Οι Nuggets βρίσκουν τον τρόπο

O Jokic θα πρέπει να παίξει 46’ (μαζί με παράταση) και να σουτάρει 24 φορές -με 50% και μαζί με 12 assists ωστόσο. Ο Jamal Murray να βάλει κάνα-δυο μεγάλα σουτ και ο παιχταράς Aaron Gordon να πάρει ένα ακόμη επιθετικό ριμπάουντ που θα σπάσει την ψυχολογία του αντιπάλου. Ο Russell Westbrook, αυτός ο τύπος που είναι απόλυτη πηγή διασκέδασης αν δεν υποστηρίζεις ούτε την ομάδα του, μα ούτε τον αντίπαλο, να κάνει κάτι παράλογο. Ή και πολλά παράλογα μαζί. Όπως σωστά γράφτηκε στα σόσιαλ, ένα κινούμενο item box από το Mario Kart. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα σου τύχει, τι έχει στο μυαλό του ο Russ.

Και στο τέλος, οι Nuggets κέρδισαν. Θα βρουν τον τρόπο να μείνουν στο παιχνίδι, να έχουν την ευκαιρία να το πάρουν, να βγουν μπροστά στη σειρά -ακόμη κι αν έχουν απολύσει τον προπονητή τους ελάχιστες ημέρες νωρίτερα. Την χρειάζονταν αυτή την πρώτη νίκη, να μετατρέψουν την αμφιβολία σε δύναμη. Μπορούν να γυρίσουν τις λεπτομέρειες επάνω τους σε κάθε παιχνίδι -οι Lakers τα προηγούμενα χρόνια το έμαθαν πολύ καλά. ‘’Κι όσο έχουμε τον Nikola, είμαστε εντάξει’’.

Είναι όμως;

Οι Clippers δεν πρέπει να νοιάζονται τόσο (που οι Nuggets βρίσκουν τον τρόπο)

41 λεπτά στο πρώτο παιχνίδι ο εύστοχος Kawhi Leonard. 32 pt / 11 ass ο Harden, στην απόλυτη ηρεμία του παιχνιδιού του στα 35. Εννιάρι ροτέισον (κακώς μετράω τον Ben Simmons;) απέναντι στο 6,5 -βαριά εφτά- των Nuggets, και το κορμί του (απόλυτα βελτιωμένου) Ivica Zubac να φθείρει τον Μεγάλο Μάγιστρο απέναντι. Οι λεπτομέρειες στο πρώτο ματς δεν τους ήθελαν. Κάποια στιγμή τα νούμερα είναι πιθανό να γείρουν υπέρ τους. Με τους Nuggets άλλωστε δε θα ξεμπέρδευαν ποτέ στα τέσσερα  ή πέντε παιχνίδια. Εσύ πρέπει να αντέξεις και να τους σπάσεις, έστω και στο τελευταίο ματς -Περσινή Minnesota, καλησπέρα. Το πρώτο break θα ήταν ευχάριστο bonus, όμως δεν τους καταδίκασε που δεν ήρθε.

Κάπως έτσι έγιναν τα πράγματα στη δεύτερη ματσάρα. Οι λεπτομέρειες πήγαν με το δικό τους μέρος, της πιο βαθιάς ομάδας. Καμιά τους δεν ξέφευγε παραπάνω από ένα τρίποντο μέχρι το 78-71 των Clippers προς το φινάλε της τρίτης περιόδου. Εκείνοι έκλειναν το ζωγραφιστό, οι Nuggets δοκίμαζαν τη ζώνη, οι επιθέσεις έβαζαν τα πάντα. Και πάλι, φαινόταν πως οι Nuggets θα βρουν τις λύσεις. Ο Westbrook μετατρέπεται για λίγα λεπτά σε σουτέρ γωνίας, ο Porter έβαζε τα μεγάλα τρίποντα.

