Έστω και στις... λεπτομέρειες, η ΑΕΚ ήταν καλύτερη του Προμηθέα και πανηγύρισε άλλον έναν τίτλο με τον Μάκη Αγγελόπουλο στην διοικητική της ηγεσία. Πολλά μπορεί να έχει ακούσει κατά καιρούς κι ο συγκεκριμένος παράγοντας, αλλά όλοι οφείλουν να αναγνωρίσουν πως η παρουσία του έχει κάνει και πάλι την ΑΕΚ μια ομάδα ανταγωνιστική που κυνηγά με αξιώσεις τρόπαια και παλεύει. Δεν είναι Ρεάλ, δεν είναι ΤΣΣΚΑ, όμως στα δικά της κυβικά, στέκεται παραπάνω από αξιοπρεπώς. Μιλάμε για μια ομάδα που είχε να δει τέσσερις τίτλους μέσα σε τρεις χρονιές από την εποχή της δραχμής. Παρήκμασε, βίωσε άσχημες μέρες στις μικρές κατηγορίες, έκανε τον κύκλο της και τώρα δείχνει πως έχει επιστρέψει δυνατή.

Πορείες αντίθετες

Η πορεία των δυο φιναλίστ στο φετινό κύπελλο δεν είχε πολλές ομοιότητες, μέχρι να φτάσουμε στη χθεσινή μέρα. Σίγουρα ο δρόμος της ΑΕΚ προς τον τελικό της Κρήτης ήταν πιο βατός, σε αντίθεση με τον πιο απαιτητικό του Προμηθέα. Οι Πατρινοί χρειάστηκε να κάνουν ιστορική υπέρβαση απέναντι στον κάτοχο του τροπαίου, Παναθηναϊκό, λίγους μήνες νωρίτερα, ενώ παράλληλα έπρεπε στα ημιτελικά να ξεπεράσουν και το εμπόδιο του αξιόμαχου Περιστερίου, μια ομάδα που επίσης ήθελε πολύ να βρεθεί σε θέση διεκδικητή. Ήταν σε γενικότερο πλαίσιο δυο άκρως απαιτητικά νοκ άουτ, στα οποία ο Προμηθέας επιβίωσε και, παρότι έμεινε στην δεύτερη θέση του πόντιουμ, η συμμετοχή του σε έναν τελικό είναι εν τέλει "παράσημο" για την ιστορία του. Θα σταθούμε και στην πρόσφατη απώλεια του Οκτάβιους Έλις πάντως, καθώς ο Αμερικανός σέντερ ήταν κομβικό γρανάζι του συνόλου κι η απουσία του φάνηκε. Δεν λέμε πως ο νυν παίκτης του Ολυμπιακού αρκούσε για να πάρει μόνος του το κύπελλο, ωστόσο σίγουρα θα ήταν ζόρικη μονάδα για να την περιορίσει η ΑΕΚ.


Οι κιτρινόμαυροι, από την άλλη, δεν είχαν δυσκολίες "σπίτι τους" απέναντι στο Ρέθυμνο, αρκετό καιρό νωρίτερα στα προημιτελικά, και εκτός έδρας με τον Διαγόρα (ομάδα της Α2). Το τελευταίο δε, ήταν απλά ένα... ζέσταμα, που δεν ταλαιπώρησε τα πόδια των παικτών. Έφτασαν ξεκούραστα ως την πηγή και κατάφεραν να εκπληρώσουν έναν κορυφαίο φετινό τους στόχο. Το εγχώριο Κύπελλο ήταν μεγάλη υπόθεση για ολόκληρο τον οργανισμό κι, από τη στιγμή που δεν υπήρχαν οι "αιώνιοι", η ΑΕΚ βάση φανέλας και αύρας, καλώς ή κακώς ήταν το φαβορί. Όσο καλό μπάσκετ κι αν απέδιδε κατά καιρούς ο αντίπαλος της, ακόμη κι αν έχασε Σαντ Ρος, Λάνγκφορντ και Γκίκα, η "Βασίλισσα" ήταν ο επικρατέστερος νικητής. Γιατί;


