Επίσης, αν ήμουν ο Σλούκας θα είχα πάρα πολλούς φίλους παντού. Θα τους έπαιρνα τηλέφωνο και θα βολτάραμε συνέχεια, κάνοντας τρελές πλάκες. Είναι κάτι σπάνιο να έχεις τόσες αγαπημένες και δεν μπορεί να μείνει ανεκμετάλλευτο. Και επειδή οι φίλοι δεν φαίνονται στα δύσκολα, αλλά υπάρχουν κυρίως για να μετατρέπουν την καθημερινότητα σε μνημείο, τώρα το καλοκαίρι θα πηγαίναμε συνέχεια για μπάνιο και θα ταξιδεύαμε σε πολλά νησιά. Θα ανάβαμε φωτιές1 χωρίς την παρουσία κιθάρας (μπλιαχ), θα κάναμε ασταμάτητο έρωτα - ενδεχομένως και ευρέως συμμετοχικό - θα πίναμε την στιγμή μέχρι την τελευταία σταγόνα κάτω από όλους τους ουρανούς. Νομίζω θα ήταν το πιο σωστό από όλα, διότι αν με ήθελε όλη η Ευρώπη, θα την ήθελα κι εγώ, την αγάπη την ανταποδίδεις.
Βέβαια κάποια στιγμή θα έπρεπε να επιλέξω, όλα τα καλά έχουν ένα τέλος, εξού και ο ταξιδιωτικός οδηγός. Τουλάχιστον, όπως γράφουν τα μέσα, οι επιλογές μου δεν θα περιορίζονταν σε λίστα τύπου Νίκου Ζήση, με πόλεις κάτω των 100,000 και δυσβάσταχτο φορτίο φολκλόρ μιζέριας. Βαρκελώνη, Κωνσταντινούπολη, Μόσχα, Πειραιάς και Τελ Αβίβ αποτελούν προορισμούς γεμάτους ζωή και μοιράζουν υποσχέσεις για περιπέτειες.
H Βαρκελώνη είναι υπέροχη, κι ας γεμίζει συνεχώς με πλήθη. Μέρη να ξεφύγεις βρίσκονται κάμποσα. Από την συνοικία του Born μέχρι εκείνη της Gracia, μπορείς να περιπλανηθείς ανάμεσα σε στενά δρομάκια, μανάβικα και απλωμένα ρούχα, που εναλλάσσονται με καταλανικές σημαίες. Οι προσφυγικοί πληθυσμοί είναι δραστήριοι, τα ανοιχτά γήπεδα ξεφυτρώνουν σε μέρη γοητευτικά απρόβλεπτα, ενώ οι αναρχικές συλλογικότητες είναι τρομερά δεκτικές, με εξαιρετικές δράσεις και ανοιχτές πόρτες για όλες και όλους. Τις Kυριακές, στην αγρο-οικολογική κατάληψη του Can Mas Deu, πολλοί κάτοικοι της περιοχής έχουν τους μπαξέδες τους και οργανώνουν συλλογικές κουζίνες και ενδιαφέροντα αφιερώματα.
Τα ιστορικά αξιοθέατα απλώνονται σε όλη την πόλη, όχι αυτή η ξενέρα της Αθήνας και της Ρώμης, ενώ το φαγητό στέκεται πραγματικά σε υψηλό επίπεδο. Αν ήμουν ο Σλούκας, θα έτρωγα tapas, pinchos και θα δοκίμαζα κρασιά στο Bar Del Pla, που συνδυάζει την χίπστερ αισθητική με το μποέμ και εξαιρετική λίστα τόσο σε λευκά, όσο και σε κόκκινα.
