Προς το παρόν ο οργανισμός των Πειραιωτών κινήθηκε σε πολύ καλά στάνταρ για τα δεδομένα του και με ξεκάθαρη κατεύθυνση.  Ο coach Μπαρτζώκας από την αρχή είχε συγκεκριμένους μεταγραφικούς στόχους και η διοίκηση προσπάθησε να τους υλοποιήσει. Συγκεκριμένα, Γουόκαπ, Φολ, Λούντζης και Ντόρσει ήταν κατά σειρά, οι κινήσεις του Ολυμπιακού. Σε αυτήν την λίστα θα μπορούσαμε να προσθέσουμε για την ανανέωση της συνεργασίας με τον Σάσα Βεζένκοφ, μια πραγματικά σπουδαία κίνηση. Βλέποντας τις προσθήκες, θεωρώ ότι έρχονται πιο κοντά στα “θέλω” του παιχνιδιού του coach, μια εικόνα με έμφαση στο pace and space, με απειλή από την περίμετρο, γρήγορη μεταφορά της μπάλας από την δυνατή στην αδύνατη πλευρά και δυναμική άμυνα. Το υπάρχον ρόστερ διαθέτει τα στοιχεία αυτά για να στηρίξει το παιχνίδι που αρέσκεται και να δώσει μια συγκεκριμένη ταυτότητα και κατεύθυνση, στοιχείο που δεν κατάφερε να προσδώσει την περασμένη σεζόν.

Η νέα χρονιά ωστόσο, πέρα από την Euroleague και τον στόχο της οκτάδας, έχει φυσικά και την επιστροφή στην Basket League, με την ομάδα να παρουσιάζεται και ως το μεγάλο φαβορί. Οποιαδήποτε αποτέλεσμα εκτός του νταμπλ, θα θεωρηθεί ως αποτυχία για τον σύλλογο που διψάει για τίτλους. Αγωνιστικά, είχαμε μιλήσει πολλάκις για το πρόβλημα του Ολυμπιακού από την έλλειψη ρυθμού στους αγώνες του, εξαιτίας της απουσίας του από την Α1. Με την επιστροφή του συλλόγου στην μεγάλη εγχώρια κατηγορία, οι παίχτες θα έχουν την ευκαιρία να βρίσκουν χρόνο, να έχουν ρυθμό μέσα από συνεχόμενα παιχνίδια, να ξεφεύγουν από τις προπονήσεις (πιστέψτε με, είναι το πιο βαρετό πράγμα για αυτούς κατά τη διάρκειας της χρονιάς), αλλά και την ευκαιρία να διεκδικήσουν τρόπαια και πάλι όπως προαναφέραμε νωρίτερα.

Ας επιστρέψουμε στο ρόστερ τώρα, για να μιλήσουμε αναλυτικότερα για τα υπέρ και τα κατά της ομάδας.

Αυτή είναι η εικόνα συνοπτικά του νέου ρόστερ λοιπόν.

Η προσθήκη του Γουόκαπ για εμένα ίσως είναι η καλύτερη μεταγραφή των Πειραιωτών, όχι μόνο του φετινού καλοκαιριού, αλλά τα τελευταία 2-3 χρόνια συνολικά. Ο Τόμας είναι ο παίχτης που κολλάει, δένει αρμονικά στο μυαλό του coach. Ένας δεύτερος προπονητής μες στο παρκέ, με άριστη ικανότητα στο διάβασμα του παιχνιδιού, ο οποίος θα βοηθήσει στην οργάνωση και θα αποφορτίσει από αυτόν τον τομέα τον Σλούκα που πέρυσι ήταν απελπιστικά μόνος. Θα τους δούμε άλλωστε συχνά μαζί, ειδικά στα τελειώματα των αγώνων, εκεί που θα χρειαστεί και το μέγεθος και η άμυνα του πρώην παίχτη της Ζάλγκιρις. Αναμφίβολα μια κίνηση από το πάνω ράφι, που θα δώσει πολλά στοιχεία στους ερυθρόλευκους και στον Σλούκα, που με την παρουσία του θα απελευθερωθεί και θα έχει περισσότερο καθαρό μυαλό στη λήψη αποφάσεων, ειδικά στο τέλος των αναμετρήσεων. Πίσω από αυτούς υπάρχει και ο Λούντζης, που θα δώσει μερικά λεπτά πιεστικής άμυνας πάνω στην μπάλα και μέσα από τη διαδικασία της Α1, θα κερδίζει περισσότερα λεπτά στο παρκέ.

