Καθώς το αεροπλάνο πετάει δίπλα από τα Πυρηναία και σιγά σιγά κατεβαίνει, πετώντας πάνω από την ισπανική πλευρά της Χώρας των Βάσκων, το βασικό πράγμα που έρχεται στο μυαλό είναι το «ποιος το γαμάει το Final Four».  Λόφοι διαδέχονται λόφους, χωριά και κωμοπόλεις προβάλουν ανάμεσα σε πανύψηλα δέντρα, το πράσινο θριαμβεύει με τρόπο αληθινά πρωτότυπο, με αποχρώσεις του σκούρου.

Το 18^ο από καταβολής Ευρωλίγκα και 32^ο στη σύγχρονη εποχή των φάιναλ-φορ, δηλαδή από το 1988 και μετά (θυμίζουμε ότι είχαν προηγηθεί και δύο στη δεκαετία του ’60 σε πειραματικό στάδιο) βρίσκεται προ των πυλών και είναι ευκαιρία να ξεσκονίσουμε τα αρχεία μας για να αναδείξουμε τους πρωταγωνιστές των προηγούμενων ραντεβού με μία πινελιά από το σήμερα. Πάμε κατευθείαν στο ψητό λοιπόν...

Μπαίνουμε σε λίγο στις ημέρες του Φάιναλ Φορ της Ευρωλίγκα και θα υπάρξουν ειδικά κείμενα γι αυτό, αλλά για ορεκτικό ακολουθείστε μας σε ένα μικρό φλασμπάκ στα πλει όφ, με έμφαση στη στατιστική. Ποιες ήταν οι διαφορές στις επιδόσεις μεταξύ κανονικής περιόδου και πλέι οφ; Υπάρχουν κοινά σημεία στην επιτυχία των τεσσάρων φιναλίστ ή στην αποτυχία των τεσσάρων που αποκλείστηκαν; Ποιο είναι το βάρος των τεσσάρων παραγόντων για την επιτυχία (Four Factors) του Dean Oliver;

Η τρίτη μέρα των play off της Ευρωλίγκα σημαίνει και το προτελευταίο "μακρινό ριμπάουντ" της σεζόν. Καθώς ο Παναθηναϊκός αποκλείστηκε, για τα υπόλοιπα ζευγάρια θα υπάρξουν, αν χρειαστεί, ξεχωριστές αναφορές. Η στήλη θα επανέλθει μετά τo Final Four για ένα cameo.

Πέραν αυτών των διαδικαστικών, οι αγώνες που διεξήχθησαν το τελευταίο διήμερο, αποκατέστησαν ισορροπίες. Φενέρ, ΤΣΣΚΑ και Εφές επαναδιατύπωσαν τα επιχειρήματα τους σχετικά με τις πιθανότητες που έχουν για κατάκτηση του τροπαίου, άλλος πειστικότατα (Εφές), άλλος πειστικότερα (ΤΣΣΚΑ) και άλλος πειστικά (Φενέρ). Από την άλλη, χωρίς καν την υποψία πειθούς, διάφοροι είναι έτοιμοι να καταλήξουν πως ο Νικ Καλάθης δεν κάνει για ηγέτης του Παναθηναϊκού την επόμενη σεζόν. Fuck logic!

Η δεύτερη αγωνιστική των playoffs μας επιφύλαξε πολλές εκπλήξεις. Σε αντίθεση με τους πρώτους αγώνες που τα αποτελέσματα κύλησαν φυσιολογικά και οι γηπεδούχοι πήραν εύκολες νίκες, με εξαίρεση τη Ρεάλ, η συνέχεια έκρυβε παγίδες. Ακόμα δεν μπορώ να καταλάβω αν είναι καλύτερα για μια ομάδα να χάνει εύκολα το παιχνίδι της όταν στραβώνει και να επικεντρώνεται στο επόμενο, για να δει τα λάθη της και να τα διορθώσει.

Είδαμε ομάδες όπως η Ζάλγκιρις, η Μπασκόνια, η Μπαρτσελόνα, που ηττήθηκαν κατά κράτος στα πρώτα παιχνίδια να παρουσιάζουν τελείως διαφορετικό πρόσωπο και να εμφανίζονται απόλυτα συγκεντρωμένες στο στόχο τους, σε αντίθεση με τον Παναθηναϊκό, που οι συζητήσεις γύρω από τη διαιτησία κυριαρχούσαν συνεχώς. Εδώ ίσως ήταν το μεγαλύτερο λάθος του Πιτίνο, που δεν προετοίμασε πνευματικά την ομάδα του και τους παίχτες του, που στις δηλώσεις τους στάθηκαν σε ένα-δύο αμφισβητούμενα σφυρίγματα. Ας δούμε λοιπόν πρώτα τους πράσινους και θα επεκταθούμε και στα υπόλοιπα παιχνίδια.

