Με την ομάδα να βρίσκεται σε κακό φεγγάρι κυρίως στην εγχώρια λίγκα και λιγότερο στο Γιούροκαπ, η διοίκηση των Πατρινών έπρεπε να βρει μια άμεση λύση για να καλύψει το κενό του Έλληνα προπονητή. Οι υπάρχουσες προοπτικές των Κώστα Ντούβα (βοηθού προπονητή από το 2016 στον Προμηθέα και με παλιότερη θητεία στις μιρκότερες κατηγορίες) και Βαγγέλη Σπυρίδη (τέως βοηθού του κόουτς Καστρίτη στον Άρη ως το καλοκαίρι που μετακόμισε στην Πάτρα) δεν λήφθηκαν υπόψη ούτε ως προσωρινές λύσεις για να κερδηθεί χρόνος, μέχρι να βρεθεί ο κατάλληλος άνθρωπος.
Μόλις την επόμενη μέρα, η διοίκηση ανακοίνωσε την πρόσληψη του Γιάννη Χριστόπουλου ως αντικαταστάτη του κόουτς Γιατρά, με την ταχύτητα της ανακοίνωσης να υποδηλώνει ότι η συμφωνία προϋπήρχε, σε περίπτωση που ο Γιατράς εν τέλει αποχωρούσε. Επαναπατρισμός λοιπόν για τον κόουτς Χριστόπουλο, που συμπτωματικά έχει να δουλέψει με ελληνική ομάδα από την εποχή που βρισκόταν στον ιστορικότερο σύλλογο της Πάτρας, τον Απόλλωνα, ενώ την τελευταία δεκαετία βρισκόταν στο κινεζικό μπάσκετ, πρώτα ως βοηθός του Παναγιώτη Γιαννάκη στην Εθνική τους ομάδα, κι έπειτα ως πρώτος προπονητής στους Μπεϊτζίνγκ Ντακς, ως ότου συμφώνησε με τον Προμηθέα.
Τα παπούτσια που καλείται να γεμίσει ο Πατρινός κόουτς δεν είναι ακριβώς μεγάλα, αλλά δεν είναι και καθόλου εύκολο έργο να διαδεχτείς τον Γιατρά, γιατί ο Προμηθέας χτίστηκε εξαρχής κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωση του τελευταίου. Ήταν παρών στην ομάδα, είτε ως προπονητής είτε ως αθλητικός διευθυντής, από το 2013. Καλώς ή κακώς είναι η ομάδα του, το τεχνικό επιτελείο του (αν και προστέθηκε ο Χάρης Μαρκόπουλος, που ήταν στο πλάι του Χριστόπουλου στους Ντακς), οι σκάουτερ του, τα αποδυτήρια του εν ολίγοις. Και μπορούμε να πούμε ότι κάθε άλλο παρά ονειρικό ήταν το ντεμπούτο του Χριστόπουλου κόντρα στην ΑΕΚ.
Το πρόβλημα της ρακέτας
Στο πρώτο λεπτό του αγώνα τραυματίστηκε ο Τζο Γιανγκ, παίκτης βαρόμετρο για τον φετινό Προμηθέα. Πρώτος σκόρερ συνολικά στο Γιούροκαπ με 23.4 πόντους ανά αγώνα και 45% ποσοστό εντός παιδιάς. Η ΑΕΚ πήρε την πρωτοκαθεδρία στο παιχνίδι, την οποία έχασε για ένα μικρό διάστημα προς το τέλος της 3ης περιόδου, πριν γυρίσει το ματς στα μέσα της 4ης, χτυπώντας σε όλη την διάρκεια του αγώνα στην μεγαλύτερη αδυναμία του φετινού Προμηθέα: το ζωγραφιστό.
