Έτερη κερδισμένη της συναρπαστικής εβδομάδας η Μπαρτσελόνα, που πήρε δύο ισπανικά ντέρμπι, με ηγέτη έναν εξωγήινο Βέσελι. Η Μπολόνια συνέχισε τις περίεργες νίκες, αισθμαίνοντας επί της Μπάγερν και με άνεση επί της Άλμπα, ενώ Μονακό και Εφές οπισθοχώρησαν, η δεύτερη με πάταγο στο Μπερναμπέο (sic). Mοιρασμένα τα συναισθήματα για τις υπόλοιπες διεκδικήτριες, αλλά οπωσδήποτε το "ένα στο δύο" του Παναθηναϊκού επί ισπανικού εδάφους τον κατατάσσει στους ωφελημένους και αποτελεί ακόμη ένα εχέγγυο για καλύτερη πορεία στο άμεσο μέλλον. Πάμε να συνοψίσουμε τα κυριότερα σημεία της πρώτης "διαβολοβδομάδας" του έτους.
Η πρώτη πεντάδα
1. Η Μπολόνια κερδίζει, ακόμη και αν βρίσκεται σε μέτρια μέρα, έχοντας μεταφέρει τη φόρα από το ευνοϊκό πρόγραμμα των πρώτων 9-10 αγωνιστικών. Ο Σενγκέλια είναι ο MVP και μαζί του ο Ντάνιελ Χάκετ συνεχίζει την καθοδήγηση της ομάδας, με την αυτοπεποίθηση της τεράστιας εμπειρίας του. 15 πόντοι και οι κρίσιμες ενέργειες δικές του επί της Μπάγερν, σταθερά καλή παρουσία στην ολοκλήρωση του German Double δύο μέρες αργότερα. Λατρεύω το παρακάτω play, για λόγους που νομίζω ότι είναι εμφανείς.
H φετινή του σεζόν, στο τιμόνι μιας ομάδας-έκπληξης, άνετα μπορεί να θεωρηθεί υπερβατική, χωρίς καμμία υπερβολή στον όρο.
2. Σπάνιο να έχουμε στην πεντάδα παίκτη της Βιλερμπάν, εντούτοις καθώς οι νίκες της αποτελούν είδηση, ιδού ο Τιμοτέ Λουάου-Καμπαρό και οι 27 πόντοι του απέναντι στην μπερδεμένη Ζαλγκίρις του κεφάτου Τρινκιέρι. Ποσοστά για χρυσές σφαίρες, με μόλις ένα χαμένο σουτ και εμφατικό bounce back από τη - μόλις δεύτερη - μονοψήφια περφόρμανς του στη σεζόν, απέναντι στην Παρτίζαν. Ο Καμπαρό πέρυσι ήταν σε φορές ο πρώτος υποψήφιος για blooper reel στη Μιλάνο, όμως φέτος σίγουρα οι εμφανίσεις του προξενούν ενδιαφέρον. Χάλια ομάδα μεν, σοβαρά νούμερα δε. 15,2 πόντοι, 36,5% στα τρίποντα, 54,4% στα δίποντα, πάρα πολύ καλά.
3. Οργιαστικό μπάσκετ από τον Ερυθρό Αστέρα στην τέταρτη περίοδο στην Πόλη επί της Φενέρ, από την οποία οι Σέρβοι έχαναν άνετα για σχεδόν 30 λεπτά. Μέσα από το πικ εν ρολ και τις σωστές τοποθετήσεις, οι παίκτες του Σφαιρόπουλου εβγαλαν ελεύθερα σουτ, καθοδηγούμενοι μαεστρικά από τον Μίλος Τεόντοσιτς. Ο Αστέρας, δύο μέρες μετά, ήταν εξίσου εντυπωσιακός στο πρώτο ημίχρονο απέναντι στην Παρτίζαν (50-29), πυροβολώντας από παντού. Το τετραήμερο ανέδειξε τόλμη και επιθετικό πλουραλισμό, με διάφορους διακριθέντες (ο Μπολομπόι στο πρώτο ματς τα γ@#$#% όλα). Σταθερά καλύτερος όλων όμως, ο Ρόκας Γκεντράιτις, που όλη τη σεζόν έχει σκαμπανεβάσματα και δεν αποτελεί την πλάγια απειλή που ιδανικά θα ήθελε ο Σφαιρό. 19 πόντοι στο πρώτο ματς, μέσα από close outs και κερδισμένα φάουλ, 14 στο δεύτερο, με στατικότερες εκτελέσεις. Επίσης, 7 ριμπάουντ σε αμφότερες τις αναμετρήσεις. Το καλοκαίρι έδειχνε ως μία από τις πιο στοχευμένες κινήσεις της μεταγραφικής περιόδου, για να δούμε τη συνέχεια...
