Παράξενη εισαγωγή, αλλά απαραίτητη. Είναι μια πραγματικότητα πως με το FIBA Europe Cup δεν ασχολείται πολύς κόσμος. Οπότε κάπως clickbaitικά πρέπει να σας κεντρίσω το ενδιαφέρον. Σχετικά με το FEC λοιπόν, του οποίου ούτε το επίπεδο είναι υψηλό, ούτε ελληνική ομάδα παίζει (ο Ηρακλής btw είχε φτάσει στους "8" το 2021), οπότε θα πει κανείς "ποιος ο λόγος να ασχοληθώ;". Σωστό, αν κι η αλήθεια είναι πως η μικρότερη διοργάνωση της FIBA συχνά αποτελούσε εφαλτήριο για τις καριέρες σημαντικών παικτών. Ειδικότερα, στο παρόν κείμενο θα ασχοληθούμε με νυν αστέρες της Euroleague, οι οποίοι πραγματοποίησαν το ευρωπαϊκό τους ντεμπούτο στα... χωράφια (sic) είτε του "δεν ασχολείται άνθρωπος" FEC, είτε του θαμένου-ξεχασμένου EuroChallenge*, του προκατόχου δηλαδή της τωρινής διοργάνωσης, πριν την δημιουργία του BCL.
Μουστάφα Φαλ (Ολυμπιακός)
Βρισκόμαστε στη σεζόν 2016-17 κι ο Γάλλος σέντερ του Ολυμπιακού δεν έχει καμία σχέση με τον παίκτη του σήμερα. Τότε είναι ένας 24χρονος ψηλός που αναζητά την καταξίωση στην γαλλική λίγκα με την Σαλόν, με την οποία στο τέλος της σεζόν θα φτάσει στην θριαμβευτική κατάκτηση του πρωταθλήματος. Στην Ευρώπη, πάλι, ο Φαλ δεν είναι παρά ένας άβγαλτος rookie. Ντεμπουτάρει στο FIBA Europe Cup και βρίσκεται μια ανάσα από την ολοκλήρωση μιας μυθικής σεζόν. Η Σαλόν φτάνει ως τον τελικό περνώντας δύο ομίλους κι αποκλείοντας στα νοκ άουτ τους Μαγυάρους της Κόρμεντ, την πάλαι ποτέ ιστορική Τσιμπόνα και την ομάδα που μάθαμε χάρη στον Ματ Λοτζέσκι, Οστάνδη, αλλά στους τελικούς πέφτει με συνολικό σκορ 140-137 από τη συμπατριώτισσα Ναντέρ.
Ο Φαλ είναι με 10,5 πόντους, 8 ριμπάουντ και 2,6 ασίστ σε 20 αγώνες, ένας εκ των κορυφαίων ψηλών της διοργάνωσης κι αρχίζει να δείχνει πως κάτι καλό υπάρχει στην περίπτωση του. Του πήρε καιρό να σκαρφαλώσει ως την Euroleague, περνώντας στο μεσοδιάστημα κι από το BCL (Τουρκ Τέλεκομ) αλλά και το EuroCup (Λοκομοτίβ Κουμπάν). Όμως τελικά με σκληρή δουλειά και συνέπεια στην πρόοδο τα κατάφερε, φτάνοντας να είναι μέλος της Εθνικής Γαλλίας με ασημένια μετάλλια στο παλμαρέ του, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο και το περσινό Ευρωμπάσκετ στη Γερμανία.
Όλοι από κάπου ξεκινούν. Και στην περίπτωση του Φαλ το FEC αποτέλεσε ένα σημαντικό ορμητήριο κατά τα χρόνια της μπασκετικής του ωρίμανσης, όπου έμαθε αρκετά πράγματα, βγαίνοντας από τα γαλλικά σύνορα κάθε βδομάδα κι αντιμετωπίζοντας κάθε λογής ψηλούς, αρκετές φορές καλύτερους και πιο έμπειρους από τον ίδιο. Για την ιστορία, ο Φαλ έκλεισε εκείνη τη χρονιά ως MVP των τελικών του FEC, καλύτερος αμυντικός, πρώτος μπλοκέρ και μέλος της καλύτερης πεντάδας της τελευταίας τη τάξη ευρωπαϊκής διοργάνωσης.
