Ο Μάνου, μέσα από τα μάτια των άλλων

Για ένα διάστημα ο "κοκαλιάρης" Αργεντινός αποτελούσε ταυτόχρονα το παράδειγμα και το αντι-παράδειγμα στις ομιλίες του Πόποβιτς που διέκοπταν τις προπονήσεις. Όπως τον Σεπτέμβρη του 2007, όταν σε ένα φιλικό των πρωταθλητών Σπερς, ο Τζινόμπιλι έσωσε μία κατοχή, κάνοντας μία φοβερά... try hard βουτιά ανάμεσα από τρεις αντιπάλους (η αντίπαλη ομάδα αποτελούνταν από free agents). Η σφυρίχτρα του Ποπ διέκοψε "βίαια" τη δράση, οι παίκτες συγκεντρώθηκαν γύρω του και τον άκουσαν να λέει: "Τι σημαίνει για εσάς η φάση που μόλις είδατε; Ο Μάνου θέλει να κερδίζει περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον εδώ. Αν θέλετε να κάνουμε το repeat, θα πρέπει να αντιγράψετε τη νοοτροπία του". Τούτων λεχθέντων, ο εμβληματικός κόουτς άρχισε να απομακρύνεται. Λίγα μέτρα πιο πέρα, ακούστηκε να φωνάζει: "Και, Μάνου, είμαστε στον γαμημένο Σεπτέμβρη, μη σε δω ποτέ να το ξανακάνεις αυτό τον γαμημένο Σεπτέμβρη!". Λόγια του φθινοπωρινού αέρα.

Η ευφυΐα ενός ανθρώπου, μεταξύ άλλων, αποδεικνύεται και από την ικανότητα του να αλλάζει άποψη και να μένει μακριά από δογματισμούς. "Σύντομα κατάλαβα ότι είναι ένας... ορκισμένος νικητής. Άρα θα έπρεπε να κάνουμε τα πράγματα περισσότερο με τον δικό του τρόπο και λιγότερο με τον δικό μου", δήλωνε για τον γκαρντ του, ο οποίος μία μέρα μετά την "κατσάδα" για μια αποτυχημένη μπέιζμπολ πάσα, επανέλαβε με επιτυχία την ίδια ακριβώς προσπάθεια στο επόμενο παιχνίδι. Αυτό ήταν, οι Σπερς, έχοντας πλέον σαφή δείγματα, θα άφηναν τον Τζινόμπιλι να τους σφυρηλατήσει πνευματικά, αντί να προσπαθήσουν να τον "καλουπώσουν".

Ενδιαφέρον παρουσιάζει και η τοποθέτηση του (συχνά...προκλητικού) δημοσιογράφου του ESPN, Σκιπ Μπέιλες: "Τον θεωρώ έναν από τους 30 καλύτερους παίκτες όλων των εποχών. Είναι σίγουρα ο πιο συναρπαστικός παίκτης του ΝΒΑ που έχω δει ποτέ. Είμαι σίγουρος ότι έχω δει όλα τα παιχνίδια που έπαιξε με την φανέλα των Σπερς, στους οποίους πήγε όταν ήταν ήδη 25 χρονών. Κάθε βράδυ, έκανε κάτι που με έκανε να σκεφτώ ότι αυτό δεν το έχω ξαναδεί ποτέ, ένα σουτ, ή μια πάσα. Βέβαια κάποιες φορές αυτή η πάσα μπορεί να κατέληγε στην 50η σειρά της εξέδρας, κάποιες φορές από αυτό το σουτ χάνονταν τα πάντα. Όμως πάρα πολλές φορές αυτό το σουτ ή αυτή η πάσα έβρισκαν τον στόχο και μάλιστα κυρίως όταν αυτό είχε την περισσότερη σημασία, γιατί ο Μάνου Τζινόμπιλι υπήρξε μια μπασκετική ιδιοφυΐα. Δεν έφερε το eurostep στην Αμερική, εφηύρε το eurostep. Μπορεί να μην ήταν ο MVP λόγω του Ντάνκαν, όμως ήταν ο πιο ανταγωνιστικός παίκτης της ομάδας και ένας από τους 5 πιο ανταγωνιστικούς παίκτες όλων των εποχών. Οι υπόλοιποι 4 είναι οι Τζόρνταν, Μάτζικ, Μπερντ και Κόμπι. Οδήγησε την Αργεντινή στη μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών (χρυσό μετάλλιο) και ήταν η κινητήρια δύναμη μιας ομάδας που κατέκτησε 4 πρωταθλήματα ΝΒΑ. Οπότε θα είμαι συντηρητικός και θα τον κατατάξω απλώς στους καλύτερους 30 παίκτες όλων των εποχών".

