Για παράδειγμα, ρίξτε μια ματιά στο τι συμβαίνει στο Τελ Αβίβ. Η Μακάμπι, υπό τον νέο προπονητή Όντετ Κάτςς, θα επιχειρήσει να συνδυάσει στην περιφέρεια της τους Μπάλντγουιν, Λορένθο Μπράουν1, Όστιν Χόλινς και Νταρούν Χίλιαρντ, λες και δεν γινόταν ένας έστω από τους γκαρντ να μην έχει πρότερα αγωνιστεί στην Ευρωλίγκα. Οι Ισραηλινοί μάλιστα, έχοντας ήδη ως πέμπτο περιφερειακό τον ΝτιΜπαρτολομέο, έχουν από τώρα σχεδόν καταδικάσει τις πεντάδες τους να παίζουν με point guard που δεν έχει το μυαλό στο κεφάλι και που επίσης δεν έχει τρίποντο. Δεν θα μπορούσαν καλύτερα; Σαφώς και θα μπορούσαν, απλώς φαίνεται πως το γεγονός ότι δεν βγήκαν οι τολμηρότερες επιλογές Σφαιρόπουλου (Κρις Τζόουνς, Κίναν Έβανς κλπ), τους έκανε να μαζευτούν. Η Μακάμπι μπορεί να είναι χειρότερη, μπορεί τα ίδια, μπορεί και καλύτερη. Πόσο γίνεται όμως να παρουσιάσει μία σοβαρή, ελκυστική μπασκετική πρόταση; Το προοικονομώ από τώρα, φαντάζει απίθανο.
Ούτε η στελέχωση της Φενέρ στην περίμετρο εμπνέει εμπιστοσύνη. Ο Καλάθης π.χ. (που φαίνεται ότι έχει κλείσει και σίγουρα αποτελεί στόχο), όσο και αν έχει γράψει μία συγκεκριμένη, καθόλου ευκαταφρόνητη ιστορία στο θεσμό, στη θητεία του στη Μπαρτσελόνα περισσότερο ζημίωσε το πλάνο του Σάρας, παρά το εξυπηρέτησε. Στα 33 έχει εμφανώς χάσει μέρος της έκρηξης του, χωρίς να έχει βελτιώσει στο ελάχιστο το μακρινό σουτ. Κι όμως, το βάρος του κουμάντου της Φενέρ θα πέσει πάνω του, την ώρα που ως διπλανός του προορίζεται ο ... Σκότι Γουίλμπεκιν.
Όπως είναι προφανές, ο Ιτούδης έχει στο μυαλό του κάτι πολύ διαφορετικό από το boring basketball της Μπαρτσελόνα και το παρελθόν έχει δείξει πως συνήθως το καταφέρνει. Επίσης, η επιστροφή του εξαιρετικού Νεμάνια Μπιέλιτσα προδιαθέτει για δημιουργικό μπάσκετ από το ποστ και πινελιές έμπνευσης. Έρχεται όμως η crunch time. Αντέχονται άλλα τούβλα του Καλάθη και άλλες ποικιλίες του Γουίλμπεκιν, από ένα σύνολο που προσδοκά να πατήσει στην κορυφή;
Είναι σαν να το βλέπω μπροστά μου και αλλού: Βλέπω τον Νεμάνια Νέντοβιτς να μην υπολογίζει τίποτα και να μονοπωλεί τις επιθέσεις του Αστέρα, τον Μπίλι Μπάρον να τελειώνει με 0/6 τρίποντα το Μιλάνο - Μπάγερν, τον Σέρχι να πασάρει στον Ρούντι για τρίποντο από τα οκτώ μέτρα, χωρίς την ιδιοφυϊα του Λάσο να τους κρατάει τα γκέμια. Βλέπω ακόμη τον Έλι Οκόμπο να διαλύει την πανέμορφη ορχήστρα της Μονακό με