Ματίας Λεσόρ (Παναθηναϊκός)
Παραμένουμε στη σεζόν 2016-17, όπου στο δικό του σύμπαν, ο 22χρονος τότε Ματίας Λεσόρ ήταν ο νικητής του FEC με τη Ναντέρ, υποτάσσοντας τη Σαλόν του Φαλ στους συναρπαστικούς διπλούς τελικούς. Λίγους μήνες πριν, ο νυν παίκτης του Παναθηναϊκού είχε ολοκληρώσει την μετακίνηση του από τη Σαλόν -στην οποία ανδρώθηκε παίζοντας από τα εφηβικά του χρόνια- στη Ναντέρ, σε μια ωραία ιστορία απ’ αυτές που γεννά στο μπάσκετ, αλλά ελάχιστοι θυμούνται, αφού όλοι ασχολούνται με την Ευρωλίγκα. Τελικά η μοίρα έγραψε πως Φαλ και Λεσόρ μοιράστηκαν τους τίτλους σε Γαλλία κι Ευρώπη αντίστοιχα, όμως έκτοτε αμφότεροι άρχισαν να βάζουν την καριέρα τους σε ανοδική τροχιά και να περπατούν τον μακρύ δρόμο από τα 50 χιλιάρικα το χρόνο προς τα συμβόλαια εκατομμυρίων του σήμερα.
Όπως κι ο Φαλ, έτσι κι ο Λεσόρ, δεν θυμίζει σε τίποτε τον παίκτη που κυριαρχεί τους τελευταίους μήνες στα ευρωπαϊκά σαλόνια. Ήταν τότε ένας άγουρος ψηλός “in the making” που στην πρωταθληματική πορεία της Ναντέρ «έγραψε» 9,9 πόντους κι 6,3 ριμπάουντ λαμβάνοντας mentorship από βετεράνους συμπαίκτες όπως ο πλεϊμέικερ Κρις Γουόρεν (πρώην ΑΕΚ), ο Χάικο Σαφάρτσικ (Άλμπα, Μπάγερν, Εθνική Γερμανίας) και φυσικά ο Μικάλ Ράιλι (θρύλος της Ναντέρ και του γαλλικού πρωταθλήματος). Αργότερα φυσικά δεν επέστρεψε ποτέ στο συγκεκριμένο λέβελ, μιας κι εδραιώθηκε σε powerhouses εντός κι εκτός Γαλλίας (Ερυθρός, Μάλαγα, Μπάγερν, Μονακό), με αποκορύφωμα φυσικά την τελευταία διετία και την έκρηξη του σε Παρτίζαν και Παναθηναϊκό.
Είναι περιττό να επαναληφθεί η ατάκα πως «όλοι από κάπου ξεκινούν», αν κι επίσης είναι σημαντικό να επισημανθεί στην προκειμένη περίπτωση, καθώς αποτέλεσε κομμάτι της διαδικασίας της εξέλιξης του Λεσόρ. Που, σε αντίθεση με τον Φαλ, ναι μεν βούτηξε πιο γρήγορα στην αρένα με τα θηρία της EuroLeague, αλλά βίωσε κιόλας πιο απότομα το χαοτικό κοντράστ μεταξύ των δύο λιγκών. Γεγονός που όπως φάνηκε εκ του αποτελέσματος του έκανε καλό, αφού τον οδήγησε σε ακόμη περισσότερη δουλειά για την οποία πλέον ανταμείβεται.
