Το μίνι σίριαλ της πρόσληψης ήταν ταιριαστό με την ιστορία του, η οποία είναι γεμάτη επεισόδια δυνατού μπασκετικού έρωτα, αναπάντεχων σχέσεων και επεισοδιακών χωρισμών, που άφηναν τραύματα και στις δύο πλευρες. Ο Μπράουν υπήρξε μία "αλητική ιδιοφυϊα" στο χώρο του αμερικάνικου μπάσκετ (ο όρος αποδίδεται σε δημοσιογράφο της Washington Post) , η οποία αναζητούσε συνεχώς την κατάκτηση καινούριων αγωνιστικών οχυρών. Αφηνε το στίγμα του παντού, όμως μονίμως ήθελε να προχωρά παραπέρα. Για να το πετύχει, πολλές φορές έβαζε ο ίδιος βόμβα στα θεμέλια μιας συνεργασίας. Άλλες πάλι, δημιουργούσε με την συμπεριφορά του τις συνθήκες του χωρισμού, έφτανε τους εργοδότες του στο αμήν , μέχρι που αναγκάζονταν να τον ξεφορτωθούν, μην μπορώντας να διαχειριστούν την θυελλώδη τάση του να ελέγχει το περιβάλλον εργασίας, από τους παίκτες μέχρι και την διοίκηση ή ακόμη καλύτερα "τις διοικήσεις". Λίγο πριν ο ιδιοκτήτης των Πίστονς, Μπιλ Ντέιβιντσον, του δείξει οριστικά την πόρτα της εξόδου το 2005, μετά από τα δύο πιο επιτυχημένα χρόνια στην (πολύ) προσφατη ιστορία του συλλόγου, ο Μπράουν συντηρούσε δημόσια τρεις διαφορετικές εκδοχές για την καριέρα του: Nα μείνει στο Ντιτρόιτ, να πάει στο Κλίβελαντ ως GM, ή να αναλάβει τους Νιου Γιορκ Νικς , που θα ήταν ήταν "η δουλειά των ονείρων του". Ωραίο να το λες όταν δουλεύεις για άλλον.

Το μίνι - ψυχογράφημα του κόουτς της Τορίνο (!) προέκυψε μετά από σερφάρισμα μια μέρας στο διαδίκτυο, όπου οι αναφορές ενός εκρηκτικού, πανέξυπνου και τελειομανή προπονητή, εναλλάσονται με ιστορίες θαλπωρής και διαρκούς αναζήτησης του ιδανικού συντροφικού περιβάλλοντος. Το ESPN βρήκε το πιο περιεκτικό απόσπασμα σε ένα άρθρο του Mitch Alborn από το Ντιτρόιτ, αμέσως μετά το επεισοδιακό τέλος. Είναι όντως υπέροχο.

"Ο Λάρι Μπράουν είναι καλός φίλος για τους φίλους του, γιατί αυτοί μπορούν να κάνουν για εκείνον ο,τι χρειάζεται περισσότερο: να του πουν οτι τον αγαπούν και ότι είναι σπουδαίος, σαν το εννοούν - επειδή το εννοούν. Με κάποιους μάνατζερ και κάποιους παίκτες όμως, αντιμετωπίζει μεγαλύτερη δυσκολία, επειδή εκείνοι σπάνια αγαπούν οποιονδήποτε προπονητή συνεχόμενα και σίγουρα δεν θα αγαπούν τον ίδιο για πάντα. Ετσι αναπόφευκτα, ο Μπράουν αφήνει την διάθεση του να ξεθωριάσει , ακούει την σειρήνα κάποιου άλλου να του λέει πως είναι υπέροχος και την ακολουθεί. Μπορεί να το κάνει, γιατί είναι ένας εξαιρετικός προπονητής και αφήνει τα λεφτά στο τραπέζι και , ανάθεμα, κάποιοι όντως τον λατρεύουν.  Όμως άλλοι δεν τον αντέχουν. Δεν αντέχουν την αλλαγή στην διάθεση του και την αέναη ανάγκη του για ενίσχυση. Οι παικτες τον σέβονται για τις υπέροχες μπασκετικές γνώσεις του, αλλά από ένα σημείο και ύστερα μπορεί να τους χάσει. Βλέπουν την απορρόφηση στον ίδιο του τον εαυτό και πλέον σταματάνε να ακούνε."

