Άρης, όπως λέμε bad boys!

Ας ξεκινήσω από την ομάδα και το στάδιο (Μέλαθρον) που πέρασα σχεδόν όλα τα φοιτητικά μου χρόνια. Αν και άργησαν να ξεκινήσουν τον χορό των μεταγραφών, οι «κιτρινόμαυροι» της Θεσσαλονίκης, όχι μόνο μπήκαν δυνατά σε αυτόν, αλλά έφεραν παίκτες που θυμίζουν άλλες όμορφες εποχές.

Πάμε όμως να δούμε πως διαμορφώνεται εικονικά το ρόστερ του Άρη
1 - Κάμινγκς, Ξανθόπουλος, Φλιώνης
2 – Τζένκινς, Ζάρας
3 – Μαρμπλ , Μούρτος
4 – Σανικίτζε, Τσαϊρέλης
5 – Μπάκνερ, Καββαδάς, Σίμτσακ

Key Player – Ουίλ Κάμινγκς

Είναι φανερό ότι ο φετινός Άρης στήθηκε πάνω στα βασικές περσινές αρχές – πόδια, άμυνα + μακρινό σουτ/physical game. Το (+) πηγαίνει στα δύο τελευταία, επειδή είναι καθαρά extra και θα εξηγήσω στη συνέχεια. Οι Θεσσαλονικείς θα στηριχτούν στην άμυνα και με βάση τα εργαλεία που διαθέτουν, είμαι σίγουρος πως θα την απλώνουν κατά πολύ στα 4/4 με ένα ασφυκτικό zone press που θα ολοκληρώνεται με παγίδες στο μισό γήπεδο. Τα εργαλεία φέτος υπάρχουν σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι πέρυσι, ωστόσο το μόνο μελανό σημείο είναι η απουσία Μακνίλ, ο οποίος μπορούσε να αποτελέσει τον go to guy, defensive stopper, facilitator guard του Πρίφτη και το έκανε καθ’ όλη τη χρονιά πέρυσι.

Η μεγάλη μαγκιά στο φετινό ρόστερ, είναι το βάθος το οποίο αναμένεται να δώσουν οι Έλληνες Τσαϊρέλης και Καββαδάς στην φρόντκορτ. Και όχι «βάθος» σαν αυτό που έδωσαν πέρυσι οι Τσούπκοβιτς και Κοέν, αλλά πραγματικό βάθος, από δύο παιδιά που στερούνται αγωνιστικού ρυθμού, αλλά όχι ποιότητας. Το να μπορεί ο Πρίφτης φέτος να σηκώνει από τον πάγκο του αυτούς τους δύο παίκτες σίγουρα κάτι πρέπει να λέει.

Από εκεί και πέρα ο Άρης είναι μια ταχύτητα πιο γρήγορος και πιο physical από ότι ήταν πέρυσι. Και εκεί θεωρώ ότι θα στηριχτεί φέτος. Σε συζήτηση που είχα με τον Ξανθόπουλο, όταν του ζήτησα να μου μιλήσει για τον Πρίφτη, μου είπε ξεκάθαρα ότι στηρίζεται στο γρήγορο μπάσκετ και με τον Κάμινγκς στο τιμόνι αναμένεται να δούμε πολύ τρανζίσιον. Μην βιαστείτε να κρίνετε τον παίκτη πάντως, είμαι σίγουρος πως θα κάνει το step up μέσα στη χρονιά και μαζί του και όλος ο Άρης.

Γιατί θεωρώ κλειδί τον πρώην γκαρντ του Τεμπλ;

Γιατί είναι δεδομένο ότι το μπάσκετ που θέλει να στηρίξει ο κόουτς Πρίφτης ανάγεται στα προσόντα του Κάμινγκς. Ελεγχόμενος ρυθμός που θα γίνεται up tempο αμέσως μετά το ριμπάουντ, σετ παιχνίδι με High PnR που θα λειτουργεί αρκετά με flare screens (είδα to λιγότερο 5 flare screens στον αγώνα με την ΤΣΣΚΑ που κατέληξαν σε σουτ από γωνίες και φτερά), και φυσικά ασφυκτική άμυνα. Θεωρώ ότι η απόδοση του Αμερικανού γκαρντ θα επηρεάζει όσο κανενός άλλου το παιχνίδι των «κριτρινόμαυρων». Είχα πει στο report για τον παίκτη βέβαια, ότι ήθελα δίπλα του ένα scoring guard ώστε να αποτελέσουν το dynamic duo στην περιφέρεια του Άρη. Βλέποντας λοιπόν τον Μάικλ Τζένκινς, κατάλαβα ότι ο Πρίφτης δεν θέλει τόσο να στηριχτεί σε ένα παίκτη για να αποτελέσει τον go to player του (τον παίκτη που θα τραβήξει το σκορ), αλλά να μπορέσει να πάρει πράγματα από όλη την ομάδα. Αν λοιπόν δούμε σφαιρικά τον Άρη μπορούμε να καταλήξουμε στις δύο βασικές αρχές – πόδια και άμυνα – που αναμένεται να αποτελέσουν το σήμα κατατεθέν.