Κόντι Μίλερ-Μακιντάιρ (Μπασκόνια)
Ο 29χρονος γκαρντ της Μπασκόνια προσφάτως «σκότωσε» τον Ολυμπιακό στο ΣΕΦ με νικητήριο σουτ στην εκπνοή, ενώ μόλις πριν από δύο μήνες έκανε το ντεμπούτο του στην Euroleague. Αν και βρίσκεται πολλά χρόνια στην Ευρώπη, αρχής γενομένης από τη σεζόν 2017-18, ο Μακιντάιρ δεν είχε αγωνιστεί ξανά στο συγκεκριμένο επίπεδο, βγάζοντας το ψωμί του σε μικρότερες ευρωπαϊκές διοργανώσεις, χωρίς ιδιαίτερα υψηλές κορυφές στην διαδρομή του.
Ο έμπειρος περιφερειακός έπαιξε -χωρίς επιτυχία- στην Παρτίζαν (2020-21), αλλά εκείνη βρισκόταν στο EuroCup, το ίδιο και στη Ζενίτ (2018-19). Βέβαια για τον νυν άσο της Μπασκόνια όλα ξεκίνησαν στο ευρωπαϊκό στερέωμα τον Σεπτέμβριο του 2017, όταν από τα… χαμηλά του FIBA Europe Cup έκανε τα πρώτα του βήματα με την ρωσική Πάρμα. Μάλιστα δεν έπαιξε καν στην κανονική φάση της διοργάνωσης, αλλά σε τέσσερις αγώνες των προκριματικών. Η ομάδα του απέκλεισε την Ραμποτνίτσκι Σκοπίων, όμως η γαλλική Λε Πορτέλ εν τέλει της έκοψε τον δρόμο, με τον Μακιντάιρ να μετρά 16 πόντους, 8 ριμπάουντ και 6,5 ασίστ σε αυτή την πρώτη πλην σύντομη γνωριμία του με τα Κύπελλα Ευρώπης.
Πέρσι δε, ο Μακιντάιρ ξανάπαιξε στο FEC με την Γκαζιαντέπ, σε μια πορεία ως τα ημιτελικά, όπου ο ίδιος έκανε την διαφορά με 14 πόντους και 5.7 ασίστ. Με την παρουσία του στους Τούρκους να αποτελεί ουσιαστικά το εισιτήριο για την παροχή συμβολαίου από σύλλογο της Euroleague, ύστερα από αρκετά χρόνια προσπάθειας. Για την ώρα δε βγάζει μάτια, αλλά ας μην λησμονούμε πως το άλμα από την πιο χαμηλής δυναμικής ευρωπαϊκή διοργάνωση σε εκείνη με το υψηλότερο αγωνιστικό επίπεδο δεν είναι απλή υπόθεση.
Γιοχάνες Φόγκτμαν (Αρμάνι Μιλάνο)
Ο 31χρονος φόργουορντ-σέντερ βρίσκεται χρόνια στο προσκήνιο, έχοντας πετύχει πολλά σπουδαία πράγματα στην καριέρα του. Στην κορυφή φυσικά βρίσκεται το χρυσό στο Παγκόσμιο στις Φιλιππίνες πριν τρεις μήνες με την Εθνική Γερμανίας, για έναν παίκτη που στο συλλογικό επίπεδο διανύει αισίως την 8η σεζόν του στη EuroLeague και θεωρείται vet. Μόνο που ο Φόγκτμαν δεν ανήκε εξ αρχής στην ελίτ. Για την ακρίβεια, χρειάστηκε να… οργώσει την Ευρώπη για δύο συνεχόμενα χρόνια.