Ντιτρόιτ και Κάνσας

Θα ήταν πολύ λογικό, σε μία συζήτηση για τον κορυφαίο τεχνικό όλων των εποχών, να συμπεριλαμβανόταν και το όνομα του Λάρι Μπράουν. Ίσως να μην έκοβε πρώτος το νήμα, όμως επιχειρήματα για να υποστηριχθεί η "υποψηφιότητα"  υπάρχουν έγκυρα. Eίναι όγδοος σε νίκες στην ιστορία στο καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου και ο μοναδικός προπονητής στην ιστορία με τίτλο στο ΝΒΑ και το NCAA μαζί. Κανείς άλλος δεν το έχει καταφέρει και δεν προβλέπεται να συμβεί σύντομα, από την στιγμή που το Μπάτλερ του Μπραντ Στίβενς δεν πήρε τίτλο και ο Μπίλι Ντόνοβαν ψάχνεται στην Οκλαχόμα. Και έχουν ήδη περάσει 14 χρόνια από το 2004, όταν οι Πίστονς κατέκτησαν το δαχτυλίδι, υπακούοντας ακριβώς και με συνέπεια στις επιταγές και το στυλ του εκκεντρικού control freak. Ο Ανδρέας Γλυνιαδάκης, άλλωστε, ο οποίος δούλεψε μαζί του για λίγο το καλοκαίρι του 2004, μας είπε σε πρόσφατη συνάντηση μας (έρχεται στα Specials μέσα στην εβδομάδα) πως οι franchise players δεν είχαν λόγο στις ομάδες του Μπράουν, σε αντίθεση με ο,τι συχνά συμβαίνει σε άλλους οργανισμούς.

Ο Ρασίντ Ουάλας , o οποίος τότε κατέληξε μεσούζης της σεζόν στα Πιστόνια μέσω ενός περίεργου mind-cluster-fuck trade , που περιελάμβανε την Ατλάντα ως ενδιάμεσο σταθμό μεταξύ Πόρτλαντ και Ντιτρόιτ, αποτελεί το χαρακτηριστικότερο παράδειγμα. Εξίσου κυκλοθυμικός με τον προπονητή του, υποτάχτηκε πλήρως στο συμμετοχικό σύστημα των Πίστονς, μείωσε τις προσπάθειες και αφοσιώθηκε περισσότερο στην άμυνα, περνώντας τελικά στην ιστορία ως πρωταθλητής και ως X Factor της νέας γενιάς των Bad Boys. Kι όλο αυτό, χαρη στην αύρα και την προσωπικότητα του Λάρι Μπράουν, ο οποίος έναν χρόνο αργότερα του φόρτωσε τα βάρη της απώλειας του τίτλου του 2005! Tόσο προβλέψιμα και τόσο ταιριαστά, καθώς είχε αρχίσει ήδη να ακούει τις σειρήνες.

Εκείνη την ομάδα, ωςτότε κάτοικος Ντιτρόιτ, την θυμάμαι πολύ καλά. Ήταν ένα σύνολο από underachievers, το οποίο έφτασε κάπως αναπάντεχα στην κορυφή, απέναντι στους Λέικερς του Σακ, του Κόμπε, του Μαλόουν και του Πέιτον. Το L.A. βρισκόταν μεν σε μία σχετική παρακμή, όμως και πάλι το επίτευγμα ήταν σπουδαίο, όσο και χαρακτηριστικό της ικανότητας του προπονητή να φτιάχνει πρωταθλήτριες με υλικά που θεωρητικά ήταν προορισμένα για πολύ λιγότερα πράγματα. Ο πρότερος αγωνιστικός βίος των Χάμιλτον , Μπίλαπς και των δυο Ουάλας, όπως και τα "μπερδεμένα" scouting reports του Τεσόν Πρινς, αποδεικνύουν του λόγου το αληθές.

