Στις 8 Ιουλίου του 2012, στο Καράκας της Βενεζουέλας, οι Νιγηριανοί παίκτες έχουν ολοκληρώσει μια σπουδαία έκπληξη, αποκλείοντας την Ελλάδα και την Δομινικανή Δημοκρατία, στον κρίσιμο τελευταίο αγώνα για να πάρουν την πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, την πρώτη στην ιστορία της χώρας.
Η έκπληξη της πρόκρισης ήταν αρκετά μεγάλη, καθώς η Νιγηρία δεν είχε κάποιον λαμπρό αστέρα όπως οι αντίπαλες ομάδες της, ενώ στην πρεμιέρα έχασε από την διοργανώτρια Βενεζουέλα και πέρασε, κερδίζοντας την Λιθουανία στον έτερο αγώνα της με 80-86, σε μία αναμέτρηση που οι ευρωπαίοι αντίπαλοί τους πήραν εκδίκηση για το σκληρό παιχνίδι και τις σκληρές αποδοκιμασίες που αντιμετώπισαν στην δική τους ευρεία νίκη επί της Βενεζουέλας.
Η Νιγηρία λοιπόν, πήρε το δώρο των Λιθουανών και πέρασε στα προημιτελικά. Εκεί μάλλον τα θυμάστε. Ο Νταγκουντούρο το έβαλε και η νίκη επί της Ελλάδας, που κατέβηκε στο προολυμπιακό με φιλοδοξίες, ουσιαστικά τους έδωσε δύο ευκαιρίες για την πρόκριση. Η ήττα από την Ρωσία των Σβεντ, Κιριλένκο, Μοζγκόφ ήταν πρακτικά αναίμακτη, καθώς οι χαμένοι των ημιτελικών έπαιζαν μεταξύ τους για το τρίτο διαθέσιμο εισιτήριο.
Αντίπαλος ήταν οι Δομινικανοί, οι οποίοι κατέβαζαν την καλύτερη ομάδα στην ιστορία της χώρας, έχοντας μόλις πάρει την τρίτη θέση στο πρωτάθλημα Αμερικής. Προεξαρχόντων των NBAers Αλ Χόρφορντ και Φρανσίσκο Γκαρσία, το ρόστερ περιλάμβανε τους νεαρούς Έντγκαρ Σόσα και Εούλιους Μπάεζ, που θα έκαναν σπουδαία καριέρα στην Ευρώπη τα επόμενα χρόνια, τον πρώτο ριμπάουντερ του ιταλικού πρωταθλήματος Τζακ Μαρτίνεθ και τον 17χρονο Καρλ Τάουνς, τον οποίο ο τότε προπονητής της ομάδας Τζον Καλιπάρι είχε ήδη βάλει στα πλάνα του, για να τον πάρει μαζί του στο πανεπιστήμιο του Κεντάκι.
Ο αγώνας ήταν κλειστός, με την φορμαρισμένη Νιγηρία να παίρνει ένα προβάδισμα στο πρώτο μισό του αγώνα και τους Δομινικανούς να επιστρέφουν στο ματς κατά τη διάρκεια της τρίτης περιόδου. Όμως ένα τρομερό φίνις από τον Ίκε Ντιόγκου κι ένα σημαντικό τρίποντο από τον Ντέρικ Ομπασοχάν έστειλαν τη διαφορά στους 11 κι έπειτα δεν υπήρχε γυρισμός, με το σκορ να καταλήγει στο 73-88 και τους Νιγηριανούς να πανηγυρίζουν.
Για τους Δομινικανούς ήταν η αρχή του τέλους μίας εποχής, με την παλιά γενιά να αποχωρεί σιγά-σιγά και τους νέους να αναλαμβάνουν τα ηνία. Η 13η θέση κι ο μαχητικός αποκλεισμός από την Σλοβενία στο παγκόσμιο της Ισπανίας, το πρώτο της χώρας από το 1978, ήταν πρακτικά ένα ικανοποιητικό κατευόδιο για την τρομερή τετραετία της ομάδας, όμως ήταν δεδομένο ότι κάτι καινούριο έπρεπε να συμβεί.