Βλέπετε, ο διεθνής Γερμανός έπαιξε από το 2014 έως το 2016 με μεγάλη επιτυχία αρχικά στο EuroChallenge κι ύστερα στον παρθενικό χρόνο του FEC. Στις πορείες του με την Φρανκφούρτη, χρειάστηκε να ταξιδέψει για να αγωνιστεί μεταξύ άλλων σε Βέλγιο, Δανία, Σουηδία, Εσθονία, Ολλανδία, Πορτογαλία, Πολωνία, Σλοβενία, Κύπρο, Ισραήλ! Ο τελευταίος του αγώνας ever στον θεσμό δημιούργησε και μια δυνατή ανάμνηση για τον ίδιο, μιας και κατέκτησε το τρόπαιο κόντρα στη Βαρέζε την Πρωτομαγιά του 2016. Δύο μήνες μετά από εκείνο το «χρυσό» παιχνίδι για την γερμανική ομάδα, η Μπασκόνια αποφάσισε να επενδύσει στον 24χρονο τότε Φόγκτμαν, ο οποίος προοριζόταν για άλτερ έγκο του σπουδαίου αλλά ξεζουμισμένου Αντρέα Μπαρνιάνι.
Τα υπόλοιπα είναι ιστορία για την πορεία του Φόγκτμαν, ο οποίος ησύχως αλλά με συνέπεια εδραιώθηκε στην EuroLeague, συνδυάζοντας παράλληλα τίτλους σε μεγάλα εθνικά πρωταθλήματα (VTB με τη ΤΣΣΚΑ, Serie A με την Αρμάνι). Μετά από τόσα χρόνια πάντως, ο Γερμανός, σαν άλλος Ρούμπιτ, ακόμη γεννά διχογνωμίες στο κοινό σχετικά με την κλασική του θέση (αν έχει τέτοια) στο παρκέ…
Ρόκας Γκιεντράιτις (Ερυθρός Αστέρας)
Συνεχίζουμε να περπατάμε πάνω στον ίδιο χρονικό άξονα, με την περίπτωση του Γκιεντράιτις να είναι ακόμη μια αξιοσημείωτη ενός παίκτη που έφτασε ψηλά εκκινώντας από τα πραγματικά χαμηλά στρώματα. Ο Λιθουανός διεθνής έχει ως γνωστόν τα τελευταία χρόνια μια καριέρα άρρηκτα συνδεδεμένη με την EuroLeague (2019-σήμερα) και παλαιότερα με το EuroCup (2015-19). Αν κοιτάξουμε πάντως μια δεκαετία πίσω, θα εντοπίσουμε τον Γκιεντράιτις στα πρώτα του βρεφικά βήματα στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις με τη Σιαουλιάι.
Κι εκείνος επί εποχής EuroChallenge, ξεχώρισε σε έναν όμιλο με Ενισέι, Τσμόκι και Ούσακ, έχοντας 11 πόντους, 3,2 ριμπάουντ και 1,7 ασίστ σε 6 αγώνες. Η ομάδα του δεν προχώρησε, αλλά εκείνος ρούφηξε μια πρώτη ευρωπαϊκή τζούρα, χρήσιμη ενόψει της μετακίνησης του στην Ρίτας Βίλνιους που ακολούθησε κι εν τέλει τον καθιέρωσε. Αν το καλοσκεφτείτε, το κάθε τούβλο στον τοίχο επιτελεί τον δικό του ρόλο.
Η Σιαουλιάι τον πήρε από την Α2 Λιθουανίας και μάλιστα δύο χρόνια πριν πάει εκεί έπαιζε σε ομάδα που με 0-14 ρεκόρ στα play outs υποβιβάστηκε στην 3η κατηγορία! Οι παραγωγικές του σεζόν στην LKL που ακολούθησαν, η τζούρα στο FEC, η καθιέρωση στο EuroCup. Όλα αυτά συνθέτουν τον παίκτη του σήμερα. Και κάθε παίκτη που γενικώς δεν είναι ουρανοκατέβατος, αλλά έχει πίσω του μια διαδρομή που πολλές φορές παραβλέπουμε πόσες δυσκολίες έκρυβε για τον ίδιο τον αθλητή.