Με τον ίδιο περίπου τρόπο το Κάνσας κατέκτησε το κολεγιακό πρωτάθλημα του 1988: Αναπάντεχα. Από εκείνο το επίτευγμα φυσικά δεν έχω παραστάσεις, συνεπώς το διάβασμα συμπλήρωσε τα κενά και έκανε τους δύο τίτλους να μοιάζουν περισσότερο από όσο αρχικά πίστευα. Οι Τζέιχοκς τότε ήταν σαν Πίστονς. Έδιναν έμφαση στην άμυνα , στην συμμετοχή και στις σωστές θέσεις, με μεγάλο όνομα τον πάουερ φόργουρντ (και μετέπειτα τέσσερις φορές All Star) Nτάνι Μάνινγκ.  Την σεζόν 86-87 ήταν πιθανώς η καλύτερη ομάδα του NCAA, όμως την χρονιά του τίτλου έφτασαν στον τελικό με 11 ήττες (μεγάλος αριθμός για κολέγιο) και από το νο 6 της περιφέρειας τους.

Απέναντι βρίσκονταν οι Οκλαχόμα Σούνερς, ένα σύνολο που έπαιζε σε ρυθμούς πρωτόγνωρους για μπάσκετ 35 δευτερολέπτων και με απίθανα επιθετικά ποσοστά. Οι Σούνερς στο ημίχρονο είχαν ήδη βάλει 50 πόντους . Λεπτομέρεια; Τόσους είχε βάλει και το Κάνσας! Στο δεύτερο μέρος, το φαβορί πέτυχε μόλις 29 και ο Μπράουν ήταν πρωταθλητής με το δικό του μπάσκετ. Και αμέσως μετά ... τα παράτησε και σηκώθηκε και έφυγε, αφήνοντας το κολέγιο μέσα στην δίνη ενός σκανδάλου παρατυπιών σε ο,τι αφορά την στελέχωση. Η επόμενη σεζόν τον βρήκε στους Σπερς και το Κάνσας αποκλεισμένο από το NCAA, κάτι που δεν είχε συμβεί ποτέ ξανά σε πρωταθλήτρια ομάδα. Eίχε παρόλα αυτά συμβεί σε ένα ακόμη κολέγιο του Μπράουν, το UCLA, το οποίο επίσης παράτησε το 1981 και αφού είχε στο μεταξύ προλάβει το οδηγήσει σε έναν τελικό (1980) και σε μία ακόμη σκοτεινή υπόθεση περί νομιμότητας της συμμετοχής κάποιων παικτών.

Από εκείνη την θητεία του στο κολέγιο της Καλιφόρνια προέρχεται και το παρακάτω απόσπασμα, χαρακτηριστικό της μπασκετικής του φιλοσοφίας, η οποία ήταν επηρεασμένη από τις διδαχές του εμβληματικού Ντιν Σμιθ στο Νορθ Καρολάινα. "Καθώς θα έτρεχε μια προπόνηση, θα σφύραγε ξαφνικά και θα έλεγε και στους 10 παίκτες τι είχαν κάνει ακριβώς στις δύο τελευταίες επιθέσεις τους πάνω-κάτω στο γήπεδο. Ήταν σα να είχε μία φωτογραφία από αυτές" είχε δηλώσει σε ένα αφιέρωμα του ESPN ο Μπίλι Πάκετ, που τότε ήταν υπεύθυνος στελέχωσης στο UCLA. O Mπράουν ήταν μανιακός με το "σωστό μπάσκετ" και δούλευε με τρομερή προσήλωση τις λεπτομέρειες των κατοχών, στις οποίες οι θέσεις των παικτών θα έπρεπε να είναι συγκεκριμένες. Ήταν ελάχιστο το περιθώριο απόκλισης και ακόμη μικρότερος ο χώρος για ατομική πρωτοβουλία. Ακούγεται σαν ψυχαναγκασμός, όμως σε σύνολα που δεν βασίζονται σε σταρ είναι περίπου λυτρωτικό, καθώς η συλλογικότητα είναι ο μόνος δρόμος προς την επιτυχία. Και οι επτά ομάδες που έβαλε στα πλέι οφ ο Μπράουν (ρεκόρ) βασίζονταν πάνω κάτω σε αυτές τις αρχές, μαζί φυσικά με την πολύ αποτελεσματική άμυνα. Αν ψάξετε στατιστικά, θα βρείτε πως τα τρία πιο επιτυχημένα ΝΒΑ franchises που καθοδήγησε (Σπερς, Σίξερς, Πίστονς) βρίσκονταν σχεδόν μονίμως στο ανασταλτικό τοπ-5 της λίγκας.