Από εκεί και πέρα ο Άρης πρόσθεσε αρκετά intangibles σε μια ήδη υπάρχουσα war mentality νοοτροπία που εμφανίζεται στο πρόσωπο του αρχηγού, Σπύρου Μούρτου. Ζούμε και πεθαίνουμε για την άμυνα/κανείς ζωντανός ή ελαφρά τραυματισμένος από το σπίτι μας. Αυτή την νοοτροπία της μάχης θέλει από κάθε παίκτη του ο Πρίφτης, που παράλληλα έχει μια τόσο versatile/mobile ομάδα, που δεν είναι ομάδα καταστροφής αντιπάλου, αλλά flexible και γρήγορη, κάτι που θα παρατηρήσετε μέσα στη σεζόν να είστε σίγουροι. Στο κομμάτι του mental/physical toughness ο Άρης παίρνει πολύ καλό βαθμό έχοντας εντάξει στις μηχανές του παίκτες που πάνω από όλα παίζουν με ψυχή αδιαφορώντας για το αν θα καταλήξει ένα τρίποντο στο διχτάκι ή όχι(τα intangibles που λέγαμε).

Έπειτα πάμε και στο κομμάτι του περιφερειακού σουτ, για να καταλάβετε γιατί είπα ότι θα είναι εξτρά και όχι καθαρά σήμα κατατεθέν. Γενικότερα ο κόουτς Πρίφτης είναι της νοοτροπίας ότι η επίθεση μπορεί να μην αποδώσει ένα βράδυ, αλλά ο καλός αμυντικός θα παίζει πάντα καλή άμυνα και γι’ αυτό επέμεινε τόσο στο κομμάτι του physical toughness. Κάπως έτσι, αν παρατηρήσετε το ρόστερ του Άρη θα δείτε ότι 9 στους 12 παίκτες μπορούν να απειλήσουν από το τρίποντο. Ωστόσο κανείς από αυτούς δεν είναι κλασσικός σουτέρ (όπως ο stretch-4 Τσούπκοβιτς ας πούμε). Αυτό σημαίνει ότι στην μέρα της η ομάδα του Άρη θα μπορέσει να κάνει ζημιές και να πάρει και ματς από το τρίποντο, αλλά δεν πρόκειται να στηριχθεί σε αυτό επιθετικά. Αυτό συμβαίνει όταν διαθέτεις πολλούς σουτέρ μέρας/ρυθμού. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι ο Άρης θα βασιστεί αρκετά στην κατευθυνόμενη νοοτροπία του Ουίλ Κάμινγκς.

Μιλώντας λίγο για τους ρόλους βλέπουμε ότι η βασική τριάδα που θα έχει το ελεύθερο να παίρνει επιθέσεις είναι η firepower περιφέρεια των Κάμινγκς, Τζένκινς και Μάρμπλ. Διαφορετικά χαρακτηριστικά ο κάθε παίκτης. IQ/Οργάνωση μισού γηπέδου/Transition offense/athleticism για τον Κάμινγκς. Μέγεθος/Scoring instincts/Athleticism για τον Τζένκινς. Versatility/Scoring Instincts για τον Μαρμπλ. Και οι τρεις είναι ικανοί αμυντικοί πάνω στη μπάλα με δυνατότητα να μείνουν πάνω στο παίκτη τους ή να παίξουν αποτελεσματικά στις αλλαγές.

