Κατά τις 11, στους πάγκους του διάσημου Ruyam και πάνω που απολαμβάναμε ένα Gemuse Kebap, δηλαδή ντονέρ και λαχανικά μέσα σε τρυφερό ψωμάκι α λα φοκάτσια, πέρασαν από δίπλα μας τρια-τέσσερα περιπολικά και ένα ασθενοφόρο, με τις σειρήνες στη διαπασών. Στάθηκαν λίγο παρακάτω, σε μία διασταύρωση. Ο κόσμος πετάχτηκε έξω από τα μπαράκια και τα φαγάδικα, για να καταλάβει τι είχε συμβεί, αλλά μετά από δύο λεπτά τα οχήματα ξεκίνησαν εκ νέου, έστριψαν και εξαφανίστηκαν από τον ορίζοντα, επιστρέφοντας στον δρόμο την κανονική του ροή. Δεν μας απασχόλησε και πολύ το γεγονός, διότι κατά τη διάρκεια της διαμονής μας οι σειρήνες και τα κινούμενα φώτα ήταν στην ημερήσία διάταξη, τόσο που έλεγες ότι οι οδηγοί τα χρησιμοποιούν καταχρηστικά, για να προλάβουν έστω για λίγο ένα μπάρμπεκιου με φίλες και φίλους.

Μία ώρα αργοτερα, κατά τα μεσάνυχτα, κατάκοπος από μία ολόκληρη μέρα περιπλάνησης στο Πρεντσλάουερ Μπεργκ, ξεκίνησα για το ξενοδοχείο Σουλτς. Πήρα το μετρό μέχρι την Αλεξάντερπλατς, μετά τον υπέργειο σιδηρόδρομο και κατέβηκα στον βρεγμένο, αχανή σταθμό του Οστμπάνχοφ, την κίνηση του οποίου μου άρεσε να παρατηρώ από το μπαρ της υποδοχής.

Επικρατούσε ησυχία εκείνη την ώρα, είχε σχεδόν πάει μία. Μερικοί απογοητευμένοι οπαδοί της Κάιζερσλάουτερν περπατούσαν καταμεσής του δρόμου, ψάχνοντας μία στάση να διασκεδάσουν την ήττα τους. Άνθρωποι του ξημερώματος μόλις ξεκινούσαν τη βόλτα τους για το ποτάμι και το Κρόιτσμπεργκ, προπύργιο της εναλλακτικής, gentrified κουλτούρας. Και μερικοί από εμάς, έχοντας κάνει στην άκρη τις αθλητικές χαρές ή λύπες του διημέρου, λαμβάναμε στα κινητά μας τα νέα: Στο σταθμό της Πρεντσλάουερ Αλέε, περίπου ένα χιλιόμετρο παρακάτω από εκεί που στάθηκε για λίγο το καραβάνι των περιπολικών, οι συμπλοκές οπαδών του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού άφησαν πίσω τους τραυματίες, λεηλατημένους δημόσιους χώρους και φόβο.

Συνειδητοποιώ τελικά, πως για αυτό το τριήμερο οι σειρήνες ηχούσαν για "εμάς", που λέει ο λόγος. Την Παρασκευή, πριν τους ημιτελικούς του φάιναλ φορ, ένα τεράστιο καραβάνι από περιπολικά και κλούβες πέρασε μπροστά από το ξενοδοχείο, για να προλάβει τα χειρότερα μεταξύ των οπαδών της Φενέρ και του Παναθηναϊκού. Οι δυνάμεις καταστολής παρέμειναν στο γήπεδο μαζί με όλους μας για τους αγώνες, επιδεικνύοντας σε κάθε ευκαιρία την εξουσία τους και δημιουργώντας ένα αδιάλυτο, ζοφερό σύννεφο πάνω από τα κεφάλια μας.

Αλήθεια, αυτό είναι το όραμα της Ευρωλίγκα για τα φάιναλ φορ που θα ακολουθήσουν; Οι εταιρείες που την απαρτίζουν, έχουν ποτέ αντιληφθεί τις ισορροπίες τρόμου που δημιουργούνται συνεχώς, όταν διοργανώνεται με τόση προχειρότητα ένα γεγονός που φέρνει σε απόσταση δύο μέτρων οπαδούς, που αποδεδειγμένα πια δεν μπορούν να συνυπάρξουν; Αν οι συνέταιροι γουστάρουν να πουλάνε καταστολή και φούμαρα στο απόγειο του πρωταθλήματος, βάζοντας μπροστά εκτελεστικούς διοικητές-αχυρανθρώπους, είναι δικαίωμά τους. Aργά ή γρήγορα όμως, κάθε "Πρεντσλάουερ Αλέε" θα γίνει μπούμερανγκ και θα στραφεί στον σβέρκο τους. Ή μήπως πιστεύετε πως η Ευρωλίγκα κερδίζει σε φήμη μέσα από τέτοια γεγονότα και πως οι φίλαθλοι είναι εκτός του κάδρου της οποιασδήποτε αθλητικής διοργάνωσης; Ο υπέροχος παλμός που κυριαρχεί στα κλειστά γήπεδα του τουρνουά καθόλη τη διάρκεια της σεζόν και τα πλέι οφ, στο φάιναλ φορ κατα καιρούς εξαφανίζεται, για να αντικατασταθεί από την αστυνόμευση και την αγωνία του να μη βρεθείς στο λάθος μέρος τη λάθος στιγμή.

