Στο μεταξύ, η fan zone που βρίσκεται ελάχιστα μέτρα πιο βόρεια, είχε κι εκείνη κεντρίσει το ενδιαφέρον του κοινού, ιδίως του τοπικού. Νοτιότερα, λίγο πριν ανέβουμε στη γέφυρα που οδηγεί στην Zalgirio Arena, κάποιοι μπασκετόφιλοι έβλεπαν σε γιγαντοοθόνη που είχε στηθεί την αναμέτρηση της Ρίτας για το εγχώριο πρωτάθλημα, σε μια φάση που βρωμούσε αγνή λιθουανική μπασκετίλα.
Μιας κι είπα Ρίτας, πρόκειται όπως ξέρετε για την ομάδα που εδρεύει στην πρωτεύουσα της Λιθουανίας, το Βίλνιους, το οποίο απέχει 1 ώρα και 20 λεπτά από το Κάουνας. Εκεί βρίσκεται ένας μεγάλος όγκος φίλων του Ολυμπιακού, αφού όπως είχα αναφέρει ξανά, το Κάουνας είναι πολύ μικρό και δεν έχει τόσες κλίνες για να φιλοξενήσει ποσότητες κόσμου, αλλά κι εργαζομένων που καλύπτουν την διοργάνωση. Κι αρκετοί δημοσιογράφοι δηλαδή κατέλυσαν εκτός Κάουνας, με αποτέλεσμα οι μετακινήσεις τους να είναι θέμα.
Τώρα που το θυμήθηκα δε, να σας πω ότι το πρωί της Παρασκευής, στο περιθώριο του αγώνα για το ANGT μεταξύ των νέων Παναθηναϊκού και Ρεάλ, είδα και το παλιό γήπεδο της Ζάλγκιρις. Ανακαινισμένο πλέον, είναι ένα μικρό γήπεδο, αλλά μακάρι να ήταν έτσι όλα τα γήπεδα και στην Ελλάδα. Τοποθετημένο σε πιο βόρειο σημείο του Κάουνας και χωμένο μέσα στο πράσινο. Δίπλα του είναι και το ποδοσφαιρικό γήπεδο της Ζαλγκίρις. Ο αγώνας των νέων μη νομίζετε πως ήταν χαβαλές, αφού εκεί βρίσκονταν παρέα οι Μπατίστ και Μασιούλις που τα είπαν για αρκετή ώρα, ενώ μετά το τέλος του παιχνιδιού έφτασε στο Sports Hall κι ο Άρβιντας Σαμπόνις. Όλοι ζητούσαν μια φωτογραφία μαζί του κι εκείνος απαντούσε καταφατικά, όμως ήταν εμφανώς έξω από τα νερά του σε αυτήν την κατάσταση. Δεν το απολάμβανε, δεν δείχνει να είναι τύπος που του αρέσουν αυτά. Ήθελε απλά να προχωρήσει και να μπει μέσα. Παραμένει πάντως μια επιβλητική φιγούρα κι ένας τύπος που εδώ είναι ότι κι ο Γκάλης στην Ελλάδα.
Στα του ημιτελικού του Ολυμπιακού, η Zalgirio Arena ήταν εμφανώς ντυμένη στα χρώματα της ελληνικής ομάδας, που είχαν πάρει την μερίδα του λέοντος στην εξέδρα. Το γήπεδο έχει τρομερή ακουστική κι η όλη εμπειρία ήταν συνολικά καταπληκτική. Ήταν πρώτα πρώτα ένα show και δεν αναφέρομαι φυσικά μόνο στο 3ο δεκάλεπτο του Ολυμπιακού. Ο κόσμος αγόραζε Euroleague merch, η είσοδος γινόταν από διάφορες θύρες και οι μπίρες γυροφέρναν ασταμάτητα στις εξέδρες και τα πέριξ. Αυτό που ήθελαν να δουν οι ντόπιοι, μια γιορτή δηλαδή για το μπάσκετ, που συνδυάζει κορυφαίο επίπεδο, έγινε πράξη. Λίγες ώρες δε πριν ξημερώσει η σημερινή μέρα, οι φίλοι του Ολυμπιακού έκαναν σαματά στις 1:30 το βράδυ στο γνωστό σημείο συνάντησης πια, το συντριβάνι του πεζόδρομου. Άφησαν για λίγο τις θέσεις τους στα μαγαζιά και μαζεύτηκαν, προκειμένου να φωνάξουν και να… ξυπνήσουν το Κάουνας, αφού βλέπετε, η ώρα ήταν περασμένη. Η φάση είναι πως στον χορό των φίλων του Ολυμπιακού χώνονταν και διάφοροι ντόπιοι και ντόπιες, που αν και δεν καταλάβαιναν πολλά, απλώς ενώνονταν μαζί τους και το ζούσαν.