Η αλλαγή
Τα ηνία δόθηκαν στον Αργεντίνο Τσε Γκαρσία, ο οποίος είχε οδηγήσει τη Βενεζουέλα στην κατάκτηση του αμερικανικού πρωταθλήματος το 2015 και κατ’επέκταση στους Ολυμπιακούς του Ρίο. Πράγματι, οι Δομινικανοί πήραν την πρόκριση στο παγκόσμιο του 2019, έστω και μετά βίας, ως η καλύτερη τέταρτη των ομίλων στην Αμερική κι άγγιξαν την μεγάλη έκπληξη, χάνοντας την πρόκριση στα νοκ-άουτ, παλεύοντας μέχρι τέλους με την Αυστραλία, αφότου είχαν στείλει εκτός την Γερμανία με μία επική νίκη στον πρώτο όμιλο.
Η επιστροφή του Γκαρσία ήρθε για το παγκόσμιο του 2023, όπου οι Δομινικανοί πέρασαν με ακόμη μεγαλύτερο πάταγο, κερδίζοντας την Αργεντινή στον τελευταίο καθοριστικό αγώνα της Μαρ Ντε Πλάτα κι αφήνοντας τους φιναλίστ του προηγούμενου παγκοσμίου κυπέλλου εκτός της διοργάνωσης στην ανατολική Ασία.
Όμως δεν ήταν η μόνη επιστροφή. Στα 28 του, ο Καρλ-Άντονι Τάουνς, πλέον ένας από τους κορυφαίους σέντερ του παγκόσμιου μπάσκετ, γύρισε στην ομάδα ως ο απόλυτος ηγέτης της, στο πλάι παικτών που ανέρχονται σταδιακά στις καλές ομάδες του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όπως ο Αντρές Φελίζ της Μπανταλόνα, ο Ζαν Μοντέρο της Μπέτις, ο Ελ Τζέι Φιγκερόα που μεταγράφηκε στην Ουλμ και ο Άνχελ Ντελγκάδο της Μπεσίκτας. Δίπλα τους οι πρωτεργάτες της καλής πορείας στην Κίνα, Βίκτορ Λιζ κι Ελόι Βάργκας, που συμβολίζουν τη σύνδεση με την παλιά γενιά της χώρας. Με την παρουσία των ΗΠΑ και των Καναδά, η πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες είναι πρακτικά αδύνατη, όμως η παρουσία στους 16 είναι πιθανή, ενώ ο αγώνας με την Ιταλία μπορεί να θεωρηθεί ακόμη και κρίσιμος για την πρόκριση στα νοκ άουτ. Πάντως σίγουρα πολύ ενδιαφέρουσα θα είναι η μάχη στην δεύτερη φάση, εάν βρεθεί εκεί και το γειτονικό Πουέρτο Ρίκο.
Και φτάνουμε εδώ...
Το πρόγραμμα που έβρισκε την Δομηνικανή Δημοκρατία αντίπαλο με τη γηπεδούχο ομάδα των Φιλιππίνων και την ισχυρή Ιταλία θα μπορούσε να αποβεί καταστροφικό σε πιθανή διπλή ήττα και η ομάδα βρέθηκε να χάνει στο ημίχρονο και των δύο αγώνων, παρουσιάζοντας ένα μέτριο πρόσωπο με πολλά λάθη και άστοχα σουτ. Ο Τάουνς έδειχνε να προβληματίζεται από την πιο δυναμική αντιμετώπιση των αντίπαλων αμυνών, ενώ οι περιφερειακοί δυσκολεύονταν να επιβάλουν τον ρυθμό τους στο παιχνίδι.
Όμως η προπονητική επιρροή και η έκρηξη ταλέντου του υπέροχου Φελίζ, ο οποίος τόσο με τη δημιουργία του απέναντι στις Φιλιππίνες, όσο και με τις τρομερές εκτελέσεις του κόντρα στην Ιταλία, έβαλε δυναμικά το όνομά του στη συζήτηση ως ένας από τους πολυτιμότερους παίκτες της πρώτης φάσης, μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα. Ο γκαρντ της Μπανταλόνα, παρεμπιπτόντως, πήρε στα δύο ματς 6+5 ριμπάουντ και κράτησε το οχυρό τόσο απέναντι στον Τζόρνταν Κλάρκσον, όσο και στους Σπίσου, Παγιόλα και Σπανιόλο.
