Η μικροοικονομία του αποκλεισμού και της αποτυχίας της εθνικής στο Μουντομπάσκετ περιστρέφεται σίγουρα γύρω από τα δύο ανύπαρκτα φάουλ του Γιάννη Αντετοκούνμπο (τρίτο και πέμπτο) απέναντι στην Τσεχία. Ειδικά το δεύτερο, σε σημείο που η ομάδα έδειχνε ικανή όχι μόνο να φτάσει το +12, αλλά και να το ξεπεράσει, ήταν απόλυτα καθοριστικό. Καθαρά μπασκετικά, το να αφαιρεθεί (με το έτσι θέλω) από το παρκέ ο ακρογωνιαίος λίθος της αμυντικής προσπάθειας (έπαιζε στο 5) και το βασικότερο σημείο της επιθετικής βαρύτητας σε ένα κλειστό ντερμπι, αποτελεί το μεγαλύτερο δυνατό εμπόδιο για οποιοδήποτε σύνολο μπάσκετ στη γη και το πιο γαλαντόμο δώρο για τον αντίπαλο. Φανταστείτε τον Ολυμπιακό χωρίς Σπανούλη στα κρίσιμα ημιτελικά παιχνίδια με την ΤΣΣΚΑ ή τον Παναθηναϊκό χωρίς Διαμαντίδη στη σειρά του '11 απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Γίνεται; Δεν γίνεται.

Για τον προπονητή της Εθνικής Ανδρών Θανάση Σκουρτόπουλο το κάρμα του όσον αφορά στο Παγκόσμιο Κύπελλο στην Κίνα ηταν προδιαγεγραμμένο πριν καν ξεκινήσει η διοργάνωση, είτε μας αρέσει είτε όχι. Αν η ομάδα πετύχαινε σχεδόν όλο το credit θα πήγαινε στον MVP του ΝΒΑ, τον παικταρά των Μιλγουόκι Μπακς, τον Greek Freak Γιάννη Αντετοκούνμπο και την παρέα του. Αν η ομάδα αποτύγχανε, όπως και έγινε, θα έπαιρνε όλο το ανάθεμα των κάθε λογής άσχετων που θεωρούν εαυτούς «ειδικούς» (και) στο μπάσκετ εξαπολύοντας μύδρους από τα social media, των ανθρώπων της Ομοσπονδίας που θα είχαν έτοιμο στο πιάτο το εξιλαστήριο θύμα και των πραγματικών αρμόδιων να τον κρίνουν, κάποιων συναδέλφων του προπονητών. Το μόνο που άλλαξε είναι οτι πλέον τα βάζουμε και με τη διαιτησια.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα της 6^ης Μαρτίου 2019 ίσως να (υπο)γράφθηκε στην ολομέλεια της Βουλής των Ελλήνων η τελευταία πράξη της θητείας της νυν διοίκησης της ΕΟΚ, τουλάχιστον με τη μορφή που γνωρίζαμε τα τελευταία... 40 χρόνια. Και λέω ίσως, γιατί είμαι «οπαδός» της άποψης ότι ο Βασιλακόπουλος μπορεί να αποχωρήσει (κάποια στιγμή θα συμβεί αυτό) από τον προεδρικό θώκο, ο βασιλακοπουλισμός όμως είναι κάτι που μετά από τέσσερις δεκαετίες του ίδιου μοντέλου διοίκησης της Ομοσπονδίας έχει μπει βαθιά μέσα στο «δέρμα» του ελληνικού μπάσκετ και είναι δύσκολο να «αποβληθεί».

To παρακάτω κείμενο αποτελεί μία μακροσκελέστερη εκδοχή σημερινού (27 Σπετεμβριου) δημοσιεύματος της εφημερίδας Live Score.

«Να φύγει. Να παραιτηθεί. Αρκετά τον ανεχτήκαμε. Δεν πάει άλλο. Ως εδώ με τον … (βάλτε το παρατσούκλι της αρεσκείας σας). Να αναλάβει κάποιος παλαίμαχος παίκτης. Κάποιο μεγάλο όνομα του χώρου».
Σας ακούω. Και σας διαβάζω. Χρόνια τώρα, όλους εσάς που θέλετε να αλλάξει «εδώ και τώρα» το προεδρείο της ΕΟΚ. Που θέλετε ο «μπήξας» ο «δείξας» ο Βασιλακόπουλος να «μας αδειάσει τη γωνιά». Και είστε πολλοί. Οι περισσότεροι δηλαδή που είτε έχετε βαρεθεί όπως εμείς οι… παλιοί (ήμουν νιος και γέρασα από τότε που τον αποκάλεσα πρώτη φορά «πρόεδρε») είτε θέλετε να δείτε κάτι διαφορετικό στον προεδρικό θώκο της ΕΟΚ και στο κουμάντο του (πάλαι ποτέ) Εθνικού μας σπορ.