Η ομάδα με έδρα την Γαλλική πρωτεύουσα ιδρύθηκε το 2018 από τον Ντέιβιντ Καν και μια ομάδα Αμερικανών επενδυτών. Σε περίπτωση που το όνομα αυτό δεν σας θυμίζει κάτι, πρόκειται για τον επί σειρά ετών παράγοντα των Πέισερς, και πρόεδρο των Τίμπεργουλβς από το 2009 ως το 2013, όταν και αντικαταστάθηκε από τον Φλιπ Σόντερς. Ναι, είναι ο άνθρωπος που δεν προσπέρασε μία, αλλά δύο φορές τον Στεφ Κάρι στο ντραφτ του 2009, επιλέγοντας στο Νο 5 τον Ρούμπιο και στο Νο 6 τον Τζόνι Φλιν.
Απώτερος σκοπός των ιδρυτών, όπως θα δήλωνε κι ο Καν το 2018, ήταν να αγωνιστούν στην Ευρωλίγκα ως το 2022, όμως αυτός ο στόχος δεν επετέυχθη. Αντ’ αυτού η Παρί βρίσκεται ένα σκαλί κάτω, στο Eurocup, και μάλιστα είναι η πρώτη φορά στη βραχύχρονη ιστορία της που βρίσκεται σε μία ευρωπαϊκή διασυλλογική διοργάνωση. Δεδομένου του επιπλέον αγωνιστικού φόρτου και της ανάγκης που υπήρχε για αγωνιστική βελτίωση ενόψει των Ευρωπαϊκών υποχρεώσεων (η Παρί ίσα που απέφυγε τον υποβιβασμό την περασμένη σεζόν στην Pro A), ο Καν έπρεπε να δώσει τα κλειδιά της ομάδας σε έναν άνθρωπο με εμπειρία στις αναμορφώσεις ομάδων. Αυτή τη φορά δε λάθεψε, κι επέλεξε τον Γουίλ Γουίβερ.
Ο Weaver είναι μόλις 38 χρονών, με πολύχρονη εμπειρία σαν assistant coach στο NBA. Έχει βρεθεί δίπλα στους Μάικ Μπράουν και Κένι Άτκινσον, ενώ το 2019 πήρε το βραβείο του Προπονητή της Χρονιάς στη G-League, αφού οδήγησε την θυγατρική των Νετς στους τελικούς, αν και ηττήθηκε. Μετά από ένα σύντομο πέρασμα από την Αυστραλιανή NBL, βρέθηκε μια ανάσα από την τεχνική ηγεσία των Θάντερ, και μετά από μια διετία ως assistant στους Ρόκετς, δέχτηκε την πρόκληση κι ανέλαβε να οδηγήσει την Παρί στην επόμενη μέρα της.
Ο Αμερικανός κόουτς πήρε τα ηνία της ομάδας κάπως αργά, περί τα μέσα Ιουλίου, επομένως ο σχεδιασμός είχε μείνει αρκετά πίσω. Παρόλα αυτά ο Γουίβερ συνέθεσε ένα νεανικότατο ρόστερ, με μέσο όρο ηλικίας μόλις 23.5 ετών, με περίσσειο μέγεθος στο 4-5 και αρκετές αλληλοκαλύψεις στο 2-3. Πάμε να δούμε πιο αναλυτικά την φετινή πορεία της γαλλικής ομάδας, που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο 8-4 και φιγουράρει με το πλεονέκτημα έδρας στην επόμενη φάση των νοκ άουτ.
Στυλ: Αθλητικότητα, ταχύτητα, αμυντική ευελιξία
Αν δει κανείς τους μέσους όρους σκοραρίσματος, ίσως να πιστέψει ότι πρόκειται για μια αποδοτική ομάδα, που έχει τρόπους να βάζει τη μπάλα στο καλάθι. Όμως ρίχνοντας μια ματιά στο OffRtg βλέπουμε πως η Παρί είναι στο 105.7, που την φέρνει μόλις 4η από το τέλος. Το στοιχείο που λείπει εδώ, είναι πως η ομάδα του Γουίβερ έχει υψηλότατο pace της τάξης του 79.8 (εξωφρενικό αν σκεφτεί κανείς ότι ο μέσος όρος είναι στο 74.7), με διαφορά πρώτο ανάμεσα στις ομάδες του Eurocup.
Το στυλ παιχνιδιού της μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί ως «Αμερικάνικο».