Ντέβιν Μπούκερ (Μπάγερν Μονάχου)
Η Σαλόν «ακούστηκε» αρκετά νωρίτερα στο κείμενο. Και επανέρχεται, μιας κι ήταν σημείο εκκίνησης για ακόμη έναν εδραιωμένο στην EuroLeague ψηλό (όχι, δεν πρόκειται για τον Ζοφρί Λοβέρν). Αν ο Ματίας Λεσόρ ήταν ο παγκίτης στη γαλλική ομάδα της σεζόν 2015-16, μάθετε πως ο βασικός τους ήταν ο Μπούκερ των 129 αγώνων πια στο τοπ επίπεδο. Σε μια διαδρομή που περιλαμβάνει τη Φενέρμπαχτσε, τη Χίμκι και σαφώς τη Μπάγερν.
Στα 32 του πλέον, ο Αμερικανός σέντερ πέτυχε κι εκείνος το μεταίχμιο πριν γίνει η μετονομασία του EuroChallenge σε FEC. Πλούσια συγκομιδή (14,6π., 7,3ριμπ., τρία double double) σε 16 αγώνες του θεσμού για τον Μπούκερ, ο οποίος έλαμψε στη Σαλόν, αναγκάζοντας τη Μπάγερν το καλοκαίρι του 2016 να τον τραβήξει στο Μόναχο. Φέτος επέστρεψε στη Βαυαρία, εκεί όπου ουσιαστικά άλλαξε το στάτους του, αγωνιστικά κι οικονομικά. Ίσως πάντως αν δεν υπήρχε εκείνη η σεζόν, τα πράγματα να ήταν εντελώς διαφορετικά για τον Μπούκερ.
Στην διοργάνωση της FIBA τέσταρε, μεταξύ άλλων, τις δυνάμεις του απέναντι στη Γκούσινγκ από την Αυστρία, τη Ντεν Μπος από την Ολλανδία, τη Ζλάτορογκ από τη Σλοβενία και τη Τάρτου από την Εσθονία. Σιγά τα ωά θα πείτε και μάλλον δεν θα έχετε άδικο. Αλλά περί αυτού περίπου πρόκειται όταν οι Αμερικανοί μιλούν για “process”…
Έλι Οκόμπο (Μονακό)
Ο νυν αστέρας της Μονακό μερικά χρόνια νωρίτερα, πριν ντεμπουτάρει στην Ευρωλίγκα με την Βιλερμπάν, έπαιζε στο NBA. Ήταν για μια διετία μέλος των Σανς, κάτι που πιθανώς να ξέρετε ήδη. Γνωρίζατε όμως ότι ένα χρόνο προτού μετακομίσει στο Φοίνιξ ως 31η επιλογή του Draft του 2018, "αγκομαχούσε" στο FIBA Europe Cup; Κι όμως. Ο Οκόμπο δεν ήταν πάντα ο σούπερ σκόρερ. Στα 20 του τότε, τη σεζόν 2016-17, ήταν περίπου ρολίστας στην Ορτέζ.
Ένας παίκτης των 8,2 πόντων, των 3,3 ριμπάουντ και των 2,1 ασίστ σε ρόλο περί των 20 λεπτών. Έχοντας μάλιστα τέτοιους μέσους όρους όχι κόντρα σε μεγαθήρια, αλλά με ομάδες όπως οι Όμπερβαρτ Γκάνερς από την Αυστρία, η τσέχικη Παρντούμπιτσε, η ουγγρική Άλμπα Φέχερβαρ κι η Τάρτου από την Εσθονία που ήδη έχει αναφερθεί στο κείμενο όσες φορές δεν έχει αναφερθεί συνολικά στο ελληνικό ίντερνετ. Η ουσία είναι πως ο Οκόμπο δεν ήταν ακόμη επιδραστικός, με την πορεία της Ορτέζ να τερματίζει μόλις στους "16" του θεσμού. Έκτοτε η πρόοδος του ήταν αλματώδης και συνεχόμενη.
