Βασικά, με την προσθήκη του Ταρίκ Μπλακ, ο Ολυμπιακός φαίνεται πως έχει κλείσει τα πάντα, με συνετό και προγραμματισμένο τρόπο. Ο Χασάν Μάρτιν έγινε Μπολομπόι, ο Λιβιό έγινε Μπλακ, ο Πρίντεζης έγινε Πίτερς και ο Τάιλερ Ντόρσεϊ αντικαταστάθηκε από τον Κέιναν. Είναι το ίδιο; Όχι εννοείται, καθώς οι παίκτες που ήρθαν έχουν διαφορετικά χαρακτηριστικά. Είναι όμως εξελικτικά λογικό, έτσι ώστε οι ερυθρόλευκοι να διατηρήσουν την αμυντική τους συνέπεια και να ζυγίσουν τα πράγματα στην επίθεση τόσο όσο χρειάζεται και πάντως όχι παραπάνω.

Με μια ματιά, ο Ολυμπιακός χάνει κάτι σε πικ εν ρολ και ποστ παιχνίδι από τους ψηλούς, όπως και σε pull-up μέσα στην κίνηση ή πίσω από τα σκριν στην περιφέρεια. Κερδίζει όμως σε αποστάσεις, σουτ και drive, πιθανώς και σε transition. Ο Χασάν Μάρτιν είχε το καταπληκτικό χαρακτηριστικό της μίας τρίπλας μετά το gather, κάτι που του έδινε την άνεση να ελίσσεται και να τελειώνει τις φάσεις με διαφορετικούς τρόπους. Δεν το έχει αυτό κανένας ψηλός, αλλά ο Μπολομπόι από τα 4-5 μέτρα είναι επικίνδυνος και ο Μπλακ σπρώχνει παραπάνω. Ο Πίτερς τώρα, δεν πρόκειται να μαζέψει επάνω του δυο αντιπάλους, όπως ακόμη και πέρυσι έκανε ο Πρίντεζης, αλλά πρώτον τρέχει και δεύτερον διατηρεί το spacing που υπάρχει στις συνθέσεις με τον Βεζένκοφ. Ενώ ο Κέιναν, όσο και αν δύσκολα θα σουτάρει στο ξεκούδουνο πάνω από κρεμασμένα χέρια, είναι ευστοχότερος του Ντόρσεϊ και πιο επικίνδυνος μετά από τρίπλα.

Κάτι κερδίζεις, κάτι χάνεις εν ολίγοις και για τον Ολυμπιακό οι καθοριστικότεροι παράγοντες είναι ο χρόνος και ... οι αντίπαλοι. Η ομάδα πλησιάζει περισσότερο στο μοντέλο του Μπαρτζώκα στην Κουμπάν από ό,τι η περσινή, όμως ακόμη και αν συνεχίσει να παίζει καλά, η ανταγωνιστικότητα του πρωταθλήματος είναι πιθανό να εκτροχιάσει κάπως τις προσδοκίες. Οι πρώτες αγωνιστικές, όταν οι αντίπαλοι θα μοντάρονται, μπορεί να αποβούν χρυσάφι, ενώ ακόμη και μέτρια αρχικά αποτέλεσμα δεν θα συνιστούν καταστροφή, το πρόγραμμα είναι δύσκολο.