αψυχολόγητες κωλοτούμπες, τον Σατοράνσκι να υψώνει για τον Βέσελι σε επίθεση των 17 δευτερολέπτων και τον Ζόφρι Λοβέρν να ποστάρει σαν χάνος, μέχρι να βγάλει τη μπάλα έξω για τρίποντο του Ντε Κολό - στην Βιλερμπάν αυτά. Και όσο το scroll down συνεχίζεται, αναρωτιέμαι μήπως έχουμε ξεμείνει τελείως από ιδέες. Δηλαδή for fucks sake, η Βαλένθια πρόσθεσε δίπλα στους Χέρμανσον, Πρέπελιτς και Φαν Ρόσομ, τον ... Κρις Τζόουνς! Για ποιο λόγο δεν έκανε το παν η Βιλερμπάν να τον κρατήσει, μετά από έναν χρόνο στον οποίο ήταν μακράν ο καλύτερος γκαρντ της και για ποιο λόγο πρέπει να τον δούμε να ταλαιπωρείται για ακόμη μία σεζόν, μέχρι να βρει ρόλο;
Οκ, σε όλα τα παραπάνω στέκεται σίγουρα αρωγός το ασταθές εργασιακό περιβάλλον της Ευρωλίγκα, το οποίο είναι γεμάτο από συμβόλαια-κουρελόχαρτα και συμφωνίες μικρής διάρκειας με το σήμα της πρόσθεσης (+). Ακόμη, δεν πρέπει να λησμονούμε πως οι προπονητές προσπαθούν να πετύχουν τους βέλτιστους δυνατούς συνδυασμούς. Αλλιώς δουλεύει ο Καλάθης σε πεντάδες με Χάνγκα και Ντέιβις π.χ., αλλιώς σε σχήματα με σουτέρ, όπως αυτά που μάλλον θα βρει στη Φενέρ. Και τέλος, η αγορά βγάζει στη βιτρίνα της ό,τι έχει και από εκεί και πέρα οφείλεις να αρχίσεις το ψάξιμο και να μεγαλώσεις το ρίσκο. Δεν είναι εύκολο, ειδικά για τις μεγάλες ομάδες, που μάλλον θα χρησιμοποιήσουν εκ νέου τις υπόλοιπες ως "λαγούς". Με άλλα λόγια, αν της βγει της ASVEL o 29χρονος Ρετίν Ομπασόχαν, μπορεί στα 30 του να τον δούμε να σηκώνει το τρόπαιο με την Μπαρτσελόνα του Γιασικεβίτσιους. Αν δε η Μπασκόνια έχει κάνει διάνα με τον Χομς (φόργουορντ - 26), τότε ίσως του παραχρόνου να τον αρπάξει ο Ιτούδης (ή η Βαλένθια τέλος πάντων, αν τα πάει μέτρια).
Είναι δηλαδή και κάπου θεμιτό όλο αυτό το βαρετό του πράγματος, ενώ υπάρχουν και τα λαμπρά παραδείγματα της στελέχωσης με υλικό της Ευρωλίγκα, με πρόχειρο εκείνο του Ολυμπιακού, που πέρυσι διάλεξε από το κοινό καλάθι τα καλύτερα δυνατά πρόσωπα και τα συνδύασε αρμονικά. Μάλιστα οι ερυθρόλευκοι κατέθεσαν και ωραιότατο μπάσκετ, χάνοντας στο τσακ από την ομάδα-πρωτοπόρο της μίξης, την Αναντολού Εφές. Θυμάστε πόσο βαρετή φαινόταν κάποτε η δική της ανοικοδόμηση, όταν μαζεύτηκαν εκεί σε λίγα βραδιά οι Μίτσιτς, Μοερμάν, Άντερσον, Λάρκιν, Σίμον και Μπομπουά... Boring as hell, που θα έλεγαν και οι παρουσιαστές των περισσότερων ελληνικών podcasts - μπορώ κι εγώ.