Ο Γουίβερ προτιμά να ξεκινά τους αγώνες με τον Σιμς και τον γνωστό μας Τζέρεμι Έβανς στο 4-5 χωρίς καθαρό σέντερ, με τους κύριους εκφραστές των επιθέσεων να είναι οι γκαρντ της ομάδας. Οι Κάιλ Όλμαν και Ταϊρόν Γουάλας εναλλάσονται στο ρόλο του χειριστή, κι εκμεταλλευόμενοι την ταχύτητα τους και τα εξαιρετικά σκριν των Σιμς, Εβανς και Καμαγκατέ (περισσότερα για αυτόν σε λίγο), είτε παιδεύουν τους αντίπαλους ψηλούς στις αλλαγές, είτε τιμωρούν ενδεχόμενο drop, με σουτ μέσης απόστασης. Παράλληλα, οι Έβανς και Σιμς κατά συνθήκη έχουν το corner three, κάτι που δυσκολεύει περαιτέρω τις αποφάσεις της αντίπαλης άμυνας. Το spacing είναι τις περισσότερες φορές υποδειγματικό, αν και ως τώρα δεν έχει φέρει όσα θα ήθελε ο κόουτς, υπό την έννοια ότι το ποσοστό της ομάδας πίσω από τα 6.75 είναι κάκιστο (31% από 30 προσπάθειες ανά αγώνα).
Η σύνθεση του Γουίβερ είναι μία από τις πιο αθλητικές και μεγαλύτερες σε μήκος, κι αυτό φαίνεται ακόμα περισσότερο στην αμυντική προσπάθεια. Το DefRtg είναι στο 101.7, δεύτερο καλύτερο στο Eurocup, κι είναι ο ακρογωνιαίος λίθος της ομάδας. Η πλειοψηφία των πεντάδων της Paris αποτελούνται από versatile κορμιά και παίζουν switch σε όλα τα σκριν, όχι κατά συνθήκη, αλλά ως βασική αμυντική τακτική. Η επικοινωνία μεταξύ ψηλών και κοντών φροντίζει να μην δημιουργούνται μις ματς στο low post και ταυτόχρονα με σωστές περιστροφές δίνουν λίγα ελεύθερα τρίποντα. Μάλιστα, των ποσοστό σουτ τριών πόντων των αντιπάλων της Γαλλικής ομάδας είναι μόλις 27.4% σε σχεδόν 25 προσπάθειες, νούμερο πραγματικά εντυπωσιακό.
Όμως η δουλειά δεν τελειώνει σε ένα άστοχο σουτ - πρέπει να εξασφαλίσεις και το ριμπάουντ. Σε αυτόν τον τομέα οι παίκτες του Γουίβερ διαπρέπουν, όντας η πρώτη ομάδα στην αντίστοιχη κατηγορία του Eurocup. Αυτό δίνει δύο βασικά πλεονεκτήματα στην Παρί, αφού κατ’ αυτόν τον τρόπο μειώνει άρδην τους πόντους δεύτερης ευκαιρίας των αντιπάλων της (1η σε αμυντικά ριμπάουντ) και ξεχύνεται στον αιφνιδιασμό για εύκολους πόντους, κάτι που επίσης κάνει με πολύ μεγάλη συχνότητα κι επιτυχία.
Ο βασικός στόχος του Γουίβερ σε κάθε ματς είναι να στραγγίξει την ενέργεια της αντίπαλης ομάδας, ξέροντας ότι η δική του στο κλείσιμο των παιχνιδιών θα έχει την αθλητικότητα και την δύναμη για να πάρει τη νίκη κι αυτό το πετυχαίνει με το εξοντωτικό pace που επιβάλλει, από το πρώτο λεπτό του αγώνα. Ενθαρρύνει τους παίκτες του να εκτελούν γρήγορα, αλλά όχι βιαστικά, παίρνοντας αμέσως ό,τι τους δίνει η άμυνα, ενώ την ίδια στιγμή παρασέρνει τον αντίπαλο σε αυτό το μπασκετικό πινγκ πονγκ. Κι όταν παίζεις το παιχνίδι του αντιπάλου, συνήθως κερδίζει αυτός που το ξέρει καλύτερα, δηλαδή η Παρί. Έτσι, κλείνοντας την άμυνα, ελέγχοντας τα ριμπάουντ και με την σπιρτάδα που διακατέχει τους περιφερειακούς της, η Γαλλική ομάδα βρίσκει εύκολο σκορ, την ώρα που οι ανταγωνιστές της ψάχνουν για ανάσες.
Το θέμα για τον Weaver και την αρμάδα του, πέρα από το ότι δε σταυρώνει τρίποντο, είναι ότι δεν έχει έναν παίκτη επιθετικά αυτόφωτο, με ταλέντο που από μόνο του να δώσει μερικούς πόντους στην ομάδα. Γιατί οι Όλμαν, Γουάλς, Γκέγκιτς και Σιμς ναι μεν βρίσκουν τον δρόμο στο αντίπαλο καλάθι, αλλά καθαρά λόγω ομαδικής προσπάθειας και σωματικών προσόντων. Το να δημιουργήσουν οι ίδιοι για τον εαυτό τους είναι σπάνιο, κάτι που έχει στοιχίσει στην Παρί, τόσο στο κλείσιμο παιχνιδιών, όσο και σε νεκρά διαστήματα, καθώς λείπει ο παίκτης που με μια έμπνευση θα πάρει τις βολές ή θα σκοράρει ένα δύσκολο καλάθι. Κι αυτό φαίνεται ακόμα περισσότερο στην Pro A, όπου η Γαλλική ομάδα έχει ρεκόρ μόλις 8-10 κι είναι εκτός play-offs προς το παρόν.