Στον Παναθηναϊκό δεν φαίνεται να έχουν βάλει πλερέζες με την απώλεια του Παπαπέτρου και μάλλον σωστά. Στην Παρτίζαν, ως γρανάζι του συστήματος, θα είναι χρησιμότερος για την ομάδα και τον εαυτό του. Οι πράσινοι στη φάση που είναι δεν θέλουν ηγέτη, θέλουν σύστημα, βάσεις, δέσιμο των νεαρών και τουλάχιστον στη θεωρία φαίνεται να έχουν κινηθεί σωστά. Η γραμμή των ψηλών τους έχει γεμίσει εντυπωσιακά με τους Γκουντάιτις και Γουίλιαμς. Στην περίμετρο επιτέλους υπάρχουν μονάδες που μπορούν να βγάλουν δυο καλές πάσες και (τρομερά σημαντικό) κάτω από τα ραντάρ ο Γκριγκόνις περιμένει να αρπάξει από τα μαλλιά την ευκαιρία που δικαιούται. Πριν δύο χρόνια, θα έβαζα το χέρι μου στη φωτιά ότι αυτός θα ήταν ο επόμενος γκαρντ-σταθμός της Ευρωλίγκα, όμως η περσινή σεζόν τον μπουρδούκλωσε. Το ταλέντο του παραμένει ατόφιο και ελπίζω πως θα το ξεδιπλώσει, προσφέροντας στον Ράντονιτς δυνατότητες που ο Σέρβος προπονητής έψαχνε στις προηγούμενες, μη ελκυστικές ομάδες του.

Κοιτάξτε, ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν θα βγουν στους πράσινους όλες οι επιλογές. Ο Γουίλιαμς π.χ. είναι παιχταράς, αλλά δεν έχει στεριώσει σε σύστημα. Ο Γουόλτερς επίσης, έχει ξεκάθαρο ταβάνι και φυσικά, ως γνωστόν, ακόμη κάτι λείπει στη γραμμή των ψηλών και στα πλάγια. Περισσότερη σημασία έχει να βγει η επιλογή του προπονητή. Ο Ράντονιτς θα δέσει το σύνολο και θα κοντράρει τον Ολυμπιακό, είναι σίγουρο. Θα ωφεληθούν από εκείνον οι μικρότεροι; Δεν ξέρω. Θα υπάρξει κάτι που να παράγει πόντους, είτε είναι "σύστημα", είτε "επιθετική φιλοσοφία", είτε "ξεδίπλωμα ταλέντου"; Δεν έχω ιδέα. Φαίνεται καλύτερος ο Παναθηναϊκός, τουλάχιστον κάτω από το φως του καλοκαιρινού ήλιου και θα περιμένουμε τα πρώτα σύννεφα του φθινοπώρου για να το επιβεβαιώσουμε.

Στα υπόλοιπα, η βαρεμάρα της πρώτης φάσης της μεταγραφικής περιόδου, μετριάστηκε αίφνης από την εισροή νέου αίματος μετά τα summer leagues. Σε άλλες ομάδες (Μπάγερν, Βιλερμπάν) συνέβη περισσότερο και σε άλλες (Εφές, Φενέρ, Ρεάλ) λιγότερο, πάντως σε γενικές γραμμές μπορούμε να διακρίνουμε τα πιο ενδιαφέροντα εγχειρήματα. Ας τα χωρίσουμε σε τρεις κατηγορίες, με τον συνήθη αστερίσκο της εποχής, που λέει ότι τα ρόστερ παραμένουν ελλειπή.

Φουλ ίντριγκα

Παρτίζαν: Άλεν Σμάιλαγκιτς, εσύ, σούπερσταρ. Ο 21χρονος πάουερ φόργουορντ είναι ένας μόνο από τους Σέρβους που θα μπλεχτούν με γνωστά ονόματα της διοργάνωσης (Παπαπέτρου, Λεντέι, Πάντερ κλπ κλπ), προκειμένου ο Ζοτς να παρουσιάσει ένα ανταγωνιστικό μιξ στο κορυφαίο επίπεδο. Η πρώτη του χρονιά στον πάγκο της αγαπημένης του Παρτίζαν ήταν λίγο άστα να πάνε, μάλλον δικαιολογημένα. Τώρα αρχίζει το καλό. 

Μπάγερν: Φρέντι Γκιλέσπι και Κάσιους Γουίνστον στα χέρια του Αντρέα Τρινκιέρι, για την τρίτη συνεχόμενη παρουσία των Βαυαρών σε οκτάδα. To μάτι του Ιταλού έπεσε στη G League και προβλέπεται να προστεθούν νέοι παίκτες στη λίστα με τους "ευχαριστώ τον Τρινκιέρι που ανέστησε την καριέρα μου".

