Κάουνας. Ένα μέρος που έμελλε εν τέλει να μην δημιουργήσει μια καλή ανάμνηση για τους φίλους του Ολυμπιακού, αφού το ευρωπαϊκό κύπελλο χάθηκε στο σουτ. Ο τελικός ήταν σπουδαίος, η ατμόσφαιρα στο γήπεδο το κάτι άλλο, αλλά... έμεινε το "αχ" στην ελληνική ομάδα, που ανεξαρτήτως κατάληξης είχε μια καταπληκτική ευρωπαϊκή σεζόν.
Το πρωί της Κυριακής, με το που ξύπνησα, ντύθηκα με αστραπιαίες κινήσεις και κάθισα σε ένα καφέ του Κάουνας -όποιο βρήκα μπροστά μου-, για να πιώ ένα διπλό εσπρέσο και να γράψω. Αν κι ο τελικός ήταν περίπου 8-9 ώρες μπροστά, ο πεζόδρομος του Κάουνας ήταν από νωρίς γεμάτος. Οι οπαδοί του Ολυμπιακού είχαν μεγάλη προσμονή κι ήταν ιδιαίτερα εκδηλωτικοί. Όπως δηλαδή τις προηγούμενες μέρες, μόνο που αυτή ήταν ακόμη περισσότεροι. Το πρωί της Κυριακής έφτασαν τσάρτερ στο Βίλνιους κι έτσι ο όγκος τους αυξήθηκε. Στις μαζώξεις τους, υπήρχε στα πέριξ μια πολύ διακριτική παρουσία της αστυνομίας.
Είχα μπροστά μου κάμποσες ώρες μέχρι να πάω στην Zalgirio Arena για τον μικρό τελικό κι έτσι αποφάσισα να βολτάρω στην Παλιά Πόλη του Κάουνας. Θα είμαι ειλικρινής: δεν με εντυπωσίασε. Ένας πεζόδρομος, άλλος ένας, μια εκκλησία, 5-6 μαγαζιά με σουβενίρ, μερικοί χώροι εστίασης και αυτό ήταν όλο. Αρκετοί ακόμη Έλληνες επέλεξαν μια βόλτα στην Παλιά Πόλη, σε μια προσπάθεια να περιορίσουν το άγχος τους ενόψει του τελικού, αλλά και για να αγοράσουν αναμνηστικά, όπως μαγνητάκια και τα γνωστά.
Προσωπικά πήρα κυριολεκτικά ό,τι έβρισκα μπροστά μου. Κάλτσες που γράφουν Lithuania, αρκουδάκι που φορά μπλούζα Lithuania, αναπτήρα που γράφει Lithuania και γενικώς οποιοδήποτε μπιχλιμπίδι έγραψε πάνω του Lithuania. Πήρα, μεταξύ άλλων, ένα μικρό μπουκαλάκι με άμμο της Βαλτικής, αλλά κι ένα μπρελόκ με μια μπάλα του μπάσκετ. Οι τιμές των αναμνηστικών σε κάποια μαγαζάκια ήταν νορμάλ, ενώ σε κάποια άλλα -για κάποιον άγνωστο λόγο, αφού ήταν σχεδόν ίδια προϊόντα- τσιμπούσαν.
Αφού διαπίστωσα πως η Παλιά Πόλη δεν έχει κάτι άλλο να μου προσφέρει, πήρα τον δρόμο της επιστροφής για το ξενοδοχείο. Οι Έλληνες ολοένα και αυξάνονταν, προφανώς επειδή έρχονταν κι εκείνοι που διέμεναν στο Βίλνιους. Έβλεπες ενθουσιασμένα πρόσωπα, γεμάτα αισιοδοξία, με αποκορύφωμα να φτάνει περί τις 4, όταν και μαζεύτηκαν όλοι στο συντριβάνι, για να ξεκινήσουν την πορεία τους προς την Zalgirio Arena.
Ο καιρός ήταν καλοκαιρινός κι όποιος φορούσε φούτερ ή ζακέτα έψαχνε τρόπο να τα ξεφορτωθεί. Σε ένα καφέ τύπου Starbucks, μια υπάλληλος μου είπε «δεν έχουμε πάγο, μας τελείωσε, γιατί ήρθαν οι Έλληνες και ζητούσαν παγωμένους καφέδες». Τελικά φαίνεται πως χωρίς φρέντο εσπρέσο όλοι μας δυσκολευόμαστε και ψάχνουμε ένα -παγωμένο- υποκατάστατο! Τι να σου κάνει το εσπρεσάκι με 25 βαθμούς έξω...