Δείτε κι ένα νικητήριο μπάζερ μπίτερ του κόντρα στη Φέχερβαρ με 2 χιλιάδες βιούζ στο Youtube σε έξι χρόνια.
Ο 26χρονος σούτινγκ γκαρντ πλέον είναι ένα απ' τους πιο ταλαντούχους παίκτες του γαλλικού μπάσκετ και φυσικά σε επίπεδο Euroleague ανήκει σε ομάδα Final 4. Η δουλειά στην Αμερική σίγουρα τον βοήθησε στο να επιστρέψει πιο έτοιμος να πρωταγωνιστήσει στην Ευρώπη, αν κι η σύγκριση του "που ήσουν τότε vs που είσαι τώρα" πάντα θα του θυμίζει το αγροτικό του στο FEC. Απλά για την ιστορία, ο παίκτης ο οποίος επισκίαζε τότε τον Οκόμπο και τον κάθε Οκόμπο στο ρόστερ της Ορτέζ, ήταν ο άλλοτε σταρ του ΠΑΟΚ, Ντι Τζέι Κούπερ...
Κρις Τζόουνς (Βαλένθια)
Ακόμη ένας baller στην λίστα των παικτών της EuroLeague που έγραψαν την πρώτη ευρωπαϊκή συμμετοχή της καριέρας τους στo FEC. Μακάμπι, Βιλερμπάν κι από πέρσι Βαλένθια για τον 30χρονο Αμερικανό που από το 2020 βρίσκεται σταθερά στο κορυφαίο επίπεδο. Δεν γνωρίζω τι ρονικής διάρκειας συμβόλαιο έχει με την ισπανική ομάδα ο Τζόουνς, αλλά είμαι βέβαιος πως όταν μείνει ελεύθερος, τουλάχιστον το 1/3 των ομάδων της λίγκας θα ενδιαφερθεί να τον υπογράψει. Τα πράγματα όμως δεν ήταν πάντα έτσι για τον έμπειρο γκαρντ.
Δεκέμβριος του 2015 κι ο 22χρονος τότε Τζόουνς υπογράφει στην... Τουβ Αϊμάγκ. Ναι, οκ, θα αναρωτιέστε τι είναι αυτό. Κι εγώ δεν ήξερα, αλλά πρόκειται για ομάδα της Μογγολίας που και να την γκουγκλάρετε δεν θα σας βγάλει κάτι, συνεπώς μην μπείτε καν στον κόπο. Ύστερα ήρθε στην Ευρώπη (2016-17) και την... μπασκετομάνα Ελβετία. Πιο συγκεκριμένα, φόρεσε τη φανέλα των Στάργουινγκς της Βασιλείας. Έπειτα ήρθε -επιτέλους- και το FEC που μπροστά στα προηγούμενα φαντάζει... διαγαλαξιακό. Η βέλγικη Μονς, λοιπόν, για να μην το κουράζουμε, ήταν η ομάδα που του έδωσε το χρίσμα στα Κύπελλα Ευρώπης. Συμπαίκτες τότε ο Τζόουνς με τον Τζαβόντε Ρέντικ του Κολοσσού, αν θυμάστε, που τελικά έκανε μια συμπαθητική καριερούλα στη Γηραιά Ήπειρο (Φάλκο - Ουγγαρία, Ροάν - Γαλλία).
Πίσω στο θέμα μας που είναι ο Τζόουνς. Εντυπωσιάζει σε 14 αγώνες του FEC, αλλά ως εκεί. Η Μονς αποκλείεται στον δεύτερο γύρο από Κεραυνό Στροβόλου (!), Ντόναρ και την Κλουζ Ναπόκα, ο Τζόουνς έχει κάτι σαν 15 πόντους και 5 ασίστ μέσο όρο και γεια σας. Ο νατουραλιζέ Αρμένιος ψιλοχάνεται. Η Euroleague εμφανίζεται στην ζωή του πολύ αργότερα, όταν η Μακάμπι του Γιάννη Σφαιρόπουλου τον "τσίμπησε" από τη Μπούρσα, πριν από τρία καλοκαίρια. Σήμερα είναι μια χαρά άσος και μόνο συγκεκριμένα πορτοφόλια μπορούν να τον αντέξουν, αυτά δηλαδή της Euroleague. Καμία Βασιλεία, καμία Μογγολία, καμία Μονς...