Φενέρμπαχτσε: Well, αρχικά ο νέος σταθμός στην καριέρα του Δημήτρη Ιτούδη, αρκεί. Ο κόουτς βγήκε βαρετά στο παζάρι (Γουίλμπεκιν, Τζεκίρι), αλλά με τους Κάρσεν Έντουαρντς (γκαρντ-διάολος) και Tζόναθαν Μότλεϊ (απαπαπα, φωτό παρακάτω) του έδωσε και κατάλαβε. Λείπει ένα κομματάκι ακόμη, σίγουρα θα βλέπουμε τα παιχνίδια της Φενέρ.

Βιλερμπάν: Το θηρίο Ντε Κολό και - πρόβλεψη - ο καλύτερος Λοβέρν των τελευταίων χρόνων κατέφτασαν στο Αστρομπάλ, παρέα με τις γνωστές εισροές ονομάτων προορισμένων για σπουδαία λογοπαίγνια (Πολάιτ-Polite, Νουά-Noua), με άγνωστα στοιχήματα και με το κλασικό πλέον μοτίβο του "φτασμένου σκόρερ από το Ισραήλ" (Ομπασόχαν). Δεν έχω ιδέα, φανταστική φάση, σχεδόν όλα είναι άγνωστα, εκτός αν φτιάχνεις λίστες. 

Εφές: Υπό άλλες συνθήκες, η πρωταθλήτρια της Ευρωλίγκα θα κατατασσόταν στις βαρετές ομάδες της offseason. Όμως η προσθήκη του Γουίλ Κλάιμπερν και η προοπτική του να αγωνίζεται στην ίδια σύνθεση με τους Λάρκιν και Μίτσιτς εξιτάρει. Ελπίζω μόνο να εξιτάρει και τον Αταμάν, υπό την έννοια πως πέρυσι η ομάδα του σχεδόν σνόμπαρε την κανονική περίοδο και έφτασε στην κορυφή, χωρίς να αποδώσει ελκυστικό μπάσκετ. Ίσως τώρα οι Τούρκοι παίξουν καλα νωρίτερα, φτάνοντας στο three-peat χωρίς αμφισβήτηση. Πήραν και Ζίζιτς, Πολονάρα.

Τρία αστεράκια

Αστέρας: Περίεργο το ρίσκο με τον 38χρονο πρώην κόουτς της Τσιμπόνα, Βλάντα Γιοβάνοβιτς, που κοουτσάρει επίσης την U20 της Σερβίας (είχε και μια πρόσφατη σχετική επιτυχία). Οι νεοαποκτηθέντες χωρίζονται σε ενδιαφέρουσες περιπτώσεις, όπως οι Τζέιλεν Άνταμς και Τζον Χόλαντ, σε ασφαλή στοιχήματα, όπως ο Χασάν και σε ... ξαναζεσταμένο φαγητό, όπως οι Νέντοβιτς, Μπέντιλ και Πετρούσεφ, με την απαραίτητ δόση σέρβικου ταλέντου (Nτάλιμπορ ΄Ιλιτς). Στη θεωρία ίσως δούμε κάτι ομορφότερο από άλλες χρονιές.

Βίρτους: Nαι, πρόκειται για την μεγάλη επιστροφή μίας ομάδας-θρύλου, ναι θα παίζει εκεί ο Ογιελέγε μαζί με τον Τεόντοσιτς και στον πάγκο θα είναι ο Σκαριόλο. Όμως το όλο μίγμα μυρίζει ταυτόχρονα και ναφθαλίνη, χωρίς κάτι ορίτζιναλ να προβλέπεται στον ορίζοντα. Σίγουρα καλοδεχούμενη η Βίρτους πάντως, διότι χρειαζόμαστε μία μπασκετούπολη στη σύνθεση. 