Βλέποντας τα ως τώρα παιχνίδια της ομάδας, και κυρίως την κατεύθυνση από τον πάγκο που προσπαθεί να δώσει ο coach Μπαρτζώκας, η απόκτηση του Ντόρσει θα του λύσει τα χέρια. Και τούτο καθώς είδαμε πολλά συστήματα με εισαγωγή τα staggered screen (διαδοχικά screens που χρησιμοποιούνται κυρίως για σουτέρ), flare screen και elbow pin down (είδη screen μακριά από την μπάλα για εκτέλεση), και ο Τάιλερ με την εκτελεστική του ικανότητα βοηθάει στην επιτυχημένη εφαρμογή αυτών, ενώ ταυτόχρονα βάζει σε διαρκή κίνηση την αντίπαλη άμυνα. Επιθετικά είναι ένας χαρισματικός παίχτης, που μπορεί να βάλει την μπάλα στο καλάθι, είτε με catch ‘n shoot είτε με pull-up μετά από ντρίμπλα. Δεν θα διστάζει να πάρει την μπάλα στο τέλος και ο coach, όπως είδαμε τόσο από τα φιλικά, όσο και από τα πρώτα επίσημα ματς του κυπέλλου, του εμπιστεύεται αρκετές μπάλες.

Στους πλάγιους τώρα, βλέπουμε έναν συνωστισμό, αλλά εκεί εντοπίζεται το μεγάλο πρόβλημα του φετινού ρόστερ. Ο Λαρεντζάκης και ο ΜακΚίσικ ουσιαστικά πατάνε περισσότερο στο “2” και λιγότερο στο “3”. Με χαμηλά σχήματα ασφαλώς και μπορούν να το υποστηρίξουν, αλλά έτσι ο Ολυμπιακός χάνει σε μέγεθος. Είναι δύο αθλητές που θα είναι κυρίως game changers και θα έρχονται από τον πάγκο να αλλάξουν τον ρυθμό. Ο Σακίλ προς το παρόν φαίνεται να μην έχει βρει τα πατήματα του και τον ρόλο του, ενώ ο “Λάρυ” έχει αναβαθμιστεί ξεκάθαρα. Η περασμένη πρώτη του χρονιά σε υψηλό επίπεδο ήταν μεταβατική και φέτος δείχνει να αναλαμβάνει σημαντικό ρόλο στο rotation της ομάδας. Φτάνοντας λοιπόν στο “3”, έχουμε να κάνουμε με την επιστροφή του Παπανικολάου από τον σοβαρό του τραυματισμό. Δεδομένα ο Μπαρτζώκας θέλει να τον στηρίξει και να του δώσει τον βασικό ρόλο στη θέση, ωστόσο θεωρώ ότι η μη απόκτηση (προς το παρόν τουλάχιστον) άλλου παίκτη στη θέση είναι τεράστιο ατόπημα. Η σεζόν είναι πολύ μεγάλη και ο Ολυμπιακός έχει ανάγκη μεγαλύτερου βάθους στο ρόστερ, ποσοτικά και ποιοτικά. Με μόλις 13 παίχτες δεν βγαίνει η χρονιά με τόσα πολλά παιχνίδια. Επίσης, όπως προείπα, ο Παπ προέρχεται από απουσία μακράς διάρκειας και δεν είναι ακόμη έτοιμος στο 100% των δυνατοτήτων του. Έτσι, μια κίνηση για forward που να πατάει καθαρά στο “3”, με μέγεθος και μακρινό σουτ, είναι απαραίτητη κατά τη γνώμη μου. Ένας Γιάννις Τίμμα, για παράδειγμα, θα κάλυπτε επαρκώς τη θέση.

Προχωρώντας βαθύτερα στο ρόστερ των ερυθρολεύκων, πηγαίνουμε στη frontcourt, που αποτελεί και τη δύναμη πυρός της ομάδας, και εκεί διαθέτει και τον καλύτερο παίχτη της. Και αυτός δεν είναι άλλος από τον Σάσα Βεζένκοφ. Ο ρόλος του έχει αλλάξει και το επίπεδο του παιχνιδιού συγκαταλέγεται στα top-3 τεσσάρια της Ευρώπης. Ο Σάσα, με το μακρινό του σουτ, που διαρκώς μεγαλώνει το range του, ανοίγει το γήπεδο και «τεντώνει» τις αποστάσεις στην επίθεση. Μια διαρκής απειλή που κινείται διαρκώς μέσα από slip screen, flash σε screen μακριά από την μπάλα που γίνονται αλλαγές. Γενικά ένας ολοκληρωμένος επιθετικά παίχτης που έχει βελτιώσει και το decision making του στις close out επιθέσεις που θέλει να βλέπει ο Μπαρτζώκας. Με την ταυτόχρονη παρουσία του Πρίντεζη στο low post, που προσδίδει εμπειρία και ξεκούραση στην επίθεση, με εύκολους πόντους από το ζωγραφιστό, ο Ολυμπιακός θα είναι πολύ δυνατός.