4. Μπορεί η Μακάμπι να συνετρίβη στη ... Λιθουανία από τη Φενέρ την Πέμπτη, παρόλα αυτά πέτυχε τους στόχους της εβδομάδας με την εύκολη, όσο και επιθετικά εμφατική νίκη επί της Μονακό την Τρίτη. Βρίσκοντας μία ανοχύρωτη ρακέτα (περισσότερα σε άλλη ενότητα), ο Μπόνζι Κόλσον στο συγκεκριμένο παιχνίδι έκανε όργια, σκοράροντας 27 πόντους, με ... 9/10 δίποντα. Ο Κάτας εμπλέκει συχνά το τεσσάρι του στα σκριν στη μπάλα και εκείνος τον δικαιώνει σταθερά, καθώς είναι καλός σκρίνερ και διαθέτει στοιχεία από τη θέση 5. Ακόμη και στη συντριβή δύο ημέρες αργότερα ήταν στους διασωθέντες, μην πω πως ήταν και ο μόνος δηλαδή.
5. Δεν έχω λόγια για να περιγράψω τα όσα είδαμε από τον Γιαν Βέσελι αυτές τις μέρες, στο πιο κυριαρχικό combo εμφανίσεων τη φετινή σεζόν. 27 πόντοι στο κλάσικο (που τελικά η Μπάρσα πήρε με σχετική άνεση), κυρίως με αντίπαλο τον Πουαριέ και 23 στη δύσκολη νίκη επί της Μπασκόνια. 12/18 στο ένα ματς, 8/11 στο άλλο και επιπλέον αληθινά απίθανη αμυντική απόδοση, κλείνοντας όλους τους διαδρόμους για τους αντίπαλους γκαρντ. Τα "στεγνά" νούμερα δείχνουν πως ίσως απέναντι στη Ρεάλ έπιασε το peak του, αλλά ειλικρινά, η μισή ανατροπή της Μπάρσα απέναντι στους Βάσκους (που έλεγχαν το παιχνίδι) είναι δική του, αφού σε ορισμένες στιγμές έμοιαζε σαν να παίζει μόνος εναντίον όλων. Από εκεί και το παρακάτω αριστούργημα, με τίτλο, "αϊ στο διάολο, θα σας διαλύσω!".
Η τακτική
Μιας και είμαστε εδώ, ας πάμε και στο υπόλοιπο 50% της δεύτερης νίκης των Μπλαουγκράνα για την εβδομάδα. '
Οι φήμες τον τελευταίο καιρό οργίαζαν στην Ισπανία για πιθανή δυσαρέσκεια του Γκριμάου απέναντι στον Γουίλι, φήμες που ενισχύθηκαν από τον μειωμένο χρόνο συμμετοχής του Ισπανού σταρ και που δεν διαψεύστηκαν ακριβώς από τον προπονητή. Σε κάθε περίπτωση, φαίνεται πως η επιλογή να τοποθετείται ο Γουίλι στη second unit είναι ολόσωστη. Χθες, μπορεί να σκόραρε 16 πόντους με καλά ποσοστά, αλλά όσο ήταν στο παρκέ η Μπασκόνια έφτανε στο καλάθι όπως ήθελε, κυρίως μέσα από απλά ball screens και διεισδύσεις. Παρτενέρ του στο κακό αμυντικό διάστημα της τρίτης περιόδου ήταν ο Τζαμπάρι Πάρκερ.
