Short term προβληματισμοί

Το τι δεν πάει καλά το έχουμε αναλύσει, αφήνοντας σκοπίμως έξω την άλλοτε καλή, και άλλοτε αξιοπρεπή άμυνα. Πρώτον, ο τραυματισμός του Σανικίτζε ήταν μεγάλο πλήγμα, καθώς μιλάμε για τον αποδεδειγμένα καλύτερο παίκτη που υπήρχε στην στελέχωση. 'Επειτα, συνέβη αυτό με τον Καββαδά, ενώ ο Τζένκινς άργησε να μπει στις υποχρεώσεις της ομάδας. Εξίσου σημαντικό πιθανώς είναι το γεγονός πως Κάμινγκς και Μπάκνερ δεν αγωνίζονται σύμφωνα με τα (προσδοκώμενα) στάνταρ τους, ο πρώτος σε ο,τι αφορά στην αξιοποίηση των συμπαικτών και ο δεύτερος στην απειλή κοντά στο καλάθι και στην τοποθέτηση στο πικ εν ρολ. Το παιχνίδι παραμένει πολλές φορες "εγκλωβισμένο" στην περιφέρεια και οι Μαρμπλ και Ντραγκίσεβιτς καλούνται να κάνουν πράγματα που, είτε δεν συνόδευαν ποτέ το βιογραφικό τους, είτε εμφανίζονταν στα πρώτα μπασκετικά ένσημα αυτού. Ίσως κάποιος μπορεί να βρει και άλλα, τα οποία δεν αμφιβάλω πως πιθανώς να έχουν βάση.

Aπό την άλλη, δεν μπορεί κανείς να μην αναγνωρίσει στο προπονητικό τιμ την προσπάθεια. Συγκρίνοντας τις περυσινές ευρωπαϊκές επιδόσεις με τις φετινές, είναι φανερή μία τακτική μεταστροφή σε πιο σύγχρονες επιθετικές ιδέες. Ο Αρης σουτάρει περισσότερα τρίποντα (23 έναντι 20) και είναι σε αυτά σαφώς πιο εύστοχος (37% έναντι 33%) . Επίσης, ο προπονητής έχει βάλει τον Γιάνκοβιτς απ'ευθείας στη θέση 4 προκειμένου να παίζει μπάσκετ αποστάσεων, κάτι που ελάχιστα συνέβαινε την χρονιά που αναπολούν πλέον όλοι. Τέλος, με όλες αυτές τις απουσίες και τις ανορθογραφίες, κανείς δεν μπορεί να καταλογίσει στον Πρίφτη πως έμεινε αδρανής. Εκανε μεταγραφικές κινήσεις με νόημα, πέρασε τον Τσαϊρέλλη στη θέση 5 για να μαζέψει τα ασυμμάζευτα, έδωσε παραπάνω οργανωτικές αρμοδιότητες στο Τζένκινς στο σετ παιχνίδι και σε δεύτερο χρόνο, βάζοντας τον Κάμινγκς σε διάφορες περιπτώσεις στην αδύνατη πλευρά (χαρακτηριστικές κάποιες επιθέσεις προχθές με την Μπάκεν, όπου γενικά το spacing πήρε πολύ καλό βαθμό). Ο πρώτος εκ των δύο είναι πλέον ο καλύτερος πασέρ της ομάδας που δεν λέγεται Ξανθόπουλος, έστω και οριακά (3,1 ασ. έναντι 2,9), και συνεχώς βελτιώνεται.

Σίγουρα, από την στιγμή που το αρχικό πλάνο χτυπήθηκε από δύο σοβαρές απώλειες, οι καλοκαιρινές επιλογές αποδεικνύονται μέχρι στιγμής ανεπαρκείς στο να στρίψουν κάπως αλλιώς το καράβι. Οι μεγάλοι παίκτες (ή αν θέλετε οι πολύ καλοί παίκτες) συνήθως μπορούν να προσαρμοστούν σε ανωμαλίες και να παίξουν διαφορετικά. Ο Άρης τέτοιους δεν έχει.

