φωτό από superbasket.gr

H είδηση πως ο Οκάρο Ουάιτ έκλεισε στον Ολυμπιακό δημοσιεύτηκε στο έγκυρο Eurohoops, συνεπώς έτσι μάλλον είναι. Ακόμη και αν κάτι στραβώσει, οι ερυθρόλευκοι δείχνουν να κινούνται τάχιστα προς μία κατεύθυνση ενίσχυσης με συγκεκριμένου τύπου παίκτη, αυτού που συνηθίζεται να ονομάζεται ως stretch four. Αλλωστε, ενα τεσσάρι που "απλώνει" το γήπεδο ήταν και στα μπλοκάκια των περισσότερων από (εμάς) τους προπονητές της εξέδρας, όταν ο Πρίντεζης έδινε τη θέση του πρώτα στον Αγραβάνη και ύστερα στον Παπαπέτρου κατά τη διάρκεια της χρονιάς. Ας δούμε σήμερα αυτό το ζήτημα κάμποσο αναλυτικά.

O Rod Higgins (@rodhig7) ήταν συμμέτοχος στην καλύτερη - κατά τη γνώμη μου - πλατφόρμα στατιστικών και ανάλυσης στην Ευρώπη, στο in-the-game.org. Κείμενα του έχουν δημοσιευθεί επίσης τακτικά στο euroleague adventures, στο redhoops και στο redbasketzone.^₁

Το πρόβλημα με τους μεγάλους παίκτες είναι η σχέση τους με την πραγματικότητα. Υπάρχει μια λεπτή γραμμή ανάμεσα στην ικανότητα τους να υπερβαίνουν αντικειμενικούς περιορισμούς, να διαλύουν τα προγνωστικά, να εξαντλούν το ταλέντο τους και στην διάθεσή τους να προσαρμοστούν σε νόρμες όταν αυτή η ικανότητα φθίνει. Για να το πω απλά, όταν πετυχαίνεις αυτό που οι υπόλοιποι δεν περιμένουν - και όχι μόνο μία φορά - ποιος ο λόγος να προσαρμοστείς στις απαιτήσεις, στις αντιλήψεις, στα πιστεύω των “υπόλοιπων”;

Στο 66-66 του τρίτου αγώνα των τελικών στο ΣΕΦ, ο ΠΑΟ επιχείρησε ένα πλάγιο πικ εν ρολ με τους Γκιστ και Φελντέιν, οδηγώντας τον Ολυμπιακό σε αλλαγή. Στα σπρωξίματα που ακολούθησαν , ο Σπανούλης κατάφερε να παρενοχλήσει τον Γκιστ τόσο όσο χρειαζόταν για να μην του επιτρέψει να πάει κοντά στο καλάθι. Ο Αμερικάνος του τριφυλλιού, αντί να γυρίσει το σώμα και να σηκωθεί από πάνω του, έδωσε μία πάσα στον επερχόμενο Καλάθη, που κόπηκε στον αέρα από τον Λοτζέσκι. Στην αμέσως επόμενη φάση, ο Σπανούλης σκόραρε για τρεις, και λίγο αργότερα έκανε πάλι το ίδιο. Οι βολές που προηγήθηκαν όλων αυτών ήταν πάλι δικές του.

Η σειρά των τελικών είναι στο 1-1 και τα δύο παιχνίδια που διεξήχθησαν μέχρι στιγμής τελείωσαν με την αγωνία στο κατακόρυφο, στο τελευταίο σουτ κυριολεκτικά.
Δύο παιχνίδια αμφίρροπα, πολύ ευχάριστα να τα παρακολουθείς, όμως η (αγωνιστική) ποιότητα των ομάδων δεν είναι αυτή που ήταν τα τελευταία χρόνια. Ο μεν Παναθηναϊκός έχει τα up and down του λόγω των πολλών αλλαγών και μη ξεκάθαρης φιλοσοφίας από πλευράς διοίκησης. Ο δε Ολυμπιακός, ο οποίος κατάφερε να έχει το πιο πλήρες ρόστερ μετά το 2011, δεν μπορεί να παίξει μια άμυνα στο δύο εναντίον δύο.

(φωτό από το επίσημο σάιτ του ΕΣΑΚΕ)

Μετά το πρώτο παιχνίδι της σειράς των τελικών στο ΣΕΦ, το αναμενόμενα βασικό ζητούμενο για τον Ολυμπιακό ήταν να μην επαναλάβει την αμυντική επίδοση που επέτρεψε στον Παναθηναικό να κυκλοφορήσει πολύ καλά τη μπάλα, να σκοράρει 47 πόντους στο ημίχρονο και 87 στο τέλος. Ήταν περίπου δεδομένο ότι οι προσπάθειες του ερυθρόλευκου προπονητικού τιμ θα στρέφονταν προς τα εκεί, λαμβάνοντας υπ'οψη τους τόσο τον τρόπο με τον οποίο ο Καλάθης έγινε τόσο απειλητικός, όσο και τους χώρους από τους οποίους βγήκαν τα plays που οδήγησαν σε καλάθια. Στη δεύτερη μάχη του ΟΑΚΑ, ο πάγκος των Πειραιωτών φάνηκε πως ήταν έτοιμος. Αξιολόγησε ορθότατα τα δύο παραπάνω στοιχεία και παρουσίασε μια "υβριδική" τακτική για να σταματήσει την πράσινη επίθεση.