Έπειτα τον ρόλο facilitator θεωρώ ότι θα αναλάβει εκ νέου ο Ξανθόπουλος όντας ένας ικανός PnR guard, ικανός να κοντρολάρει κάπως τον ταχυδυναμικό ρυθμό της παραπάνω τριάδας. Ο ρόλος του Ζάρα θα ειναι καθαρά role player πίσω από τον Τζένκινς, συνεισφέροντας όπου μπορεί. Καθαρά streaky παίκτης, που συνήθως βρίσκεται σε κακή μέρα. Σίγουρα όμως κάτι παραπάνω γνωρίζουν από μένα στο τεχνικό επιτελείο του Άρη.
Ο πιο καθαρός defensive stopper της ομάδας που ακούει στο όνομα Σπύρος Μούρτος, το αγαπημένο παιδί του Πρίφτη, η ψυχή του Άρη. Δεδομένα θα αναλάβει ένα πιο αμυντικό ρόλο, ένα ρόλο καταστροφής αντιπάλων διαθέτοντας και τα απαραίτητα χαρακτηριστικά. Από τους πιο ικανούς περιφερειακούς αμυντικούς που έχω παρακολουθήσει στα ελληνικά γήπεδα τα τελευταία χρόνια.

Η προσθήκη Σανικίτζε έδειξε δύο πράγματα. Αφενός ότι ο Άρης δεν κυνήγησε κάποιο defensive stopper στη θέση «5», αφετέρου ότι ο Γεωργιανός πρόκειται να παίξει αυτό το ρόλο στην φρόντκορτ των «κιτρινόμαυρων» διαθέτοντας το απαραίτητο athleticism για να το πετύχει. Προσέξτε είχε τον παραπάνω ρόλο και στην Ούνιξ του Πεδουλάκη σε μια ομάδα που βρισκόταν δίπλα στον Φίσερ, και παρόλα αυτά είχε πολύ μεγαλύτερο impact στο αμυντικό κομμάτι απ’ ότι ο σέντερ από την Πενσιλβάνια. Ο Μπάκνερ αναμένεται να έχει τον ρόλο του PnR executor που είχε πέρυσι και ο Χάγκινς, μόνο που μπορώ να σας πω με σιγουριά πως θα ξεχαστεί γρήγορά στο επιθετικό κομμάτι. Πιο γρήγορα πόδια, μεγαλύτερο μέγεθος, πολύ καλύτερος finisher και τον θεωρώ αρκετά καλύτερο στο above the rim παιχνίδι. Ίσως πιο συνεπής στην άμυνα ο Χάγκινς, αλλά εκεί ποντάρει στον Καββαδά ο Πρίφτης. Ο Έλληνας σέντερ, δεν έχει καλά τελειώματα, είναι ο κλασσικός bruiser που δεν διαθέτει και τόσο υψηλή αντίληψη στο επιθετικό κομμάτι. Πρέπει να βελτιώσει τα τελειώματα του σε συνθήκες μετά το πρώτο push στο ζωγραφιστό. Μετά το δεύτερο δίνει την δυνατότητα στην άμυνα να κλείσει και δεδομένου ότι δεν διαθέτει καλή πάσα και ο Άρης όχι τόσο κλασσικούς σουτέρ, θα πρέπει να γίνει πιο αποτελεισματικός σε catch ‘n finish καταστάσεις. Ο Τσαϊρέλης θεωρώ πως θα αποτελέσει το post up threat που μπορεί να επιλέξει ο Πρίφτης και θα χρησιμοποιήσει και τα γρήγορα πόδια του σε αυτό το τομέα. Για τον Σίμτσακ το λόγια περιττεύουν, ο ορισμός του hard worker, δεν υπάρχει αμφιβολία.

ΠΑΟΚάρα και δεν είμαι καλά!

Μετά από χρόνια οι άνθρωποι του «δικέφαλου» δικαιούνται να χαμογελάνε, καθώς ο φετινός σχεδιασμός είναι ίσως ο καλύτερος των τελευταίων ετών. Μπορώ μάλιστα να πω ότι η ομάδα του ΠΑΟΚ, έχει πολύ πιο ξεκάθαρους ρόλους σε σχέση με τους άλλους δύο.

Πάμε να δούμε πως διαμορφώνεται το ρόστερ του ΠΑΟΚ εικονικά
1 – Μιλιένοβιτς, Τσόχλας, Κόνιαρης
2 – Μπράιαντ, Σάιμπερτ
3 – Πέινερς, Χρυσικόπουλος
4 – Μαργαρίτης, Τέιλορ
5 – Γλυνιαδάκης, Κλάντον

Key Player – Κιθ Κλάντον

Επαναφορά στο σκεπτόμενο και αγαπημένο μπάσκετ του Σούλη Μαρκόπουλου για τον ΠΑΟΚ, ο οποίος πρόσθεσε κατά πολύ τα 3&D χαρακτηριστικά στο παιχνίδι του. Ο ΠΑΟΚ μετά την περσινή χρονιά κατάλαβε ένα πράγμα. Αφενός δεν μπορούσε να στηρίξει το μοτίβο της καθαρά shooting ομάδας, με τον Σχορτσιανίτη να προσθέτει πόντους κοντά στο ζωγραφιστό, αφετέρου είναι δεδομένο πως το σύγχρονο μπάσκετ χρειάζεται πόδια και αυτά έχει ο φετινός ΠΑΟΚ. Σίγουρα όχι στην ποσότητα που τα έχει ο Άρης, αλλά θα μιλήσουμε εκτενέστερα στη συνέχεια.