Το ίδιο βράδυ, κάπου ζήτησα μια βότκα λεμόνι, και μου έφεραν… αυτό.
Έφαγα ένα τυρί -δικό τους υποτίθεται- που ωστόσο ήταν ακριβώς το ίδιο πράγμα με το χαλούμι, ή τουλάχιστον εγώ δεν βρήκα κάποια διαφορά. Επίσης δική τους πατέντα είναι και η επί πολλές φορές αναδίπλωση ενός φύλλου κρέπας, μέχρι να δημιουργηθεί ένα τετράγωνο, το οποίο μέσα έχει, τι άλλο, τυρί. Δεν ήξερα καν τι είναι, ώσπου σε ένα σούπερ μάρκετ είδα να το έχουν στα κατεψυγμένα με την ονομασία “Crepes”. Τα παραπάνω τα δοκίμασα στην Zalgirio Arena από το catering που παρέχει στα media η Euroleague. Μια χαρά όλα, αλλά δεν τους λες και λαρτζ στις ποσότητες.
Για αγωνιστικά, προφανώς έχετε ήδη διαβάσει στο Basketball Guru, επομένως από την πλευρά μου αυτό που θα πω είναι ότι αντιλαμβάνομαι να έχει φύγει ένα άγχος από τους πάντες εδώ πέρα. Ο ημιτελικός, κακά τα ψέματα, ήταν ένα τεράστιο ψυχολογικό βαρίδι, αφού αν έχανες ουσιαστικά το υπόλοιπο της διαμονής στο Κάουνας θα είχε μιζέρια και… άντε να πάμε πίσω. Νομίζω ότι το παραπάνω ισχύει και για τον κόσμο που πια έχει εξοικειωθεί και με το μέρος, αλλά και με την ελληνική ομάδα που έτσι κι αλλιώς, ότι κι αν συμβεί στον τελικό, είχα μια επιτυχημένη ευρωπαϊκή σεζόν.
Τούτη την ώρα αναμένονται στο Κάουνας τσάρτερ από την Αθήνα κι ο κόσμος του Ολυμπιακού θα ξεπεράσει τις 7.500 στον τελικό. Τρομερό νούμερο, ειδικά αν σκεφτούμε πως μιλάμε για μια «άγονη γραμμή» χωρίς αεροδρόμιο (μόνο τσάρτερ έρχονται και φεύγουν), χωρίς κλίνες και ελάχιστη ζωή πλην μπάσκετ. Θα ‘χει πλάκα δε να δούμε κι οι Λιθουανοί τι «θέση» θα πάρουν στον τελικό. Ολυμπιακός ή Ρεάλ; Η Μπάρτσα του αγαπημένου τους Σάρας αποκλείστηκε, όπως κι η Μονακό του Μοτιεγιούνας που κατά την είσοδο του στον ημιτελικό αποθεώθηκε λες και ήταν ο Τζόρνταν. Α! Με κάποιον τρόπο -δεν ξέρω πώς, αφού η εγκατάσταση είναι χαώδης και η πρόσβαση περιορισμένη- χώθηκα στον διάδρομο των αποδυτηρίων και φωτογραφήθηκα με τον πελώριο Ταβάρες. Φυσικά του ζήτησα να κρατήσει εκείνος το κινητό, για ευνόητους λόγους.
Τέλος, σας παραθέτω και φωτογραφία του πανέμορφου Muzikinis Teatras που υποσχέθηκα στο προηγούμενο τράβελ μπλογκ.