Ο Kawhi ωστόσο δεν θα έχανε και δεύτερο εύστοχο (now, that’s an understatement) δικό του παιχνίδι. 39 πόντοι με 15/19 σουτ, κάπου ήρεμα δηλαδή, μάλλον κάποιος έχει επιστρέψει στις ρομποτικές ρυθμίσεις. Εκτελέσεις με υγιή πόδια, βοήθειες στην άμυνα, αποφάσεις ενός ξεκούραστου μυαλού. Δεν μπλέκεις με αυτό το πακέτο. Όπως και να ‘χει, επιστρέφοντας στο σύνολο, οι Clippers κατάλαβαν από νωρίς στη σειρά ότι είναι περισσότεροι, και κάποια στιγμή αυτό θα γυρίσει μοιραία προς το μέρος τους.

Στο φινάλε του αγώνα εκείνοι είχαν το καθαρό μυαλό και τα σώματα για επιθέσεις που κατέληξαν σε ελεύθερα σουτ, όπως το floater του Powell ή το γωνιακό τρίποντο του Kawhi. Και όταν χρειάστηκαν και μεγάλα καλάθια, φρόντισε ο Kawhi στο midrange να παγώσει το παιχνίδι. Κυρίως όμως, είχαν την ικανότητα να συνεχίσουν να κρύβουν το καλάθι και να παγώνουν τις δράσεις του κουρασμένου Denver. Έστελναν δεύτερο κορμί πάνω στον Jokic, με τους υπόλοιπους να είναι έτοιμοι για παγίδες και κλεψίματα. Και οι Nuggets…αρκέστηκαν σε δύο τρίποντες προσευχές, μήπως και ισοφαρίσουν στο 105-102 των τελευταίων δευτερολέπτων.

Μέσες άκρες, φοβερή σειρά. Δίκαιο το 1-1 και φαίνεται πως θα πάμε μακριά. Εκεί, στο ‘’μακριά’’, μάλλον οι Clippers πρέπει να νιώθουν δυνατοί. Έχουν τις λύσεις, έχουν το αμυντικό πλάνο του Lue, και τελικά ελπίζουμε πως θα έχουν και τα πόδια του σπουδαίου Leonard να αντέχουν. 

Motor City

Κανονικά, δεν είναι match απέναντι τους Knicks οι up-and-coming Pistons. Δεν θα έπρεπε να είναι. Οι πρώτοι έχουν τη δυνατότητα να έχουν στο παρκέ πάντα δύο top επιθετικές λύσεις, σε διάφορα ύψη, σε διαφορετικές γωνίες επιρροής. Ακόμη και στη συνθήκη που Brunson και Towns είναι ταυτόχρονα εκτός, συνθήκη σπάνια, μία τριάδα φτερών με τον όγκο του Anunoby, το προσωπικό παιχνίδι του Bridges (όταν η μπάλα καταλήγει στα χέρια του) και τα ‘’εκατοστά’’ του Hart, ματσάρεται πολύ δύσκολα από οποιονδήποτε αντίπαλο δεν λέγεται Celtics.

Οι Knicks όμως, παρά την κοσμοϊστορική συνθήκη του να ανοίγει ο Thibs το rotation στο μαγικό νούμερο των εννέα ατόμων, αρνούνται πεισματικά (για μένα όλη τη σεζόν) να παίξουν με σταθερότητα και με τη δυναμική που υποδεικνύει το ρόστερ τους. Και αν τρυπηθούν πραγματικά αμυντικά, “χαίρετε και καλησπέρα”. Την γλίτωσαν στο πρώτο παιχνίδι με το ξέσπασμα στο τελευταίο δωδεκάλεπτο, στον δεύτερο αγώνα ωστόσο οι νεαροί Pistons δεν τους άφησαν σε ησυχία.

Παντού στο παρκέ ξανά ο Duren παρά το φόρτωμα με φάουλ, εκπληκτικός στο άνοιγμα του σκορ ο Cade Cunningham, που όταν το παιχνίδι λειτουργεί για εκείνον (συμβαίνει σταθερά τη φετινή σεζόν) μοιάζει με τζαζίστα από το πάνω ράφι που μετέφρασε τη μουσική του σε μπάλα μπάσκετ. Κολτρέιν, Ντέιβις, ό,τι θέλετε. Οι Pistons, ξέροντας πως ακόμη δεν μπορούν να φτιάξουν επιθετικά σε top βαθμό (ή να σουτάρουν καλά από την περιφέρεια, 6/27, yikes), το γύρισαν στην ταχύτητα και τη μάχη. Και πολύ καλά έκαναν.