Αυτό που πιστεύω κάνει τον ΠΑΟΚ μοναδικό φέτος, είναι καθαρά το spacing και το versatility που πρόσθεσε. Αν παρατηρήσετε σχεδόν όλοι οι παίκτες από το ρόστερ έχουν την δυνατότητα να αλλάξουν στα σκριν, με μικρές διακυμάνσεις. Όσοι είδαν το παιχνίδι με την ΤΣΣΚΑ θα διαπίστωσαν ότι η help defense ήταν σήμα κατατεθέν, ιδίως όταν ο παίκτης πλησίαζε στο ζωγραφιστό. Ο ΠΑΟΚ δεν διαθέτει κανέναν καθαρό defensive stopper στο ρόστερ του και γι’ αυτό θα στηριχθεί πολύ περισσότερο στις αλληλοκαλύψεις που προσφέρουν τα γρήγορα πόδια και τα ψηλά κορμιά που διαθέτει.

Γιατί κλειδί ο Κλάντον;

Από την στιγμή που ο Γλυνιαδάκης είναι αναλώσιμος και αποκτήθηκε για ευνόητους λόγους (εμπειρίας αρχικά και δευτερευόντως τακτικής) είναι δεδομένο πως το παιχνίδι που θέλει να στηρίξει ο Σούλης επιθετικά θα περνάει από τα χέρια του Κλάντον και ορισμένες φορές το impact που θα έχει συνολικά, θα μπορέσει να οδηγήσει το δικέφαλο στη νίκη.  Από συζητήσεις που είχα με συνεργάτες μου που είχαν την τύχη να δουλέψουν μαζί με τον Μαρκόπουλο, κατάλαβα ένα πράγμα…. Ο Σούλης αγαπάει τους ψηλούς του και ζει από αυτούς. Ο ρόλος του Γλυνιαδάκη βέβαια δεν θα είναι τόσο κομβικός, όσο του σέντερ από το Ορλάντο. Θα καταλάβετε αργότερα βέβαια, πως η πείρα του Έλληνα σέντερ θα λειτουργήσει σαν βαρόμετρο σε πολλούς αγώνες, κάτι που μπορεί να ωθήσει τους υπόλοιπους προς την επιτυχία. Κάτι αντίστοιχο με τον Χαραλαμπίδη κάποτε. Τα intangibles του Γλυνιαδάκη είναι πιο σημαντικά από το αν μπορεί να στηρίξει επιθετικά ή αμυντικά την τακτική του Σούλη.

Από εκεί και πέρα, το αγαπημένο του επιθετικό παιχνίδι θα στηριχτεί στα πρόσωπο δύο πολύ ελπιδοφόρων παικτών. Νέναντ Μιλιένοβιτς, Αντώνης Κόνιαρης. Ο μεν Σέρβος είναι αρκετά καλός οργανωτής μισού γηπέδου και είναι δεδομένο ότι πάνω του θα στηριχτεί ο Μαρκόπουλος για να εφαρμοστεί η σωστή κατεύθυνση του Pick ‘n Roll. Έπειτα είμαι σίγουρος πως το περιβάλλον του ΠΑΟΚ είναι το κατάλληλο για τον Αντώνη Κόνιαρη, ώστε να αναπτυχθεί. Θα πάρει χρόνο, σίγουρα διπλάσιο απ’ ότι θα έπαιρνε στους «πράσινους» και σε αυτή την ηλικία νομίζω ότι αυτά τα 15+ λεπτά που μπορεί να προσφέρει, θα του φανούν χρυσός για την συνέχεια. Νομίζω ότι θα είναι και ο πιο τυχερός της γενιάς του, από την άποψη ότι επέστρεψε σε ένα σωματείο στο οποίο θα μπορέσει να δώσει χρήσιμα στοιχεία. Κινείται εξαιρετικά μέσα από ball screen, εκτελεί πολύ όμορφα μετά από ντρίμπλα, ενώ μου αρέσει το παιχνίδι αδύναμης πλευράς που διαθέτει. Ένας καθαρά PnR executor (Μιλιένοβιτς), ένα prospect με πιο επιθετικά χαρακτηριστικά (Κόνιαρης) και ένας facilitator στο πρόσωπο του Απόλλωνα Τσόχλα, ο οποίος επιτέλους κατέβασε την κάλτσα.