Ο λόγος είναι ότι σε αυτή τη λίγκα ο τρόπος της Παρί είναι και ο τρόπος όλων. Το pace δεν της προσφέρει κανένα πλεονέκτημα, η ομολογουμένως αποτελεσματική ικανότητα της στο transition βρίσκει τοίχο, καθώς οι περισσότερες ομάδες του πρωταθλήματος έχουν τα πόδια για να αποτρέψουν αυτούς τους εύκολους πόντους, όπως και τα κορμιά για να εξανεμίσουν τα πλεονεκτήματα που κερδίζουν οι γκαρντ της.
Ποιους θα κοιτάμε
Για κλείσιμο, άφησα δύο άκρως ενδιαφέροντα prospects που βρίσκονται φέτος στην ομάδα του Γουιβερ, κι αρχίζω με τον Τζουχάν Μπεγκαράν. Μόλις 20 χρονών, με περισσότερους από 10 πόντους ανά παιχνίδι, 3.5 ριμπάουντ και 2 κλεψίματα. Πολύ γρήγορα πόδια, αλτικός, που λειτουργεί σαν finisher, είτε στον αιφνιδιασμό, είτε με κάποια baseline cuts, εκμετελλευόμενος τους χώρους που δημιουργεί η παρουσία των Όλμαν και Γουάλας. Το θέμα είναι ότι έχει NetRtg -22.5, που είναι καταδικαστικό για ομάδα που θέλει να πρωταγωνιστήσει. Η κύρια αδυναμία του είναι η έλλειψη αντίληψης σε αμυντικό επίπεδο, καθώς τείνει να χάνει τις περιστροφές και να διαβάζει εντελώς λάθος τις προθέσεις των αντίπαλων φόργουορντ. Τον παρακολουθούμε.
Το έτερο prospect, που κατά πάσα πιθανότητα θα δούμε κάποια στιγμή στην Ευρωλίγκα, αν δεν πάει στο ΝΒΑ (οι Pistons έχουν τα δικαιώματα του), είναι ο Ισμαέλ Καμαγκατέ. Ένας 22χρονος σέντερ, ύψους 2.11, που ο Γουίβερ συνήθως φέρνει από τον πάγκο. Φέτος παίζει στις παρυφές του double double, με 9.6 πόντους, 9.5 ριμπάουντ και 1.7 τάπες, ενώ έχει και το αξιόπιστο 85% στις ελεύθερες βολές. Επιθετικά λειτουργεί πρωτίστως ως σκρίνερ για τους γκαρντ δημιουργώντας χώρο για αυτούς, αλλά πέρα από αυτό, μπορεί κι εντοπίζει άμεσα τα κενά στη ρακέτα, τα οποία γεμίζει χωρίς δεύτερη σκέψη. Καλός finisher, ακόμα καλύτερος επιθετικός ριμπάουντερ (3.1 ανά παιχνίδι, δεύτερος φέτος). Αμυντικά μπορεί να σταθεί ικανοποιητικά στην περιφέρεια κόντρα σε γκαρντ και κοντά στο καλάθι η παρουσία του καθαρίζει τη ρακέτα. Ίσως να πρέπει να βελτιώσει την αντίληψη του όσον αφορά τις δευτερεύουσες δράσεις της αντίπαλης επίθεσης.
Τι μέλλει γενέσθαι για την Παρί; Όπως είπε κι ο Γουίβερ όταν ανέλαβε, «ένα βήμα τη φορά». Σε 5 χρόνια ιστορίας έχει καταφέρει να βρεθεί στο Eurocup, να εγκατασταθεί στην Pro A, με έναν πολλά υποσχόμενο προπονητή στο τιμόνι της και μια διοίκηση ισχυρή οικονομικά κι επικοινωνιακά. Ανέφερα επίσης ότι χτίζει γήπεδο προδιαγραφών Ευρωλίγκα που θα χρησιμοποιηθεί και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2024;
Ανεξαρτήτως της πορείας της, αργά ή γρήγορα θα κάνει το άλμα, άλλωστε η Ευρωλίγκα ψάχνει δυνατούς παίκτες να την πλαισιώσουν. Όσο για το Eurocup, θα βάλει δύσκολα σε όποιον την βρει απέναντι του στα νοκ άουτ, φαίνεται όμως να της λείπει το κάτι παραπάνω, η λεπτομέρεια που κάνει τη διαφορά. Όπως και να χει είναι fun to watch, δείτε την, παίζει κι ο Τουπάν.
