Είναι κάποιοι παίκτες που τραβάνε πάνω τα φώτα της δημοσιότητας με τα κατορθώματα τους, είτε βάζοντας πολλούς πόντους είτε μοιράζοντας ασιστ, είτε πετυχαίνοντας buzzer beaters. Παίκτες που θεωρούνται σταρ στις ομάδες τους, έχουν μεγάλη επιρροή στο παιχνίδι τους, ηγετικές ικανότητες και συνήθως καταλαμβάνουν και το μεγαλύτερο μέρος του μπάτζετ. Από την άλλη υπάρχουν και οι Σαντ-Ρος αυτού του κόσμου, που κάνουν όλα τα μικρά πραγματάκια (κάτι μου θυμίζει αυτό) για να λειτουργούν ορθολογικά οι ομάδες και οι σταρ να μπορούν να ξεχωρίζουν.

Αυτό που κυκλοφορούσε σαν φήμη το τελευταίο διάστημα, τελικά επιβεβαιώθηκε και με επίσημο τρόπο την Παρασκευή. Ο Ρικ Πιτίνο θα είναι ο επόμενος προπονητής της Εθνικής ομάδας, που θα προσπαθήσει να προκριθεί από το προ-Ολυμπιακό τουρνουά για να βρεθεί στου Ολυμπιακούς Αγώνες. Αν δεν είχε μπει στη ζωή μας στο περσινό εξάμηνο, ως προπονητής του Παναθηναϊκού, θα μιλούσαμε για μια βόμβα μεγατόνων, μια επιλογή πέρα από κάθε προσδοκία. Ο τρόπος όμως που εισχώρησε στα ελληνικά μπασκετικά δρώμενα και ο επικοινωνιακός του χαρακτήρας, τον έχουν κάνει να θεωρείται ένας από εμάς, οπότε η ανάληψη της τεχνικής ηγεσίας της Εθνικής, ειδικά από το σημείο που δεν βρήκε δουλειά στα μέρη του, δεν αποτελεί και τεράστια έκπληξη.

Είναι μια συζήτηση που υπάρχει αρκετό καιρό, για την ακρίβεια μετά τη σεζόν 2015-2016, όταν κρέμασε τα παπούτσια του ο φυσικός ηγέτης του Παναθηναϊκού Δημήτρης Διαμαντίδης. Σε πολλές συζητήσεις που έχω κάνει με μπασκετικούς, οι απόψεις διίστανται και συνήθως φτάνουν στα άκρα. Eίτε o Καλάθης είναι ο απόλυτος ηγέτης, είτε απλά ένας υπερεκτιμημένος και αρκετά καλοπληρωμένος παίκτης. Η αλήθεια πιστεύω πως βρίσκεται κάπου στην μέση και αυτή θα προσπαθήσουμε να προσεγγίσουμε παρακάτω.

Άλλη μια μεγάλη διοργάνωση τελείωσε με μια ακόμα αποτυχία για την «επίσημη αγαπημένη». Όπως είθισται σε τέτοιες περιπτώσεις ο Έλληνας φίλαθλος που δεν δέχεται την ήττα, ξεσπάει πάνω σε δίκαιους και αδίκους, ξεπερνώντας κατά πολύ τα εσκαμμένα στο ύφος της κριτικής του. Σε αυτό το κείμενο δεν θα ψάξουμε για εξιλαστήρια θύματα, αλλά θα βάλουμε μια ακόμα οπτική που αφορά τους παίκτες και η αλήθεια είναι ότι δεν έχει εμφανιστεί πουθενά ή τουλάχιστον δεν έχει εμφανιστεί επαρκώς στην αρθρογραφία των τελευταίων ημερών.

Μεγάλος προβληματισμός έχει ξεκινήσει στο ελληνικό μπάσκετ με αφορμή τα αποτελέσματα των μικρών εθνικών ομάδων αυτό το καλοκαίρι, που έρχονται να προστεθούν στις αποτυχίες της εθνικής αντρών τα τελευταία χρόνια. Η συζήτηση που κυριαρχεί είναι γιατί η παραγωγική διαδικασία δεν βγάζει πλέον ταλέντα, αν γίνεται σωστά η εκμάθηση των βασικών του αθλήματος, γιατί οι άλλες χώρες έχουν ξεφύγει τόσο πολύ και τέλος πάντων τι γίνεται λάθος και απέχουμε από τις διακρίσεις.

