Σε μια μελέτη που είχε διεξαχθεί το 2019 για την σταθερότητα των προπονητών στα επαγγελματικά sports των ΗΠΑ, το NBΑ ήταν εκείνο με το συντομότερο χρονικό διάστημα κατά μέσο όρο, που ένας προπονητής κάθεται στον πάγκο ομάδας: μόλις 2,4 έτη. Την τελευταία δεκαετία η λίγκα βίωσε τόσο τις περισσότερες μαζεμένες αλλαγές, τη σεζόν 2012-13, με 14 σε μια offseason, όσο και την απόλυτη σταθερότητα, κατά το καλοκαίρι του 2017, με καμία απολύτως αλλαγή. Το φετινό καλοκαίρι ήταν μεν κάπου στη μέση, με οκτώ αλλαγές σε πάγκους ομάδων, ωστόσο έχει κάτι το ιστορικό: Εφτά από τις οκτώ θέσεις που προέκυψαν, καλύφθηκαν από μαύρους προπονητές.

Προ ημερών ασχοληθήκαμε με περιπτώσεις προπονητών που χάθηκαν εντελώς από το προσκήνιο τα τελευταία χρόνια, όμως σήμερα επιλέγουμε να αλλάξουμε ύφος. Χτενίζουμε τις εγχώριες ευρωπαϊκές λίγκες και εντοπίζουμε τους "αρχαιότερους" προπονητές που βρίσκονται σε αυτές. Δηλαδή, εκείνους με τα περισσότερα διαδοχικά χρόνια παρουσίας στον πάγκο της ίδιας ομάδας, χωρίς διακοπή.

Το όνομά του σε μία ιδιαίτερη και ξεχωριστή λίστα με τους Έλληνες προπονητές που κατέκτησαν το εθνικό πρωτάθλημα στις λίγκες όπου συμμετείχαν έβαλε την Πέμπτη 13 Ιουνίου ο Γιάννης Σφαιρόπουλος.

Ο «μελαχρινός» στέφθηκε πρωταθλητής με τη Μακάμπι Τελ Αβίβ βάζοντα,ς ξανά την «ομάδα του λαού» στον... θρόνο της, για 53^η φορά στην ιστορία της  επικρατώντας στον τελικό του φάιναλ-φορ που έλαβε χώρα στο «Γιαντ Ελιάου» της Μακάμπι Ρισόν.

Μικροί ήμασταν πινγκπονίστες, κατά μία έννοια ακόμη είμαστε. Εννοώ κανονικοί αθλητές, όχι αστεία. Παίρναμε μέρος στα πανελλήνια πρωταθλήματα και ταυτόχρονα στις εθνικές κατηγορίες. Άλλες λεπτομέρειες δεν χρειάζονται, πλην του ότι οι διοργανώσεις παίδων και εφήβων διεξάγονταν στα βοηθητικά γήπεδα του ΣΕΦ - νομίζω ακόμη έτσι συμβαίνει. Το γήπεδο το είχαμε μάθει απέξω και ανακατωτά, υποθέτω και τώρα αν θέλω να δω κανένα παιχνίδι του Ολυμπιακού χωρίς να πληρώσω, μπορώ να το κάνω εύκολα, απλώς είμαι κοτζάμ μαντράχαλος και θα ήταν κάπου γελοίο όλο αυτό.

Είναι η κορυφαία χώρα όσον αφορά τις επιτυχίες σε εθνικό επίπεδο τις δύο τελευταίες δεκαετίες, μετρώντας μετάλλια σχεδόν σε κάθε μεγάλη διοργάνωση (με εξαίρεση το Ευρωμπάσκετ του 2005) από το 1999 μέχρι το 2017. Είναι η χώρα που διαθέτει δύο από τους κορυφαίους και διασημότερους (ίσως τους διασημότερους) συλλόγους σε όλο τον κόσμο, που ειδικότερα στο μπάσκετ έχουν να επιδείξουν συνολικά 12 τρόπαια της Ευρωλίγκα. Παίκτες της έχουν θέσεις βασικών σε πολλές ομάδες του ΝΒΑ, έχουν γίνει All Star και κερδίζουν εκατομμύρια δολάρια ετησίως. Κι όμως, ξέρετε πόσοι Ισπανοί προπονητές είχαν εργασθεί μακριά από τη χώρα τους από… καταβολής του ισπανικού μπάσκετ μέχρι το 2010;

(Η Αλίκη είναι φίλη του ιστότοπου Basketball Guru, καθώς και αναγνώστρια των κειμένων του)

Καθώς άκουγα προσεκτικά, στο σχετικό event του ΟΑΚΑ, τους ειλικρινείς προβληματισμούς της εφηβικής μου φίλης σχετικά με τον επόμενο πιθανό προορισμό της καριέρας του Θανάση Αντετοκούνμπο και καθώς η ζέστη είναι πλέον σχεδόν απαγορευτική για οτιδήποτε άλλο, άρχισε το μυαλό μου να ταξιδεύει σε εξωτικούς προορισμούς, σε Ανδόρρες, Κανάριες Νήσους κλπ. Τι να είναι άραγε αυτό που καθορίζει τις μετακινήσεις των παικτών και των προπονητών από ομάδα σε ομάδα και από προορισμό σε προορισμό; Μην είναι οι ανάγκες τους; (των ομάδων, όχι μόνο των παικτών, γιατί όσο και να θέλει ο παίκτης, εάν δεν θέλει η ίδια η ομάδα, χλωμό το βλέπω το ειδύλλιο). Μήπως είναι (ή θα έπρεπε να είναι) μόνο αυτές; Κι εάν ναι, ποιος τις καθορίζει; Και ποιος καθορίζει τις δικές μας τις ανάγκες στο κάτω κάτω της γραφής; Στο σημείο αυτό, δεν μπόρεσα παρά να προβληματιστώ επάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και παράλληλα επάνω στις σχέσεις ομάδας και προπονητή. Γιατί το μπάσκετ, φίλοι μου, είναι σαν τη ζωή.

Τις τελευταίες μερες παρατηρείται στα ελληνικά μπασκετικά δρώμενα ένας προβληματισμός σε σχέση με την χρησιμότητα της ιδιότητας του προπονητή σε μία ομάδα μπάσκετ. Βλέποντας τον αναβρασμό, η συντακτική ομάδα του Basketball Guru αποφάσισε να διεξάγει μία έρευνα (ποσοτικοποιημένη πάντα , αλλοίμονο), έτσι ώστε να δώσει όσο το δυνατόν πληρέστεη απάντηση στο εξής ερώτημα: Σε τι είναι χρήσιμος ένας προπονητής σε μία ομάδα μπάσκετ; H έρευνα διεξήχθη τηλεφωνικά, σε τυχαίο δείγμα προπονητών και ομάδων, με την προϋπόθεση αυτοί και αυτές να ήταν ενεργές τα τελευταία 25 χρόνια. Πιο παλιά έτσι κι αλλιώς οι προπονητές δεν χρειάζονταν.