Την εποχή του Ομπράντοβιτς στον Παναθηναικό διάφοροι παίκτες ήρθαν ως κάτι και έφυγαν ή παρέμειναν ως κάτι άλλο. Ο Μάικ Μπατίστ ήρθε ως παίκτης που αγωνιζόταν στις θέσεις 3-4 και έκανε καριέρα ως ένας από τους καλύτερους σέντερ της Ευρώπης. Ο Χατζηβρέττας ήρθε ως πρώτος σκόρερ της Α1 και μετατράπηκε σε αμυντικό εξολοθρευτή. Ο Τσαρτσαρής υπέταξε τις τεράστιες και πολυποίκιλες προοπτικές του στον ρόλο του συμπληρωματικού, αλλά άκρως απαραίτητου power forward, ενώ ο Σάρας αγωνίστηκε κυρίως ως 6ος παίκτης, παρά ως πρωταγωνιστής.

Μια ματιά στα στατιστικά και τις επιδόσεις του Νικ Καλάθη στο τοπ-16, μας αποκαλύπτει κάτι καθόλου περίεργο, εντούτοις κάτι άξιο αναφοράς. Τα αποτελέσματα της ομάδας είναι απόλυτα ευθυγραμμισμένα με την απόδοση του παίκτη. Η χθεσινή μέτρια εμφάνιση του απέναντι στον Αστέρα ήρθε να προστεθεί σε εκείνες απέναντι στη Φενέρ στην Πόλη, στους Σερβους στο ΟΑΚΑ και στη Κουμπάν και να συμβάλει στην εικόνα που βλέπετε παρακάτω. Ο Καλάθης στις ήττες δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με τον παίκτη που εμφανίζεται στις νίκες.

H Φενέρμπαχτσε προχωρά ακάθεκτη προς την πρώτη θέση του ομίλου της στο τοπ-16 και βασίζεται πρώτα από όλα στην πολύ καλή άμυνα της, μποστάρης της οποίας είναι ο εκπληκτικός Γιαν Βέσελι. Ο Τσέχος δεν αποτελεί επιθετικά μία από τις πρώτες επιλογές του Ζοτς, καθώς ο Ούντο παίρνει εκείνος τις περισσότερες μπάλες κάτω από το καλάθι. Αυτό του επιτρέπει να μένει ξεκούραστος και να κάνει τις δουλειές που ζητά ο προπονητής σε άμυνα, ριμπάουντ και hustle plays. Oχι ότι δεν θα ολοκληρώσει και διάφορα πικ εν ρολ ή ότι δεν θα δώσει πόντους από δεύτερες ευκαιρίες και παιχνίδι με πλάτη, απλά όταν απέναντι υπάρχουν οι Ντιλέινι αυτού του κόσμου, το βάρος πέφτει κυρίως σε εκείνον. Και μάλιστα πέφτει για κοντά 38 λεπτά.

Πριν από περίπου 2 μήνες στο ΣΕΦ, ο Ολυμπιακός είχε βρεθεί στο -25 απέναντι στην Μπάμπεργκ, εφαρμόζοντας μία αμυντική τακτική που της επέτρεπε να κυκλοφορήσει τη μπάλα ακριβώς όπως ήθελε. Στοι δεύτερο ημίχρονο εκείνου του αγώνα, οι ερυθρόλευκοι άλλαξαν την προσέγγιση τους, γύρισαν σε καθαρές αλλαγές, έβαλαν μέσα μαζί τους Χάκετ, Στρόμπερι και ... Οντομ και πίεσαν τους Γερμανούς μέχρι σκασμού. Λίγο ακόμη και θα έπαιρναν μία νίκη που έδειχαν ότι δεν άξιζαν.

Μετά από 9 παιχνίδια στο τοπ-16, η Αναντολού Εφές του Ντούσαν Ιβκοβιτς έχει μόλις 3 νίκες και βρίσκεται πολύ κοντά στον αποκλεισμό της από τα πλέι-οφ. Η ομάδα χτίστηκε επάνω στην περυσινή εμπειρία του αποκλεισμού από τη Ρεάλ και το λογικό ήταν φέτος να πηγαίνει καλύτερα. Η πικ εν ρολ άμυνα εμπλουτίστηκε από τους αθλητικότατους Ντάνστον και Τάιους , ο αργόσυρτος Μπιέλιτσα έφυγε για να αντικατασταθεί από τον ασυγκράτητο Mπράουν της Κουμπάν, ο Γκρέιντζερ πήρε θέση δίπλα στον Ερτέλ και ο κίλερ Ντίμπλερ άφησε το Κορδελιό για να δώσει την εκτελεστική συνέπεια που έλειπε από τον Περπέρογλου. Μαζί με όλους αυτούς, ο Ντούντα είχε στη διάθεση του γηγενείς ή νεαρούς, πανέτοιμους να παίξουν το μπάσκετ του προπονητή. Οσμάν, Κορκμάζ, Σαριτς, Μπαλμπάι και Μπατούκ σε πρώτη φάση έμοιαζαν απολύτως κατάλληλοι να πλαισιώσουν τον βασικό κορμό και να τον εμπλουτίσουν με ενέργεια και αυταπάρνηση. Ειδικά ο Κροάτης, έδειχνε πως θα ήταν και πρωταγωνιστής.

Σε ένα άρθρο που αξίζει κανείς να διαβάσει , το μπασκετικό portal Ball in Europe αναφέρει πως η ευρωλίγκα διατίθεται να γεμίσει τις τρεις κενές θέσεις της επόμενης διοργάνωσης μέσω απ'ευθείας προσκλήσεων σε συγκεκριμένες ομάδες. Ο συντάκτης αναφέρει πως μετά τις 12 κλεισμένες θέσεις (11 συμβόλαια και 1 για τον νικητή του Eurocup), η διοργανώτρια αρχή έχει αποφασίσει να δώσει την 13η στην ζάμπλουτη Νταρουσάφακα και πώς οι πρωταθλήτριες χωρών ή ενώσεων που αποτελούν σημαντικές αγορές (π.χ. Γαλλια ή Αδριατική) δεν έχουν απαραίτητα εξασφαλισμένη θέση. Υπάρχει βέβαια και ο.... (γκουχ γκουχ) προκριματικός.