Πήραν 48 rebounds, έφυγαν στον αιφνιδιασμό όποτε μπορούσαν, και γενικώς φρόντισαν να εκτελούν γρηγορότερα: μέσος όρος κατοχής 4,5 δευτερόλεπτα λιγότερα από εκείνες της ΝΥ, πάλεψαν κάθε κατοχή. Κι όταν χρειάστηκαν λίγη ηρεμία αλλά και ένα μεγάλο σουτ, μην χάσουν και δεύτερο ματς ενώ είναι άξιοι, εμφανίστηκε ο Dennis Schroder. Γιατί όχι δηλαδή; Να πάρει κι εκείνος τις δάφνες του.

Συνεχίζω να πιστεύω πως αυτή η σειρά, κανονικά, είναι για 4-1. Οι Knicks θα έπρεπε να καθαρίσουν τον πρώτο γύρο, για να διεκδικήσουν τις ελπίδες τους απέναντι στο σπουδαίο φετινό Cleveland, πιο ξεκούραστοι μάλιστα από εκείνους που ίσως μπλέξουν λίγο με το πάντα μαχητικό στα Playoffs, Miami. Αρνούνται πεισματικά. Ζουν για το μόνιμο δράμα, δεν ξέρω. New York, New York. Εκεί μέσα, το Detroit έχει κάθε λόγο να ελπίζει πως η πρώτη νίκη σε αγώνα Playoffs μετά το 2008 δεν θα είναι και η μοναδική.

Η Washington φταίει για όλα!

Ήταν απίθανο στη σκέψη μου οι Bucks να χάσουν στην ανταλλαγή του Khris Middleton. Με κάθε σεβασμό στον αιώνιο συνοδοιπόρο του Giannis, τα 33 χρόνια του φαίνονταν για 43 στο παιχνίδι του. Όλα τα χιλιόμετρα, όλοι οι τραυματισμοί, όλη η πίεση για να έρθει το Πρωτάθλημα του 2021 και να διατηρηθεί η συνέπεια του διεκδικητή αργότερα. Ήταν απόλυτα λογική η αντικατάστασή του με έναν νεότερο.

Και πάει, φίλες και φίλοι, ο Kyle Kuzma στο πρώτο παιχνίδι, σε σύνολο χωρίς τον ball dominant Damian Lillard να παίρνει όλες τις κατοχές μετά τον Antetokounmpo επάνω του, και κάνει μηδέν πόντους, με 0/5 σουτ και 0/2 βολές, σε 22 λεπτά. Ξέρετε κάτι; Εγώ τους Wizards κατηγορώ. Πάνε εκεί τα παιδιά, στον μπασκετικό ανάλογο της ποδοσφαιρικής Αραβίας, και δεν ξέρεις τι θα επιστρέψει. Κανονικός μπασκετμπολίστας ή αθλητική καρικατούρα; Να τον υπολογίζουμε για τα Playoffs, ή να αρχίσουμε να φωνάζουμε όλοι μαζί ‘’1…2…3…CANCUN’’.

Στα σοβαρά, στο πρώτο παιχνίδι το ταβάνι των υπόλοιπων Bucks εμφανίστηκε πολύ χαμηλό. Πρέπει ο Giannis να κάνει όργια για να κάνει σειρά αυτό το ματσάρισμα με την -αρκετά ανεβασμένη- Indiana. Ακόμη κι αν επιστρέψει ο Dame, δε θα αφηνόμουν με ασφάλεια επάνω στο Milwaukee.

Οι Timberwolves είναι τεράστιοι ε;

Σουτάρει λοιπόν ο Anthony Edwards στο transition από την περιφέρεια, μόλις δύο λεπτά μετά το ξεκίνημα της τρίτης περιόδου, και ολοκληρώνει το σερί 11-0 αφήνοντας το σκορ στο 70-48 μέσα στο Los Angeles. Εκεί είναι που κοιτάς την οθόνη καλύτερα. Conley (πες ok, νορμάλ), Ant, McDaniels, Randle, Gobert, ενώ στον πάγκο υπάρχει εκείνη την στιγμή και ο Naz Reid, αυτό το τέλειο κατασκεύασμα, αυτός ο μυώδης χορευτής 206 εκατοστών και 120 κιλών που αφήνει και την μπάλα από το τρίποντο (6/9 προχθές) με release που θα ζήλευαν σπουδαίοι κοντοguards της εποχής μας, αλλά και ο Nickeil Alexander-Walker.

