Νομίζω πως κανένας δεν γίνεται να έχει παράπονο από την παρουσία της εθνικής. Κέρδισε τα ματς που έπρεπε να κερδίσει στην πρώτη φάση και στη δεύτερη φάση έχασε από την ομάδα που ... κέρδισε τις ΗΠΑ, πετυχαίνοντας απέναντι της σχεδόν 110 πόντους. Η όποια κριτική οφείλει να λαμβάνει υπόψη της και τον αντίπαλο, έτσι δεν είναι; Δεν χάνεις από τον εαυτό σου.

Υπό αυτή την έννοια, απορώ με τα σενάρια που κυκλοφορούν για την αντικατάσταση του Ιτούδη, ενόψει των προολυμπιακών τουρνουά. Κάτι παλαβομάρες δε, περί μόνιμου, δευτεροκλασάτου ομοσπονδιακού, που θα κάθεται όλη τη χρονιά να βλέπει ματσάκια (ε;) στη NOVA ή στο Euroleague TV, τις λαμβάνω υπόψη ίσα ίσα για να τις συζητάμε με φίλους, την ώρα που παρακολουθούμε τένις σε ερασιτεχνικά τουρνουά.

Ο Ιτούδης δεν φέρει σημαντική ευθύνη για την πορεία της εθνικής, ούτε πέρυσι, ούτε φέτος, αυτή είναι η γνώμη μου και θα την εξηγήσω παρακάτω.

Φέτος

Φέτος ο καταρτισμός της δωδεκάδας ήταν ο καλύτερος δυνατός, δεδομένων του απουσιών, ενώ οι προπονητικές του παρεμβάσεις στη νίκη επί της Νέας Ζηλανδίας ήταν καθοριστικές, προκειμένου να αλλάξει η ροή του αγώνα. Τα μαθήματα του κακού πρώτου ημιχρόνου δε, έδειξε πως τα έλαβε σοβαρά υπόψη του απέναντι στους Λιθουανούς, καταφεύγοντας σε αμυντικές τακτικές που έκλειναν αποτελεσματικά τους διαδρόμους προς το καλάθι. Το παράκανε ίσως με τα double teams σε κάποια post ups, δίνοντας μερικά ελεύθερα σουτ - οκ, το δέχομαι. Αλλά δεν τα έδωσε όλα και επίσης οι Λιθουανοί σουτάρουν έτσι συνέχεια, όπως αποδεικνύεται.

Στην τελική, η κακή μέρα του Παπανικολάου έπρεπε να εξισορροπηθεί με περισσότερο "Ρόγκα", άρα και με συγκεκριμένες αμυντικές θυσίες. Οι θυσίες δεν έπιασαν, πάμε παρακάτω, όπου "παρακάτω" σημαίνει όλα όσα έχετε πιθανώς διαβάσει από τις δημοσιογραφικές πένες δεξιά και αριστερά. Συμφωνώ μαζί τους: Το κακό έγινε στο ότι ομοσπονδία και παίκτες δεν αντιμετώπισαν ποτέ το Μουντομπάσκετ ως μία διοργάνωση υψίστης σημασίας, βάζοντας την σε δεύτερη προτεραιότητα, σε σχέση με τους αθλητικούς στόχους του 2024, δηλαδή του Ολυμπιακούς. Και φυσικά, υπάρχει και το "σίριαλ Γιάννη", που δεν ξέρουμε τι είδους κληρονομιά θα αφήσει στα αποδυτήρια σε επόμενες προσπάθειες.

Δεν θα επεκταθώ όμως σε αυτά, διότι δεν έχω το ρεπορτάζ. Η ουσία είναι πως οι ευθύνες του προπονητή για τη μέτρια πορεία προβάλουν από ελάχιστες εώς ανύπαρκτες. Εκτός αν, τι να πω, υποχρεούταν εκείνος να δώσει κίνητρα στους Σλούκα και Καλάθη. Nope.