(Φωτό από το επίσημο σάιτ του ΕΣΑΚΕ)

Στο 76 - 77, και μετά από ένα τρίποντο-μαχαιριά του Δημήτρη Διαμαντίδη, ο Γιάννης Σφαιρόπουλος επέλεξε για την επόμενη άμυνα ένα σχήμα πρωτόγνωρο, που είχε όμως λογική. Ενας μόλις γκαρντ, και μαζί του οι Παπανικολάου, Παπαπέτρου, Πρίντεζης και Χάντερ, επιχείρησαν να ακολουθήσουν στα πόδια τους παίκτες του ΠΑΟ, να τους σπρώξουν προς τα έξω και να τους κρύψουν τον ήλιο (που λέει ο λόγος, είχε νυχτώσει). Οι πράσινοι έγιναν ξαφνικά... Κουμπάν. Τραβήχτηκαν οι ίδιοι ακόμη μακρύτερα, άνοιξαν τις αποστάσεις, και βρήκαν μία πάσα στον Φώτση που δεν στεκόταν κοντύτερα από τα 8 μέτρα. Ο Παπαπέτρου άργησε λίγο να πάει πάνω του, και εκείνος έβαλε μάλλον το κρισμότερο καλάθι της βραδιάς. Στη συνέντευξη τύπου ο Πεδουλάκης στάθηκε πολύ στη σημασία της πάσας.

H άνευ όρων παράδοση του Ολυμπιακού μέσα στην έδρα της Χίμκι ήταν σίγουρα ένα αποτέλεσμα που ξένισε πολλούς. Παρόλα αυτά, και για όσους έτυχε να διαβάσουν το χθεσινό σημείωμα γύρω από την επιρροή του Ιβάνοβιτς στις ομάδες που αναλαμβάνει, το σενάριο δεν ήταν βγαλμένο δα και από ταινία επιστημονικής φαντασίας. Αντίθετα, υπήρχε ήδη γραμμένο σε βιβλίο. Κάθε σύνολο που προσλαμβάνει τον Μαυροβούνιο και δεν έχει προλάβει να μονταριστεί ακόμα, έχει να υπολογίζει κυρίως σε δύο πράγματα: στην ορμή που βγάζει η φιλοσοφία του προπονητή, και στα στα σουτ από την περιφέρεια μέσω των καλύτερων δυνατών αποστάσεων.

Ένας απόλυτα κυριαρχικός και ισοπεδωτικός Ολυμπιακός, έκανε τη Ρεάλ φύλλο και φτερό μην αφήνοντας την να πάρει ανάσα μέχρι το τέλος. Οι ερυθρόλευκοι έκαναν μακράν την καλύτερη εμφάνιση της χρονιάς, και ξεδίπλωσαν στο γήπεδο ένα σωρό διαφορετικά χαρίσματα, ψήγματα των οποίων είχαμε δει σε προηγούμενους αγώνες. Ποτέ μέχρι σήμερα όμως, δεν τα είχαμε δει στο παρκέ να λειτουργούν όλα μαζί ως ένα ενιαίο σύνολο.

O Tόλης Λεούσης είναι δημοσιογράφος.  Γράφει για το μπάσκετ του Ολυμπιακού στην εφημερίδα "ο Γαύρος" και στον ιστότοπο gavros.gr

Αρχικά να πω ευχαριστώ στα παιδιά από δω που με άφησαν πότε πότε να γράφω την χαζομαρούλα μου και να γράφω για το αγαπημένο μου άθλημα το μπάσκετ. Από την γωνιά του ΓΑΥΡΟΥ και του gavros.gr μπορείτε να δείτε τα κείμενά μου, αλλά εδώ σκοπεύω να αραδιάζω τις σκέψεις μου (όταν γίνεται αυτό και μου το επιτρέπει ο χώρος και ο χρόνος) ανάλογα με την ψυχοσύνθεσή μου.

Ο ρόλος σου σήμερα θα είναι διττός αγαπητέ αναγνώστη. Εκτός από τον προφανή (του αναγνώστη) θα χρειαστεί να αναλάβεις και το ρόλο του μπάρμαν. Δεν εννοώ μιξόλοτζιστ και τέτοιες βλακείες. Του κλασικού μπάρμαν που θα σου βάλει το ποτό και θα ακούσει ότι μαλακία έχεις να του πεις. Θα μοιραστώ λοιπόν με το φίλο μπάρμαν σήμερα, κάτι προσωπικό (περίπου) και κάτι μπασκετικό (περίπου). Θα είμαι σύντομος αλλά και περιεκτικός. Αν θες να διαβάσεις κάτι ουσιώδες που θα σε κάνει σοφότερο κάνε κλικ αλλού. Θα γράψω για το είδος μπασκετμπολίστα που δεν συμπαθώ καθόλου. Δεν είναι κάποια θέση συγκεκριμένη ούτε κάποια ηλικία. Είναι ο παίχτης-χειροκροτητής.