Η μάχη των πρωτοπόρων ή πώς να μείνουμε όλοι ευχαριστημένοι
Η 19η μέρα του Νοεμβρίου έφερε αντιμέτωπους τους δύο πρωτοπόρους της ανατολικής περιφέρειας και πιθανότατα τις δύο καλύτερες ομάδες της σεζόν μέχρι τώρα. Οι Cleveland Cavaliers θέλοντας να παρατείνουν ένα ιστορικό 15-0 για μια πιο εξέχουσα θέση στα κιτάπια της Ιστορίας του αθλήματος, ενώ οι Celtics πορευόμενοι χαλαρά με ρεκόρ 11-3, έτοιμοι να δείξουν για πρώτη φορά φέτος γιατί είναι οι Πρωταθλητές και να χαλάσουν τη γιορτή των Cavaliers. Μετά από μια μονομαχία πολύ υψηλού επιπέδου, οι Cavaliers έμειναν στη δεύτερη θέση των αήττητων ενάρξεων μαζί με τους Rockets του 1994 και δεν θα κυνηγήσουν το απίστευτο σερί των 24 νικών των Warriors του 73-9. Από την άλλη οι Celtics θύμισαν στη Λίγκα ότι τα περιθώρια είναι πολύ στενά όταν αντιμετωπίζεις μια πεντάδα χωρίς αμυντικές αδυναμίες που ποντάρει στην κυριαρχία των αριθμών, σουτάροντας ταυτόχρονα τόσα πολλά τρίποντα, με τόσο καλά ποσοστά ευστοχίας. Στο τέλος της ημέρας, όλοι έμειναν ευχαριστημένοι.
Οι Cavaliers εξακολουθούν να έχουν κάνει το καλύτερο ξεκίνημα της ιστορίας τους, και χρειάστηκε ένα τραγικό εκτελεστικά παιχνίδι του Darius Garland για να υποκύψουν στην ομοβροντία των Celtics από τα 7,25 (22/41 σουτ τριων πόντων, σε κάποια φάση σούταραν με 18/26, αν είναι δυνατόν). Ο 25χρονος point guard είχε 3/21 προσπάθειες, αστοχώντας σε τελειώματα που φυσιολογικά “έχει”, ενώ έμεινε και άσφαιρος από τη γραμμή του τριπόντου για πρώτη φορά φέτος. Ακόμη και έτσι, το παιχνίδι ήταν ανοιχτό μέχρι το τέλος και δύσκολα θα ξαναμείνει τόσο χαμηλά. Από την άλλη πλευρά, αν οι Cavs στοχεύουν φέτος στην κορυφή, πιθανότατα θα πρέπει να βρουν έναν τρόπο να ξεκλειδώσουν τον γρίφο της περιφερειακής άμυνας των Holiday, White, και Brown. Η αποτελεσματικότητα απέναντι σε 28 άλλες ομάδες ωχριά μπροστά στον τοίχο που υψώνεται πριν τους Τελικούς του Πρωταθλήματος. Οι Celtics είναι κατάλληλα εξοπλισμένοι για να εκθέσουν το μοναδικό ίσως επιθετικό μειονέκτημα του Garland, που δεν είναι άλλο από το γεγονός πως τα σωματικά και αθλητικά τους προσόντα είναι ένα βήμα πίσω από τους υπόλοιπους stars της Λίγκας. Ενδεχομένως αν η μπάλα μοιραζόταν περισσότερο, οι Cavaliers να είχαν κερδίσει, ωστόσο το γεγονός πως ο Garland συνέχισε να σουτάρει είναι μια -απαραίτητη- απόδειξη της εμπιστοσύνης του Atkinson στο πρόσωπο του, αλλά και του ίδιου στις δυνατότητές του, μετά από μια χρονιά που δεν ήταν υγιής και είχε μπει στη θέση του συνοδηγού, με οδηγό τον Mitchell.
Κατά τα λοιπά ο Atkinson έχει κάθε λόγο να χαμογελά. Ο Mobley κολύμπησε στα βαθιά στον αναβαθμισμένο του ρόλο. Niang, Porter Jr., και Jerome ήταν εξαιρετικοί, δίνοντας τα διαπιστευτήρια τους με δυσκολότερο αντίπαλο, και οι Cavaliers ήταν ανταγωνιστικοί ακόμη και αν τελευταία στιγμή στερήθηκαν τις υπηρεσίες του μισού πάγκου τους, με τους LeVert, Okoro, και Wade να τίθενται νοκ άουτ. O Sam Merrill σε κάθε ματς που περνάει αποδεικνύει ότι είναι κανονικός παίκτης και μπορεί να σταθεί και στην άμυνα.