Πλάκα πλάκα, η Εφές μάλλον έχει προκαλέσει εκείνη την τάση της ανακύκλωσης. Η επιτυχία της, πέρα από μεγάλη, ήταν και συνεχής, με αποτέλεσμα να ψάχνουν και οι άλλοι χρυσούς συνδυασμούς, για να τους διατηρήσουν ανέπαφους στον χρόνο, όπως έχει κάνει ο Αταμάν. Μέχρι να φτάσουν σε τέτοιο σημείο όμως, οι Οκόμπο θα πηγαίνουν και θα έρχονται και κάποιοι γρουσούζηδες πιθανώς να βαριόμαστε. Δεν μπορώ δηλαδή καθόλου να κακολογήσω τους Παναθηναϊκούς που τους κακοφαίνεται ο Γουόλτερς για τους σωστούς λόγους - όχι δηλαδή που τον πήραν αντί του Καλάθη, αλλά επειδή είναι "συγκεκριμένος". Από την άλλη, δεν γίνεται και να αδικήσω την επιλογή του Λι, που στην τελική τα πήγε περίφημα πέρυσι στο μαρκάρισμα των γκαρντ του Ολυμπιακού. Αυτή είναι τη δεδομένη στιγμή η Ευρωλίγκα, ένα κλειστό πρωτάθλημα, που επικοινωνεί κυρίως μεταξύ των μελών του και ξανοίγεται δύσκολα, υπό τον φόβο της αστάθειας της υπόλοιπης αγοράς μετά και από το πέρας των summer leagues.
Τώρα βέβαια, οι προεκτάσεις της συγκεκριμένης κατάστασης μπορεί να είναι και άλλες, αόρατες. Δεδομένου πως δεν έχουμε αληθινά, απτά και μετρήσιμα στοιχεία δημοφιλίας του πρωταθλήματος, είναι δύσκολο να τις χαρτογραφήσουμε. Πόσο πιθανό είναι το κοινό να αντιδρούσε διαφορετικά σε ένα πιο ρευστό ή αν προτιμάτε πιο δυναμικά διαμορφωμένο τοπίο στελέχωσης; Πώς θα ήταν αν οι ομάδες υποχρεούνταν να συμπεριλαμβάνουν στα ρόστερ τους λίγους, ελάχιστους παίκτες από τις ακαδημίες τους; Who knows. Στην Κύθνο πάντως, πέρασα σπέσιαλ και μάλλον η επιστροφή στο γραφείο ήταν κάπως απότομη.
Προτάσεις για παραλίες λοιπόν στο πολύ όμορφο νησί. Νο 1: Γαϊδουρόμαντρα. Απίθανη φάση, από τα σπάνια μέρη, νερά σαν διάφανο χάδι. Χωματόδρομος, σκαλάκια, εκδρομή, άλλο πράγμα. Νο 2: Παραλία Σκύλου, Νο 3, παραλία Αντώνηδες. Η Κολόνα, τρομερά διαφημισμένη και παντού στο διαδίκτυο, δεν λέει και τίποτα, αφήστε που η παρουσία των αναίσθητων και περιφραγμένων σκαφάτων τύπων είναι ενοχλητική. Εμείς θέλουμε αρμυρίκι, ουρανό και την ησυχία μας.
Προτάσεις για φαγητό. Νο 1: Κούτσικος, μαγειρείο, γάμησε. No 2: Αρχιπέλαγος (στην συνοικία Κανάλα). Ψάρι ημέρας,καλές τιμές, σούπερ. Δεν θα σας κάνω άλλες, για να μην πατρονάρω. Τέλος, η Χώρα είναι μέτρια, γεμάτη από σκαφάτους και αυτή. Η Δρυόπιδα όμως, είναι ένα χωριό-πίνακας, άχαστο για βόλτα και ποτάκι.
Ουφ, παραλίγο να το ξεχάσω: Δοκίμασα ένα τοπικό εμφιαλωμένο Ασύρτικο. Λέγεται Δρύοπας και είναι από το κτήμα Γονιδάκη. Πολύ καλό, πάρα πολύ καλό.
Σημειώσεις
1. Ο Λορένζο Μπράουν πήρε ισπανικό διαβατήριο