Πώς να τα βάλεις με τα θηρία; Καλό ήταν το center-less σχήμα των Lakers μέσα στη σεζόν, ή τα λεπτά με τον Hayes (όπως και στην συγκεκριμένη φάση του αγώνα), ωραίοι και χρήσιμοι οι Finney-Smith, Hachimura και λοιποί δίπλα στους LeBron, Luka και Reaves, όμως εδώ χτύπησε το πρώτο καμπανάκι. Το μέγεθος (σε συνδυασμό με την ικανότητα πάνω στην μπάλα) που έχει η Minnesota στο ρόστερ είναι ήδη κακός μπελάς για τους Lakers. Δεν χρειάζεται καν να χρησιμοποιούν τον Gobert περισσότερο από όσο χρειάζεται. Ακόμη και το δικό τους ‘’χαμηλό’’ σχήμα με Reid και Randle τους κάνει να μοιάζουν με γίγαντες συγκριτικά με το LA.

Δεν θα πόνταρα ποτέ κόντρα στον Luka ή στον LeBron ώστε να βρουν τη λύση στο παζλ. Ειδικά με τον δεύτερο, όποτε το έκανα στα 200 χρόνια που παίζει μπάσκετ, η πρόβλεψη πήγε περίπατο. Πρέπει όμως να το σκεφτούν γρήγορα γιατί οι Λύκοι μύρισαν αίμα στο πώς μπορούν να εκμεταλλευτούν το δικό τους μέγεθος -και όπως μάθαμε και από πέρυσι, δεν έχουν κανένα ζήτημα να διαλύσουν έδρες.

Ο Sam Presti είναι ο νέος μπασκετικός Νονός

‘’Απαρνιέσαι τον Διάβολο, και όλα του τα έργα’’ απευθύνθηκε ο ιερέας προς στο πρόσωπο του Μάικλ Κορλεόνε, όσο προχωρούσε το μυστήριο, σε ένα μοντάζ σκηνών που λειτουργούσε ως αλληγορία για το ‘’βάπτισμα’’ του πρωταγωνιστή ως ο επόμενος Νονός της Φαμίλιας.

Όσο οι Thunder φλέρταραν με διάφορα ρεκόρ στη βραδιά που ξεδίπλωσαν όλη τους τη δύναμη πάνω στους άμοιρους Grizzlies, και όσο εμείς αναρωτιόμασταν αν θα τους ρίξουν 50, 60 ή 70 πόντους στο κεφάλι, η κάμερα πήγαινε πάνω στον Sam Presti, ψηλά στις εξέδρες.

SGA can shoot this transition 3, but gives it up to Dort who has played excellent in this game and nails the 3.

Camera turns to Sam Presti, and he states that SGA is smart and made the right play. pic.twitter.com/CiM3ntw7pE

— BKS Sports (@BKSecretsports) April 20, 2025

Και SGA, και Holmgren, και Jalen Williams, και 10-12άρι ροτέισον, και πεντακόσιες εκατόν τριάντα πέντε χιλιάδες picks ακόμη στο συρτάρι, και μπασκετάρα και ένα σύνολο έτοιμο να φτάσει μέχρι το φινάλε. Ο Presti ακούει μια φωνή στο βάθος. ‘’E il nome del Padre, del Figlio e dello Spirito Santo…’’. Ίσως και κάτι από Gustavo Fring, δεν ξέρω. Θέλουν δουλειά οι pop αναφορές.

Οι καλοί scoring guards δεν περισσεύουν ποτέ

Ποιο είναι το σύννεφο που υπάρχει πάνω από το Cleveland την τελευταία διετία; Αν μπορεί η ομάδα τους να φτάσει μακριά, στηριζόμενη σε δύο απόλυτα ικανούς, πλην κοντούς guards όπως οι Donovan Mitchell και Darius Garland. Πώς απάντησαν οι Cavs; Θα βάλουμε και τρίτο!