Οι Cavaliers μπορεί να εκμεταλλεύτηκαν μεν το ευνοϊκό πρόγραμμα για να φτάσουν στο 15-0, ωστόσο κανείς δεν μπορεί να υποχρεωθεί στα αδύνατα -αυτούς είχαν μπροστά τους, με αυτούς έπαιξαν, και αυτό δεν στερεί τίποτα από το επίτευγμα τους. Ο Atkinson έχει μειώσει τα λεπτά του Mitchell και δίνει τις μπάλες που προκύπτουν σε Garland και Mobley, με τον τελευταίο να αποτελεί το κλειδί του επόμενου επιπέδου. Χωρίς να αφαιρούμε τίποτα από την δουλειά του J.B. Bickerstaff, ο οποίος έθεσε τις βάσεις, η πρόσληψη του νέου προπονητή θυμίζει κατά κάποιον τρόπο την έλευση του Kerr στους Warriors μετά τον Mark Jackson και την αναβάθμιση του Draymond Green. Ο άνθρωπος που συμμαζεύει τα πράγματα, δεν είναι πάντα αυτός ο οποίος μπορεί να οδηγήσει ένα σύνολο στο επόμενο βήμα. Ο Bickerstaff φάνηκε να μην έχει τις ιδέες για να δρέψει πλήρως τους καρπούς των twin towers και του ταλέντου στο backcourt -κάτι έμοιαζε να χάνεται. Ο Atkinson έχει απαντήσει σε αυτή την πρόκληση με τη χειραφετήση του Evan Mobley, ενώ παράλληλα, όπως είχε κάνει και στους Nets, κατάφερε να βρει τους σωστούς ρόλους σε παρεξηγημένους παίκτες. Για τον Ty Jerome έχουμε ξαναγράψει, αλλά LeVert, Wade, και Okoro μπορεί να μην γράφουν τα καλύτερα νούμερα της καριέρας τους, ωστόσο έχουν την καλύτερη συνεισφορά της καριέρας τους, τουλάχιστον αν πιστέψουμε τα μάτια μας και τα on/off νούμερα.
Για τους Celtics οι λόγοι να χαμογελούν είναι προφανείς. Έκοψαν την φόρα των άμεσων ανταγωνιστών τους και βρίσκονται πολύ κοντά στο #1 seed χωρίς να ιδρώσουν μέχρι τώρα, μοιράζοντας το φορτίο στους έξι καλύτερους παίκτες του rotation τους. Ανέδειξαν για άλλη μια φορά το γεγονός πως η βασική τους πεντάδα δεν έχει καμία ρωγμή, καμία κρεμάμενη κλωστή από την οποία ο αντίπαλος μπορεί να αρχίσει να ξηλώνει. Επιθετικά δεν αποσυνθέτουν πάντα τους αντιπάλους τους, μα είναι τόσο αποτελεσματικοί από τη γραμμή του τριπόντου, ώστε σε συνδυασμό με την ικανότητά τους να βάζουν τάπα στο δικό τους καλάθι δικαίως ποντάρουν πως στο τέλος τα μαθηματικά θα είναι με το μέρος τους.
Αν κάπου τα μαθηματικά αποτελούν πρόβλημα ωστόσο είναι στον χρόνο συμμετοχής. Το τίμημα μιας τόσο δυνατής σύνθεσης στο rotation των εφτά πρώτων παικτών, είναι η γύμνια όσο προχωράμε πιο βαθιά στο ρόστερ. Brown, Tatum, και White παίζουν περίπου 36’ ανά αγώνα, αριθμός που δεν θα ξεχώριζε πριν 10 χρόνια, αλλά στους ρυθμούς και τις αποστάσεις του σύγχρονου ΝΒΑ αποτελεί καμπανάκι, με τους τρεις τους να βρίσκονται στις θέσεις #6, #12, #27 στον πίνακα με τα περισσότερα αγωνιστικά λεπτά ανά αγώνα στη Λίγκα. Η επιστροφή του Porzingis θα αποφορτίσει κάπως την κατάσταση, αλλά η σεζόν είναι μακρά και το επιτελείο του Mazzulla μάλλον θα πρέπει να αναζητήσει λύσεις, ιδίως στα φτερά, καθώς εκτός του, αθόρυβα κακού φέτος Hauser, δεν υπάρχει άλλη αξιόπιστη λύση από τον πάγκο.
Ίσως η λύση που ακολουθούν να είναι ακριβώς τα “ρέστα” στο τρίποντο. Σουτάρουν 50,5 ανά αγώνα, έξι περισσότερα από τους δεύτερους στη σχετική λίστα Hornets, και εννέα περισσότερα από την ομάδα που έχει στη σύνθεση της Steph Curry και Buddy Hield. Περισσότερα τρίποντα, λιγότερη καταπόνηση στην επίθεση, και, εφόσον είναι εύστοχοι, παιχνίδια που απλοποιούνται νωρίτερα και δεν χρειάζεται να παίξουν άμυνα για 48’ σε υψηλή ένταση -κάτι που εξηγεί και το ότι βρίσκονται μόλις στη 13η θέση της Λίγκας σε defensive rating. Όλα αυτά μπορεί να είναι τυχαία, μπορεί να είναι όμως και ένα master plan του Mazzulla και του επιτελείου του για να συγκεράσουν συντήρηση και αποτελεσματικότητα.
