Χθες βράδυ στη Γερμανία, η τακτική αυτή δεν δοκιμάστηκε σχεδόν καθόλου. Οι περιστάσεις δεν απαιτούσαν βέβαια αντίστοιχες ρηξικέλευθες προσαρμογές, όμως όσο οι ερυθρόλευκοι ήταν μπροστά, οι παίκτες του Τρινκιέρι συνέχιζαν να σουτάρουν ελεύθερα τρίποντα, τα οποία ήρθαν ως αποτέλεσμα δύο πραγμάτων. Πρώτον, των δυναμικών διπλών καλύψεων στην περιφέρεια, και δεύτερον των (υπέρ το δέον) βαθειών περιστροφών στην καρδιά της ρακέτας, με τον Παπανικολάου να βρίσκεται κάποιες φορές εκτός θέσης.
Στις περιπτώσεις που δεν εφαρμόστηκαν οι πρώτες, συνέβησαν οι δεύτερες και το αντίθετο, ενώ άλλες φορές οι δύο αυτές κατευθύνσεις συνυπήρχαν τακτικά στην άμυνα του Ολυμπιακού. Το αποτέλεσμα ήταν η Μπάμπεργκ να βρει τους χώρους για να πασάρει, και μάλιστα να τους βρει στα κρίσιμα σημεία. Διατάξεις σαν αυτή που ακολουθεί είναι βούτυρο στο ψωμί μίας επίθεσης που βασίζεται στην αναγνώριση του άδειου γηπέδου και στο καλό passing game, και το παράδειγμα δεν είναι το μόνο.
Η ομάδα του Τρινκιέρι δεν σουτάρει γενικά πολύ έξω από τα 6,75 (λιγότερες από 21 προσπάθειες ανά αγώνα), αλλά όταν σουτάρει τα βάζει. Είναι τρίτη στο τοπ-16 με ποσοστό 40,22%. Οι ερυθρόλευκοι της επέτρεψαν να πάρει 6,5 προσπάθειες παραπάνω και αυτό το πλήρωσαν, καθώς τα περισσότερα σουτ έγιναν υπό ευνοικότατες προυποθέσεις. Η περιφερειακή πίεση και οι αλλαγές ξεχάστηκαν κάπου στο ντουλάπι, όπως ξεχάστηκαν τα post-up του Πρίντεζη και η επιθετική ποικιλία.
Θα μου πείτε, εδώ μιλάμε για αυτοκτονία και εσύ μας λες για τακτικές; Δεν θα έχετε μεταξύ μας και τόσο άδικο, απλά προτιμώ να σταθώ στις συνθήκες που επέτρεψαν την ανατροπή και όχι τόσο στις τελευταίες φάσεις, οι οποίες κλέβουν καμμιά φορά άδικα την παράσταση.
Καμιά φορά…
Οι ερυθρόλευκοι σίγουρα θα μπορούσαν να είχαν κάνει φάουλ στο τέλος, καθώς ο Τρινκιέρι και οι παίκτες του σχεδίασαν και εκτέλεσαν μία τέλεια επίθεση (με σκριν μακριά από τη μπάλα του Τάις στον Σπανούλη) , η οποία όπως φάνηκε στην πράξη θα μπορούσε να αναχαιτιστεί μόνο έτσι. Ο Στρέλνιεκς που έμεινε ελεύθερος είναι ένας σουτέρ της τάξης του 46,2% έξω από τη γραμμή στο τοπ-16. Πού πήγε άραγε το περίφημο καθαρό μυαλό;
Το περίεργο είναι πως η Μπάμπεργκ είχε προειδοποιήσει, καθώς σκόπευε έτσι κι αλλιώς να τρέξει αυτό το play ήδη πριν από τη διακοπή του παιχνιδιού με φάουλ. Η σύγκριση των δύο παρακάτω φωτογραφιών είναι αποκαλυπτική.
Πρόκειται φυσικά για την ίδια ακριβώς φάση, 2,5 δευτερόλπετα αργότερα σε χρόνο παιχνιδιού. Το βαθύ βύθισμα του Χάντερ άφησε τον Στρέλνιεκς μόνο στη γωνία, καθώς προτιμήθηκε να μην αφεθεί με τον Σπανούλη ο Τάις, ο οποίος το πολύ πολύ θα σκόραρε δίποντο. Η άμυνα αντέδρασε χωρίς να αλλάξει και αν το δείτε και γρήγορα θα διαπιστώσετε πως ηταν προτιμότερο είτε το φάουλ, είτε έστω ο σέντερ των Γερμανων να βρεθεί μόνος του με τον αρχηγό του Ολυμπιακού. Εδώ βέβαια αξίζει να επισημάνει κανείς πως η Μπάμπεργκ εκτέλεσε άψογα ένα απόλυτα μελετημένο σύστημα.
Καθαρά ατομικά, ο Πρίντεζης δεν αξιοποιήθηκε στο δεύτερο μέρος όσο στο πρώτο, και ο Σπανούλης εγκλωβίστηκε από ένα σημείο και ύστερα στην τάση της ομάδας να ψάχνει στα δύσκολα μονίμως εκείνον. Ηταν θετικός , και η άποψη μου είναι πως στο συγκεκριμένο παιχνίδι θα ήταν άδικο να πέσουν οι ευθύνες σε εκείνον. Ο Ουόρικ είχε άσχημα τελειώματα, αλλά βάζει τις βολές και αυτό είναι σπάνιο για σέντερ του Ολυμπιακού, έστω και κατά συνθήκην. Για τον Μάντζαρη, η ελευθερη πτώση από την πρώτη φάση στο τοπ-16 συνεχίζεται, και οι λόγοι για αυτήν αξίζει κάποια στιγμή να διερευνηθούν.
Προς το παρόν, οι ερυθρόλευκοι είναι με το ένα πόδι έξω από τα πλέι οφ. Το άλλο είναι ακόμη μέσα. Όμως ο Ολυμπιακός δεν παίζει και τόσο καλά. Η αισιοδοξία όσων ταυτίζουν την επιτυχία με την ψυχή και το «μέταλλο», σκοντάφτει στην πραγματικότητα του αθλήματος.
