Στο πρώτο match ball για το Βελιγράδι, ο Ολυμπιακός δεν τα κατάφερε, χάνοντας σε ένα πραγματικά πολύ έντονο παιχνίδι με έναν πόντο, με τον Σλούκα να αστοχεί σε buzzer beater. Σκληρή κατάσταση ομολογουμένως, αλλά αυτή είναι η ομορφιά του αθλήματος. Στο game 4 είδαμε ένα από τα πιο όμορφα παιχνίδια στην σειρά των play off, αν όχι το καλύτερο, με την κάθε ομάδα να προσπαθεί να επιβάλλει το στυλ της. Η μεν Μονακό να βασίζεται πολύ σε καταστάσεις transition και παιχνίδια απομόνωσης, όποτε της το επέτρεπαν οι συνθήκες και ο δε Ολυμπιακός σε καλή κυκλοφορία της μπάλας και μεγάλη ένταση στο αμυντικό του μισό.
Θεωρητικά, βλέποντας το φύλλο της στατιστικής του τρίτου παιχνιδιού μεταξύ Μονακό και Ολυμπιακού, η Μονακό έπρεπε να έχει το προβάδισμα με 2-1. Το σκορ πήγε ψηλά, τα δικά της λάθη ήταν λίγα (μόλις 8) και του αντιπάλου της περίπου διπλάσια (15). Όταν συμβαίνουν αυτά, συνήθως οι Γάλλοι κερδίζουν, πολλές φορές μάλιστα εύκολα.
Όλα τα σωστά πράγματα έκανε ο Ολυμπιακός απέναντι στη Μονακό, στον πρώτο μεταξύ τους αγώνα για τα πλέι οφ στην Ευρωλίγκα. Έχοντας απέναντι του μία επιθετική ομάδα που παίζει γρήγορα, συγκεντρώθηκε πρώτα και κύρια στο δικό του μεγάλο ατού: Την εξοντωτική άμυνα, ιδιαίτερα στην περιφέρεια. Δεν βιάστηκε να τελειώσει φάσεις, παρά το γεγονός ότι βρέθηκε πίσω στο σκορ στην αρχή, απόρροια κάποιων κακών επιλογών των Ντόρσεϊ και Παπανικολάου. Και αργότερα, όταν πήρε κεφάλι, δεν ανέβασε τον ρυθμό για να τελειώσει τη Μονακό, αλλά επιτέθηκε μεθοδικά και σταθερά, διατηρώντας απλώς προβάδισμα ασφαλείας. Το παιχνίδι του ήταν μεστό και στοχευμένο, με ελάχιστο ρίσκο, όπως ακριβώς χρειάζεται σε τέτοιου είδους περιστάσεις.
Έξω από τα ονόματα, δεν υπάρχει τίποτε που να προμηνύει ότι Ολυμπιακός και Μονακό θα ξεμπερδέψουν γρήγορα ο ένας με την άλλην. Πρόκειται για τις δύο πιο φορμαρισμένες ομάδες της Ευρωλίγκα, με οκτώ νίκες στους δέκα τελευταίους αγώνες και επιπλέον με διάφορα κοινά χαρακτηριστικά: Πολύ αποτελεσματικές επιθέσεις, διάθεση να φθείρουν τους αντιπάλους με δυναμικό παιχνίδι, ξεκάθαρη και λειτουργική κατανομή ρόλων. Αν έπρεπε ντε και καλά να βγάλουμε μία άτυπη κατάταξη με τα πιο δουλεμένα σύνολα της οκτάδας, εκείνα που έχουν εντονότερη την σφραγίδα της χημείας, θα βρίσκονταν μαζί στην κορυφή, πάνω ακόμη και από την ατρόμητη Μπαρτσελόνα του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους. Όταν αναμετρώνται τέτοιας φύσεως αντίπαλοι σε μία σειρά, το αναμενόμενο είναι πως σε κάθε στροφή της θα βρίσκουν τρόπους να αντιπαρέλθουν τις δυσκολίες, μέχρι την αναπόφευκτη τελική αναμέτρηση.
Ο πρώτος τίτλος της σεζόν βάφτηκε κόκκινος και ο Ολυμπιακός επέστρεψε στις κατακτήσεις έπειτα από το 2016. Στην επιστροφή του Final Four στον θεσμό του κυπέλλου στο Ηράκλειο, οι ερυθρόλευκοι επικράτησαν δύσκολα του Παναθηναϊκού, που παρουσιάστηκε απόλυτα έτοιμος και πλησίασε στην μεγάλη έκπληξη.