Για τον Ντουέιν Γουέιντ, ο Τζινόμπιλι ήταν το απόλυτο παράδειγμα νοοτροπίας: "Είσαι ένας από τους καλύτερους που έπαιξαν ποτέ το άθλημα. Σ' ευχαριστώ Μάνου, γιατί εξέλιξες το μπάσκετ και γιατί έδειξες στους παίκτες σε όλον τον κόσμο, πως είναι ένας πραγματικός πρωταθλητής", ενώ για τον γνωστό και μη εξαιρετέο Φακούντο Καμπάτσο, η απόσυρση του συμπατριώτη του αποτέλεσε άλλον έναν λόγο για "καντήλια": "Τι μέρα, γεμάτη λύπη, γαμώ την Παναγία!" Ο "Σερ" Τσαρλς Μπάρκλεϊ το πήγε ένα βήμα παραπέρα, λέγοντας πως "νιώθω σαν να έχασα ένα μέλος της οικογένειάς μου. Ήταν τιμή και ευχαρίστηση να σε βλέπω να παίζεις. Τα λέμε σύντομα, στο Hall of Fame".

"Ήσουν το βασικό άτομο που παρακολουθούσα όταν αποφάσισα να γίνω 6ος παίκτης. Το στυλ σου, το ταλέντο, η ανταγωνιστικότητα και η θέλησή σου για τη νίκη θα μας λείψουν. Σεβασμός, τίποτα άλλο", ήταν τα λόγια με τα οποία αποχαιρέτησε τον Αργεντίνο ο Τζαμάλ Κρόφορντ. Ο Κόμπι Μπράιαντ, ο οποίος μοιάζει με τον αντίθετο πόλο όσων πρέσβευε ο Τζινόμπιλι στο γήπεδο, δήλωσε τα ακόλουθα: "Είσαι πραγματικός πρωταθλητής φίλε μου, ένας από τους καλύτερους που αντιμετώπισα ποτέ. Διασκέδασε τη ζωή μετά το μπάσκετ, αδερφέ".

Κάποιοι συμπατριώτες του ταξίδεψαν μέχρι το Σαν Αντόνιο για να του αποδώσουν τις πρέπουσες τιμές στο τελευταίο του παιχνίδι, παρακάτω μπορείτε να δείτε την επίσκεψή τους στο AT&Τ Center.

Μετά από μία νίκη του στο US OPEN στη Ν. Υόρκη, ο τενίστας Χουάν Μαρτίν Ντελ Πότρο είπε στις δηλώσεις του: "Θέλω να ευχαριστήσω τον Μάνου για όσα έκανε για εμάς, ευχαριστώ Μάνου". Ο "θρυλικός" Ντιέγκο Μαραντόνα τον χαρακτήρισε "εθνική υπερηφάνεια", ενώ ο Λίο Μέσι δήλωσε πως "Τίποτα δε θα είναι πια το ίδιο χωρίς εσένα. Σε ευχαριστούμε που μας έκανες να απολαύσουμε το μπάσκετ τόσο πολύ".