Οι δύο ομάδες θα ξαναβρεθούν αντιμέτωπες την 1η του Δεκέμβρη, σημειώστε τη μέρα στο ημερολόγιο σας, μιας και μλάμε για εγγυημένη διασκέδαση.
Ποτέ δεν είναι αργά
Ο Vincent Van Gogh δεν είχε πιάσει πινέλο στα χέρια του πριν τα 28 του (μην φοβάστε θα καταλήξει κάπου αυτή η σκέψη, απλώς είδα χτες το πανέμορφο και πολύ ανθρώπινο “Loving Vincent”, την πρώτη ταινία που έχει έρθει στη ζωή με frames εξ’ ολοκλήρου ζωγραφισμένα με λάδι σε καμβά, και έπρεπε να σας την προτείνω). O Γιάννης Καλαμπόκης πρωτοέπαιξε στην Εθνική στα 32 του, και ο Βαγγέλης Μαργαρίτης στα 35 του. Πιθανότατα αυτή είναι η πρώτη και μοναδική φορά που αναφέρονται διαδοχικά ο Van Gogh και ο Γιάννης Καλαμπόκης σε κείμενο οποιοδήποτε περιεχομένου. Το point που κρύβεται (πολύ καλά) πίσω από αυτές τις, κατά τα άλλα ασύνδετες, προτάσεις είναι ότι ποτέ δεν είναι αργά για να ανακαλύψει κανείς το ταλέντο του, ή να καταξιωθεί επαγγελματικά.
Αν κανείς προέβλεπε πως οι Los Angeles Clippers θα είχαν θετικό ρεκόρ, με τον Kawhi Leonard να μην έχει αγωνιστεί φέτος, και τον Harden να σουτάρει με 37% FG υποπίπτοντας σε 4,5 λάθη ανά αγώνα, θα χαρακτηριζόταν μάλλον παράφρονας. Και όμως, αυτό συμβαίνει, και ο βασικός λόγος είναι η υποψηφιότητα του Norman Powell, στα γεμάτα 31 του χρόνια, για το βραβείο του πιο βελτιωμένου παίκτη στο NBA. Ο Powell βρέθηκε βασικός και ανέβασε τα λεπτά του από τα 26 στα 33, τους πόντους από τους 14 στους 23,5, διπλασιάζοντας παράλληλα τις assists του και πολλαπλασιάζοντας την επιρροή του στο παιχνίδι των Clippers. O πολυμήχανος Tyronn Lue έχει πείσει τον James Harden να προσπαθεί στην άμυνα, έχει βάλει ανάχωμα τον Ivica Zubac, και έχει ξαμολήσει τους Terrance Mann, Derrick Jones Jr., Kris Dunn, και Amir Coffey να σπέρνουν εφιάλτες ολούθε, δίνοντας το ελεύθερο στον Powell να εκτελεί. Προς το παρόν αυτό το πλάνο λειτουργεί, και οι Clippers, τους οποίους προβλέπαμε εύκολα εκτός Playoffs, βρίσκονται στις θέσεις του play-in. Mπορεί να ξεφουσκώσουν, αλλά ως τότε αξίζει να τους αφιερώσουμε λίγες αράδες.
Παρόμοια αναγέννηση βιώνει και ο 32χρονος Buddy Hield, ο οποίος αφού βρέθηκε στην ομάδα που συμπαντικά ανήκει, άνοιξε πυρ και σκοράρει τους περισσότερους πόντους της καριέρας του ανά 36 λεπτά (24+, 17 ανά αγώνα) σουτάροντας με 46% σε οχτώ προσπάθειες ανά αγώνα (όσες κι ο προαναφερθείς Powell).
Αναγεννημένος και ο Nikola Vucevic στα 34 του, σπάζοντας το φράγμα των 20 πόντων ανά αγώνα για πρώτη φορά από τις μέρες στο Orlando, για τους μπερδεμένους Bulls. Ο βασικός λόγος είναι το 49% σε 4+ προσπάθειες από τη γραμμή του τρίποντου. Πιθανότατα δεν θα τελειώσει τη σεζόν ως ένας από τους δέκα καλύτερους σουτέρ τριών πόντων της Λίγκας, οπότε ας το απολαύσουμε όσο διαρκεί.