Άντε Ζίζιτς (Εφές)
Να βάλουμε κι έναν παίκτη της Εφές πριν κλείσουμε; Να βάλουμε, αφού κι η περίπτωση του Άντε Ζίζιτς έχει το δικό της ενδιαφέρον. Ο Κροάτης σέντερ έχει στα 26 του χρόνια 126 συμμετοχές στην Euroleague, οπότε αν όλα πάνε καλά στην καριέρα του παιδιού και μείνει υγιής και δεν βαρεθεί, στα 35 του θα 'χει... κοντέρ Χάινς σε αριθμό αγώνων (402). Του το ευχόμαστε, αν και μερικά χρόνια πριν, οι αντίπαλοι ψηλοί του στο EuroChallenge εύχονταν να μην τους διαλύσει.
Σεζόν 2015-16, η -περασμένα μεγαλεία- Τσιμπόνα εμφανίζει έναν 18χρονο σέντερ που λίγο καιρό πριν είχε γυρίσει από δανεισμό στη Γκόριτσα, ομάδα που δεν παίζει καν στην ABA Liga. Φυσικά μιλάμε για τον Ζίζιτς, όχι τον Άντρια, αλλά τον κατά 17 χρόνια μικρότερο αδερφό του, ο οποίος σμπαραλιάζει στον δρόμο του Μπενφίκες, Χάβρες και Σοπρόν, τελειώνοντας τη σεζόν με 17 πόντους μέσο όρο και 9,2 ριμπάουντ σε 13 ευρωπαϊκούς αγώνες. Την επόμενη σεζόν έκανε τα ίδια -και καλύτερα- στο BCL και κάπου εκεί ο Μίσκο Ραζνάτοβιτς, γνωρίζοντας τι έχει στα χέρια του και πως στη Τσιμπόνα το... τερμάτισε, τον αμολάει στην Euroleague με τη Νταρουσάφακα, μεσούσης της σεζόν 2016-17.
Η πορεία του από τότε και μετά είναι γνωστή. Έκανε 121 ματς στο NBA με τους Καβαλίερς κι από το 2020 έχει επιστρέψει στην Euroleague όπου είναι εκ των πιο κλασάτων πενταριών και με άλλα δέκα χρόνια καριέρας μπροστά του. Αναμφίβολα πριν 6-7 χρόνια ο Ζίζιτς ήταν ένα φαινόμενο για την εποχή και τις μικρότερες ευρωπαϊκές διοργάνωσεις, αφού δεν εμφανίζεται κάθε χρόνο ένας τόσο κυριαρχικός κι ασταμάτητος 18χρονος...
*Το EuroChallenge "παίχτηκε" από το 2003 έως το 2015 και τον συγκεκριμένο τίτλο έχουν στη τροπαιοθήκη τους 12 διαφορετικές ομάδες! Κι όχι τίποτα καφενεία. Προσέξτε: Βίρτους Μπολόνια (2009), Μπανταλόνα (2006), Μπεσίκτας με Αταμάν (2012), Ούνικς Καζάν (2004) και φυσικά Τζιρόνα με Μαρκ Γκασόλ (2007). Κατά τα λοιπά, το πήρε και κάποια Μπάρονς (που έχει διαλυθεί) από την Λετονία το 2008, αλλά και οι Ναντέρ, Σαμάρα, Κρκα, Γκέτινγκεν, Ρέτζιο Εμίλια και Ντιναμό Αγίας Πετρούπολης.
