίρνει δηλαδή το καλύτερο από τον κάθε παίκτη του. Το θέμα για τον Pop είναι πως η ομάδα του είναι στις καλύτερες του πρωταθλήματος κάθε χρόνο και ορισμένα από τα επιτεύγματά του (αν και καθόλου αμελητέα) δεν προκαλούν πλέον τόση εντύπωση. Coach της χρονιάς δεν ξέρω, coach της δεκαετίας σίγουρα.

Brad Stevens

25-40-48-54*. Τι είναι αυτά; Οι νίκες των Celtics τις τέσσερις τελευταίες σεζόν, απ’ όταν δηλαδή τους ανέλαβε ο coach απ’ την Indianapolis. (*Αυτή τη στιγμή 54 είναι οι projected νίκες σύμφωνα με το fivethirtyeight.com) Μετά την περσινή 5η θέση και τον αποκλεισμό στον πρώτο γύρο από την Atlanta, το επόμενο βήμα ήταν η είσοδος στην πρώτη 4αδα. Η ομάδα της Βοστώνης προς τα παρόν τα πάει αρκετά καλύτερα, μιας και είναι πλέον στην πρωτη θεση της Ανατολής. Και αν σε πολλούς φαίνεται μια φυσική συνέχεια των πραγμάτων αυτό που κάνουν οι Celtics φέτος, επιτρέψτε μου να πω πως αυτό που έχει πετύχει προς το παρόν ο Stevens δεν είναι καθόλου αυτονόητο. Ας αφήσουμε για λίγο στην άκρη τις νίκες, τα ρεκόρ, την είσοδο στην postseason και την κατάταξη. Ας σκεφτούμε απλά ότι η ομάδα που απειλεί τους πρωταθλητές απαρτίζεται από τους Thomas., Bradley, Crowder, Amir και Horford και αν σας ακούγεται ως μια σούπερ ταλαντούχα σύνθεση, απλά θυμηθείτε το status τους πριν μετακομίσουν στην Bean Town.

Ο Thomas από ένας αξιοπρεπής 6ος παίκτης έγινε δύο φορές All Star, ο Bradley θεωρούνταν απλά ένας αρκετά ικανός αμυντικός, ο Crowder ήταν το “συμπλήρωμα” για την ανταλλαγή του Rondo στο Dallas, ο Amir ένας decent ψηλός, ενώ ο Horford που είναι και το “μεγαλύτερο όνομα” δεν έχει κλείσει ακόμη μία σεζόν στην ομάδα. Εν ολίγοις, το μεγαλύτερο επίτευγμα του Brad Stevens είναι πως έχτισε μια ομάδα πολύ καλύτερη απ’ ότι τα “υλικά” που την απαρτίζουν και αυτό από μόνο του, πέρα από τα ρεκόρ και τις νίκες, φανερώνει την επιτυχία του και την παρέμβασή του στο τελικό αποτέλεσμα.

Quin Snyder
Για να μείνουμε στο ίδιο μοτίβο όπως και με τον Stevens πιο πάνω, ας δούμε και τις νίκες των Jazz απ’ όταν ανέλαβε ο Snyder το καλόκαίρι του ‘14. 38 το 15, 40 το ‘16 ενώ φέτος έχουν ήδη 44 και βρίσκονται σε τροχιά 49 νικών. Μια πορεία που τους φέρνει όπως όλα δείχνουν στην 4η θέση και στην επιστροφή στην postseason για πρώτη φορά μετά το 2012. Ο Zach Lowe είχε γράψει στην αρχή της σεζόν πως δεν θα το θεωρήσει μεγάλη έκπληξη αν η Utah καταφέρει να φτάσει και τις 50 νίκες, κάτι που όντως δεν απέχει από την πραγματικότητα. Η αλήθεια είναι πως όλοι λίγο πολύ περιμέναμε το μπαμ των Μορμόνων φέτος και η είσοδος τους στα play offs ήταν από τα πιο safe στοιχήματα που μπορούσε να βάλει κάποιος το καλοκαίρι. Όπως και να χει, η δουλειά του Snyder είναι αξιοπρόσεκτη, τη στιγμή μάλιστα που οι Jazz αφήνουν πίσω τους ομάδες όπως οι Clippers, οι Thunder και οι Grizzlies.