Οk, ο Ty Jerome είναι στα χαρτιά, δηλωμένος ρε παιδί μου, ένα μέτρο και 96 εκατοστά. Μια χαρά. Τον βλέπετε όμως στο παρκέ, ογκώδης δεν είναι, το αντίθετο μάλλον. Αυτό που κάνει καλά ωστόσο, είναι να τα κολλάει. Με περίσσια αυτοπεποίθηση. 30 πόντους ο Mitchell και 27 ο Garland; 28 ο Jerome! Το δικό του σερί μάλιστα ήταν εκείνο που έκανε τη διαφορά, λυγίζοντας την άμυνα των Heat που, κάπως, έμενε κοντά και διατηρούσε το παιχνίδι σε απόσταση λογικής ανατροπής.

Ένα καλάθι και φάουλ, ένα heat check τρίποντο, 16 πόντοι συνολικά για τον 27χρονο guard στην τέταρτη περίοδο και 1-0 για το Cleveland, που θα πάει μέχρι τέλους με το γκάζι πατημένο. Στα καλά τους, οι κινήσεις μέσα στο παρκέ μοιάζουν με κουρδισμένη ορχήστρα. Πάντα δύο guards με ικανότητες, Strus και Merrill με το ελεύθερο να πυροβολούν από την περιφέρεια, και δίδυμο σκιάχτρων Mobley και Allen στο πίσω μέρος. Τώρα, (ότ)αν θα έρθουν οι Holiday και White απέναντί τους βλέπουμε, έχουμε κάμποσο δρόμο ως τότε.

Όσον αφορά τον Donovan Mitchell, λογικά πήρε το τελικό δίπλωμα σκιέρ-ακροβάτη την τελευταία περίοδο.

The Heat really can't stop Mitchell from getting to the rim and the finishes have been incredible. pic.twitter.com/wsFAu6oc05

— Mo Dakhil (@MoDakhil_NBA) April 21, 2025

Μitchell εναντίον Mitchell

Θέλει ο coach Spo να παρκάρει τους Rozier και Jaime Jaquez για λόγους διάφορους, άλλοι πραγματικοί και άλλοι στη σφαίρα του gossip; Κανένα πρόβλημα. Τα νούμερα θα βγουν. Υπάρχει το μέγεθος και το ταλέντο των Bam και Ware, υπάρχει ο Herro, ο Wiggins που έχει επιστρέψει και είναι συνεπής. Υπάρχουν οι τίμιοι Highsmith και Duncan Robinson, ο Jovic ακόμη και με το χέρι δεμένο και πιθανότατα χωρίς την άνεση των προηγούμενων μηνών στην εκτέλεση αλλά με ένα μεγάλο ταβάνι, ο Kyle Anderson, o βασικός (τέλος πάντων…ας όψονται τα +/- ανά 100) Alec Burks και για φινάλε, λαστ μπατ νοτ λιστ, ο φανταστικός Davion Mitchell.

30+ λεπτά να λειτουργεί σα ζιζάνιο για τους αντιπάλους guards και συγκεκριμένα για τον Donovan Mitchell, που αν δεν είχε τον συνονόματο με το #45 απέναντι λογικά θα έβαζε 50 πόντους, να σουτάρει οικονομικά (8/12 εύστοχα σουτ) και να μοιράζει εννιά assists για πλάκα -κάποια στιγμή Bam και Ware πήγαν να κατεβάσουν τα στεφάνια από τα σερί alley-oops που τους μοίραζε. Οι Heat μοιάζει να πέτυχαν διάνα στην ανταλλαγή με το Toronto, βάζοντας στο σύνολο έναν παίκτη που φωνάζει “Heat Culture” με κάθε εκατοστό από τα 183 του κορμιού του.