Στη συνέχεια το dynamic duo των Σάιμπερτ και Μπράιαντ σίγουρα θα αποτελέσει την βασικές επιλογές στην περιφέρεια. Τους είδαμε πολύ λίγο μαζί, αλλά αναμένεται να παίξουν πολύ περισσότερο. Ο ΠΑΟΚ έχει την δυνατότητα όλα τα γκαρντ του (πλην Τσόχλα) να μπορούν να αγωνιστούν με άλλον οργανωτή δίπλα, να παίζουν δηλαδή τον ρόλο του off guard.

Θεωρώ, και όπως είδαμε δηλαδή, ότι ο Τρακ Μπράιντ θα αποτελέσει (και έχει την δυνατότητα να αποτελέσει) τον go to guy του Μαρκόπουλου, σε ένα προπονητή που ανέκαθεν έψαχνε σκόρερ στην περιφέρεια (Χαραλαμπίδης, Χάτσερ κλπ). Δυνατότητα να παίξει και με δεύτερο οργανωτή, να εκτελέσει σαν spot και off the dribble και το σημαντικότερο; Διορατικότητα. Είναι leading guard και όχι καθαρό scoring guard. Δημιουργεί περισσότερο μέσα από drive and dish καταστάσεις, αλλά κρατάει το κεφάλι ψηλά, δεν επιτίθεται ατσούμπαλα και το γεγονός ότι προέρχεται από έναν οργανισμό με εξαιρετική οργάνωση, τον κάνει στα μάτια μου ένα πραγματικό παίκτη Μαρκόπουλου. Από εκεί και έπειτα ο Σάιμπερτ είναι γκαρντ που ζει περισσότερο από την αποτελεσματικότητα και λειτουργικότητα μιας επίθεσης, παρά με δική του δημιουργία. Δεν έχει δηλαδή την δυνατότητα απομόνωσης του Μπράιαντ, αλλά λειτουργεί άψογα μέσα από τα σκριν. Είναι ένας από τους τρεις floor spacers του ΠΑΟΚ.

Ο δεύτερος είναι φυσικά ο Ζάνις Πέινερς, ο οποίος σαν Λετονός περιφερειακός δεν είναι δυνατόν να μην διαθέτει 3&D χαρακτηριστικά. Ίσως ο πιο κλασσικός παίκτης του ΠΑΟΚ αυτής της κατηγορίας.
Στον Χρυσικόπουλο οι άνθρωποι του ΠΑΟΚ δίνουν άλλη μια ευκαιρία να αναδείξει το ταλέντο του και νομίζω πως η φετινή χρονιά θα του δώσει την δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Έχοντας ένα φόργουορντ στα 2.08 που μπορεί να παίξει σε big lineup στη θέση «3», ο Σούλης έχει την δυνατότητα να δώσει απότομο ύψος σε μια ακόλουθη πεντάδα…. Μιλιένοβιτς, Πέινερς, Χρυσικόπουλο, Τέιλορ και Κλάντον. Νομίζω ότι το γεγονός ότι μπορεί να χρησιμοποιήσει Χρυσικόπουλο και Πέινερς μαζί είναι μεγάλο ατού.

Γενικότερα θεωρώ πάντως πως ο ΠΑΟΚ θα στηρίξει πολύ το παιχνίδι του floor spacing, έχοντας πάντα μέσα στην πεντάδα 1 ή 2 παίκτες αυτών των χαρακτηριστικών. Ο σκοπός αφενός είναι να δώσει τον χώρο στον Μπράιαντ να αναπτύξει το slashing ταλέντο του, και αφετέρου να αξιοποιήσει το παιχνίδι αδύναμης που διαθέτει ο Μιλιένοβιτς περισσότερο, και οι Κόνιαρης, Τσόχλας λιγότερο στο PnR. Είδα τον Τέιλορ με πολύ λιγότερα κιλά απ’ ό,τι τον θυμόμουν στο κολέγιο και κάπως ξαφνιάστηκα. Δεδομένα δεν πηγαίνει για «5» με τέτοιο κορμό πλέον. Καθαρά faceup στο ματς με την ΤΣΣΚΑ, ζήτησε και λίγο μπάλα στο ζωγραφιστό, αλλά κουτρουβαλιάστηκε. Είπαμε τον τελευταίο χρόνο το δούλεψε… Υπομονή και δουλειά γι’ αυτόν τον ΠΑΟΚ.