Ρεάλ: Νέος προπονητής (Μάτεο), όχι πολλά νέα κόλπα. Ο Σέρχι αναλαμβάνει το τιμόνι ενός ρόστερ που του έλειπαν γκαρντ, οι παλιοί Γιουλ, Ρούντι, Κοζέρ, Ταβάρες, Ντεκ, Γιαμπουσέλε εγγυώνται σταθερότητα. Η Ρεάλ ξεκινά από θέση φαβορί, κι ας έγινε κάπως πιο αντιπαθής έτσι όπως φέρθηκε στον Λάσο. Θα προσαρμοστούν στο όλο εγχείρημα οι δύο υπερταλαντούχοι Μούσα και Χεζόνια; Αν τα καταφέρουν, η Ρεάλ ίσως κυριαρχήσει από νωρίς.

Μπασκόνια: Ω, τι έκπληξη, ο Κερεχέτα έχει μέχρι στιγμής πάρει τέσσερις παίκτες που δεν έχουν αγωνιστεί ξανά στην Ευρωλίγκα. Ω, τι έκπληξη επίσης, οι δύο τουλάχιστον θα μας κάνουν να τρίβουμε τα μάτια μας και μετά θα φύγουν - στηρίζω Ντάλτον Χομς και ας αποδειχτεί φούσκα. Ο Χουάν Πενιαρόγια στη θέση του προπονητή μετά από καλούτσικη σεζόν στη Βαλέθνθια, στοίχημα. 

Βαλένθια: Ωραίος ο Κάιλ Αλεξάντερ στους ψηλούς, το ίδιο και ο σκόρερ Τζόνα Ράντεμπο από το "ορυχείο" της Λούντβιχσμπουργκ. Από εκεί και πέρα όμως, η Βαλένθια έχει φτιάξει ένα κλασικό ρόστερ των παρυφών της οκτάδας, με διάφρους γνωστούς πρωταγωνιστές, που δεν προβλέπεται να μας εκπλήξει. Βέβαια, ο εμβληματικός Άλεξ Μούμπρου στην άκρη του πάγκου είναι ένα plus και ίσως προσδώσει χαρακτήρα και επιθετικότητα στο παιχνίδι.

Boring

Μιλάνο: Ναζ Μήτρου-Λονγκ, Κέβιν Πάνγκος, Μπράντον Ντέιβις. Η Μιλάνο κινείται στις μεταγραφές σαν κανονική Μιλάνο, αλλά ειλικρινά, δεν βλέπω τίποτε που να μπορεί να μας συναρπάσει. Υπό τον Μεσίνα οι Ιταλοί έχουν σαφώς υπερκεράσει τον πήχη προηγούμενων ετών, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έχουν καταθέσει κυριαρχία, ειδικά στην επίθεση. Θα είναι σταθεροί, κάτι μάλλον αναμενόμενο, βαριέμαι.

Μακάμπι: Όχι, όχι και πάλι όχι. Προπονητής-μάγος και δεύτερα ονόματα της Ευρωλίγκα να συρρέουν σαν κοπάδι: Χίλιαρντ, Χόλινς, Μπάλντγουιν, Λορένζο Μπράουν, Πόιθρες, Γκάι Πνίνι, ΈΛΕΟΣ!

Μπαρτσελόνα: Προφανώς οι Καταλανοί θα τερματίσουν στα ψηλά πατώματα, πιθανότατα εκ νέου στην πρώτη τετράδα. Τίποτε όμως δεν δείχνει ότι θα παίζουν διαφορετικά. Τουλάχιστον ο πικ εν ρολ άξονας Σατοράνσκι-Βέσελι εγγυάται μία ένεση θεάματος και η μετάβαση του Ντα Σίλβα στο υψηλότερο επίπεδο θα έχει ενδιαφέρον. Χάθηκε ένας γκαρντ-σκόρερ; Δεν μπορούμε παρά να ελπίζουμε.