Στην τέταρτη περίοδο, ο Γουίλι, ως είθισται, αποσύρθηκε και ο Βέσελι έδεσε όλη την αμυντική λειτουργία, σκοράροντας παράλληλα με έμφαση μέσα από τη ρακέτα. Ο Γκριμάου, όμως, δεν απέσυρε και τον Πάρκερ, όπως επίσης συνηθίζει. Αντίθετα, τον τοποθέτησε στη θέση 3, δίνοντας στον Πάρα τον συνηθισμένο του ρόλο στη θέση 4 και αίφνης η Μπαρσα απέκτησε μέγεθος και μάκρος, που δεν μπορούσε να αντιπαρέλθει η Μπασκόνια. Ως εκείνο το σημείο οι Βάσκοι πατούσαν ρακέτα όποτε ήθελαν και είχαν ανέβει στις πλάτες των Κότσαρ και Σεντεκέρσκις, που κυριαρχούσαν. Μετά από την τολμηρή κίνηση του Γκριμάου, οι μπλαουγκράνα επανακατέλαβαν τον χώρο από το ένα ως τα τέσσερα μέτρα και δεν τον απώλεσαν ποτέ ξανά.
Χ factor
Δύο στα δύο από επιδραστικές εμφανίσεις για τον Άνταμ Χάνγκα, με τρίποντα-σωσίβιο επί της Φενέρ στην τρίτη περίοδο στον πρώτο αγώνα και ακόμη 11 πόντους επί της Παρτίζαν. Και στις δύο αναμετρήσεις, στον Χάνγκα ανατέθηκαν τα δύσκολα μαρκαρίσματα (Γουίλμπεκιν, Πάντερ), στα οποία τα πήγε περίφημα, κατεβάζοντας τα ποσοστά των προσωπικών του αντιπάλων. Ο Αστέρας παρήγαγε, όπως προείπαμε, οργιαστικό μπάσκετ για μεγάλα διαστήματα, έχοντας τον Ούγγρο σε ρόλο σταθεροποιητή, όταν το σύνολο το χρειαζόταν.
Δεύτερος X factor των ημερών, κρίνεται ο Τζέριαν Γκραντ, στο οποίο έπεσε το βάρος της κάλυψης της απώλειας του Σλούκα. Συνεπέστατος ήταν έτσι κι αλλιώς απέναντι στη Μπασκόνια και δύο ημέρες μετά αγωνίστηκε για 37 λεπτά στη Βαλένθια, γράφοντας ένα 13-5-6, τη στιγμή που ο Ναν βρισκόταν σε άλλο γήπεδο. Ο Βιλντόζα έβαλε τα μεγάλα σουτ, ο Γκραντ διατήρησε την ισορροπία στα σχήματα.
Το avatar
Τι συμβαίνει με τον Ντόντα Χολ; Ο άλλοτε υπερ-ενεργητικός σέντερ της Μονακό έχει φέτος πλήθος μέτριων, εώς κακών εμφανίσεων, στις οποίες καλά καλά δεν μπορεί να πάρει να πάρει ένα ριμπάουντ. Για σκορ δεν συζητάμε καν, πέντε πόντοι όλοι κι όλοι σε 13 λεπτά συμμετοχής. Πρόκειται για τον πιο καλά κρυμμένο underperformer της σεζόν και για τον βασικό λόγο για τον οποίο οι Μονεγάσκοι έχουν χάσει την ισορροπία τους. 13 λεπτά απέναντι στη Μακάμπι, χωρίς την παραμικρή επιρροή σε επίθεση και άμυνα, μόλις τρία με τον Ολυμπιακό, που πήγε καλά ο Τζαϊτέ. Οι συγκρίσεις με τα περσινά του νούμερα βγάζουν μάτι σε όλες τις κατηγορίες και πλέον ξεκάθαρα η Μονακό έχει σοβαρό πρόβλημα στη θέση του σέντερ.