(φωτό από onsports.gr)

Ανακοινώθηκαν οι προεπιλογές από τον Ομοσπονδιακό προπονητή για τους 18 παίκτες που θα παλέψουν για να είναι στην δωδεκάδα του Παγκοσμίου Κυπέλλου της Κίνας. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά πάντα με πιάνει μια ανυπομονησία μέχρι να αρχίσει το τουρνουά και να δούμε ξανά την «Επίσημη Αγαπημένη», ειδικά φέτος που θα έχει δυο παίκτες από την καλύτερη πεντάδα της Ευρωλίγκα και τον πολυτιμότερο παίκτη της κανονικής περιόδου στο ΝΒΑ. Φυσικά εκτός από την προετοιμασία θα αρχίσει και η αγαπημένη ασχολία των απανταχού μπασκετικών, που δεν είναι άλλη από το να φτιάχνουν τις πιθανές τελικές δωδεκάδες που θα κάνουν το μακρύ ταξίδι μέχρι την χώρα του Γιάο Μινγκ.

Τελικά το ζευγάρι των τελικών του ΝΒΑ για φέτος θα είναι Raptors-Warriors μετά και την επικράτηση του Toronto στο 6o παιχνίδι της σειράς με το Milwaukee. Μπορεί να μην άρεσε σε πολλούς Έλληνες fans, αλλά πέρασε η καλύτερη ομάδα, καθοδηγούμενη από έναν εξωγήινο Kawhi Leonard και πολλούς παίκτες που βγήκαν μπροστά σε κρίσιμα σημεία και έγειραν την πλάστιγγα υπέρ των Raptors.

Κανονικά θα έπρεπε να αρχίσω με έναν πρόλογο του στυλ, "μετά από ένα ματς που έσπασαν καρδιές η ΤΣΣΚΑ κέρδισε την Ρεάλ με 95-90". Αλλά όχι, δεν θα ήταν πιστή αποτύπωση της πραγματικότητας. Τι ματσάρα ήταν αυτή που είδαμε! Μιλάμε για έναν από τους κορυφαίους ημιτελικούς στην ιστορία της Ευρωλίγκα, που μόνο ίσως με τον ημιτελικό του Βερολίνου ανάμεσα στους αιώνιους μπορεί να συγκριθεί. Πολύ υψηλή ποιότητα ομάδων και παικτών, τρομερό πάθος και θέληση για την νίκη και ένα ματς που οι δυο προπονητές έπαιξαν σκάκι τακτικά από τους δυο πάγκους.  Η «Βασίλισσα» αποκαθηλώθηκε από την ομάδα του Ιτούδη, που για όλο τον κόσμο είχε περάσει under the radar σε αυτό το Φάιναλ Φορ, εκτός από τον γκουρου που επιμένει εδώ και καιρό.

Οι Milwaukee Bucks πέρασαν από πάνω από τους Celtics και τελείωσαν μια σειρά που όλοι περιμέναμε να είναι σκληρή και να κριθεί είτε στα έξι, είτε στα επτά παιχνίδια. Μετά το game 1 της σειράς και την dominant εμφάνιση των Κελτών τίποτα δεν προμήνυε την συνέχεια, με τους Bucks να κερδίζουν τεσσερις συνεχόμενες φορές με τις τελευταίες δυο νίκες να έρχονται με ευκολία. Είδαμε και μάθαμε πολλά από αυτή τη σειρά και για τους Celtics, αλλά κυρίως για τους Bucks και το πόσο έχουν ωριμάσει σε σχέση με πέρσι.

Αφού πέρασαν μερικές μέρες που το μόνο που έβλεπες σε όλα τα timeline των social media ήταν το τρίποντο του Lillard από όλες τις πιθανές οπτικές γωνίες, όπως και την ερώτηση "what time is it" να σου χτυπάει το κεφάλι σαν οξύς πονοκέφαλος, πλέον μπορούμε να γράψουμε δυο λόγια για ένα ακόμα ναυάγιο των αγαπημένων μου Thunder.