Αν ήθελα κάτι πιο ήσυχο, θα ταξίδευα μισή ωρίτσα ως το Granollers και την καταπληκτική ταβέρνα Can Pipa. Θα βόλταρα στη Barceloneta τα απογεύματα, θα χάζευα τα αεροπλάνα. Το ντεφό είναι ότι θα έπρεπε να ανεχτώ τον Πέσιτς να λέει αηδίες και τον Ερτέλ να τις κάνει, αλλά ποιος νοιάζεται; Δύο εκατομμύρια δεν είναι λίγα και η Μπαρσελόνα έχει να δει νορμάλ γκαρντ από την εποχή Σατοράνσκι, που μεταξύ μας είχε κι εκείνος συμβάλει σημαντικά στην αέναη ανέγερση της Sagrada Familia. Η διάσημη εκκλησία σχεδιασμού Γκαουντί χτίζεται ακόμη, εδώ και περίπου 200 χρόνια.
Η Κωνσταντινούπολη έχει πάψει να αποτελεί κρυμμένο μυστικό, ακόμη και για όσους την επισκέπτονται για πρώτη φορά. Όλο και κάποιος γνωστός ή μία φίλη θα έχει να προσφέρει ένα tip τύπου "πήγαινε για καλκάνι στο Ορτάκιοϊ, αλλιώς δεν έχεις φάει τίποτα". Αν ήμουν ο Σλούκας, λογικά θα τα ήξερα ήδη και θα επικεντρωνόμουν στο μπάσκετ. Βλέποντας δε τον χαμό που γίνεται σε άλλες ομάδες και την ένδεια της αγοράς, πιθανώς να έμενα στην αγκαλιά του Ομπράντοβιτς, που μπορεί μεν να είναι τρομερά θορυβώδης, αλλά οι ήχοι της μοιάζουν περισσότερο με εκείνους μιας σπουργιτοφωλιάς, παρά με αυτούς ενός σπηλαίου με αρκούδες.
Στην Κωνσταντινούπολη δεν θα είχα twitter, ή μάλλον θα είχα το twitter που έπρεπε, όπως σε κάθε σοβαρή δυτική δημοκρατία. Θα πήγαινα βόλτες στα νησάκια, θα με ακολουθούσαν οι γλάροι. Θα έτρωγα στη μάπα κάμποση κίνηση και θα έκανα ρομαντικές βόλτες κοντά στη συνοικία του Γαλατά. Βέβαια εκεί οι περίεργες γειτονιές απέχουν μισό τσιγάρο περπάτημα, όμως αν το καλοσκεφτείς, οι "περίεργες" είναι περίεργες μόνο για κάποιους. Για τους υπόλοιπους είναι νορμάλ. Ο παστουρμάς στο (τουριστικό) Namli παραμένει καταπληκτικός, το ίδιο και τα καζάν ντιμπί στο Saray, ενώ το Beyti έχει το πλεονέκτημα ότι βρίσκεται κοντά στο αεροδρόμιο. Στου διαόλου τη μάνα σε σχέση με την ασιατική πλευρά του "κήπου του Φάρου", όμως σε εξαιρετική τοποθεσία για μία πλήρη γαστρονομική εμπειρία, μετά από οποιοδηποτε κουραστικό ταξίδι. Εκεί κοντά γίνεται και η ετήσια οδοντιατρική έκθεση, who cares.
H μέση θερμοκρασία στη Μόσχα τον Απρίλιο φτάνει τους έξι βαθμούς κελσίου. Τον Ιανουάριο και τον Φεβρουάριο οι αντίστοιχες τιμές γράφουν -7 και -8, όμως αν έχεις λεφτά, φίλους και αλκοόλ κρυώνεις λιγότερο από τους περισσότερους. Ο ξινός Ντε Κολό προτίμησε άλλα μέρη, ο Χίγκινς μετακόμισε στην πανέμορφη Βαρκελώνη με τα στενά σοκάκια και τις δραστήριες συλλογικότητες κι έτσι το ρόστερ της ΤΣΣΚΑ έχει πλέον άπλετο χώρο. Ο Ιτούδης εγγυάται ποικιλία καθηκόντων και η κατάκτηση της Ευρωλίγκα μηδαμινή πίεση. Επίσης, το μπάτζετ δεν θα επιτρέψει την ουσιαστική αποδυνάμωση και ο Κλάιμπερν ανανέωσε, περιμένοντας δυνατούς συμπαίκτες. Το χαλί δείχνει στρωμένο σε χρώμα ασσορτί με την κόκκινη πλατεία, ενώ η προεδρία του Νικίτα Μιχάλκοφ στο πρόσφατο κινηματογραφικό φεστιβάλ της Μόσχας εγγυάται μία μίνιμουμ καθεστωτική ποιότητα, ενόψει της διοργάνωσης του 2020.