Ο Παναθηναϊκός
Έχασε το ματς που ήταν να κερδίσει και κέρδισε εκείνο που ήταν να χάσει ο Παναθηναϊκός, που φυσικά δικαιούται να αισθάνεται ικανοποιημένος από την επίτευξη μίας ακόμη σημαντικής εκτός έδρας νίκης. Στη Βασκονία οι πράσινοι είχαν συνοχή στην άμυνα και έλεγξαν τον ρυθμό για 35 λεπτά, χάνοντας από ηρωισμούς του Μαρίνκοβιτς και από βλακείες του Ναν και του Σλούκα στην επίθεση στις κρίσιμες κατοχές. Στη Βαλένθια αντίθετα, η άμυνα τους στο transition ήταν σε στιγμές τραγική, τα ποσοστά τους εκ νέου μέτρια (όπως δυο μέρες πριν) και ο Ναν δεν βλεπόταν, παρόλα αυτά κέρδισαν χάρη σε έναν παροπλισμένο σκόρερ και χάρη στις αντίστοιχες βλακείες των πορτοκαλί, μεγαλύτερη εκ των οποίων η αψυχολόγητη εκτέλεση του Χάρπερ στο τέλος. Όχι ότι πήγε πίσω το χαμένο λέι απ του Τζόουνς, σε φάση για την οποία μπορούμε να τσακωνόμαστε το Σου Κου. Για να μη μένουν σκιές πάντως, θεωρώ ότι η διαιτησία πήρε σωστές αποφάσεις, τόσο σε αυτή την περίπτωση, όσο και στο φάουλ που καταλόγισε υπέρ του Λεσόρ και που έκρινε τελικά το αποτέλεσμα.
Ως πιο γενικό συμπέρασμα των ημερών αναδεικνύεται το γεγονός ότι η επίθεση του Παναθηναϊκού θέλει ένα κάποιο μάζεμα. Παρότι υπάρχουν πλέον αρχές και ρόλοι, δεν έχει βρεθεί ισορροπία στο μοίρασμα της μπάλας και δεν έχει ενταχθεί στο σύστημα ο Χουάντσο. Φαίνεται κάπως περίεργο να παίρνει ελάχιστες προσπαθειες ο Ισπανός και να επιχειρεί 25 σουτ ο Ναν, με κάθε είδους μπαγκέτα (είτε ορχήστρας, είτε φούρνου) στα χέρια του. Δεδομένου δε ότι ο Χουάντσο στην άμυνα και στα ριμπάουντ παρουσιάζεται συνεπέστατος, φτάνουμε μέχρι και στο "κρίμα".
Θα μου πείτε, ο Μήτογλου πώς διακρίνεται στην επίθεση; Ε, ο Μήτογλου κινείται εντός του τριπόντου και κάθετα, διεκδικώντας μπάλες στο high post και στα όρια της ρακέτας, ενώ ο Χουάντσο προτιμά τον παράλληλο άξονα της base line. Για κάποιο λόγο, εκεί δεν φτάνουν οι πάσες των γκαρντ ή δεν γνωρίζει ακόμη πώς να αξιοποιήσει τα χαρακτηριστικά του ο Αταμάν. Όσο περνάει ο καιρός, καταλήγω πως το όλο ζήτημα αφορά λιγότερο τη θέληση του παίκτη και περισσότερο την ομάδα, που κινείται κυρίως κάθετα στις δράσεις της. Συγκρίνετε π.χ. το πώς βρίσκει ο Ολυμπιακός τον Πίτερς και πώς δεν έχει ακόμη εκμεταλλευτεί ό,τι μπορούν να προσφέρουν οι Πετρούσεφ και Σίκμα. Ε, εδώ συμβαίνει το αντίθετο. Μην το τεντώνουμε άλλο, πάντως, ήταν μία θετική εβδομάδα όπως είπαμε.
Ο Ολυμπιακός
Επιτέλους! Ο Ολυμπιακός κέρδισε δύο κλειστά παιχνίδια, μέσα από την ορθολογική κατανομή των ρόλων και μέσα από τις σωστές φάσεις στο σύστημά του. Πάμε να δούμε κατά σειρά το τρίποντο του Γκος και τον συνδυασμό Φαλ-Πίτερς στη νίκη της Τρίτης και το τρίποντο του Σακ από το ματς της Πέμπτης.
Παρατηρούνται κοινά σημεία: Α. Οι δύο πρώτες φάσεις ξεκινούν από post up του Φαλ. Β. H φάση 2 και η φάση 3 έχουν τον Μακίσικ στο ίδιο ακριβώς σημείο, άσχετα αν η κατάληξη τους είναι διαφορετική. Γ. Στο παρκέ βρίσκονται τουλάχιστον δύο εκ των Κάνααν, Γκος και Πίτερς, ώστε να δημιουργούνται χώροι.