Μονακό: To πανέμορφο περσινό πρότζεκτ κινδυνεύει, ήδη από τα μέσα του καλοκαιριού. Γιατί να πρέπει να μοιραστούν μία μπάλα οι Οκόμπο, Τζέιμς και Λόιντ; Ο πιο πιθανός να θυσιάσει εαυτόν είναι ο τρίτος πάντως και ο πιο πιθανός να ζημιώσει το σύνολο ο πρώτος. Οι Τζον Μπράουν και Μοερμάν αποτελούν πολυτέλεια, έτσι όπως σχεδιάζεται η νέα Μονακό.

Άλμπα Βερολίνου-Ζαλγκίρις Κάουνας: Who cares (αυτή την εποχή). Αν τα πάνε καλά μεσα στη σεζόν, εδώ είμαστε. Ας έχουμε τα μάτια στον 21χρονο Σλοβένο Ζίγκα Σάμαρ στην Άλμπα και στον Ίγκνας Μπραζντέικις στη Ζαλγκίρις, που επαναπατρίζεται από τους Μάτζικ σε εξαιρετική ηλικία (23).

* Τα ρόστερ, όπως διαμορφώνονται δυναμικά, τα βρίσκω στον παρκάτω σύνδεσμο https://www.eurohoops.net/en/trademarks/1354754/euroleague-transfers-2022/2/

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ώρα για διακοπές. Έχω ήδη επιστρέψει από την Κύθνο με πολύ καλές εντυπώσεις (μακριά από τη Χώρα και τους σκαφάτους, αλλοίωση) και ετοιμάζομαι για το κυρίως μενού του Αυγούστου σε Μάνη, Χαλκιδική και έναν ακόμη προορισμό, που δεν θα τον γράψω, για να μην τον γκαντεμιάσω.

Σε αυτό τον προορισμό έχει παλιότερα συμβεί το εξής: Ένας φίλος μου κατέληξε τόσο μεθυσμένος, που αδυνατούσε να βρει το δρόμο προς το δωμάτιο για ώρες, μέχρι που τον ανακαλύψαμε ανάσκελα σε μία παραλία στις 11 το άλλο πρωί. Όντως, χωρίς πλάκα, κοιμόταν αγκαλιά με μια κοπέλα, που δεν την είχαμε ξαναδεί στη ζωή μας.

Τέλος πάντων, μην τα πολυλογώ, τους ξυπνήσαμε και καθώς η κοπέλα σηκώθηκε, αντί να ρωτήσει ποιος ήταν ο άλλος, ρώτησε ποιοι ήμασταν εμείς, διότι ο άλλος ήταν ... εμ ... ο πρώην της. Όταν είσαι 25 χρονών, δεν διαθέτεις πλήρες ιστορικό του φίλου που γνωρίζεις για δύο-τρία χρόνια και έτσι διάφορα κομμάτια στροβιλίζουν μετέωρα, μέχρι να μπουν στα κουτάκια τους.

Από ό,τι μας εξιστόρησε το κορίτσι, τον βρήκε σε ένα δρομάκι να παραπατάει. Τον στήριξε για περίπου 100-200 μέτρα ως την άμμο για όσο άντεχε και προκειμένου να μην τον αφήσει έτσι, έκατσε μαζί του, μέχρι που αποκοιμήθηκαν. Τότε σκεφτόμουν πως αυτή ήταν μία ιστορία βγαλμένη από τη φαντασία τους. Τώρα που τους επισκέπτομαι μία στο τόσο, συνήθως το καλοκαίρι, αναρωτιέμαι αν αντέχουμε ακόμη να προσδοκούμε το άγνωστο με την ίδια, διψασμένη αγωνία. Μάλλον ναι. Ούτε τα χρόνια μας πήραν, ούτε έγιναν τα περισσότερα πράγματα γνωστά.

Καλές διακοπές!