Υπήρξε μία ιντριγκαδόρικη τοποθέτηση στο internet τις προηγούμενες ημέρες: ‘’Μόνο ένας D. Mitchell μπορεί να επιβιώσει από τον πρώτο γύρο. Ο χαμένος αλλάζει νούμερο και επίθετο’’. Ο Davion παίζει σαν να το διάβασε ακριβώς πριν το πρώτο παιχνίδι. Σαν να τον ακούς να φωνάζει, κάπου στα βάθη του Ohio, ‘’Μπορεί να μου πάρετε την πρόκριση, μπορεί να μου πάρετε το #45, αλλά δε θα μου πάρετε ΠΟΤΕ ΤΟ ΟΝΟΜΑ’’.

Ο σταρ-σουτέρ Derrick White

Πήραν οι Nuggets πριν μερικά χρόνια το μεγάλο, μα κάπως κακοχρησιμοποιημένο, potential του Aaron Gordon και τον μετέτρεψαν στον απόλυτο glue guy που πηγαίνει στη μάχη, στο rebound, σετάρει κορυφαία screens, λειτουργεί ως έξτρα αμυντικός ιδανικός στις βοήθειες, κατεβάζει την μπάλα και γενικά κάνει όλα όσα χρειάζεται ο Jokic δίπλα του. Κι εκεί πετάχτηκαν οι Celtics και είπαν ‘’ωραίο, μπράβο, κοιτάξτε τι θα κάνουμε εμείς στην περιφέρεια’’.

Ο Derrick White ήταν ανέκαθεν ταλαντούχος επιθετικός και είχε αυτόν τον συνδυασμό work ethic με ήρεμο χαρακτήρα που τον έκανε απόλυτα ελκυστικό για σύνολα που θέλουν να κυνηγήσουν το Πρωτάθλημα. Ήταν ήδη πολύ καλός αμυντικός. Ωραία μέχρι εδώ. Ο Derrick White που βάζει 30 πόντους με εφτά τρίποντα σε σύνολο που έχει τους Tatum, Brown, Porzingis και Jrue Holiday, χωρίς να εκβιάζει προσπάθειες, χωρίς να μεγαλώνει το προσωπικό τουπέ του, γενικά χωρίς να ενοχλεί, είναι glitch στο σύστημα.

Η Βοστώνη είναι μία κορυφαία Λερναία Ύδρα. Εκεί μέσα, ανάμεσα στα υπόλοιπα, κατάφερε να καθιερώσει ξανά την κατηγορία παίκτη ‘’Superstar Role Player’’. Οπουδήποτε αλλού αυτό που βλέπουμε από τον Derrick White θα ήταν πακέτο παίκτη που αγγίζει το All-NBA επίπεδο. Ως μέλος της Βοστώνης ίσως δεν το πετύχει. Δεν πειράζει. Θα κολλήσει σε όλα τα σχήματα, θα αναλάβει κάθε ρόλο, θα κουβαλήσει όταν χρειαστεί, θα ταιριάξει άψογα με τον Jrue Holiday.

Αν βάζει και 30άρες με άνεση, και αν στη φετινή postseason παραμείνει ένας σουτέρ του 38-40% από την περιφέρεια, όπως λέει και ο καλός φίλος, Δημήτρης Καραμάνης, και φέτος, ‘’καλά ξεμπερδέματα’’.

Paolo, πρέπει να μιλήσουμε

 Φίλε Paolo Banchero, καλησπέρα. Χαιρόμαστε πολύ που σε βλέπουμε υγιή την ώρα των Playoffs. Μπράβο και για τους 36 πόντους απέναντι στη Βοστώνη, δεν είναι απλό. Χρειάστηκαν βέβαια 27 σουτ, έτσι; Κατανοητό, δεν υπάρχουν και πολλές λύσεις σε μία προβληματική επίθεση που μάλλον ‘’κρύφτηκε’’ από τους τραυματισμούς στη διάρκεια της χρονιάς. Όταν υπάρχουν λύσεις ωστόσο, μήπως να πασάρουμε την μπάλα και λίγο;

I mean, look at everything you have to go through to try to score against Boston. pic.twitter.com/JmPfoxRtMk

— Mo Dakhil (@MoDakhil_NBA) April 20, 2025

O Mo Dakhil εστίασε στην συγκεκριμένη φάση στην άμυνα των Celtics. Δεν αντιλέγω, εκείνη μπορεί να σε πνίξει. Από την άλλη θυμάμαι στην ίδια φάση, μετά από transition 2v2, να υπάρχει ελεύθερος σουτέρ στη γωνία -νομίζω ο Franz Wagner. Ο Banchero επιλέγει να πάει να κουτουλήσει πάνω στους Horford και White. O Carmelo Anthony θα ήταν περήφανος!

