Ο Γάλλος guard ήταν σχετικά γνωστός από την παρουσία του στην ‘’ομάδα με 400 διαφορετικά ονόματα’’ που εδώ προτιμάμε να λέμε Ορτέζ. Ήδη με διετία ως επαγγελματίας πριν ακόμη κλείσει τα 20 χρόνια, έκανε breakout season το 2017-18 και ουσιαστικά είδαμε για πρώτη φορά τα στοιχεία που τον κάνουν να ξεχωρίζει φέτος στο υψηλότερο Ευρωπαϊκό επίπεδο. Εκρηκτικό πρώτο βήμα και πολλά ντράιβ, παράλληλα εκτελέσεις από το τρίποντο, δυνατός κορμός που του επέτρεπε να μένει μπροστά από τα περισσότερα guards στην αμυντική πλευρά του παρκέ. 13 πόντοι (με 40% από το τρίποντο μάλιστα, σε 4,7 προσπάθειες ανά αγώνα) και 4,8 ασίστ κατα μέσο όρο, γεγονός που τον καθιστούσε έναν από τους πιο παραγωγικούς παίκτες της γαλλικής λίγκας και παράλληλα ένα από τα πιο ενδιαφέροντα πρότζεκτ για το ΝΒΑ, όσον αφορά την αγορά της Ευρώπης τουλάχιστον, με συνδυασμό 2-way παιχνιδιού και ήδη υπάρχουσας επαγγελματικής καριέρας, όλα πριν ο ίδιος κλείσει τα 21 έτη. 

Kάπως έτσι οι Phoenix Suns τον επέλεξαν με το #31 στο ντραφτ του 2018, σε μία περίοδο που ο -τότε- gm Ryan McDonough έψαχνε τον συμπαίκτη του Devin Booker στην περιφέρεια, κάποιον που θα πάρει πάνω του την υποχρέωση να μαρκάρει τον καλύτερο αντίπαλο περιφερειακό και παράλληλα θα μπορεί να παίξει off-ball, με ουσιαστική απειλή, στα σημεία που ο Book θα λειτουργούσε ως ball initiator. 

[Μίνι παρένθεση / dissing στην τότε διοίκηση των Suns. Στο draft του 2017, με την ίδια ανάγκη να υπάρχει και τον Booker να έχει κάνει ήδη ξεπέταγμα, επιλέγουν με το #4 πικ τον Josh Jackson, ενώ μία θέση αργότερα υπάρχει διαθέσιμος ο De’Aaron Fox, ιδανικό συμπλήρωμα ως πλειμέικερ στον σκόρερ Βooker. Για την ιστορία, ο Fox είναι πλέον παίκτης αξίας μάξιμουμ συμβολαίου και ο Josh Jackson παλεύει με θηρία στους Pistons, μπας και δεν αναγκαστεί να είναι ‘’παίκτης Μακάμπι’’ την επόμενη τριετία. Αλλά το μπάσκετ, αντί να τους καρφώσει μία τεράστια μούντζα, τους έστειλε τον Chris Paul και την ευκαιρία να βρεθούν σε τελικούς ΝΒΑ.]

Ξεφεύγουμε όμως. Πίσω στο 2018, ο Οκόμπο μοιράστηκε αυτόν τον ρόλο με τον De’Anthony Melton, αν και πολύ σύντομα οι Suns και ο Kokoskov έψαξαν το πείραμα με τον Booker ως βασικό χειριστή (point Book που λέμε), μειώνοντας τα λεπτά του σημερινού μας πρωταγωνιστή σε 18’ ανα αγώνα την πρώτη σεζόν και 13’ την επόμενη, όταν και ο ανταγωνισμός είχε γιγαντωθεί με την παρουσία του Ricky Rubio (κατα κύριο λόγο) και των Jevon Carter, Cameron Payne και Ty Jerome. Τα per-36 νούμερά του (εκείνα δηλαδή που θα είχε ως βασικός point guard δίπλα στον Booker) δεν προμήνυαν σοβαρό λόγο ενθουσιασμού και με την αστάθεια ως off-ball εκτελεστής σε εκείνη τη διετία ο Οκόμπο δεν μπόρεσε να βρει ποτέ σταθερό ρόλο και καθιέρωση. Κάπως έτσι, μετά από παρουσία και στην G-league με την αναπτυξιακή ομάδα των Nets την περίοδο του κορονοϊού και χωρίς να βρει κάποιο συμβόλαιο φέτος το καλοκαίρι, ο Γάλλος guard επέστρεψε στην Ευρώπη. 