Αν ήμουν ο Σλούκας, με τέτοια δημοφιλία θα κέρδιζα μέχρι και τον "Χρυσό Γιώργο" ή έστω τον ασημένιο. Βόλτες πολλές ίσως να μην έκανα, όμως θα μαζευόμασταν με τις φίλες και τους φίλους στο σπίτι για επιτραπέζια. Θα ξεφαντώναμε με τη γνώση. Και αν θέλαμε όντως να βγούμε μέσα στο χιονιά, η πόλη θα είχε φροντίσει για εμάς, διά του πρωτοποριακού κόνσεπτ resto-club. Πηγαίνεις, τρως μέχρι ελέους και μετά το προσωπικό μαζεύει τα τραπέζια και μετατρέπει το μαγαζί σε τεράστια πίστα, για να μη χρειάζεται να αλλάζεις χώρο διασκέδασης νυχτιάτικα. Ίσως προτιμούσα το Propaganda, όπου έπαιξε πρόσφατα και ο Γιάνννης ο DSF, ίσως όχι. Περισσότερο θα προβληματιζόμουν για το εξής: Σε σχέση με το 2017, η Μόσχα έχασε τρεις δισεκατομμουριούχους, πέφτοντας πλέον μόλις στην τέταρτη θέση παγκοσμίως με 70. Η Νεα Υόρκη έχει 105, πράγμα που δεν αντέχεται εύκολα. Θα δούμε.
Στον Πειραιά δεν θα ήταν καθόλου άσχημα επίσης. Ο Ολυμπιακός κράτησε τον καλύτερο ψηλό του, τον ίδιο προπονητή, τους δύο μεγαλοπρεπείς Ελληνες σταρ, τον Νάιτζελ Γουίλιαμς Γκος, τον Παπανικολάου και κάτι ψιλά, έχοντας επιδοθεί σε ολικό rebuild. Ψάχνει έναν νέο πόλο στην επίθεση, αναζητά μια νέα σημαία. Το ΣΕΦ εκσυγχρονίζεται, με το ελληνικό πρωτάθλημα μπορεί να μην ασχοληθεί κανείς και έτσι ο φόρτος εργασίας παρουσιάζεται σχετικά περιορισμένος. Η πόλη δε, έχει πολύχρωμη ζωή, γωνιές γεμάτες μυστικά και φιλοξενία, το "Ταξιδεύοντας", ενώ αν καμμία φορά βουλιάζει στη ζέστη ή την πολυκοσμία, υπάρχει και η Γλυφάδα, η οποία είναι γεμάτη μπασκετμπολίστες. Ίσως να έπιανα ένα loft στο Κουκάκι να κοιτάζω την Ακρόπολη, ίσως να προτιμούσα μία ταράτσα στο Μετς, να βλέπω τον Λυκαβηττό.
Τα πλεονεκτήματα δεν είναι λίγα, αν ήμουν ο Σλούκας θα τα έπαιρνα υπόψη μου σοβαρά. Η ομάδα θα ήταν χτισμένη γύρω μου. Θα είχα τον τέλειο ψηλό για να παίζω πικ εν ρολ, προπονητή που δίνει στα γκαρντ ελευθερίες. Θα έκανα παρέα με Έλληνες συμπαίκτες που σπάνε τρομερή πλάκα, θα είχαμε κοινό γκρουπ στο μέσεντζερ, θα γυρίζαμε όλοι μαζί βιντεάκια. Κάθε φορά που θα κερδίζαμε τον Παναθηναϊκό, θα μας αγκάλιαζαν κορμιά ιδρωμένα σαν τα δικά μας, θα μας χάιδευαν το κεφάλι. Θα είχα την ευκαιρία να ξανασμίξω με άτομα που παλιότερα μου έβριζαν τη μάνα, δεν θα έχανα λεφτά με τίποτα, όπως δεν έχασε κανείς.