Με ηγέτη τον All Star Gordon Hayward και τον καλύτερο αμυντικό σέντερ του πρωταθλήματος τον Rudy Gobert, ο Snyder καθοδηγεί την νεανική ομάδα του υψηλότερα από άλλες πιο έμπειρες και πιο ταλαντούχες ομάδες της Δύσης. Το εντυπωσιακό είναι πως κατάφερε να μην χάσει καθόλου έδαφος, ακόμη και όταν έχασε για αρκετό χρονικό διάστημα παίκτες που προορίζονταν για βασικά κομμάτια του συνόλου όπως ο Hood, ο Favors και ο George Hill, που αποδεικνύεται λίρα εκατό. Η Utah αγωνίζεται με το χαμηλότερο pace σε ολόκληρο το ΝΒΑ, έχει την 3η καλύτερη επίδοση στο Defensive Rating, την 2η στα ποσοστά αντιπάλων και αν μη τι άλλο δεν θα είναι καθόλου ευχάριστος και επιθυμητός αντίπαλος για κανέναν στη Δύση, ούτε καν για τους επίδοξους διεκδικητές του τίτλου.

Τα φαβορί

Mike D’ Antoni
Εδώ είμαστε. Ο head coach των Rockets αποτελεί αυτή τη στιγμή το γκράντε φαβορί για το βραβείο και όχι άδικα. Το Houston από την 8η θέση που κατέλαβε πέρυσι, φέτος κατέχει το 3ο καλύτερο ρεκόρ στη Δύση και θεωρητικά θα ξεπεράσει τις 55 νίκες μέχρι το τέλος της regular season. Η ομάδα απ’ το Τέξας έχει την 2η καλύτερη επίθεση της λίγκας (κάτι λίγο πολύ αναμενόμενο από τη στιγμή της πρόσληψης του D’Antoni), καθώς και την 18η καλύτερη αμυντική επίδοση, ένα νούμερο που παρόλο που τους τοποθετεί στη δεύτερη 15αδα μεταξύ των ομάδων, είναι αρκετά αξιοπρεπές -τηρουμένων των αναλογιών- και κυρίως ικανό για να τους βάλει με πλεονεκτική θέση στα playoffs.

Πέρα από το αριθμητικό σκέλος, το μεγάλο παράσημο του D’Antoni είναι ο τρόπος με τον οποίον αποφάσισε να χρησιμοποιήσει τον Harden, καθώς και η προσεκτική τοποθέτηση των κατάλληλων “κομματιών” δίπλα του, ώστε η ομάδα να παίξει το μπάσκετ που αυτός είχε στο μυαλό του. Οι παίκτες δίπλα στον “μούσια” μοιάζουν κομμένοι και ραμμένοι για το όλο εγχείρημα, ενώ ο D’Antoni μπορεί να πάρει τα εύσημα για έναν ακόμη λόγο, την αναγέννηση παικτών όπως ο Eric Gordon ή ο Ryan Anderson. Στην αρχή της χρονιάς είχαμε αναφερθεί στον “νεο point guard των Rockets” και στο πως θα προσπαθούσε ο D’Antoni να τρέξει την επίθεσή του μέσα απ’ αυτόν. Το στυλ αυτό αποδείχθηκε οφέλιμο τόσο για τον Harden (σε σημείο που να είναι το φαβορί για το MVP), όσο φυσικά και για τους Rockets, που από κει που μπορεί το καλοκαίρι να στόχευαν να κερδίσουν 45 παιχνίδια και να πουν κι ευχαριστώ, πλέον φαίνεται πως θα έχουν μια καλή ευκαιρία να διεκδικήσουν μια θέση στους τελικούς της Δύσης.

Eric Spoelstra

Αν σας λέγανε πριν την έναρξη της σεζόν πως ο Eric Spoelstra θα είναι -έστω- στη συζήτηση για το βραβείο του προπονητή της χρονιάς τι θα λέγατε; Κι όμως... Νιώθω ότι ο head coach των Heat δεν πήρε ποτέ την αναγνώριση που δικαιούνταν κι ας κατέκτησε δύο πρωταθλήματα, κι ας έχει οδηγήσει την ομάδα του τέσσερις συνεχόμενες φορές στους τελικούς του NBA. Η φετινή δουλειά του και η συνολική παρουσία των Heat είναι μία δυνατή απάντηση. Το Miami ξεκινούσε τη χρονιά ως μια από τις πιο αδύναμες ομάδες του πρωταθλήματος, κάτι που το φανέρωνε και το ρεκόρ τους στο πρώτο μισό του πρωταθλήματος (11-30). Ακολούθησε ένα σερί 12 νικηφόρων παιχνιδιών και συνολικά ένα 24-8 που τους φέρνει πολύ κοντά στην 8η θέση της Ανατολής και την είσοδο στην postseason.