Αν και το DfRtg του Προμηθέα είναι μόλις 108.3, έχοντας το 5ο καλύτερο στο Γιούροκαπ, αυτό οφείλεται εν πολλοίς στην εξαιρετική περιφερειακή του άμυνα, που επιτρέπει μετά βίας 30% ποσοστό τριπόντων στους αντιπάλους του. Παρόλα αυτά, στους μέσους όρους η άμυνα του Προμηθέα είναι 11η, με 81.5 πόντους παθητικό ανά αγώνα, ένα νούμερο ξεκάθαρα προβληματικό. Αν κοιτάξουμε στην ρακέτα του Προμηθέα, εντοπίζουμε τον Πουερτορικανό George Conditt που αποτελεί και την καλύτερη μονάδα στο 5, με τους Τσαϊρέλη, Κακλαμανάκη και Τανούλη να τον πλαισιώνουν, ενώ αρκετά λεπτά στο 4 παίρνει και ο εξαιρετικός Arnoldas Kulboka, εκ Λιθουανίας ορμώμενος.
Με μια πρώτη ματιά, παρατηρούμε ότι τα κορυφαία DfRtg των παραπάνω εντοπίζονται στον 20χρονο Γιώργο Τανούλη, με διαφορά από τους υπόλοιπους (αν και έχει τα λιγότερα λεπτά συμμετοχής ως τώρα), ακολουθούμενος από τον George Conditt. Υπάρχει λογική εδώ, η οποία είναι εμφανής και στο παρκέ. Οι παραπάνω είναι οι δύο παίκτες με το περισσότερο μέγεθος και το κατάλληλο αμυντικό versatility. Όταν βρίσκονται στο παρκέ κάνουν δυναμικά hedge out στους αντίπαλους γκαρντ, αλλοιώνουν σουτ και χαλούν τις καλές γωνιές των πασών με το μεγεθός τους. Όταν στο παρκέ βρίσκονται οι εναπομείναντες ψηλοί, η άμυνα στο ζωγραφιστό γίνεται ξέφραγο αμπέλι.
Η τρανότερη απόδειξη της υποστελέχωσης του Προμηθέα, ειδικά στη θέση 5, είναι η τραγική κατάσταση με τα ριμπάουντ. Το πενιχρό 26.9 κατατάσσει τους Πατρινούς τελευταίους στο Γιούροκαπ, κι αυτή είναι μια πληγή πιο ανοικτή από κάθε άλλη για αυτή την ομάδα. Πρώτον, γιατί αντίστοιχα επιτρέπει τα περισσότερα επιθετικά ριμπάουντ, σχεδόν 14 ανά αγώνα, που πρακτικά ακυρώνουν τα όποια στοπ μπορεί να πετύχει η άμυνα. Και δεύτερον γιατί στερεί από την ομάδα ευκαιρία για εύκολους πόντους στο αιφνιδιασμό, κάτι που ο κόουτς Γιατράς λάτρευε να επιδιώκει. Χαρακτηριστικά αναφέρω ότι ο Προμηθέας έχει κερδίσει μόλις μία φορά την στατιστική κατηγορία των ριμπάουντ στους τελευταίους δέκα αγώνες, κόντρα στον Απόλλωνα Πάτρας.
Στην επίθεση περίπου τα ίδια
Πάμε να δούμε τι συμβαίνει και στην άλλη πλευρά του παρκέ για την ομάδα της Πάτρας. Σχεδόν πανομοιότυπα νούμερα σε μέσους όρους και OfRtg με τα αντίστοιχα αμυντικά, με μόλις 15.4 ασίστ (επίσης τελευταίος στο Γιούροκαπ), κάπως γλυκανάλατα ποσοστά, τύπου 43.3% εντός παιδιάς και 36.3% έξω από τα 6.75, με το ομολογουμένως πολύ υγιές 12.1 στα λάθη να σώζει κάπως τα πράγματα. Ο κύριος εκφραστής των επιθέσεων φέτος ήταν και θα είναι ο Joe Young, ένας καθαρά εκτελεστικός γκαρντ, κυρίως με διεισδύσεις και σουτ μέσης απόστασης, έχοντας κι ένα 33% στο τρίποντο. Το βασικό επιθετικό πλάνο ως τώρα περιελάμβανε το να βρεθεί στα σημεία που νιώθει άνετα ο Young, με αλλεπάλληλα σκριν, ώστε να εκτελέσει ικανοποιητικά, αναγκάζοντας την άμυνα να προσαρμοστεί πάνω του και δημιουργώντας χώρο στους υπόλοιπους να δράσουν.