Φυσικά, δεν πρέπει να υποτιμηθεί καθόλου η βελτίωση του Τάουνς στα δύο δεύτερα ημίχρονα. Με τον προβληματισμό της απόδοσης στο ξεκίνημα των αγώνων να είναι δεδομένος, ο σέντερ των Τίμπεργουλβς κατέθεσε την ποιότητα του και στα δύο ματς, πρώτα με την δυνατότητα του κοντά στο καλάθι, όσο και με την τρομερή παραγωγικότητα του από τη γραμμή των βολών και του τριπόντου. Μάλιστα στο δεύτερο παιχνίδι, στην επιστροφή από τα αποδυτήρια, έβαλε τις βάσεις για να πάει η διαφορά από το -1 στο +14 μέσα σε πέντε λεπτά παιχνιδιού.
Στον ίδιο βαθμό και η απόλυτα περιοριστική άμυνα που δίνει το μέγεθος του Τάουνς, αλλά και των συμπαικτών του στα φτερά, που εξοβελίζουν την όποια αδυναμία έχουν οι σχετικά κοντοί περιφερειακοί. Ο Ελόι Βάργκας παραμένει μία μηχανή ριμπάουντ, οι Άνχελ Ντελγκάδο και Αντόνιο Πένια έκαναν πολύ καλή δουλειά στα φτερά, ειδικά πάνω στον Φοντέκιο που τελείωσε με 4/15 σουτ, ενώ ο Βίκτορ Λιζ στα 37 του ήταν αυτός που ξεκόλλησε το κάρο απέναντι στις Φιλιππίνες.
Και τώρα; Η πρόκριση στον επόμενο γύρο είναι σχεδόν δεδομένη, καθώς θα πρέπει να επέλθει συντριβή από την (πάντως αρκετά καλή) Αγκόλα στον έσχατο αγώνα και η πρόκριση να κριθεί στο goal average της τριπλής ισοβαθμίας. Ευτυχώς για τους Δομινικανούς, η διαφορά στον αγώνα των αφρικανών με την Ιταλία ανέβηκε πολύ, οπότε η πρόκριση θα πρέπει να θεωρείται βέβαιη. Η νίκη του Πουέρτο Ρίκο επί του Νοτίου Σουδάν έφερε πολύ κοντά την παρουσία και της έτερης ομάδας της Καραϊβικής στον δεύτερο όμιλο, ενώ εάν οι Δομινικανοί κερδίσουν και τον τρίτο τους αγώνα, η μεταξύ τους αναμέτρηση θα αποτελέσει πρακτικά και έναν "νοκ-άουτ για την πρόκριση στα νοκ-άουτ".
Η παρουσία στους Ολυμπιακούς Αγώνες θεωρείται ακόμη πολύ δύσκολη όπως είπαμε, καθώς οι δύο πρώτες αμερικανικές θέσεις στην ίδια διοργάνωση είναι ένα ανυπέρβλητο εμπόδιο. Σε κάθε περίπτωση όμως, η ομάδα θα βρεθεί στα προολυμπιακά τουρνουά του επόμενου καλοκαιριού και θα διεκδικήσει με αξιώσεις την πρόκριση στο Παρίσι, για να πετύχει ό,τι δεν κατάφερε να κάνει το 2012 στο Καράκας. Μάλιστα, το δέλεαρ της πρόκρισης αναμένεται να φέρει την επιστροφή του Αλ Χόρφορντ των Σέλτικς στην ομάδα, όπως επίσης και τον Κρις Ντουάρτε των Πέισερς, που κόπηκαν από την προεπιλογή λόγω τραυματισμών.
Κάπως έτσι, η Καραϊβική αναμένεται να έχει για πρώτη φορά τρεις εκπροσώπους στο προολυμπιακό τουρνουά, μετά και την επική πρόκριση των Μπαχαμών, σε μία απολαυστική έκρηξη ομάδων πέρα από τις συνηθισμένες παρουσίες των τελευταίων δεκαετιών. Για την ώρα οι Δομινικανοί απολαμβάνουν τον χαμό που οι ίδιοι προκάλεσαν.