Δε χωράει αμφιβολία πως υπήρξε ένας μεγάλος παίκτης. Επίσης δε χωράει αμφιβολία ότι έχουμε δει πολλούς συνολικά καλύτερους παίκτες από αυτόν. Στο μυαλό μου όμως, ο Τζινόμπιλι υπήρξε ο απόλυτος "glue guy" της τελευταίας 15ετίας στην καλύτερη λίγκα του πλανήτη. Ένας δις all star, ο οποίος δεν είχε πρόβλημα να έρχεται από τον πάγκο συχνά - πυκνά και να κάνει τους στάρτερς να νιώθουν ότι πρέπει να πληρώσουν εισιτήριο γι' αυτά που παρακολουθούν, όσο παίρνουν ανάσες. Οι ίδιοι συμπαίκτες που τον παρακαλούσαν να είναι λιγότερο ανταγωνιστικός στις προπονήσεις, είναι αυτοί που στο τέλος της διαδρομής "υποκλίθηκαν" στην σχεδόν... πολεμική μαχητικότητά του. Κανείς δεν καθόρισε το attitude και το work ethic της ομάδας του, όσο εκείνος. Με το μαγικό ραβδί του, έκανε τις δύο μεγάλες του αγάπες, τους Σπερς και την Αργεντινή δύο ομάδες "λυσασμένων" τύπων, που έμπαιναν στο γήπεδο αντλώντας ικανοποίηση από την αλληλεγγύη για τον συμπαίκτη, πολύ περισσότερο από την προσωπική απόδοση. Αυτή ήταν το μεγαλύτερο "δώρο" του Τζινόμπιλι, ιδιαίτερα προς τους σημερινούς μπασκετόφιλους 30άρηδες. Ο Μάνου δεν άφηνε τίποτα να σταθεί ανάμεσα σε εκείνον και τη νίκη, ούτε καν μία νυχτερίδα. H αλήθεια είναι ότι εκείνη του η κίνηση του να σκοτώσει το δύστυχο πουλί με κάτι μεταξύ κροσέ και σφαλιάρας, με είχε εκνευρίσει. Τέλοσπάντων.

Στην αρχή της διαδρομής, η αργή του εξέλιξη, λόγω και της σωματικής του διάπλασης, τον έκανε να μοιάζει με τον απόκληρο της μπασκετικής οικογένειας των Τζινόμπιλι. Στο τέλος της, ο Τζινόμπιλι είναι μόλις ο δεύτερος παίκτης στην ιστορία του αθλήματος που κατέκτησε Ευρωλίγκα, δαχτυλίδι πρωταθλητή και χρυσό ολυμπιακό μετάλλιο, το οποίο μάλιστα κέρδισε με μία ομάδα που δεν βρισκόταν καν στα πέριξ των πόντιουμ ως τότε και το όνομά του, έχει πια τοποθετηθεί στο υψηλότερο σημείο που μπορεί να συναντήσει κανείς έναν Αργεντινό αθλητή, ακριβώς κάτω από αυτό του Ντιέγκο.

Με αυτό το κείμενο κλείνει το αφιέρωμα του BG στον Μάνου Τζινόμπιλι. Ένα αφιέρωμα που διήρκεσε μία εβδομάδα και το οποίο αν μη τι άλλο άξιζε να του αποδοθεί, καθώς πάντα εκτιμούμε λίγο παραπάνω έναν παίκτη, η επίδραση του οποίου δεν περιορίζεται στους πόντους και τα ποσοστά και δεν τελειώνει ταυτόχρονα με την καριέρα του, αλλά εντυπώνεται για χρόνια στον γενετικό κώδικα του οργανισμού που υπηρέτησε. Το παράδειγμα του Κόμπε και της "καμμένης γης" του Λ.Α., είναι άλλωστε πολύ νωπό ακόμα. Από εμάς, ένα αντίο στον άνθρωπο που μαχόταν μέχρι τη νίκη, πάντοτε.