Πέρυσι

Πάμε όμως στο "πέρυσι", όταν η εθνική ήταν πληρέστατη και δεν προκρίθηκε στην τετράδα του Ευρωμπάσκετ.Για να φτάσει στην οκτάδα όμως, πέρασε από δύσκολες ομάδες (Κροατία, Ιταλία) και στις αναμετρήσεις εκείνες ο Ιτούδης επίσης επενέβη, αλλάζοντας σχήματα με διορατικότητα και τόλμη. Mέχρι το παιχνίδι με τους Γερμανούς δε, η ομάδα είχε 6/6, με επιτυχή διαχείριση και του πρώτου νοκ άουτ με την Τσεχία. Δηλαδή, τι σκατά μου άλλο έπρεπε να είχε κάνει;

"Να παίζει μπασκετάρα" σας ακούω να λέτε, αλλά αυτό δεν προκύπτει από πουθενά. Πρώτον, διότι αν δεν είναι κανείς γρουσούζης, θα δει ότι έπαιζε μια χαρά και σκόραρε πολύ και δεύτερον, διότι ακόμη και πλήρες, το ρόστερ της εξακολουθούσε να έχει διακριτές αδυναμίες. Πρώτη και κύρια ο τραυματίας Παπαγιάννης, που πρακτικά υποχρέωνε την εθνική να αμύνεται χωρίς κλασικό ψηλό για τη μισή διάρκεια των αγώνων. Λεπτομέρεια: Τα τουρνουά της FIBA χρειάζονται υγιείς "δεινόσαυρους" και ο Παπαγιάννης είχε τελειώσει την αποθεραπεία του μετά τα δύο πρώτα ματς του τουρνουά.

Ναι λοιπόν, η εθνική είχε κατέβει πλήρης, αλλά όχι με ρόστερ που να της εξασφαλίζει αυτομάτως θέση στην τετράδα. Θα έπρεπε να παλέψει για αυτήν και πάλεψε, έχοντας την ατυχία να διασταυρωθεί με πολύ δυνατό αντίπαλο στη φάση των οκτώ, λόγω μίας τρελής κλήρωσης, που είχε φέρει στον ίδιο όμιλο τις Γερμανία, Λιθουανία, Γαλλία και Σλοβενία! Ξέραμε από πριν ότι θα παίζαμε με κάποια από αυτές και έτσι έγινε. 'Ηρθε απέναντι μας η πληρέστερη Γερμανία όλων των εποχών. Φρανζ Βάγκνερ, μετά από μία χρονιά-αποκάλυψη στους Μάτζικ. Ντένις Σρέντερ, με εξαιρετικές σεζόν στο ΝΒΑ. Ντάνιελ Τάις και Φόιγκτμαν στους ψηλούς, Ομπστ, Τίμαν, Γουέιλερ-Μπαμπ, Μαόντο Λο, όλοι με καριέρα διαρκείας στην Ευρωλίγκα. Μπορεί να μη θαμπώνουν τα ονόματα, αλλά η γερμανική σύνθεση ήταν αληθινά εξαιρετική, με προοπτικές αποτελεσματικού, όσο και θεαματικού μπάσκετ. Η εθνική στάθηκε απέναντι τους ως ίση, μέχρι να καταρρεύσει πλήρως στο τρίτο δεκάλεπτο από τον διαρκή επιθετικό τους οίστρο. 

Η άμυνα είχε το μαύρο της χάλι εκείνο το βράδυ και για αυτό ευθύνη φέρει και το προπονητικό τιμ. Τα αμυντικά όπλα της εθνικής αν μη τι άλλο θα μπορούσαν να αποτρέψουν παθητικό 107 πόντων. Επίσης, σίγουρα γινόταν ο φρενήρης ρυθμός του πρώτου μέρους (61-57 υπέρ της εθνικής) να είχε κάπως κατευναστεί. Αντί να στοχεύσουν προς αυτή την κατεύθυνση, οι παίκτες συνέχισαν το πάνω-κάτω και γρήγορα οι δυνάμεις τους τούς εγκατέλειψαν. Ήταν πολύ περίεργο να το βλέπεις, χωρίς μάλιστα να διακρίνεται πουθενά μία τακτική που θα μπορούσε να βάλει στοπ στη χιονοστιβάδα τριπόντων και επιθετικών ριμπάουντ.