Οπου "Ν", Νικ Καλάθης, για να μην σας κρατάω σε αγωνία. Ο σταρ του Παναθηναϊκού ήταν ο πρωταγωνιστής της πρώτης ημέρας των πλέι οφ της Ευρωλίγκα, καθώς γύρω από την δική του παρουσία περιστράφηκε η εξέλιξη του μοναδικού συναρπαστικού παιχνιδιού. Τα υπόλοιπα τρία ήταν μάλλον νερόβραστα, με τους γηπεδούχους να επικρατούν από βαρετά (Εφές) και προβλέψιμα (ΤΣΣΚΑ), εώς γελοιοδώς εύκολα (Φενέρ). Η ματσάρα έγινε στη Μαδρίτη και το το στόρι της πιθανώς να είναι ενδεικτικό της συνέχειας, από άποψη προσαρμογών. Ας δούμε λοιπόν κυρίως τους πράσινους και αν η δεύτερη αγωνιστική έχει περισσότερα ντέρμπι, τότε θα ασχοληθούμε εκτενέστερα και με τα άλλα ζευγάρια.

To πιο αμφίρροπο ίσως ζευγάρι των προημιτελικών της εφετινής διοργάνωσης είναι αυτό που βρίσκει αντιμέτωπους δύο συλλόγους που «διψούν» για την επάνοδό τους σε φάιναλ φορ. Αποτελεί μία σύγκρουση δύο διαφορετικών, ως προς τη φιλοσοφία, ομάδων. Η αγωνιστική προσέγγιση που παρουσίασαν στα περισσότερα παιχνίδια μοιάζει με τον «εκρηκτικο» χαρακτήρα των δύο προπονητών, οι οποίοι επίσης θέλουν να επανέλθουν στην τελική φάση της Ευρωλίγκα ύστερα από αρκετά χρόνια. Το οξύμωρο της υπόθεσης είναι πως και οι δύο είχαν βρεθεί για τελευταία φορά σε φάιναλ φορ το 2003 στη Βαρκελώνη, με τον Σβέτισλαβ Πέσιτς να κατακτά το τρόπαιο με τη νυν ομάδα του, ενώ ο Εργκίν Αταμάν ήταν τότε προπονητής της Μοντεπάσκι Σιένα, με την οποία κατέκτησε την τρίτη θέση, χωρίς όμως να βρεθούν αντίπαλοι στον ημιτελικό. Μπαρτσελόνα και Εφές λοιπόν, έτοιμες για το δικό τους τραγούδι της φωτιάς και του πάγου.

Από την θέσπιση των πλέι οφς στους οκτώ της διοργάνωσης το 2004-05, η Ρεάλ Μαδρίτης μετράει δέκα παρουσίες σε αυτά, εκ των οποίων στις έξι προκρίθηκε στο φάιναλ φορ, για να πάρει το τρόπαιο τις δύο από αυτές. Δύο φορές ηττήθηκε στον ημιτελικό και άλλες δύο στον τελικό. Τα τελευταία έξι χρόνια ωστόσο, έχει βρεθεί στο φάιναλ φορ πέντε φορές και έχει επανεδραιωθεί ως μία από τις τρεις υπερδυνάμεις της σημερινής Ευρωλίγκα, αφήνοντας πίσω της τις ημέρες της παρακμής (για τα δεδομένα της) της προηγούμενης δεκαετίας. Αποτελεί την ομάδα με τις περισσότερες κατακτήσεις του τροπαίου, το οποίο έχει κερδίσει 10 φορές, έστω και αν οι επτά από αυτές ήταν πριν το 1980. Η Ρεάλ θα διασταυρωθεί στα πλει οφς για δεύτερη σερί χρονιά με τον Παναθηναϊκό, και έχει λόγους και για να αισιοδοξεί, αλλά και για να απαισιοδοξεί, ανάλογα τα γούστα του καθενός.

Δαυίδ εναντίον Γολιάθ. Τι πιο χιλιοειπωμένο, όταν βλέπεις να έρχονται αντιμέτωποι ένας ισχυρός απέναντι σε έναν πιο αδύναμο;  Στην περίπτωση μας έχουμε το μεγάλο φαβορί της φετινής Euroleague (ή αν θέλετε την ομάδα που έπαιξε το κατά τεκμήριο σταθερότερο μπάσκετ τη σεζόν που διανύουμε) και από την άλλη την ομάδα που ανέτρεψε όλα τα προγνωστικά και με εκπληκτικό ντεμαράζ κατάφερε να προλάβει την τελευταία προνομιούχο θέση για τη μάχη των play offs. Στη μια πλευρά των πάγκων ο μεγάλος Ομπράντοβιτς και στην άλλη πλευρά ο επόμενος μεγάλος προπονητής της Γηραιάς Ηπείρου (όσο φυσικά τον απολαύσουμε στα μέρη μας, γιατί πιθανολογώ ότι το ΝΒΑ θα τον καλέσει σύντομα κοντά του). Τα διάφορα τρικ που επιφυλάσσουν αναμένονται με ιδιαίτερο ενδιαφέρον από κάθε άποψη.

Ο θάνατος. Οι φόροι. Η ΤΣΣΚΑ που δεν χάνει σειρά πλέι-οφ. Ξέρω, δεν πρωτοτύπησα αλλά αυτή είναι η μία και μόνη αλήθεια. Όταν καλείται κάποιος να σχολιάσει το «ζευγάρωμα» της ΤΣΣΚΑ με (όποια) άλλη ομάδα στα πλέι-οφ της Ευρωλίγκα ξεκινάει από κάτι δεδομένο. Κάτι που δεν έχει αλλάξει σχεδόν δύο δεκαετίες πλέον. Και αυτό είναι η πρόκριση της «ομάδας του στρατού», όπως την αποκαλούσαμε εμείς οι old school πριν τρεις δεκαετίες, στα φάιναλ-φορ.