Φυσικά και δεν έχει. Πώς γίνεται να είχε...

Το διαχρονικό πρόβλημα

Eίναι περίεργο, αλλά δεν είναι γραμμένο σχεδόν πουθενά. Το μπάτζετ με το οποίο αναδομήθηκε πλήρως ο Άρης , παρότι αυξημένο, δεν επιτρέπει ασφαλείς επιλογές. Πέρυσι αυτές ήταν καλύτερες, όμως αν το καλοσκεφτείτε ο Πρίφτης πήρε ανάλογα ρίσκα. Απέκτησε δυο παίκτες από τον Κολοσσό , όπως έκανε φέτος από την Ουσάκ. Τον Μακνίλ δεν τον ήξερε ούτε ο γείτονας του, και ήρθε με ανάλογες περγαμηνές με εκείνες του Μαρμπλ. Ο Οκάρο Ουάιτ έπαιζε καλά σε μια μέτρια Ιταλική ομάδα. Ο Κάμινγκς είχε αντίστοιχο ρεζουμέ, όπως και αντίστοιχη προοπτική σε άλλη θέση. Η περυσινή "ευστοχία" στις επιλογές , αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, δεν είχε προηγούμενο, και είναι κάτι που δεν συναντά κανείς πουθενά, πέρα από την Καρσίγιακα ή μία-δυο ομάδες του Ισραήλ, που έχουν παράδοση στο να φέρνουν αγνώστους και να τους κάνουν γνωστούς. Δείτε αυτούς που επέλεξε ο ΠΑΟΚ, δείτε πόσο παλεύει να βγάλει άκρη η ΑΕΚ με την στελέχωση τα τελευταία δύο χρόνια.

Με 1-2 εκατομμύρια (δεν έχω ιδέα ακριβώς πόσο είναι) , οι απαιτήσεις δεν μπορεί να είναι περισσότερες, και αν θέλετε την γνωμη μου η καλοκαιρινή στελέχωση έτσι κι αλλιώς συνιστά επιτυχία, και ας μην βγήκαν τα αποτελέσματα της στο γήπεδο. Φταίει άραγε ο Λάσκαρης που δεν βάζει έξτρα λεφτά στην ομάδα; Σε καμμία περίπτωση. Κακά τα ψέμματα, για το γεγονός ότι ο Αρης (ή ο ΠΑΟΚ) δεν μπορεί φέτος να κάνει το βήμα παραπάνω, αποκλειστικά υπεύθυνο είναι το ευρωπαϊκό μπασκετικό τοπίο, έτσι όπως συνεχίζει να διαμορφώνεται μετά το σχίσμα μεταξύ Ευρωλίγκα και ΦΙΜΠΑ.

Για να το δούμε λίγο αυτό. Το Τσάμπιονς Λιγκ είναι μία διοργάνωση , στην οποία η επιτυχία (π.χ. το φάιναλ φορ) δεν σημαίνει κάτι ιδιαίτερο. Οι θεαματικότητες του τουρνουά είναι στα τάρταρα, τα γήπεδα τύπου Ελιος Ντομζάλε τα βρίσκει κανείς και στο Μπάκεν, οι μισές ομάδες είναι αληθινά αδύναμες και τα κλειστά άδεια. Είδατε αυτόν τον Κριστόφερσεν και πώς σουτάρει βολές;

Ποιον κοροϊδεύουμε; Με τι κίνητρο ακριβώς αγωνίζεται παίκτης μέσα σε αυτό το πλαίσιο ανταγωνισμού και με τι επιμονή θα επιδιώξει μία μεταγραφή σε ομάδα που λαμβάνει μέρος σε έναν θεσμό, που του χρόνου μπορεί να μην υπάρχει; Ακόμη και αν το κάνει, πόσο διατιθεμένος θα είναι να παραμείνει και για δεύτερη χρονιά, υποστηρίζοντας έτσι ένα πλάνο μακρόπνοου σχεδιασμού; Όλες οι ομάδες , για να γίνουν καλύτερες σε βάθος χρόνου, χρειάζεται να προσφέρουν στους παίκτες τους μια κάποια προοπτική και να μπορούν να διατηρούν έστω κάποιους ξένους στο ρόστερ. Πώς ακριβώς γίνεται να το καταφέρει αυτό ο Αρης αν δεν τους χρυσοπληρώνει;