Μάλλον το Τελ Αβίβ θα ερχόταν τελευταίο, εδώ που τα λέμε. Έχει κάμποση ανθρωποκίνηση, όμως γενικά δεν είναι σπουδαίο. Η παραλία απλώνεται σε έκταση, αλλά συχνά ανάμεσα στους ουρανοξύστες φυσάει λίβας, ακόμη και σε εποχές που η Ευρώπη ζεσταίνεται δίπλα στο τζάκι και το Propaganda σφύζει από ζωή. H νυχτερινή παλέτα βέβαια, προσφέρει ένα σωρό πολύχρωμες επιλογές: Από λαϊβάδικα που σερβίρουν πίτσες, μέχρι την μεγαλύτερη ποικιλία σε σούσι μπαρ στον κόσμο, μετά το Τόκιο και τη Νέα Υόρκη. Αν ήμουν ο Σλούκας και αν μου άρεσε το σούσι, ίσως να μην το σκεφτόμουν καν πλάκα πλάκα.
Θα έπρεπε μάλλον να πάρω και σκύλο, για να κάνω σωστότερο blend in με τον ντόπιο πληθυσμό, που εμφανίζει τα μεγαλύτερα νούμερα αναλογίας σκύλων-ανθρώπων στη γη. Ίσως να τον έφερνα στην προπόνηση, να τον έδενα σε μία ακρούλα και να τον έπαιρνα μετά μαζί να πάμε να φάμε παρέα, σαν καλά φιλαράκια. Στο Τελ Αβίβ άλλωστε, δεν θα προσφερόταν απλόχερα η ευθυμία του Πειραιά, θα χρειαζόμουν μια κάποια έξτρα συντροφιά. Κατά τα λοιπά όμως, ο ρόλος δεν θα ήταν και τόσο διαφορετικός. Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος πάντα έχτιζε γύρω από έναν κυρίαρχο γκαρντ (Σπανούλης, Μακόλουμ) και έναν κυρίαρχο γκαρντ ψάχνει και τώρα. Το μυαλό του Γουίλμπεκιν δεν ασχολείται με παραπάνω θέματα από την προσωπική καταξίωση, το μυαλό του προπονητή ασχολείται με όλα τα άλλα πλην αυτής, ο Ταρίκ Μπλακ μόλις ανανέωσε, προσφέροντας την ασφάλεια του ταιριαστού παρτενερ. Επιπλέον, υπάρχουν ήδη σωστά wings και λογικά θα αφιχθούν και περισσότερα, ώστε να ανοίγουν οι χώροι. Αγωνιστικά η μαγιά δεν είναι άσχημη και αν ήμουν ο Σλούκας θα το ζύγιζα, τώρα το μυαλό μου βάζει στο μπλέντερ και διάφορα άλλα θέματα, που δεν ξέρω αν τα συμμερίζεται ο Σλούκας.
Γενικά, δεν έχω ιδέα τι σκέφτεται ο Σλούκας. Δεν με απασχολεί και ιδιαίτερα, ας κάνει ο,τι του καπνίσει. Αν ήμουν εκείνος, θα υπέγραφα κάπου και μετά θα πήγαινα διακοπές με τους φίλους και τις φίλες μου και θα περνούσαμε τέλεια. Αυτό θα κάνω και τώρα μέσες άκρες, απλά δεν θα υπογράψω κάτι και δεν θα ασχοληθεί κανένας μαζί μου. Για αυτό σας λέω, δεν περνάω κι άσχημα.
Σημείωση
1. Ιδού πώς να ανάψετε φωτιά στην ύπαιθρο, τηρώντας κάποιους κανόνες ασφαλείας http://diaviosi.blogspot.com/2013/10/fotia.html