Η ορθολογική ανορθόδοξη ΑΕΚ

Την τελευταία διετία η ΑΕΚ έχει συναρπάσει με τις προσθαφαιρέσεις στο ρόστερ της, σε σημείο να κάνει εκπληκτικές εμφανίσεις και έπειτα να χάνει με κάτω από τα χέρια από ομάδες χαμηλότερης δυναμικότητας. Νομίζω ότι η χρονιά με Μπονσού και Ντελινικάιτις ήταν αρκετά καλύτερη από την περσινή μπερδεμένη κατάσταση.

Πάμε να δούμε το ρόστερ της ΑΕΚ εικονικά
1-Ούκιτς, Ιβάνοβιτς, Μωραίτης
2- Ντίξον, Λαρεντζάκης,
3- Βασιλειάδης ,
4- Ουίλιαμς, Σάκοτα, Μιλόσεβιτς
5- Όουενς, Μαυροειδής, Χαριτόπουλος

Έξω έμειναν οι Τσαλμπούρης, Σκουλίδας, Παύλος και Άτιτς. Δεν ξέρω αν έπρεπε να αφήσω Παύλο και να βγάλω τον μικρό από τα γκαρντ, αλλά είδα ότι παίρνει αρκετό χρόνο στα φιλικά εν απουσία Ντίξον.

Πάμε τώρα να μιλήσουμε για τα ανορθόδοξα κατά τη γνώμη μου. Αρχικά να τονίσω ότι μιλάω περί ανορθόδοξης τακτικής στο κομμάτι της λειτουργικότητας και όχι για την δομή του ρόστερ, κάτι που θα αναλύσω εκτενέστερα στη συνέχεια. Ο Μαυροκεφαλίδης πέρυσι χρησιμοποιήθηκε στο «4» από τον Ζντοβτς και εννοείται πως δεν απέδωσε τα αναμενόμενα, άρα ο αρχικός σχεδιασμός έβλεπε (και πολύ σωστά) τον Τζαουάντ Ουίλιαμς ως παρτενέρ του. Όταν λοιπόν φεύγει ο Λουκάς και επιστρέφει εκ νέου ο Μαυροειδής, τότε το πράγμα μπερδεύεται κάπως. Για τον Χαριτόπουλο δεν θα μιλήσω. Είναι δεδομένο ότι ήρθε αποκλειστικά για την θέση «5». Τέλος παντων, δεν με φοβίζει τόσο το ρόστερ που έχει η «ένωση», όσο ο προπονητής της. Αρκετά καλός σε επίπεδο τακτικής και κατεύθυνσης, αλλά αρκετά κακός στο να διαχειριστεί καταστάσεις και παίκτες. Δεν γίνεται να τσακώθηκε με δύο(;), τρεις(;) παίκτες και πάντα αυτός να είχε δίκιο… Λογικά να το δει κανείς δε γινεται.

Από εκεί και πέρα πάμε στα θετικά της ΑΕΚ. Σαν ομάδα μου αρέσει αρκετά από άποψη βάθους. Είναι μια ομάδα πολυδιάστατη που πληρεί όλο το πακέτο με Έλληνες και ξένους, με έμπειρους και νέους.

Key Player – Ρόκο Λένι Ούκιτς

Είναι αδιαμφισβήτητα ο παίκτης που αποκτήθηκε για να ανεβάσει τον «δικέφαλο» επίπεδο. Δεν είναι τόσο το επιθετικό ή αμυντικό ρεπερτόριο, όσο το πληθωρικό του παιχνίδι που μετατράπηκε αρκετά σε εγκεφαλικό τα τελευταία χρόνια. Σε αυτό ποντάρει ο προπονητής της ΑΕΚ. Ο Ούκιτς θα πάρει την μπαγκέτα στα δύσκολα και αυτό που επιθυμεί ο Ζντοβτς είναι ένα leading guard, και νομίζω ότι στο πρόσωπο του Κροάτη χρωματίζεται αυτό που θέλει να δει φέτος από την «ένωση» ο Σλοβένος. Προοπτικές ο Ιβάνοβιτς, φοβερός σκόρερ ο Ντίξον, αλλά κανείς δεν διαθέτει το late game και την εμπειρία του Ούκιτς σε όλα τα επίπεδα. Είναι μια μεταγραφή (όπως και του Ντίξον) που δείχνουν το επίπεδο του συλλόγου την τελευταία διετία, από το γεγονός ότι έχει την δυνατότητα να χτυπάει παίκτες που θα χτύπαγαν και τοπ ομάδες Eurocup και, γιατί όχι, ορισμένες της Euroleague.