Εύφημος μνεία και στους Derrick White, Dennis Schroder που έχοντας πατήσει τα 30 σκοράρουν καλύτερα από ποτέ.
Ο Περονόσπορος
Η συζήτηση γύρω από την επιβάρυνση των αθλητών πλέον έχει περάσει από το περιθώριο του NBA, στην κεντρική σκηνή του παγκόσμιου αθλητισμού. Οι τραυματισμοί που συσσωρεύονται στο ΝΒΑ παραλληλίζονται με τον χώρο του ποδοσφαίρου όπου η απληστία των ομοσπονδιών και της νέας φουρνιάς ιδιοκτητών, που αποτελείται από hedge funds μέχρι κρατικές οντότητες, έχουν φέρει τα νεύρα και τα κορμιά των παικτών σε οριακό επίπεδο.
Στον χώρο του NBA δεν είναι μόνο τα 82 (χωρίς να συγκαταλέγονται Playoffs, preseason) παιχνίδια και οι διεθνείς διοργανώσεις. Είναι η εντατικοποίηση της προπόνησης από τις μικρές ηλικίες (αναφέρεται σχετικά η εξαιρετική ανάλυση του Baxter Holmes πριν λίγα χρόνια με αφορμή τον Zion Williamson), η αύξηση της ταχύτητας του παιχνιδιού και οι σωματικές απαιτήσεις στον μεγαλύτερο ωφέλιμο χώρο του σύγχρονου μπάσκετ -δεν θα μπούμε σε περισσότερες λεπτομέρειες αυτή την στιγμή. Οι συγκρίσεις με προηγούμενες δεκαετίες εκτός από ανώφελες, μας αποπροσανατολίζουν από το πρόβλημα, την στιγμή που η Λίγκα απλώς προσπαθεί να κόψει μερικά ταξίδια, βάζοντας της ομάδες να αγωνιστούν διαδοχικά παιχνίδια στο ίδιο γήπεδο.
Ωστόσο το ζήτημα δεν είναι ένα ερώτημα προγραμματισμού, αλλά απόλυτου αριθμού αγώνων. Όπως αναφέρει και ο φυσιοθεραπευτής του Άρη και της Εθνικής, Παναγιώτης Μπουτοβίνος στην πολύ ενδιαφέρουσα πρόσφατη συνέντευξή του, η καταπόνηση που δέχεται το σώμα ενός αθλητή σε συνθήκες αγώνα, όπου κυριαρχεί το στοιχείο του χάους, του απρόβλεπτου, δεν είναι συγκρίσιμη με οτιδήποτε μπορεί να συμβαίνει σε μια προπόνηση (περίπου στο 18ο λεπτό της συνέντευξης), ενώ το ρίσκο επιδεινώνεται όταν ο αθλητής επανενσωματώνεται μετά από τραυματισμό. Παράλληλα, όπως αναφέρει “ο #1 παράγοντας στο να πάθεις κάποιον τραυματισμό είναι να προϋπάρχει”. Η αύξηση του απόλυτου αριθμού των τραυματισμών[1], που πλήττει ιδίως τους καλύτερους παίκτες της Λίγκας λόγω των αυξημένων αγωνιστικών λεπτών, αγωνιστικών ευθυνών, αλλά και της πίεσης να επιστρέψουν στη δράση για την εμπορικότητα του κάθε αγώνα, είναι ένα δεδομένα ζήτημα. Ωστόσο, όσο η Λίγκα στοχεύει το σύμπτωμα και όχι τη γενεσιουργό αιτία, ελλοχεύει ο κίνδυνος (αν όχι ήδη πραγματικότητα) να μπούμε σε ένα αρνητικό feedback loop, έναν φαύλο κύκλο όπου το πρόβλημα των τραυματισμών και, στο τέλος της μέρας, της υγείας των αθλητών αυτοτροφοδοτείται και βγαίνει εκτός ελέγχου.
Κλείνουμε με μια ευχή όλοι όσοι αυτοί τη στιγμή βρίσκονται στα pits να επιστρέψουν δυνατότεροι - ενδεικτικά μόνο Kevin Durant, Chet Holmgren, Tyrese Maxey, Aaron Gordon, Isaiah Jackson, James Wiseman, Ja Morant, CJ McCollum, Zion Williamson, Dejounte Murray, Jose Alvarado, Paolo Banchero, Jeremy Sochan, Immanuel Quickley, Scottie Barnes έχουν τεθεί νοκ άουτ με προβλήματα άνω των δύο εβδομάδων αποθεραπείας που αποκόμισαν στις πρώτες τρεις εβδομάδες της σεζόν.
[1] Σύμφωνα με τη μελέτη του Jeff Stotts φέτος υπάρχουν 35% περισσότεροι τραυματισμοί σε σχέση με πέρυσι στον αντίστοιχο αριθμό αγώνων.