Απολύτως προβλέψιμα, η άνετη ήττα του Ολυμπιακού στο Τελ Αβίβ διέγειρε τα κινδυνολογικά ένστικτα του ερυθρόλευκου πληθυσμού, που όσο να ναι ανησυχεί για την (μέχρι πρότινος βέβαιη) παρουσία της ομάδας στο φάιναλ φορ. Η λήθη βέβαια δεν είναι καλός σύμβουλος. Το προηγούμενο καλοκαίρι η επίτευξη της οκτάδας λογιζόταν ως επιτυχία και τώρα πλησιάζουμε στην καταστροφή. Ψυχραιμία, σύντροφοι και συντρόφισσες. Εδώ η Μπαρτσελόνα δεν μπορεί να σκοράρει...
Ο Ολυμπιακός εδώ και αρκετά χρόνια είχε κάνει «σημαία» την ύπαρξη των «mobile» σέντερ σε βασικό ρόλο στο ρόστερ. Από τον Κάιλ Χάινς και τον Τζόι Ντόρσι έως τον Μπράιαν Ντάνστον, τον Οθέλο Χάντερ και τον Κεμ Μπερτς, όλοι τους υποστήριζαν το συγκεκριμένο μοντέλο. Ενός σέντερ πολύ αθλητικού με την ικανότητα να μπορεί να αμυνθεί αποτελεσματικά μετά από αλλαγές στην άμυνα σε περιφερειακούς παίχτες και να μπορεί να ακολουθήσει τις διεισδύσεις των αντιπάλων, λόγω καλού footwork και δη πλάγιων βημάτων.
Το βράδυ της Δευτέρας οι περισσότεροι μπασκετικοί συντονίστηκαν για να δουν το επίσημο αντίο του Βασίλη Σπανούλη στο μπάσκετ και τον Ολυμπιακό. Για να πω την αλήθεια δεν το παρακολούθησα ολόκληρο, δεν είμαι μεγάλος φαν τέτοιων events. Όχι πως κακώς έγινε, κάθε άλλο μάλιστα. Η ομάδα τίμησε τον παίκτη όπως έπρεπε, ο κόσμος της -αλλά και οι φίλαθλοι συνολικότερα- είχε την ευκαιρία να τον δει ξανά να μιλά για το μπάσκετ, να χαιρετά με δικά του λόγια. Πήραμε και τις ατάκες μας, από το ‘’Νιώθω πολύ γεμάτος που αποχωρώ, τελείωσα όρθιος το μπάσκετ’’ μέχρι το ‘’χωρίς Νίκο δεν υπάρχει Σπανούλης, χωρίς Σπανούλη δεν υπάρχει Γιάννης’’ του Γιάννη Αντετοκούνμπο, τα φωτογραφικά κλικ έπιασαν στιγμές για συλλογή, όλοι χαρούμενοι.
(φωτό από gazzetta.gr)
Το περασμένο διήμερο έλαβε χώρα στο ΣΕΦ το πρώτο φιλικό τουρνουά της νέας χρονιάς για τον Ολυμπιακό, με τον ίδιο να αντιμετωπίζει διαδοχικά την περυσινή ευχάριστη έκπληξη του πρωταθλήματος, το Λαύριο και στον τελικό της Κυριακής την κάτοχο του Eurocup της περασμένης χρονιάς, την Μονακό, που θα την συναντήσει και στην Euroleague. Βασικότερος στόχος φυσικά δεν ήταν η κατάκτηση του τουρνουά, αλλά να δει ο κόουτς Μπαρτζώκας και το επιτελείο του μερικούς βασικούς άξονες που δουλεύονται στις προπονήσεις και το αν η ομάδα βαδίζει στην σωστή κατεύθυνση.
Η μετακίνηση του Μιχάλη Λούντζη στον Ολυμπιακό ολοκληρώθηκε και τυπικά πριν μερικές εβδομάδες και η μεταγραφική νηνεμία που επικρατεί εσχάτως στο ερυθρόλευκο στρατόπεδο μας δίνει την δυνατότητα να κάνουμε μια πρώτη κουβέντα γύρω από το όνομα του νεαρού γκαρντ, που ξεχώρισε πέρσι με τον Προμηθέα. Ο Λούντζης προστίθεται στο ρόστερ των Πειραιωτών ως ένας παίκτης περισσότερο για το μέλλον, παρά για να γίνει άμεσα απαραίτητο κομμάτι του ροτέισον. Έχει όμως το potential για να φτάσει σε βάθος τριετίας σε αυτό το επίπεδο;