Σαν κατεύθυνση ο «δικέφαλος» του νότου είναι μια ομάδα πολυδιάστατη. Δεν θα στηριχθεί σε ένα τρόπο παιχνιδιού, και αν παρατηρήσετε το ρόστερ θα δείτε πολλά διαφορετικά χαρακτηριστικά στον κάθε παίκτη.

Ας ξεκινήσουμε από τον Ντίξον ένα σύγχρονο γκαρντ με μέγεθος και πόδια. Σουτάρει εξαιρετικά off the dribble, αρέσκεται να τρέχει στο ανοιχτό γήπεδο και γενικότερα να σκοράρει. Αν ψάξεις σε όλο το ρόστερ της «ένωσης» ένα παίκτη για να πεις ότι έχει τα προσόντα να αποτελέσει τον go to guy του Ζντοβτς, αυτός είναι ο Ντίξον. To θέμα είναι ότι πρέπει να μάθει να δουλεύει με δεύτερο οργανωτή δίπλα του και γενικότερα να μάθει να λειτουργεί σαν off guard. Για την ώρα κολλάει πολύ περισσότερο με τον Ιβάνοβιτς, ενα παιδί που θα πάρει τον ρόλο του facilitator γκαρντ, που δεν ζητάει την μπάλα στα χέρια, που αρέσκεται περισσότερο στο να παίζει PnR. Aν συνυπολογίσουμε ότι και ο Ούκιτς κρατάει από την μεριά του μπάλα, τότε βλέπουμε ότι περισσότερο θα λειτουργήσει αποτελεσματικά με ένα γκαρντ σαν τον Σέρβο δίπλα του.

Έπειτα δεν μπορώ να φανταστώ τον Βασιλειάδη στην θέση «2», ένα παίκτη που θεωρώ ότι θα έχει τον ρόλο του executive shooter του Ζντοβτς, sniper ρόλος. Ο Βασιλειάδης αρέσκεται πιο πολύ στο να σουτάρει με περιορισμένα αμυντικά καθήκοντα και δεν χρειάζεται να ζεσταθεί για να συνδεθεί με το καλάθι. Καθαρά στην θέση «3», λοιπόν. Ο Μιλόσεβιτς λογικά θα πάρει και εκείνος μερικά λεπτά στην ίδια θέση, αν και εφόσον χρειαστεί ένας παίκτης που αμύνεται αποτελεσματικά στο ζωγραφιστό. Ωστόσο είναι αρκετά κακός στην close out, τόσο σε επίθεση, όσο και σε άμυνα. Θεωρώ ότι και φέτος το blue collar skillset που διαθέτει, η ικανότητα του να ενδιαφέρεται περισσότερο για την άμυνα και το ριμπάουντ, θα τον αναδείξουν στον μοναδικό καθαρό defensive stopper της ΑΕΚ, με σκοπό και να καλύψει τις αμυντικές αδυναμίες του Σάκοτα.

Ο τελυταίος αναλαμβάνει  και φέτος τον stretch-4 ρόλο, αλλά λογικά πιο περιορισμένο με τον Ουίλιαμς εν δράσει. Σχετικά με τον πρώην πρωταθλητή του NCAA τα πράγματα είναι απλά. Ήρθε καθαρά για παρτενέρ του Μαυροκεφαλίδη. Μακρινό σουτ, δυνατός κορμός, αθλητικός, αλλά η καριέρα του έχει ταβανιάσει τα τελευταία χρόνια. Πιο πολύ με ενδιαφέρει η νοοτροπία που θα παρουσιάσει, πόσο θα θέλει ας πούμε να παίξει άμυνα, παρά  τα προσόντα του που είναι εξαιρετικά.

Τζος Όουενς και Δημήτρης Μαυροειδής. Ο μεν πρώτος αρκετά γρήγορος και αθλητικός, έχει την δυνατότητα να παίξει τον PnR executor center κοντά στους Ούκιτς και Ιβάνοβιτς, και από την άλλη το low post threat που είχε πέρυσι ο Μαυροκεφαλίδης αναλαμβάνει ο Μαυροειδής.