Καλύτερα θα πω εγώ. Αυτό γιατί όλα τα στοιχεία στο παιχνίδι του που είχαμε δει από την Ορτέζ ακόμη, συν το γεγονός πως βελτίωσε το κορμί του ώστε να αντέχει σε τέμπο NBA, φτιάχνουν έναν πυρηνικό συνδυασμό, ο οποίος στο επίπεδο της Ευρωλίγκας κάνει τη διαφορά. Το πρώτο του βήμα είναι αμαρκάριστο και η ικανότητα στην ντρίμπλα τον φέρνει πολύ εύκολα στο αντίπαλο καλάθι, ή του δημιουργεί την έξτρα απόσταση που χρειάζεται ώστε να εκτελέσει από την περιφέρεια, κυρίως με step back. Η Βιλερμπάν του έχει δώσει τα κλειδιά για το δωμάτιο με τίτλο ‘’κέντρο αποφάσεων’’, ο Oκόμπο αυξάνει τον ρυθμό μακριά από σεταρισμένα plays που συναντάμε σ’ άλλα σύνολα -είπαμε άλλωστε πως η Βιλερμπάν ως τώρα προσεγγίζει ένα πιο ΝΒΑ στυλ προσωπικού παιχνιδιού- και ξαφνικά έχουμε μία από τις πιο διασκεδαστικές παρουσίες στο φετινό πρωτάθλημα. Ο συνδυασμός του μάλιστα με τον επίσης ικανότατο σκόρερ Κρις Τζόουνς (16 πόντοι με 52% (!) από την περιφέρεια και 2,5 ασίστ κατα μέσο όρο) φτιάχνει ένα ξεκάθαρο δυναμικό πεδίο στην περιφέρεια για την γαλλική ομάδα, με τους αντιπάλους να έχουν να υπολογίσουν τον Οκόμπο και ως απειλή μακριά από την μπάλα, με τα σκριν των ψηλών να του δίνουν εύκολες εκτελέσεις. Αν έπρεπε να κάνω μία στυλιστική αναλογία, που μάλλον θα μετανιώσω πολύ σύντομα αλλά δε βαριέσαι, Οκόμπο και Τζόουνς έχουν κάτι από το επιθετικό δίπολο των Lillard-McCollum στους Blazers. Όχι πολλές σετ επιλογές, καλός ρυθμός, προσωπικό παιχνίδι και από τους δύο και διαρκής απειλή για την αντίπαλη άμυνα. 

Ο Οκόμπο ήδη ξεχωρίζει σ’ αυτές τις πρώτες πέντε αγωνιστικές και τραβάει την Βιλερμπάν προς τα πάνω. Οι δικοί του δείκτες (18,2 πόντοι - 4,2 ασίστ - 3,8 ριμπάουντ με 57% σε 3,8 περιφερειακές εκτελέσεις ανά αγώνα) δίνουν ώθηση σε ένα από τα πιο γρήγορα σύνολα, με υψηλό Offensive Rating (114,1 και τοπ-5 στη λίγκα) και το κορυφαίο eFG%, σύμφωνα με το realGM. Η Βιλερμπάν κερδίζει (3-2 ρεκόρ) σε ικανοποιητικό βαθμό, είναι θεαματική είτε ο Οκόμπο εκτελεί, είτε δημιουργεί με κύριους αποδέκτες τους απλωμένους περιφερειακούς ή τον σούπερ αθλητή Κώστα Αντετοκούνμπο πάνω από το στεφάνι και το μόνο που περιμένω να δω αν θα βελτιωθεί στην πορεία είναι τα πολλά λάθη που συνοδεύουν την πλήρη ελευθερία του Έλι, καθώς τα 4,6 ανα αγώνα, σε συνδυασμό με τη συνολική απειρία, στοιχίζουν σε σημεία που η Βιλερμπάν μπορεί να ανοίξει το γκάζι και να ξεφύγει στο σκορ. Aυτό φάνηκε και απέναντι στην Μακάμπι μερικές ημέρες πριν, όσο ο Οκόμπο βελτιώνει τις αποφάσεις του με την τριβή ως μπροστάρης συνόλου και η Βιλερμπάν ακουμπά την μπάλα και στον πιο έμπειρο Αντουάν Ντιό όταν χρειάζεται χαλινάρι στην τρέλα, θα μπορεί να διεκδικεί το σύνολο των αγώνων με αντιπάλους ίδιας δυναμικής, πάνω κάτω δηλαδή όλες τις ομάδες μακριά από την πρώτη πεντάδα Μπάρσα, Ρεάλ, Εφές, ΤΣΣΚΑ και Αρμάνι. 

Σε κάθε περίπτωση, φέτος στο Αστρομπάλ έχουν μία από τις πιο διασκεδαστικές ομάδες και έναν guard που έχει όλο το πακέτο για να κυριαρχήσει τα επόμενα χρόνια, ίσως στο επίπεδο που έχουν πιάσει οι Σέιν Λάρκιν και Μάικ Τζέιμς του κόσμου τούτου. Αυτή η διπλή εβδομάδα τους φέρνει απέναντι σε ΤΣΣΚΑ (μπλεγμένη με τραυματισμούς) και Παναθηναϊκό στο ΟΑΚΑ, δύο από τα πιο σπέσιαλ παιχνίδια για αθλητή που θέλει να καθιερωθεί. Η Βιλερμπάν δεν έχει τις απαιτήσεις άλλων οργανισμών όσον αφορά την οκτάδα και ακόμη και αν βρεθούν με 0-2 στην πλάτη δεν τρέχει τίποτα -και καλώς, αλλά στην πιθανότητα που κερδίζουν και φτάνουν στο 5-2, έχουμε μάλλον την ιστορία ‘’σταχτοπούτας’’ για φέτος στα χέρια μας.