Για το τέλος άφησα επίτηδες τους Ζαν Σαρλ, Μάρτιν και Φαλ. Ο πρώτος θα είναι το ασανσέρ -ή αλλιώς tweener- για το “4”-“5”, αποτελώντας την ευχάριστη έκπληξη των πρώτων αγώνων και όντας ανανεωμένος. Πολύ γρήγορος και οξυδερκής, κάνει πολύ δουλειά τόσο στην άμυνα, όσο και στην επίθεση, διαβάζοντας κάθε φάση. Έχει βελτιώσει αισθητά το μακρινό του σουτ και μην απορήσετε αν τον δείτε στους πιο βελτιωμένους παίχτες της Euroleague φέτος. Τώρα ο Μάρτιν και ο Φαλ δεσπόζουν στη θέση “5” και θα μοιραστούν τον χρόνο. Δυο ψηλοί με τελείως διαφορετικά χαρακτηριστικά, που ακριβώς αυτός ήταν ο σκοπός, ώστε να αλληλοσυμπληρώνονται. Ο Μάρτιν ένας κατεξοχήν finisher με πολύ καλά τελειώματα, στον δεύτερο χρόνο του στην ομάδα θα παρουσιαστεί σίγουρα καλύτερος και ο Φαλ έρχεται να δώσει μέγεθος και physical επαφές στο ζωγραφιστό. Θα αποτελέσει σημείο αναφοράς με το short roll και το low post παιχνίδι του, αφού, πέρα των άλλων, είναι και πολύ καλός πασέρ.

Την περασμένη χρονιά ο Ολυμπιακός πληγώθηκε πολύ στην άμυνα, τόσο στα pick and rolls, όσο και στο αμυντικό transition. Δεν υπήρχε η κατάλληλη επικοινωνία, αλλά ούτε και το μέγεθος για να υποστηρίξει τα “θέλω” του ο coach. Στα πρώτα του φετινά δείγματα στα επίσημα, ο Ολυμπιακός δείχνει ότι θέλει να πιέσει πολύ στην εισαγωγική πάσα και να μειώσει το γήπεδο για τους αντιπάλους. Η επιλογή για άμυνα 2vs2 με τον Φαλ να μένει κοντά στο καλάθι για να αλλοιώνει τα σουτ των αντιπάλων και να οδηγούνται σε deep αλλαγή, με τον αμυνόμενο της μπάλας να ‘’σπάει’’ όλα τα screen από πάνω, περιορίζει τα μακρινά σουτ και με αυτόν τον τρόπο προσπαθεί να διατηρήσει την μπάλα στα χέρια του χρηστή και να μειώσει τις συνεργασίες με την αδύνατη πλευρά, κάτι που τόσο πλήγωσε τον Ολυμπιακό πέρυσι. Επιπλέον στα side picks, ειδικά με τα 4άρια, η καινοτομία είναι το hedge out. Οι ψηλοί βγαίνουν κάθετα και σταματάνε τον επιτιθέμενο δυναμικά, μέχρι να επιστρέψουν στον παίχτη τους, σε αντίθεση με το one step hedge που χρησιμοποιούσε πέρυσι η ομάδα. Τέλος, βλέπουμε παίχτες έτοιμους με το open deny στην άμυνα, να προσπαθούν να επιτεθούν στην μπάλα με στόχο να βρουν το κλέψιμο και το ανοιχτό γήπεδο. Eιδικά ο ΜακΚίσικ και ο Λαρεντζάκης το κάνουν συνεχώς. Eπίσης εφαρμόζουν και το “pack the paint”, όπου όταν η μπάλα ακουμπά στο ζωγραφιστό και υπάρχει μειονέκτημα, όλοι οι παίχτες κλείνουν και περιορίζουν τη δράση του παίχτη που έχει το πλεονέκτημα. Αυτό απαιτεί επικοινωνία και γρήγορο close out στη συνέχεια, για να μην δεχθεί ελεύθερο σουτ η ομάδα.

Στην επίθεση μιλήσαμε και παραπάνω για το πώς θέλει ο coach Μπαρτζώκας να κινηθεί η ομάδα και θα περιμένουμε μεγαλύτερα δείγματα για να αναλύσουμε περισσότερο. Το μόνο βέβαιο είναι ότι θα υπάρχει μεγαλύτερη κίνηση από πέρσι, άδειασμα των χώρων στην δυνατή πλευρά για να μην υπάρχει βοήθεια, το λεγόμενο tag στα dives των ψηλών, αλλά και πολύ transition, είτε σε πρωτεύοντα, είτε σε δευτερεύοντα αιφνιδιασμό.

Συνοψίζοντας, προσωπικά δηλώνω αρκετά ικανοποιημένος με τα όσα έχω δει μέχρι στιγμής. Από άποψη υλικού, η ομάδα είναι σίγουρα αναβαθμισμένη, με ένα σημαντικό κενό ωστόσο στη θέση 3, που η επίπτωση αυτού να εξαρτάται από το πόσο θα ανταποκριθεί ο -επιστρέψας από μακρύ τραυματισμό- Παπανικολάου στις απαιτήσεις. Μια ενδεχόμενη προσθήκη θα έλυνε τα χέρια του Μπαρτζώκα, ενώ θα βοηθούσε και τον Παπανικολάου να βρει χωρίς πίεση τον ρυθμό του. Από εκεί και πέρα, είναι στα χέρια του προπονητή και του τεχνικού επιτελείου να αξιοποιήσει στο έπακρον ένα ρόστερ με πολλές επιλογές και να διεκδικήσει με αξιώσεις την είσοδο στην οκτάδα της Euroleague και το νταμπλ στην Ελλάδα. Μέχρι τότε υπομονή και καλό χειμώνα και το αν θα τα καταφέρει θα το δείξει το άμεσο μέλλον.