"Ο μοντέρνος μηχανικός εξοπλισμός είναι ένας αναιδής νεόκοπος θεός, που παρωδεί την απανταχού παρουσία και την πνευματικότητα του Πατέρα." *

Στο πρώτο μέρος του αφιερώματος στην σχέση μπάσκετ και τεχνολογίας, ο Κώστας Πελεχρίνης εξήγησε με σαφήνεια τα δίκτυα πληροφοριών που χρησιμοποιούν οι ομάδες, προκειμένου να βελτιστοποιήσουν την απόδοση του συνόλου. Φυσικά, η εφαρμογή των προπονητικών οδηγιών εξαρτάται από τους αθλητές, οι οποίοι πρέπει ανά πάσα στιγμή να είναι στην καλύτερη δυνατή φυσική και πνευματική κατάσταση, συμβιώνοντας αυτή την φορά με ένα διαφορετικό δίκτυο πληροφοριών.

Τελικά πόση είναι η απόσταση που χωρίζει τους μπασκετικούς κόσμους του ΝΒΑ και του Ευρωπαϊκού μπάσκετ συγκρίνοντάς τους με τους όρους της εποχής; Δηλαδή την κάλυψη των γεγονότων, της ειδησεογραφίας, των αγώνων, των στιγμιότυπων αυτών μέσα από τα social media; Η απάντηση προφανής και απλή. Η απόσταση είναι χαώδης. Και το χειρότερο; Με εξαίρεση ίσως την ισπανική Liga Endesa (ACB) αλλά και Euroleague με Basketball Champions League που έχουν πιάσει τον σφυγμό των χρηστών του διαδικτύου, ακολουθούν τις εξελίξεις, ψάχνονται, κάνουν συμφωνίες και κάνουν σταθερά βήματα προς τα εμπρός, οι υπόλοιπες λίγκες/χώρες θα χρειαστεί να περάσουν πολλά χρόνια για να φτάσουν στο επίπεδο που θα έπρεπε να είναι. Εξαιρείται, φυσικά, η ουραγός δική μας λίγκα που θα χρειαστεί, ως συνήθως, δεκαετίες…

Εάν ήδη έχετε διαβάσει το πρώτο μέρος του σχετικού αφιερώματος, ξέρετε τι να περιμένετε παρακάτω. Σε περίπτωση που δεν το έχετε κάνει, ποτέ δεν είναι αργά. Στο δεύτερο part συνεχίζουμε στο ίδιο μήκος κύματος με το προηγούμενο, παρουσιάζοντας περιπτώσεις παικτών που η καριέρα τους ολοκληρώθηκε πρόωρα. Θυμόμαστε τον τρόπο που αποχώρησαν από την ενεργό δράση και ψάχνουμε τη σημερινή τους ασχολία.

Η επαγγελματική διαδρομή ενός παίκτη διαρκεί πλέον κοντά στα 10 με 15 χρόνια. Αρκετοί εξ' αυτών παίζουν και για περισσότερα από τον μέσο όρο, όμως άλλοι δεν τα καταφέρνουν. Δεν είναι λίγοι οι παίκτες εκείνοι που είτε αναγκάστηκαν, είτε επέλεξαν οικειοθελώς να αποσυρθούν από την ενεργό δράση σε μικρή - μπασκετικά - ηλικία. Σίγουρα διάφορα ονόματα θα τριγυρίζουν στο μυαλό σας αυτή τη στιγμή. Παρουσιάζουμε οκτώ χαρακτηριστικές περιπτώσεις αθλητών που τα τελευταία χρόνια έβαλαν πρόωρα τέλος στην καριέρα τους, ενώ τσεκάρουμε παράλληλα και τη σημερινή τους δράση.

Και μόνο το γεγονός ότι η Γκραν Κανάρια μέσα σε έξι μήνες θα κάνει σχεδόν τρεις φορές τον γύρο της γης (λυσσάξτε οπαδοί της flat earth) καθιστά από κάθε άποψη τη συμμετοχή της ως ιστορική. Από τα παράλια της Αφρικής, εκεί κοντά στο Capo Verde (την πατρίδα του Ταβάρες της Ρεάλ για να μην ξεχνιόμαστε) στον Ατλαντικό Ωκεανό, στα σαλόνια της Ευρωλίγκα, ε, δεν λες ότι είναι κάτι σύνηθες και φυσιολογικό. Άλλο να πηγαίνεις μέχρι το Σαντιάγκο ντε Κομποστέλα ή μέχρι τη Βαρκελώνη και άλλο τρεις φορές στην Πόλη, δύο στην Αθήνα, δύο στη Μόσχα και μία στο Κάουνας. Χώρια οι υπόλοιποι επτά προορισμοί.