Ο προσανατολισμός της Ελλάδας ήταν λάθος. Ταυτόχρονα όμως, ήταν και ο προσανατολισμός με το μικρότερο δυνατό ρίσκο για την απόδοση του Γιάννη, ο οποίος επί έξι συναπτά ματς (οκ, πέντε) ισοπέδωνε τα πάντα μέσα από το τρέξιμο και την ελευθερία. Αν ήμασταν μπροστά με 61-57 στο ημίχρονο και ο Αντετοτοκούνμπο ήταν ασταμάτητος, ήταν πολύ λογικό να επιχειρήσουμε να να συνεχίσουμε έτσι, ελπίζοντας περισσότερο στην αστοχία των, μέχρι τότε υπερ-εύστοχων Γερμανών, παρά στην ριζική αλλαγή του κέντρου βάρους προς εύνοια της άμυνας και του χαμηλού ρυθμού. Win some, lose some, που λένε. Μόνο που ο υπολογισμός αποδείχτηκε λάθος και τελικά η πρόκριση χάθηκε πανηγυρικά, με ευθύνη σαφώς και του προπονητή (επαναλαμβάνω).

Και τώρα;

Ίσως να μπορεί υποστηριχθεί πως δύο βράδια πριν, οι Τσέχοι σκόραραν επίσης με ευκολία στο πρώτο νοκ άουτ. Ωραία. Και, τι να κάνουμε τώρα; Να λύσουμε τη συνεργασία με τον Ιτούδη, γυρνώντας τον χρόνο πίσω, κοιτώντας μια ήττα από μία ομάδα πανίσχυρη και ένα παθητικό 88 πόντων από μία άλλη, την οποία κερδίσαμε; Διότι μόνο υπό αυτό το πρίσμα θα μπορούσε να στοχειοθετηθεί λύση συνεργασίας για αγωνιστικούς λόγους - για φέτος ο Ιτούδης έκανε ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατόν. Από εκει και πέρα, τι να σας πω, αν τον κοιτάνε κάποιοι με μισό μάτι, αν ξινίζει σε κάποιους άλλους και αν ο ίδιος διαχειρίστηκε λάθος περιπτώσεις παικτών που δεν εδωσαν το παρόν, δεν μπορούμε να το ξέρουμε και ούτε θα το μάθουμε ποτέ στοιχειοθετημένα. Οι ρεπόρτερς μόνο σπόντες πετάνε σε τέτοια θέματα πριν τελεσιδικήσουν. Aυτή είναι η φάση τους, συνεπώς το μόνο στο οποίο μπορούμε να βασιστούμε είναι σε εικασίες. Προσωπικά, τις εικασίες δεν ξέρω τι να τις κάνω κι έτσι προτιμώ να μένω σε όσα αγωνιστικά μπορώ να παρατηρήσω.

Ο Ιτούδης, λοιπόν, είναι ένας εξαιρετικός προπονητής, με απόλυτα επιτυχημένη θητεία στην Ευρωλίγκα και με μπασκετική φιλοσοφία που πηγαίνει πολυ πιο πέρα από οτιδήποτε χωράει στο σημείο "ελληνική σχολή". Είναι ένα προπονητής σύγχρονος, ξεκάθαρα από το πάνω ράφι, τον οποίο η ομοσπονδία οφείλει να κρατήσει, για να ολοκληρώσει το πρόγραμμα τριετίας, που ο ίδιος ο κόουτς αποκάλυψε χθες ότι έχει συμφωνηθεί. Τα υπόλοιπα είναι μπουρδολογία, τουλάχιστον μέχρι να παρουσιαστούν στοιχεία περί αντιθέτων.

Y.Γ.1: Ούτε οι παίκτες έχουν ευθύνες σημαντικές. Πέρυσι και φέτος προσπάθησαν φουλ και πήγαν καλά και στις δύο διοργανώσεις, αν κοιτάξουμε τις δωδεκάδες στην κάθε μία ξεχωριστά.

Υ.Γ. 2: Διαβάζω ότι μπορεί να έρθει ο Σπανούλης, λέει. Προφανώς αν έρθει θα στηρίξουμε και μπορεί να τα πάει περίφημα, αλλά το άρθρο δεν αφορά το θέμα.