Οι μαθητές Πόποβιτς και Άιβερσον

Ο Γκρεγκ Πόποβιτς δεν ήταν έτσι, πάντως. Ο πιο διάσημος μαθητής του Μπράουν (συνεργάστηκαν στο Κάνσας και στο Σαν Αντόνιο την περίοδο 1989-92, όπου ο Μπράουν προσέλαβε μάλιστα και τον RC Μπιούφορντ - φωτό), περιγράφεται από άρθρο του ΝΒΑ.com ως το σιωπηλό αντίβαρο στην εκρηκτικά αυτοκαταστροφική προσωπικότητα του δασκάλου του, όταν συνυπήρχαν στους Σπερς. "Ο Μπράουν ήταν η βασανισμένη ιδιοφυΐα, που δεν ανεχόταν το παιχνίδι να παίζεται με οποιονδήποτε διαφορετικό τρόπο από τον 'σωστό'. Η ιστορία λέει πως θα ήταν πάντα προθυμος να ανταλλάξει τον κάθε παίκτη στο ρόστερ του¹ την μία εβδομάδα και την επόμενη να θέλει να τον πάρει πίσω. Σε όλη αυτή την περίοδο ο Πόποβιτς ήταν πάντα ο πιστός βοηθός, το ήρεμο κεφάλι, εκείνος που θα στρογγύλευε τις αιχμηρές γωνίες με τον ιδιοκτήτη Ρεντ Μακόμπς, όταν ο Μπράουν απειλούσε ότι θα παραιτηθεί μία ή και παραπάνω φορές τον μήνα. Ο Πόποβιτς είναι μεν έκρυθμος χαρακτήρας , αλλά μετά ηρεμεί και βλέπει μακριά. Ο Μπράουν απλώς κοπανάει την πόρτα". ²

 Και δεν κοιτάζει ξανά πίσω, γιατί έτσι πάει το πράγμα. Πίσω ας κοιτάξουν οι άλλοι. "Aν μπορούσα να έχω μια επιθυμία ως αθλητής, ήταν να είχα αγοράσει αυτά που προσπαθούσε να μου δώσει όλο αυτό το διάστημα. Να μην ήμουν προκλητικός - ένας μαλάκας με πτυχίο για το τίποτα, όταν το μόνο που ήθελε ηταν το καλύτερο για μένα. [...] Στα μάτια μου, αυτός είναι ο καλύτερος προπονητής που υπήρξε ποτέ. Για μένα". Ο συναρπαστικά αποκλίνων Αλεν Άιβερσον απέδωσε τις τιμές που άξιζαν στον προπονητή που τον οδήγησε στο βραβείο του MVP και τους τελικούς της σεζόν 2000-2001, με την δική του είσοδο στο Hall of Fame. Οι Σίξερς εκείνης της χρονιάς ακόμη και σήμερα θεωρούνται ως ένα μνημείο στην χώρα των ατομικών υπερβάσεων, παρόλα αυτά κανένα σύνολο δεν έφτασε τόσο μακριά χωρίς κόουτς. Αν μάλιστα θυμηθεί κανείς την στελέχωση, θα διαπιστώσει πως ο Μπράουν τότε έκανε ακόμη μια υπέρβαση, καταφέρνοντας να οδηγήσει ένα σύνολο μέτριων στο να διεκδικήσει ένα πρωτάθλημα απέναντι στα θηρία. Τα σκότωσαν τρία χρόνια αργότερα οι δικοί του Πίστονς, όμως τότε ήταν νωρίς, πολύ νωρίς.  Ο ίδιος πάντως, τα λόγια στον 'Αιβερσον τα ανταπέδωσε πολλές φορές και σε ανύποπτο χρόνο, χαρακτηριζοντας τον ως τον μεγαλύτερο αγωνιστή (σ.σ. competitor) που έχει δει στα γήπεδα και ίσως τον καλύτερο αθλητή που έχει συναντήσει. Ποιος ξέρει, ίσως πολλά σημεία στον χαρακτήρα τους να ήταν κοινά, όπως για παράδειγμα η αναζήτηση του μπασκετικού έρωτα.

Σε καμία άλλη ομάδα, άλλωστε, ο Μπράουν δεν έμεινε τόσο πολλές σεζόν - έξι. Πάντα ήθελε να φεύγει και πάντα άφηνε πίσω του ένα μικρό χάος. Ο τελευταίος επεισοδιακός χωρισμός ήρθε το 2016, όταν οι SMU Μάστανγκς , τελευταία του κολεγιακή ομάδα, τιμωρήθηκαν με αποκλεισμό από την επόμενη postseason , λόγω παρατυπιών που διαπιστώθηκαν σε διαδικασίες που είχαν να κάνουν με την δυνατότητα επιλεξιμότητας του γκαρντ Κιθ Φρέιζερ. Οι Μάστανγκς υπό τον Μπράουν γνώρισαν πρωτόγνωρες επιτυχίες, αλλά είχαν στελεχωθεί στο σκοτάδι.  "That is what you get, when you hire Larry Brown".

Και τώρα , είναι η σειρά της Ιταλίας να τον υποδεχτεί.  Στην Serie A μάλλον δεν υπάρχουν περιθώρια (ή ακόμη και κίνητρα) για ανάλογες μανούβρες. Είναι έτσι κι αλλιώς πιθανώς ο τελευταίος προορισμός, καθώς η πόρτα του ΝΒΑ δείχνει κλειστή και μάλλον κανένα κολέγιο δεν έχει όρεξη να ξαναμπλέξει μαζί του. Ο ακούραστος Μπράουν κατεβαίνει σε έναν ακόμη σταθμό του απρόβλεπτου rollercoaster του, με την κάθε κορυφή να συναντά την έμπνευση και την δημιουργία, και το κάθε βαθούλωμα να πλυμμυρίζει από αισθήματα ματαίωσης και ανυπομονησίας για την επόμενη ανηφόρα. "Φαίνεται ότι το ΝΒΑ έχει μια ιδέα. Το παιχνίδι έχει αλλάξει τόσο πολύ, ώστε να θεωρεί ότι ξεπέρασε εμάς τους τύπους της παλιάς σχολής, αντί να καταλάβει ότι τα παιδιά είναι τόσο νέα, που χρειάζονται καθοδήγηση έτσι κι αλλιώς", δήλωσε πρόσφατα ο ίδιος στην εφημερίδα Kansas City Star, λίγο πριν αρχίσει στην Τορίνο, λίγο πριν την παρατήσει και εκείνη ή την κάνει να τον αποστραφεί.

Σημειώσεις

1. O Τσάνσι Μπίλαπς, MVP των τελικών του 2004 με τους Πίστονς του Μπράουν, χαρακτήρισε την καθοδήγηση του στην Ολυμπιαδα του 2004 ως τις χειρότερες 38 μερες της ζωής του. Αργότερα, ικέτεψε τους Νικς να μην τον προσλάβουν ως προπονητή, γιατί δεν ήθελε το κλίμα μιζέριας που θα τον συνόδευε https://bleacherreport.com/articles/2722127-stephon-marbury-calls-2004-olympics-worst-38-days-of-his-life-rips-larry-brown

2. Υπάρχει στο διαδικτυο μία ωραία ιστορία για Μπράουν και Πόποβιτς. Ο πρώτος είχε κόψει τον δεύτερο ως παίκτη απο την εθνική ομάδα των ΗΠΑ , στα trials για τους Ολυμπιακους αγώνες του 1972. Διαβάστε https://sports.yahoo.com/larry-brown-cut-gregg-popovich-twice-still-proud-231940689--nba.html