Τα προφανή συμπεράσματα των ημερών έχουν να κάνουν με τη δημιουργική ικανότητα του Φαλ και την ανάγκη για εύστοχα, ελεύθερα τρίποντα από όσους δεν λέγονται Κάνααν ή Πίτερς. Θυμηθείτε π.χ. την ήττα από τη Ρεάλ και τα αμαρκάριστα τούβλα, που μάτωσαν τις ερυθρόλευκες ψυχές της κερκίδας. Πέρα από αυτά, θα ήθελα να μείνουμε λίγο παραπάνω στους Γκος και Γουόκαπ, που νομίζω πως είναι φανερό πλέον, ότι αποτελούν τα δύο βαρόμετρα του φετινού συνόλου. Ο πρώτος αποκτήθηκε ως αντί-Σλούκας και έχει την ποιότητα να πετυχαίνει καθοριστικά καλάθια, όταν η ομάδα κολλάει, πράγμα που έκανε με τη Μιλάνο. Ο δεύτερος, όταν δεν βγαίνει εκτός ρόλου και δεν παριστάνει τον ήρωα, ανήκει σε κάθε σχήμα και σε κάθε στιγμή του παιχνιδιού, είτε στην αρχή, είτε στη μέση, είτε στο τέλος. Έγκειται στον προπονητή να αναγνωρίζει τη μέρα τους και την περίσταση, αλλά έγκειται και σε εκείνους να παίζουν καλά, έστω εναλλάξ. Ο Ολυμπιακός χρειάζεται κάθε φορά να αποδίδει στο οκτώ ο ένας εκ των δύο, ώστε να τελειώνει η ομάδα τα παιχνίδια με κάποιες σταθερές και να μην ψάχνεται. Πιστεύω πως από εδώ και πέρα θα φτάνουμε σε αυτή τη συνθήκη συχνά, διότι το rotation έχει στρώσει.
Τι άλλα; Ενθαρρυντικό το ότι η άμυνα διατηρεί το υψηλό της επίπεδο από παιχνίδι σε παιχνίδι (και εδώ ο Φαλ ξεχωρίζει) και προβληματική η διαρκώς μέτρια απόδοση του Μιλουτίνοφ. Λίγο να κοιτάξει κανείς το game log του, θα διαπιστώσει ότι η πιο ηχηρή μεταγραφή του καλοκαιριού δεν έχει ανταποκριθεί στις προσδοκίες, αλλά τουλάχιστον η παρουσία του δεν έχει και αρνητική επιρροή. Η επόμενη εβδομάδα δείχνει ήδη σημαντική για τους ερυθρόλευκους, που ψάχνουν το ένα στα δύο για να εδραιωθούν στη διεκδίκηση της τετράδας.
Τι θα γινόταν αν...
Ο Τσους Ματέο, 15'' πριν τη λήξη της δεύτερης παράτασης στο Ρεάλ-Εφές και με την ομάδα του πάνω με 91-89 είχε αποφασίσει να παίξει απλά μία άμυνα, αντί να κάνει σκόπιμο φάουλ στον Λάρκιν στα 8'' (91-91); Ίσως, λέω ίσως, να είχαμε γλιτώσει από το "ματς της χρονιάς" και να μην είχαμε σιχαθεί και άλλο με τη ρέντα των Μαδριλένων... Στην επίθεση που ακολούθησε, ο Χεζόνια (ήρωας, μοιραίος, ξανά ήρωας και ξανά μοιραίος) αστόχησε σε ελεύθερο τρίποντο και το ημερολόγιο προχώρησε μία μέρα, λες και δεν είχαμε κάτι καλύτερο να κάνουμε μετά τα μεσάνυχτα. Τέλος πάντων, τέσσερις παρατάσεις, 130-126, 40άρα από τον Μούσα, χρόνοι συμμετοχής από ... ποδόσφαιρο και ένας Σέιν Λάρκιν που θα θυμάται για πάντα το μέγεθος της προσπάθειας που χρειάστηκε να καταβάλει, προκειμένου να σώσει την (ανεξήγητα κακή) σεζόν της πρώην πρωταθλήτριας Ευρώπης. Γενικά, βαρέθηκα, αλλά περί ορέξεως, κολοκυθόπιτα.
Και μιας και φτάσαμε εδώ, με την κολοκυθόπιτα θα έπινα άνετα μια Μαντινεία.