Ο Banchero έχει αρχίσει να θυμίζει το bully-ball του Melo περισσότερο από ποτέ. Ντρίμπλα στην ντρίμπλα, jab step στο jab step, όγκος ώστε να έρθει ο προσωπικός αντίπαλος σε ανισορροπία. Θα μπορούσε να είναι και θετικό όλο αυτό. Εγώ σαν fan του Melo άλλωστε, μάλλον δεν θα έπρεπε να έχω κανένα ζήτημα με αυτό. Δεν έχει (ακόμη) τον ρυθμό όμως. Κι επίσης, έχουμε 2025.

Το άθλημα πηγαίνει σε εφτά και οκτώ παίκτες υψηλού επιπέδου σε κάθε σύνολο. Το μπάσκετ του ενός θα βρίσκει συγκλονιστικό τοίχο μπροστά του. Χρειάζεται περισσότερο καθαρό μυαλό ο Banchero στη συνέχεια. Έχουμε το σπασμένο σουτ του Wagner, μην βάζουμε και άλλα ζητήματα σε μία επίθεση που ήδη πονάει αρκετά.

Δεν βγαίνει η φάση με πέντε αμυντικά χαφ στο παρκέ

Πεντάδα με Amen Thompson, Tari Eason, Jabari Smith Jr, Alperen Sengun και Steven Adams δεν θα τολμούσε να εμφανίσει ούτε ο José Mourinho, ο οποίος μάλλον ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε ιδιαίτερα για το spacing στο δικό του πεδίο απασχόλησης -και αν ασχολήθηκε, ήταν για να το μειώσει.

Οι Rockets τα δοκίμασαν βέβαια (σχεδόν) όλα. Επιθετικές αλλαγές πάνω στον Steph, ειδικά στα λεπτά που οι refs επέτρεψαν και το plysical παιχνίδι περισσότερο από το αναμενόμενο. Μεγάλα σχήματα, jumbo σχήματα, πολλά φτερά ταυτόχρονα. Ζώνες, man-to-man, καράτε και τζούντο. Εκείνο που δεν δοκίμασαν ήταν να παίξουν επίθεση -και σε συνδυασμό με την πολύ φλύαρη βραδιά του Jalen Green, απαιτούσαν από τον Sengun να κάνει τα πάντα στο μπροστά μέρος.

Ο Curry μέσα στα πρώτα 5-10 λεπτά θα βρει τον τρόπο ν’ απαντήσει σε οποιαδήποτε άμυνα (ακόμη κι αν μετά το ματς είναι γεμάτος γρατζουνιές και μελανιές, όπως υποπτεύομαι ότι συνέβη) και οι Butler, Green θα ακολουθήσουν και θα ανεβάσουν τη δημιουργία δύο επίπεδα, ποστάροντας και αξιοποιώντας κάθε γωνία πάσας στα κοψίματα του Steph, αλλά και των υπολοίπων. Όπως σωστά είπε και ο Jimmy για τον Steph, ‘’ο μόνος που ξέρει τι βγαίνει από το οργανωμένο χάος, είναι εκείνος που το προκαλεί’’.

Στο οργανωμένο χάος των Dubs, οι Rockets και ο Udoka δεν είχαν στην πραγματικότητα ποτέ απάντηση. Πρέπει να επενδύσουν στην αθλητικότητα και την ικανότητα των stars του συνόλου, να τρέξουν το γήπεδο, να φθείρουν τα κορμιά των Warriors σε κάθε πλευρά του παρκέ -αλλιώς βλέπω τη σειρά να τελειώνει νωρίς. Γενικώς, παίξτε το άθλημα.

Steph Gonna Steph

"GEOMETRICALLY THAT SHOULD NOT HAVE HAPPENED" pic.twitter.com/Hu8dFoa6sB

— Joe Viray (@JoeVirayNBA) April 21, 2025

Άσε μας ρε φίλε, άσε μας!