Εμείς ήμασταν τυχεροί, διότι για όλη τη "μεσαία ημέρα" βρεθήκαμε στο σωστό μέρος. Το σύμπλεγμα των δρόμων του Πρεντσλάουερ Μπεργκ, αν δεν είναι η πιο γοητευτική γωνιά της πόλης, είναι σίγουρα η πιο πολύχρωμη, προσφέροντας στέκια για τα γούστα όλων, πλην εκείνων των πολύ πλουσίων - αυτοί ζουν στη φούσκα τους στο Σαρλοτενσμπουργκ ή αλλού.

Ξεκινήσαμε με μία μπύρα και ένα λέμπερκεζε στο Πράτερ, ένα απλωμένο beer garden στην αρχή της Κασταναλέε, που ξεκινά από τον σταθμό Έμπερσβάλντε και καταλήγει σχεδόν στο κέντρο. Στην Κασταναλέε η ζωή κινείται από το πρωί ορεξάτη, περνάει το απόγευμα νωχελικά στα καφέ και στα μαγαζιά με "αγνωστα" ρούχα και διακοσμητικά, μέχρι να παραδώσει περιχαρής τη σκυτάλη στη βραδινή της, πολύβουη όψη.

Ένας κάθετος δρόμος οδηγεί στο πιο ζωντανό πάρκο του Βερολίνου, το τεράστιο Μάουερπαρκ. Εκεί περάσαμε όλο το απόγευμα, χαζεύοντας σκεϊτάδες, αυτοσχέδιους μουσικούς και ακροβάτες. Διάφορα μικρά πάρτι γενεθλίων με μουσική και χορό ξεφύτρωναν δεξιά και αριστερά. Χωρισμένος σε μικρές ή πολύ μεγαλύτερες παρέες, ο κόσμος απολάμβανε τον ήλιο στις πλαγιές, που ήταν κατάφυτες από λεβάντες ή στο πυκνό και περιποιημένο γρασίδι. Κάποιοι μεγαλύτεροι διαγωνίζονταν στο Μπούλες, που είναι κάτι σαν κέρλινγκ στην άμμο και παίζεται με μεταλλικές σφαίρες. Άλλες έκαναν ποδήλατο, τα παιδιά διαλύονταν σε μία συναρπαστική παιδική χαρά, στην οποία άνετα θα σκαρφάλωνα στις μισές κατασκευές της. Η σύγχρονη κουλτούρα της πόλης (urban culture), συναντιόταν δηλαδή με την καλύτερη εκδοχή της, αυτή που δεν αφήνει έξω από τον δημόσιο χώρο κανέναν και καμμία. Και δίπλα ακριβώς, για να μην καταλήξουμε παραπονεμένοι και εμείς οι μπασκετικοί, η Μαξ Σμέλινγκ Χάλε φιλοξενούσε έναν τυχαίο αγώνα μικρών ηλικιών.

(Η αυτοσχέδια πίστα σκέιτμπορντ στο Μάουερπαρκ του Πρεντσλάουερ Μπεργκ)

Η βόλτα κράτησε για ώρες, όπως σας ανέφερα ήδη. Περάσαμε από μία δημοπρασία έργων μίας queer συνέλευσης, για τόσο λίγο, ώστε να μην θεωρηθεί δίκαια η παρουσία μας ως εισβολή. Αργότερα καθίσαμε σε ένα μπαρ και ήπιαμε Άπερολ. Γνώρισα τον Αρκ μετά από 12 χρόνια ηλίθιων συνομιλιών στα κοινωνικά δίκτυα. Ψώνισα κάτι για τις κόρες μου, που (επιτέλους!) δεν ήταν μαγνητάκι. Έφαγα ντονέρ και πήρα το μετρό, μετά τον υπέργειο και στο τέλος κάθισα στο σαλόνι του ξενοδοχείου Σουλτς, με την ανάγλυφη γροθιά στον τοίχο.

Όπου να ναι περνάμε τα σύνορα για Τσεχία. Η εθνική όδος κοντά στη Δρέσδη περιβάλλεται από πανύψηλα, φυλλοβόλα δέντρα και συστοιχίες από κέδρους προορισμένους για παραγωγή ξυλείας. Δεξιά και αριστερά, τη θέα του ήλιου κόβουν θεόρατοι, κάθετοι σωρειτομελανίες, που από τη βάση τους ξεπετάγονται κεραυνοί και ανοιξιάτικες καταιγίδες. Η Πράγα μάς περιμένει για ένα σύντομο πιτ στοπ, πριν από την πτήση της επιστροφής. Θα χάσουμε το πρώτο ημίχρονο του τελικού, αλλά με το που προσγειωθούμε στην Ελλάδα θα ανοίξω την εφαρμογή και θα δω τον υπόλοιπο αγώνα, όσο καπνίζω ανακουφισμένος στο γυάλινο κλουβί και όσο περιμένω τη βαλίτσα.