Διότι, πρώτα πρώτα, σε επίπεδο παραστάσεων και εικόνων, το ρόστερ της ΑΕΚ είναι ανώτερο του Προμηθέα. Οι Σλότερ, Μασιούλις, Τσάλμερς και φυσικά ο - MVP - Νίκος Ζήσης, έχουν δώσει δεκάδες ματς σαν το χθεσινό στην καριέρα τους. Από κοντά κι άλλοι έμπειροι παίκτες με προσωπικότητα, όπως ο Γιάνκοβιτς κι ο Ρέι - ο οποίος χθες ήταν καθοριστικός. Ο Προμηθέας, ήταν μερικά κλικ κάτω από αυτή την άποψη. Επιπλέον, για την ΑΕΚ θα ήταν αρνητική στιγμή για τη σεζόν της η απώλεια του τροπαίου - κάτι που δεν ισχύει για τον αντίπαλο. Οι παίκτες του Γιατρά, έχοντας "πετάξει έξω" τον Παναθηναϊκό, ήταν ήδη overachievers στο θεσμό και το πρόσημο της παρουσίας τους θα ήταν θετικό ούτως ή άλλως. Για την "Βασίλισσα" η πίεση ήταν μεγαλύτερη, όμως ο Ηλίας Παπαθεοδώρου κι οι παίκτες του τα έβγαλαν πέρα, έστω κι αν δεν έκαναν το καλύτερο φετινό τους παιχνίδι. Τους βοήθησε το γεγονός πως ουδέποτε τους "κολλήθηκε" η ταμπέλα του φαβορί. Το ματς ξεκίνησε πράγματι στο 50/50, αν και όλοι μέσα τους γνώριζαν πως αν κάποια ομάδα θα είχε ένα ελαφρύ προβάδισμα, αυτή θα ήταν η ΑΕΚ.

Κυριαρχούσε η νευρικότητα


Στο μεγαλύτερο κομμάτι του τελικού είδαμε και τις δυο ομάδες να είναι νευρικές. Ήταν αναμενόμενο πως θα υπήρχε άγχος. Δεν περιμέναμε να δούμε δα και το ματς του αιώνα, όμως ούτε κι ένα χαμηλό σκορ θα λέγαμε πως ήταν στο... πρόγραμμα. Από πλευράς θεάματος και ποιότητας μπάσκετ λοιπόν, οι φιναλίστ παίρνουν χαμηλό βαθμό συνδυαστικά. Τα κυρίαρχα στοιχεία ήταν η σκοπιμότητα και το χαμηλό ρίσκο. Καμία ομάδα δεν "ανοίχτηκε" ιδιαίτερα, αμφότερες ήθελαν να διαφυλάξουν κυρίως τα "μετόπισθεν", κάτι που φυσιολογικά έφερε τη συγκεκριμένη χαμηλή παραγωγή πόντων. Επιθετικά, όπως γίνεται εύκολα αντιληπτό, δεν είδαμε τίποτα σπουδαίο. Ατομικά μόνο από τον Ρέι, τον Ζήση και λίγο Μασιούλις από πλευράς κιτρινόμαυρων, ενώ για την ομάδα της Πάτρας έβαλε αρκετά και σημαντικά καλάθια ο Κασελάκης. Κατά τα λοιπά, ελάχιστα πράγματα άξια αναφοράς.


Ο σκοπός (δηλαδή το τρόπαιο) αγιάζει τα μέσα, επομένως η ΑΕΚ θα πρέπει να νιώθει χαρούμενη που απλώς πέτυχε το στόχο της. Προβληματισμός για την επιθετική δυστοκία δε χωρά στο χθεσινό απόγευμα, αφού αυτό είναι κάτι που κανείς δεν θα το θυμάται, όταν τα χρόνια περάσουν. Αυτό που μένει είναι η κατάκτηση. Ούτε οι (αρκετές) χαμένες βολές και κάποια λάθη, ούτε και το μετά βίας 44% εντός πεδιάς. Σε ένα δυνατό και κλειστό ντέρμπι, συχνά στο μπάσκετ κερδίζει ο πιο αποφασισμένος, ο πιο "έτοιμος" την κρίσιμη στιγμή. Η ΑΕΚ πνευματικά το χειρίστηκε όπως έπρεπε, ειδικά στην επανάληψη, όπου κρατούσε το ισχνό μεν, προβάδισμα δε, κι ουσιαστικά κάθε προσπάθεια του Προμηθέα για προσπέραση έπεφτε στο... κενό.

Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα; Μα φυσικά, το μεγάλο σουτ του Ρέι με το σκορ ισόπαλο, δυο και κάτι λεπτά πριν τη τελική κόρνα. Ψυχρή εκτέλεση από τον Αμερικανό σκόρερ, με ένα τρίποντο από αυτά που χαλάνε το μυαλό του αντιπάλου. Νωρίτερα ο Προμηθέας είχε ισοφαρίσει και ετοιμαζόταν για την αντεπίθεση του, αλλά ο άλλοτε γκαρντ της Μακάμπι είχε κάτι άλλο στο μυαλό του. Η ΑΕΚ χρειάστηκε την εκτελεστική του δεινότητα και χθες ντύθηκε... baby Λάνγκφορντ, τη στιγμή που έπρεπε.

Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα, έβαλε άλλο ένα κρίσιμο δίποντο (53-56) και γενικά φώναξε βροντερό "παρών" την κρίσιμη ώρα. Δεν βγήκε MVP, αφού το βραβείο κατέληξε μάλλον δίκαια στον Ζήση, όμως θα λέγαμε πως με την εμφάνιση του έκανε "απόσβεση" τη μεταγραφή του. Κάτι παρόμοιο θα μπορούσαμε να πούμε και για τον Τσάλμερς, ο οποίος αν και δεν τρελαίνει κόσμο με τον τρόπο που αγωνίζεται, με κάποιον τρόπο που μόνο ο ίδιος ξέρει, εμφανίζεται και βάζει σχεδόν από το πουθενά το λιθαράκι του, όταν η μπάλα καίει. Το έκανε πέρσι στον τελικό του BCL με την Μπολόνια, το έκανε και χθες με ένα εύκολο πλην καθοριστικό καλάθι στα 40'' πριν την τελική κόρνα.

Καμία σχέση με το Κύπελλο του 2018


Σαφώς, αν θέλετε τη γνώμη μου, η χθεσινή "κούπα" δε συγκρίνεται με την προπέρσινη απέναντι στον Ολυμπιακό. Εκείνη ήταν πιο "εκκωφαντική", αφού ο δικέφαλος είχε λυγίσει τα δυο ελληνικά μεγαθήρια, σε ημιτελικό (ΠΑΟ) και τελικό (ΟΣΦΠ) αντίστοιχα. Η ΑΕΚ είχε ξεπεράσει τον εαυτό της. Ήταν συν τοις άλλοις ο πρώτος τίτλος του συλλόγου μετά το μακρινό 2002. Η σημασία του ήταν κάτι παραπάνω από ιστορική, καθώς αποτέλεσε και εφαλτήριο για μελλοντικές επιτυχίες, turning point της σεζόν 2017-18, αλλά και μια αναζοπύρωση του μπασκετικού ενδιαφέροντος στις τάξεις των φίλων του κλαμπ. Επομένως, θα ήταν αδόκιμο να τοποθετήσουμε το μέγεθος των δύο αυτών κατακτήσεων στην ίδια ζυγαριά. Είναι τρόπων τινά ανόμοια πράγματα.


Τι ακριβώς πέτυχε χθες η ΑΕΚ; Επιβεβαίωσε την υπέροχη της έναντι του Προμηθέα, ο οποίος είναι κι ο μεγάλος της ανταγωνιστής εντός των τειχών. Φαινομενικά, ένας εκ των δύο θα βρεθεί στους τελικούς της Α1, όπου θα συναντήσει τον Παναθηναϊκό. Ταυτόχρονα, έδειξε πως έχει τον τρόπο στα "μεγάλα" παιχνίδια να παίρνει αυτό που θέλει. Σε μια κούρσα μεταξύ δυο σχεδόν ισάξιων ποιοτικά ομάδων, η ΑΕΚ κράτησε χαμηλά τον αντίπαλο, μη επιτρέποντας του να γίνει "αφεντικό" της συνάντησης. Και στα τρία φετινά ματς του κυπέλλου, ανεξαρτήτως αντιπάλου κι έδρας, η Ένωση ήταν... κυνική, σοβαρή κι έπαιξε "τόσο όσο", προκειμένου να πετύχει αυτό που θέλει. Τελευταία, λίγο κάποιες ήττες στην Ευρώπη, λίγο η μεταγραφή του Σαντ Ρος στην ΤΣΣΚΑ, αλλά κι ο τραυματισμός του Λάνγκφορντ, κόντεψαν να την βγάλουν απο τις ράγες, αλλά τελικά έρχεται αυτός ο τίτλος για να αναπτερώσει την ομάδα, ενισχύοντας την σημαντικά και στο ψυχολογικό κομμάτι.