Αυτό που με προβληματίζει φέτος δεν είναι πώς η μπάλα θα φτάσει στο πλεκτό. Είμαι σίγουρος πως η ΑΕΚ στο καλό της βράδυ θα έχει 10 τρίποντα το λιγότερο. Μιλάμε για ομάδα που διαθέτει αρκετούς κλασσικούς σουτέρ και πολλούς σουτέρ μέρας. Επίσης διαθέτει σκόρερ που μπορούν να πάρουν την ομάδα στις πλάτες τους. Τα τρία point ας πούμε σουτάρουν μετά από ντρίμπλα και έχουν πετύχει πολλά buzzer με αυτό τον τρόπο. Αυτό λοιπόν που με προβληματίζει είναι το mobility στο ρόστερ και το γεγονός ότι θα αντιμετωπίσει πρόβλημα απέναντι σε ομάδες που είναι απαραίτητο να παίξεις αλλαγές. Δυστυχώς τα πόδια και η αθλητικότητα είναι απαραίτητη στο σύγχρονο μπάσκετ, κακό παράδειγμα ο περσινός Παναθηναϊκός....

Συγκριτικά με την ευρωλίγκα

*Αν μπορούσα να δώσω ένα ελαφρύ προβάδισμα για την κανονική περίοδο θα το έδινα στον Άρη, όταν με το καλό ενσωματωθεί και ο Σανικίτζε. Τον θεωρώ πλήρη σχεδόν σε όλες τις θέσεις με μελανό σημείο την second unit στα γκαρντ, βέβαια είμαι σίγουρος ότι το σύνολο θα αποδώσει το μπάσκετ που θέλει ο Πρίφτης κατά την mid season, όταν το δυναμικό δίδυμο των Αμερικανών θα πιάσει πραγματική δουλειά, τότε που μετράνε τα guts και τα άλλα εκτός μπάσκετ. Μια ομάδα που θα παίζει με το μυαλό του αντιπάλου, ώστε να οδηγηθεί σε πολλές κατοχές και ανοιχτό γήπεδο. Αν μπορούσα να συγκρίνω τον Άρη με κάποια ομάδα θα έλεγα ότι μου θυμίζει κάπως την Ρεάλ Μαδρίτης, ακριβώς γιατί υιοθετεί αυτό το στυλ παιχνιδιού. Είναι δεδομένο ότι θα θελήσει το ματς να το πάει σε πολλές κατοχές και ανοιχτό γήπεδο, μια ομάδα που θα πηγαίνει aggressive στα επιθετικά ριμπάουντ, ένα κομμάτι που μπορεί να πρωταγωνιστήσει ο Άρης φέτος. Δίνω ένα ελαφρύ προβάδισμα στα playoffs για την ομάδα του Άρη, ΕΑΝ και εφόσον έχει πλεονέκτημα (intangibles – κανείς δεν φεύγει νικητής από το σπίτι μας…)

*Ο ΠΑΟΚ από την άλλη μου θυμίζει αρκετά το παράδειγμα της Μπάμπεργκ, μια ομάδα πιο στοχευμένη από όλες, που οδηγείται σε κατανεμημένες επιθέσεις, μια ομάδα που αρέσκεται στο σωστό spacing και θα διατηρηθεί από την ομαδική της άμυνα. Αν υπήρχε ένας ακόμη παίκτης στην θέση «5» ή κάτι πιο πληθωρικό στην θέση του Κλάντον, θα μίλαγα αλλιώς. Θεωρώ ότι μπορεί να μην αποτελεί φαβορί, αλλά το μπάσκετ που θα παίξει είναι άκρως θελκτικό, χωρίς να έχουμε δει τίποτα ακόμη. Ο Σούλης αποτελεί ένα εξαιρετικό χτίστη, κυρίως με ομάδες outsider. Aν στηριχτεί και καταλλήλως από τον κόσμο, θα δουν πολλά ωραία στο Παλατάκι φέτος.

*Αυτό που θεωρώ θέλει να παρουσιάσει η ΑΕΚ είναι μια αντίστοιχη Λαμποράλ, μια ομάδα σαφώς γρήγορη που θα έχει και το μακρινό σουτ, μια ομάδα που θα θελήσει να πάει την μπάλα στο ζωγραφιστό, αλλά θα επιχειρήσει να πάει και σε απομονώσεις. Μια ομάδα που στην μέρα της θα σε σκοτώσει από την περιφέρεια και μια ομάδα που στερείται athleticism και versatility, κάτι που ενδεχόμενος θα στοιχίσει… Αν η ΑΕΚ παρουσιαστεί πλήρης και με πλεονέκτημα, δεδομένου της εμπειρίας ορισμένων παικτών, μπορεί να πιάσει το απόλυτο πλεονέκτημα.

Ό,τι και να λέω εγώ μπορεί να βγει κάτι, μπορεί να μην βγει και τίποτα… ας ευχαριστηθούμε το μπάσκετ, μόνο αυτό μετράει!