-----------------------------------------
Fast forward στις βραδινές ώρες μετά του τελικού. Έφυγα από το γήπεδο κατά τις 11:30-12 παρά, δεν είχε νυχτώσει έξω - οκ, πλάκα κάνω, είχε νυχτώσει, είπαμε. Κάποιοι σκόρπιοι Μαδριλένοι να ταξιδεύουν σε πελάγη ευτυχίας, σε ένα απίστευτο κοντράστ συναισθημάτων με τους Έλληνες, που αδυνατούσαν να πιστέψουν πως χάθηκε η κούπα. Στον δρόμο πέτυχα αρχικά τον Σακ Μακίσικ και λίγα λεπτά μετά τον Ταρίκ Μπλακ. Σκασμένοι, αμίλητοι, έκαναν έναν περίπατο, μήπως αδειάσει λίγο το κεφάλι τους. «Α, ρε, τι θα γινόταν τώρα στα μαγαζιά εδώ γύρω αν το 'χε πάρει ο Ολυμπιακός», σκέφτηκα.
Νέκρα. Όλα άδεια.
Πήγα να αφήσω τον εξοπλισμό μου στο ξενοδοχείο, άλλαξα και ξεκίνησα μία βόλτα ακόμη. Πήρα ένα ηλεκτρικό πατίνι για μια τελευταία περιήγηση, αφού το πρωί θα αποχαιρετούσαμε οριστικά το Κάουνας. Στα πρώτα μέτρα, μέχρι να μάθω πώς πηγαίνει αυτό το μαραφέτι, παραλίγο να πέσω πάνω στον... Μίσκο Ραζνάτοβιτς. Μερικά μέτρα πιο πάνω, ο Μάικ Τζέιμς με την παρέα του (όχι συμπαίκτες του στην Μονακό), αρνούταν να φωτογραφηθεί με τον οποιονδήποτε. Του ζήτησα -σαν παιδί κι εγώ- μια φωτογραφία, αλλά επίσης αρνήθηκε ευγενικά, λέγοντας μου "nice jacket though". Μυστήριο τρένο. Πήρα το παράσημο μου και συνέχισα την πατινάδα. Εν τέλει, το μόνο που κατάφερα ήταν να την ψιλοαρπάξω, μιας και γύρισα πίσω με πονόλαιμο. Χάζεψα λίγο στο κινητό και κοιμήθηκα κατά τις 4 το ξημέρωμα, όταν και - ΠΡΟΦΑΝΩΣ - είχε σουρουπώσει έξω.
Μάζεψα τα πράγματα το πρωί κι έφυγα σφαίρα για το αεροδρόμιο του Κάουνας, που είναι σαν σταθμός μετρό. Άπαντες στον Ολυμπιακό ήταν, όπως καταλαβαίνετε, κατσουφιασμενοι. Καμία παρηγοριά, παρά την αποθέωση που γνώρισε η αποστολή από οπαδούς της ομάδας. Κι είναι λογικό.
Το Κάουνας μου άρεσε. Συνολικά, η εμπειρία νιώθω πως μου προσέφερε. Είδα μια τελείως διαφορετική κουλτούρα, πολύ μακρινή από την δική μας. Θα έχω σίγουρα πολλά να διηγούμαι από αυτήν την μικρή -μπασκετική- πόλη. Επίσης κατάλαβα γιατί η Ζάλγκιρις έχει πάντα sold out: Ακριβώς επειδή οι αγώνες της ομάδας είναι μέρος της διασκέδασης των κατοίκων. Δεν έχουν τις τρομερές επιλογές, οπότε μια μεγάλη τους έξοδος αποτελεί το γήπεδο. Παίζουν συνήθως στις 8, ο αγώνας τελειώνει 10 παρά, ε θα πιουν και μια μπίρα μετά και θα πάνε σπίτι. Οπότε το κλισέ που λέει ότι «Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ζalgirio Arena απόψε», μάλλον για εκεί ισχύει σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Ελπίζω πως θα τα ξαναπούμε του χρόνου με τράβελ μπλογκς από την πρωτεύουσα της Γερμανίας.