Ο έτερος αποδέκτης της επιθετικής λειτουργίας κι αναμφίβολα το πιο ενδιαφέρον σημείο του φετινού Προμηθέα είναι ο Arnoldas Kulboka. Ο 24χρονος Λιθουανός μετράει ως τώρα 14.6 πόντους ανά αγώνα με 41%, τόσο σε δίποντα, όσο και σε τρίποντα, μάλιστα με τρία εύστοχα σουτ τριών πόντων σε κάθε ματς! Σε αυτά προσθέστε 7.2 ριμπάουντ, μόλις 1.1 λάθος όπως και προσωπικά φάουλ, και 16.9 κατά μέσο όρο στο PIR. Ένας αθλητικός, οικονομικός σε usage φόργουορντ, με χέρι φωτιά από τις γωνίες, αλλά και επαρκέστατη ικανότητα στο low post, ειδικά όταν παίζει στο 4 και εκμεταλλεύεται τα mismatch που δημιουργούνται από τα pick n roll με τους γκαρντ της ομάδας του. Ένας κλασικός παίκτης Προμηθέα, ο οποίος ήρθε και κάλυψε και με το παραπάνω το κενό που άφησε ο Δημήτρης Αγραβάνης. Κι αν δεν έχετε πειστεί για την επιδραστικότητα και την αποτελεσματικότητα του νεαρού, αναφέρω πώς όταν βρίσκεται στο παρκέ, ο Προμηθέας έχει OfRtg 110.8, ενώ όταν περνάει στον πάγκο το νούμερο αυτό γκρεμίζεται στο 87.3! Αν συνεχίσει έτσι όλη τη σεζόν, θα είναι πραγματικός άθλος το να παραμείνει στην ομάδα και του χρόνου.
Τα πλάνα ήδη μεταβάλλονται
Οκ, πήρατε μια ιδέα για τα βασικά πλεονεκτήματα και μειονεκτήματα του φετινού Προμηθέα. Όμως πως ξεκίνησε την θητεία του ο κόουτς Χριστόπουλος; Μάλλον προβληματικά θα λέγαμε, καθώς το 2-3 στις πρώτες πέντες αναμετρήσεις που έδωσε ως προπονητής της ομάδας έβγαλε στην επιφάνεια σχεδόν όσες παθογένειες αναφέραμε και άλλες τόσες ίσως.
Είναι σαφές ότι η απουσία του Young σε τέσσερις από αυτούς τους αγώνες και του Simpson σε τρεις, ανάγκασε τον κόουτς να μεταβάλλει το επιθετικό του πλάνο, σε μια προσπάθεια να βρει σκορ κι από άλλους παίκτες. Ο Anthony Cowan δεν έχει μπει ακόμα στο κλίμα, κάνοντας μια μετριότατη σεζόν ειδικά στο εκτελεστικό κομμάτι, κι αυτό δεν άλλαξε με τον Γιάννη Χριστόπουλο, αν εξαιρέσουμε το ξέσπασμα κόντρα στην Paris. Όπως επίσης στα περσινά του στάνταρ δεν παίζει ούτε ο Βασίλης Μουράτος, που ενώ έχει δει σαφώς το usage του να μειώνεται, κάλλιστα θα μπορούσε να χρησιμοποιθεί ως 6ος-7ος παίκτης και να δώσει λύσεις επιθετικά. Αντ’ αυτού σε αυτά τα πέντε παιχνίδια, είτε έπαιρνε την μπάλα όταν η επίθεση κολλούσε, είτε όντας παρκαρισμένος σε γωνία, περιμένοντας μια πάσα στη weak side.