Η ευρωλίγκα από την άλλη, έχει επιλέξει να πορευτεί ως ένα κλειστό κλαμπ , στο οποίο επτά (7) από τους δεκαέξι (16) συμμετέχοντες προέρχονται από δύο μόνο χώρες. Για κάποιο μυστήριο λόγο το γεγονός αυτό έχει ξεχαστεί στην θέα κάποιων καλών παιχνιδιών, λες και το αναβαθμισμένο θέαμα δεν είναι απλώς προϊόν τύχης. Είδαμε 10 αγωνιστικές και μερικά κλειστά παιχνίδια και βγάλαμε το συμπερασμα πως το εγχείρημα είναι επιτυχημένο. Την ίδια στιγμή, το ελληνικό πρωτάθλημα δεν προσφέρει απολύτως τίποτα σε κανέναν πλην εκείνου που θα το κατακτήσει. Δεν ανοίγει καμμία πόρτα προς μία ανοδική πορεία , και αυτό με την σειρά του δεν προσφέρει κανένα απολύτως κίνητρο πλην των χρημάτων και μερικών τυχαίων βλεμμάτων κάποιων ψαγμένων σκάουτερ. Κατά τα λοιπά, όπως και με το Τσάμπιονς Λιγκ, δεν υπάρχει κανένας απολύτως λόγος για κάποιον ανερχόμενο παίκτη να αγωνιστεί σε αυτό. Οι φωστήρες του Μπερτομέου (δηλαδή οι τοπ ομάδες) κρατούν την πόρτα ερμητικά κλειστή σε όλους τους υπόλοιπους.

Και ύστερα προπαθούμε να βρούμε τις αιτίες στον Μπάκνερ, τον Κάμινγκς, τον Πρίφτη, εκείνους που έφυγαν , τα προπονητικά τιμ κ.ο.κ. Δεν έχουν καμμία σχέση όλα αυτά με το αληθινό πρόβλημα, το οποίο κανονικά οι πάντες θα έπρεπε να προσπαθούν να αναδείξουν. Το μεγαλύτερο ποσοστό της Ευρώπης δεν εκπροσωπείται στο κορυφαίο επίπεδο, και δεν υπάρχει καμμία προοπτική να εκπροσωπηθεί. Υπό αυτές τις αντίξοες συνθήκες δεν γίνεται να φτιάξει κανείς ανταγωνιστική ομάδα, δεν πάει να προσπαθεί στον αιώνα τον άπαντα. Ίσως συμβεί για 1-2 χρόνια και ίσως συμβεί για παραπάνω διάστημα σε δύο τρεις έξτρα συλλόγους. Τα παραδείγματα της Κουμπάν , της Χίμκι , της Καρσίγιακα , της Τσεντεβίτα, των Πολωνών ή της Βαλένθια πιστοποιούν του λόγου το αληθές. Εάν δεν είναι κανείς "μέλος", οποιαδήποτε συμμετοχή ή καλή πορεία στην Ευρώπη είναι απλώς συγκυριακή. Στη συνέχεια μας περιμένει ξανά ο λασπόλακκος.

Βαρεθήκαμε κάπως όσοι ξαναγυρνάμε σε αυτό το θέμα για πολλοστή φορά. Το ευρωπαϊκό συλλογικό μπάσκετ δεν είναι ελκυστικό, και ας βλεπουμε ένα σωρό παιχνίδια, και ας αναλύουμε πολλά από αυτά. Δεν είναι ελκυστικό γιατί δεν έχει Αρη, και ούτε προβλέπεται να αποκτήσει. Αν υποστηρίζετε άλλη ομάδα, μπορείτε να βάλετε αυτή στην θέση του 'Αυτοκράτορα', έτσι για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις.