Έτσι ξαφνικά που λέει και ο λαϊκός βάρδος, ο Νίκος Ζήσης επέστρεψε στην Ελλάδα και το Ελληνικό πρωτάθλημα μετά από σχεδόν 15 χρόνια περιπλάνησης στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, για να τελειώσει την καριέρα του στην ομάδα που ξεκίνησε η θαυμαστή πορεία του στο μπάσκετ. Εκτός απροόπτου αυτό θα είναι το τελευταίο του επαγγελματικό συμβόλαιο.

7 Μαρτίου 2001, ΟΑΚΑ. Ένα παιδί 17 ετών ακολουθεί το νεύμα του Ντούσαν Ίβκοβιτς και από την άκρη του πάγκου κατευθύνεται στην καρέκλα δίπλα στο τραπέζι της γραμματείας. Δευτερόλεπτα αργότερα πατάει παρκέ για πρώτη φορά στην καριέρα του σε αγώνα ευρωπαϊκών κυπέλλων και δη της Ευρωλίγκα. Μένει εκεί για κάτι περισσότερο από επτά λεπτά, προλαβαίνει να στείλει τέσσερα σουτ στο… σίδερο, να κάνει ένα λάθος και να πάρει ένα ριμπάουντ αλλά το φινάλε του ματς της τότε ομάδας του ΑΕΚ τον βρίσκει να πανηγυρίζει τη νίκη επί της (επόμενης) ομάδας του Μπένετον Τρεβίζο με 71-56.

Με την αποχώρηση του Νίκου Ζήση από την εθνική Ελλάδος μπάσκετ, ολοκληρώθηκε και τυπικά ένας κύκλος με μεγάλες επιτυχίες και σίγουρα γερές απογοητεύσεις. Ο Ζήσης, μαζί με τους Παπαλουκά, Σπανούλη, Διαμαντίδη αποτέλεσαν την τετράδα που πρωτοστάτησε στην αναγέννηση της "επίσημης αγαπημένης", όχι μόνο από άποψη αποτελεσμάτων, αλλά και από τη σκοπιά του ίδιου του παιχνιδιού. Η παρουσία των τεσσάρων μεγάλων περιφερειακών της εποχής μας συνοδεύτηκε από ένα άκρως αποτελεσματικό μπάσκετ μισού γηπέδου, το οποίο στην καλύτερη του μορφή (στην Iαπωνία) κρατούσε τους αντιπάλους χαμηλά στο σκορ, έβγαζε ελεύθερα σουτ και ήταν τρόπον τινά ακατάβλητο, ακόμη και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες (Σλοβενία 2007, Αυστραλία 2006, Γαλλία 2005).