Ο δήμαρχος του Σαν Αντόνιο, Ρον Νίρενμπεργκ, κήρυξε την 30η Αυγούστου ως "Ημέρα Μανού Τζινόμπιλι", τοποθετώντας τον έτσι στην ίδια σελίδα της μπασκετικής ιστορίας των "σπιρουνιών" με τον Τιμ Ντάνκαν, τον οποίο η πόλη τίμησε με τον ίδιο τρόπο στην απόσυρσή του δυο χρόνια νωρίτερα. Δε θα ήταν υπερβολή να ισχυριστεί κάποιος ότι κανείς δεν επηρέασε προπονητικά τον Γκρεγκ Πόποβιτς, όσο οι δύο προαναφερθέντες. Ο Μανού μπορεί να μην είχε την αγωνιστική πληθωρικότητα του Τίμι, έβαλε όμως στο "τραπέζι" των Τεξανών από το 2002 κάποια "χαρτιά", που έκαναν ακόμα και τον "θρυλο" Πόποβιτς να αναθεωρήσει πολλά απ' όσα πίστευε.

Οι Αργεντίνοι είναι ένας λαός που εκφράζεται σε μεγάλο βαθμό μέσω των σπορ και υποστηρίζει με θέρμη τους μεγαλύτερους αθλητές και τις ομάδες που λαμβάνουν μέρος στα μεγάλα τουρνουά. Στο μουντιάλ του 2014 στην Βραζιλία, πάνω από 100 χιλιάδες άτομα βρέθηκαν στο Ρίο ντε Τζανέιρο, για να παρακολουθήσουν τον τελικό απέναντι στη Γερμανία. Εάν παρακολουθήσει κάποιος τους αγώνες του Χουάν Μάρτιν Ντελ Πότρο στο US Open που διεξάγεται αυτές τις ημέρες, θα ακούσει τους ξέφρενους πανηγυρισμούς σχεδόν σε κάθε κερδισμένο πόντο.

Στα χρόνια που παρακολουθώ-και θυμάμαι βασικά- αυτό το άθλημα, λίγες είναι οι ομάδες εκείνες που με έκαναν να παθιαστώ παραπάνω μαζί τους. Πόσο δε μάλλον οι εθνικές. Μία από τις εξαιρέσεις αποτέλεσε η πιο «αλήτικη», η πιο αλέγρα και πορωτική εθνική των τελευταίων χρόνων. Οι Γκαούτσος της Αργεντινής, η χρυσή γενιά που κατέκτησε τόσες διεθνείς διακρίσεις την περασμένη δεκαετία. Ο λόγος που με έκανε να την γουστάρω τόσο είχε ονοματεπώνυμο, και δεν ήταν άλλος από τον Μάνου Τζινόμπιλι, και ιδιαίτερα αυτός του τουρνουά στην (μπασκετομάνα) Ιντιανάπολις το 2002. Αυτό ήταν και το τουρνουά που έκανε τους Αμερικάνους να προσέξουν για τα καλά τον 25χρονο τότε γκαρντ, ο οποίος τρία χρόνια νωρίτερα είχε επιλεγεί από το Σαν Αντόνιο στο νούμερο 57 του ντραφτ. Ήταν το καλοκαίρι που θα άφηνε για τα καλά τη Γηραιά Ήπειρο και την Κίντερ Μπολόνια, θα μετακόμιζε στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου και θα γινόταν εν συνεχεία ένας αθλητής «τοτέμ» για τους Σπερς και εκ των κορυφαίων μη Αμερικανών όλων των εποχών.

O Μάνου Τζινόμπιλι είναι ο καλύτερος έκτος παίκτης όλων των εποχών. Το Nylon Calculus έφτασε αβίαστα σε αυτό το συμπέρασμα λίγο μετά την ανακοίνωση αποχώρησης του Αργεντίνου από την ενεργό δράση, αραδιάζοντας μερικά ακαταλαβίστικα νούμερα που αποδεικνύουν του λόγου το αληθές. O Tζινόμπιλι λέει, έχει 129 καρίρ γουίνζ άντεντ (έχει προσθέσει δηλαδή 129 νίκες στην ομάδα του) και επίσης είναι πρώτος - μακράν του δεύτερου "παγκίτη"- σε καρίρ πιπμ (career pipm), ο,τι σκατά είναι αυτό.

Έχω καταλήξει πως είμαι προγραμματισμένος να μου αρέσουν οι Αργεντίνοι, η κουλτούρα τους, οι αθλητές τους. Η πρώτη ανάμνηση που έχω από οποιοδήποτε άθλημα, είναι ο Gabriel Batistuta στο Μουντιάλ του ‘98, με την κλασική αγαπημένη φανέλα της Αργεντινής. Όταν λοιπόν ήρθε η ώρα να ασχοληθώ λίγο παραπάνω με το μπάσκετ, στους Ολυμπιακούς του 2004 στην Αθήνα, ήξερα που να στραφώ, πέραν της δικής μας Εθνικής. Εκεί είχα μία πρώιμη επαφή με τον πρώτο μου μπασκετικό ήρωα, τον Manu Ginobili. Δε θα σας μιλήσω όμως για την Αργεντινή του ‘04, θα διαβάσετε για εκείνη την ομάδα καλύτερα πράγματα σε αυτόν τον ιστότοπο. Προτιμώ να σας πω δυο (προσωπικά) λόγια για τον Manu της χρονιάς που ακολούθησε, με τους San Antonio Spurs.