Μάλιστα ο κόουτς Χριστόπουλος δοκίμασε και για αρκετά λεπτά στην 3η περίοδο ένα σχήμα με τρια γκαρντ (Young, Μουράτος, Γκίκας) κόντρα στην Hapoel Tel Aviv, ψάχνοντας για επιθετικό σφυγμό και δημιουργία. Όμως το αποτέλεσμα ήταν η ομάδα να χάσει άρδην σε μήκος και ύψος, να γίνει ευάλωτη αμυντικά δίνοντας πολλά επιθετικά ριμπάουντ, ανοίγοντας διάπλατα τον δρόμο για το 18-0 της ομάδας από το Ισραήλ, που έσπασε από τις δύο βολές του Conditt στο 5ο λεπτό της περιόδου!
Όσο για το σκορ από τα φτερά, πλην του Kulboka και του αποδοτικού, αλλά απόντα, Simpson, δεν υπάρχει επόμενος που να προσφέρει ουσιαστικά. Στα πρώτα αυτά πέντε παιχνίδια ο κόουτς Χριστόπουλος έκανε μια προσπάθεια να δώσει σουτ στον Dangubic στα πρώτα λεπτά, ελέω απουσίας και του Αμερικανού, αλλά δεν έχει βρει τον απαιτούμενο ρυθμό και κυρίως την αυτοπεποίηθηση.
Επίσης, αν και το πρόβλημα στα ριμπάουντ είναι σαφές εδώ και βδομάδες, με την έλευση του Χριστόπουλου θα περίμενε κανείς να τεθεί ως βασική προτεραιότητα η άμεση βελτίωση σε αυτό το θεμελιώδες στοιχείο του μπάσκετ. Φευ! Αντί η ομάδα να κάνει μια πιο ομαδική προσπάθεια εξασφάλισης των ριμπάουντ, ο κόουτς Χριστόπουλος επιμένει στο μοντέλο του προκάτοχου του, ψάχνοντας τους πόντους στον αιφνιδιασμό. Όμως μια τόσο κακή ομάδα στα ριμπάουντ είναι καταδικασμένη να μην βγάζει αιφνιδιασμούς έτσι κι αλλιώς, εφόσον δεν εξασφαλίζει ικανοποιητικά τις κατοχές της. Αντ’ αυτού, ίσως θα ήταν προτιμότερο να γίνεται μια συλλογικότερη προσπάθεια στο αμυντικό ριμπάουντ, θυσιάζοντας τους πιθανούς αιφνιδιασμούς αλλά κερδίζοντας περισσότερες κατοχές εν τέλει, ενώ παράλληλα θα αρνηθούν στις αντίπαλες ομάδες εύκολους πόντους δεύτερης ευκαιρίας.
Με τον πρώτο γύρο στο Γιούροκαπ να έχει πλέον ολοκληρωθεί και ο δεύτερος να μην αρχίζει πριν τις 11 Γενάρη, ο Προμηθέας έχει μπροστά του ένα δεκαπενθήμερο φωτιά με τέσσερις αγώνες κόντρα σε Περιστέρι (εκτός), Καρδίτσα (εκτός), Παναθηναϊκό (εντός) και Άρης (εντός). Τα παιχνίδια κόντρα σε Περιστέρι και Άρη είναι μείζονος σημασίας, καθώς πιθανές νίκες θα επαναφέρουν την ομάδα σε τροχιά οκτάδας, ενώ πιθανές ήττες θα βυθίσουν τους Πατρινούς ακόμα περισσότερο. Κι αν σε αυτό προσθέσουμε το μουδιασμένο ξεκίνημα του κόουτς Χριστόπουλου, είναι πιθανό η καρέκλα του να τρίξει πιο σύντομα από ό,τι θα περίμενε κανείς.