Η σεζόν δεν τελείωσε χθες, μιας κι η ΑΕΚ έχει κι άλλους στόχους ενόψει. Η Ευρώπη κι η διάκριση στο Champions League θα πρέπει πια να περάσουν σε πρώτο πλάνο, αφού η κατάκτηση του κυπέλλου είναι ικανή να προσδώσει ηρεμία κι αυτοπεποίθηση στην ομάδα. Το σημαντικότερο όλων είναι πως η ΑΕΚ μπόρεσε να σταθεί ξανά στα πόδια της μετά από μια περίοδο κάμψης και δε λύγισε από απουσίες κι αρνητικά αποτελέσματα. Φάνηκε προετοιμασμένη και προσηλωμένη στον στόχο της, πήγε στην Κρήτη για να γυρίσει με το τρόπαιο κι ένα μεγάλο credit αξίζει ο Ηλίας Παπαθεοδώρου. Κράτησε συσπειρωμένη την ομάδα του, δεν πτοήθηκε από τις πρόωρες μουρμούρες στην αρχή της περιόδου κι έφτασε σε σημείο να κερδίζει όλο και περισσότερο αναγνώριση για το έργο του. Ήταν ο πρώτος του εν Ελλάδι τίτλος κι αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι, αναφορικά και με την δίκη του βελτίωση ως προπονητική οντότητα.

Η επόμενη μέρα του Προμηθέα

Η αποστολή δεν εξετελέσθη για τη νέα αυτή δύναμη της ελληνικής λίγκας, όμως όπως προείπαμε η συμμετοχή από μόνη της ήταν μεγάλη στιγμή. Πέρσι τελικοί Α1, φέτος τελικός κυπέλλου και καλή πορεία στο EuroCup. Ο Προμηθέας δεν έχει λόγους να απογοητεύεται, αφού και για εκείνον η σεζόν έχει αρκετό ψωμί. Τόσο σε ευρωπαϊκό επίπεδο, όσο και στην Basket League. Ναι, η ομάδα "ανακατεύτηκε" από τις μαζεμένες αλλαγές στο ρόστερ, δείχνει να περνάει ξανά μια περίοδο "μονταρίσματος", αλλά το υλικό παραμένει καλό και ικανό να τον οδηγήσει σε νέα θετικά αποτελέσματα.

Αυτό που μένει να δούμε είναι κατά πόσο θα τον επηρεάσει από εδώ και στο εξής αυτός ο χαμένος τελικός. Ποτέ δεν είναι ευχάριστο όταν χάνεις, όμως θα θέλαμε να δούμε την ομάδα του Γιατρά να πεισμώνει και να βγει καλύτερη και πιο δυνατή πνευματικά μέσα από όλο αυτό.

ΥΓ. Αναφέρθηκε και προ ημερών στον ιστότοπο η σημασία της επιστροφής του Νίκου Ζήση και δε θα χάσουμε την ευκαιρία να την υπογραμμίσουμε για άλλη μια φορά. Με αφορμή τη χθεσινή του εικόνα, η οποία ήταν εξαιρετική. Ο βετεράνος άσσος, καθοδηγούμενος από την εμπειρία του, όχι απλά έβαλε ένα λιθαράκι (όπως ταπεινά δήλωσε ο ίδιος), αλλά πρακτικά έκανε πολλά παραπάνω. Μια πραγματικά ηγετική φυσιογνωμία...