Αν αυτό από μόνο του μοιάζει εντυπωσιακό, δεν έχουμε πάει ακόμη στο καλύτερο κομμάτι. Το Miami βρίσκεται στη θέση που βρίσκεται έχοντας καλύτερους παίκτες στο ρόστερ τους Dragic και Whiteside (που δεν τους λες και σούπερσταρ), οι οποίοι πλαισιώνονται από τους Rodney McGruder, Wayne Ellington, Dion Waiters, Luke Babbit, James Johnson, Willie Reed, Okaro White...(Τιναυταρε;). Είναι νομίζω εμφανές πως αν μιλάμε με όρους υλικού /προσδοκιών ο coach του Miami πρέπει να πάρει το φετινό βραβείο στο γραφείο του. Ένα σύνολο undrafted παικτών, πρώην D-leaguers, καθώς και ορισμένοι από τα αζήτητα των άλλων ομάδων έχουν μετατραπεί σε ένα αρκετά συμπαγές σύνολο που διεκδικεί με πολλές αξιώσεις την είσοδό του στα playoffs. Αν το καταφέρει ίσως και να είναι το αποφασιστικό σημείο της ανάδειξης του Spoelstra ως προπονητή της χρονιάς.

Steve Brooks
Θα μπορούσε να είναι και στην κατηγορία αουτσάιντερ, αλλά πραγματικά πιστεύω πως ο Scott Brooks έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ένας από τους βασικούς υποψήφιους του βραβείου. Παρακολουθώντας τους Wizards αρκετά συχνά στην αρχή της χρονιάς ομολογώ πως δεν παλευόταν το θέαμα. Αν και θεωρητικά υπήρχαν περιθώρια βελτίωσης, έμοιαζε αρκετά δύσκολο να ξεφύγουν από την μετριότητα με το ξεκίνημα 2-8 και στη συνέχεια 7-13 να είναι ενδεικτικό της κατάστασης. Αυτά πλέον είναι μακρινό παρελθόν μιας και η Washington έχει από τα καλύτερα ρεκόρ μέσα στο 2017 και κατά πως φαίνεται όχι απλά θα κατακτήσει την 3η (ή 2η) θέση της Ανατολής, αλλά θα πετύχει 50 νίκες για πρώτη φορά μετά από σχεδόν 40 χρόνια.

Αν θελήσουμε να μείνουμε σε αριθμητικά στοιχεία θα δούμε πολλές βασικές κατηγορίες που οι Wizards παρουσιάζονται βελτιωμένοι σε σχέση με πέρυσι, όπως Offensive Rating, Net Rating, ριμπάουντ κ.α. Επιπλέον, η ατομική βελτίωση παικτών όπως οι Wall, Beal, Gortat, Porter, Morris μπορούν κάλλιστα να πιστωθούν στον Brooks, καθώς ειδικά το δίδυμο στο backcourt κάνει ίσως χρονιά καριέρας. Τέλος, ένα σημείο που στέκονται αρκετά και οι σχολιαστές των παιχνιδιών των Wizards είναι πως ο Brooks διαχειρίζεται λίγο πολύ το ίδιο ροστερ με πέρυσι, χωρίς δηλαδή να έχει την ευχέρεια π.χ. του D’Antoni να φέρει παίκτες που ταιριάζουν στο στυλ του. Εν συντομία, διαχειρίζεται με πολύ μεγάλη επιτυχία ένα ρόστερ που κληρονόμησε από την περσινή χρονιά, καταφέρνοντας να πάρει το καλύτερο από τους περισσότερους απ’ τους παίκτες του, κι ας είναι ο παγκος της ομάδας είναι από τους πιο αδύναμους στο ΝΒΑ.

Όσο αξιοσημείωτη κι αν είναι η πορεία και των έξι ομάδων των προαναφερθέντων, τα φαβορί επιβεβαιώνουν τον τίτλο τους και έχουν το προβάδισμα. Όσον αφορά αυτό καθαυτό το βραβείο η λογική λέει D’Antoni και η καρδιά Spoelstra με τον “Αμερικανο-Ιταλό” να είναι ο τελικός νικητής.

Για το κλείσιμο ας δούμε και το παρακάτω βίντεο χωρίς να χρειάζεται ντε και καλά να συμφωνούμε με τον τίτλο του