Καιρό είχαμε να περάσουμε ένα τόσο άνετο βράδυ στην Ευρωλίγκα. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός έπαιξαν πολύ καλές άμυνες και δεν άφησαν περιθώρια σε χειρότερους αντιπαλους να ελπίζουν. Δεν είναι πολύ, δεν είναι όμως και λίγο. Ίσως η χειρότερη αγωνιστική μέχρι στιγμής πάντως, με παιχνίδια που τελείωσαν από πολύ νωρίς στην διάρκεια τους, και με διάφορες ομάδες να σουτάρουν τούβλα. Μεσα στο πρόγραμμα είναι και αυτό, ας δούμε τις κατηγορίες μας για την εβδομάδα.

Κάτι μικρό για σήμερα, μην μείνουμε και χωρίς ροή.

Ακόμη και τελείως κομπλεξικός να είναι κανείς με τον Ιτούδη (όπως π.χ. ο γράφων), δεν μπορεί παρά να μην παραδεχθεί την υψηλή ποιότητα της προπονητικής του δουλειάς. Από την ΤΣΣΚΑ έλειψαν οι Τεόντοσιτς και Ντε Κολό, αλλά η νίκη στο Μιλάνο έμοιαζε με κάθε άλλη μέσα στη σεζόν. Μια κάποια δυσκολία μέχρι ένα σημείο, γκάζι στη συνέχεια, και παιχνίδι απόλυτα δομημένο πάνω στις αρχές τις τελευταίας διετίας. Διεσδύσεις, kick out πάσες, αποστάσεις μετρημένες με ακρίβεια εκατοστού και, ώς συνήθως, γεμάτες γωνίες.

Η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν από την αρχή της χρονιάς ένα αίνιγμα για την αφεντιά μου. Στα μάτια μου η φυγή του Σέρχιο Ροντρίγκες ήταν πολύ δύσκολο να καλυφθεί και ήθελα να δω πώς θα προσπαθήσει η ομάδα να δουλέψει σε αυτό το κομμάτι, κάτω από εντελώς νέες συνθήκες. Η απώλεια του αγαπημένου Σέρχι κόστισε τόσο σε ρυθμό όσο και σε δημιουργία, αλλά ταυτόχρονα και σε εκτέλεση.

Λίγες μέρες πριν γράφαμε από εδώ πως ο Παναθηναϊκός σουτάρει φέτος περισσότερα τρίποντα και με καλύτερο πσοσοστό, κάτι που βασικά οφείλεται όχι τόσο στον προπονητή, όσο στην στελέχωση, η οποία είναι τελείως διαφορετική από πέρυσι. Γράφαμε επίσης πως όσο να ναι η αύξηση του ποσοστού είναι ενθαρρυντική, και πως λογικά όσο περνάει ο καιρός οι λειτουργίες θα γίνονται καλύτερες, καθώς ο Πασκουάλ ακόμη μαθαίνει. Και ήρθε το παιχνίδι με την Μπαρτσελόνα...

Τίποτα το τρομερό αυτή την αγωνιστική, λίγο πολύ όλα τα αποτελέσματα ήρθαν όπως αναμένονταν και σιγά σιγά ξεχωρίζει η ήρα από το σιτάρι, με τους δυνατούς να δυναμώνουν και βαθμολογικά και τους αδύναμους να κατεβαίνουν πατώματα. Σημαντικά διπλά για τον συγκεντρωμένο Ολυμπιακό και την πονηρή Ζαλγκίρις, την «κηδεία» της αγωνιστικής γλύτωσε στο τσακ η πρωτοπόρος ΤΣΣΚΑ.

Υπέροχα παλαιοΠΑΣΟΚικός ο τίτλος σήμερα, δεν βρίσκετε;

Ο Ολυμπιακός από την αρχή μέχρι το τέλος του αγώνα με την Νταρουσάφακα ήταν η καλύτερη ομάδα, παρουσιάζοντας πιθανώς το πιο μυαλωμένο πρόσωπο του στη σεζόν. Η ήττα από την Μακάμπι, και ειδικα ο τρόπος που αυτή ήρθε, ταρακούνησε σίγουρα τους ερυθρόλευκους, οι οποίοι έδειξαν τρομερή προσήλωση στις τακτικές στοχεύσεις του προπονητή από την αρχή μέχρι το τέλος. Βέβαια, και η Νταρουσάφακα είναι ένα σύνολο με στοιχεία που ταιριάζουν στο μπάσκετ των Πειραιωτών, αλλά αυτά ακριβώς είναι που αναδεικνύουν ακόμη περισσότερο τον προσεκτικό σχεδιασμό του προπονητικού τιμ και την άψογη εκτέλεση των παικτών στο παρκέ.

Με την ευρωλίγκα να έχει φτάσει περίπου στο 1/3 της κανονικής διάρκειας , και με τον Ολυμπιακό να έχει κάνει δύο ήττες από εκείνες που "δεν είναι στο πρόγραμμα"΄, ίσως έχει φτάσει η στιγμή για ένα κομμάτι που θα καταγράφει λίγο αναλυτικότερα κάποιες αδυναμίες. Ίσως, δηλαδή, ήρθε η ώρα για μια κάποια κριτική, η οποία αφορά τόσο την ήττα από τη Μακάμπι , όσο και κάποια γενικότερα ζητήματα γύρω από το παιχνίδι της ομάδας, το οποίο - να επαναλάβουμε - έχει σαφώς προσθέσει φέτος νέα στοιχεία. Αυτά τα έχουμε ήδη απαριθμήσει, συνεπώς ας προχωρήσουμε απ'ευθείας στο κυρίως θέμα.

Ο Μichalis Sak ειναι αναγνώστης και μας έστειλε το παρακάτω κείμενο, το οποίο με χαρά δημοσιεύουμε σήμερα.

Χαιρετώ την παρέα και στο πρώτο μου κείμενο θα ήθελα να σας μιλήσω για το ευρωπαϊκό μπάσκετ και για το προς τα που βλέπω να πηγαίνει. Ουσιαστικά θα συμπτύξω τα δυο κείμενα, που γράφτηκαν στο BasketballGuru, το Ευρωλίγκα: "τα υπέρ και τα κατά του νέου format" από τον Petros Syd και το "σκορ και ρυθμός στην νέα Ευρωλίγκα" από τον Giorgos P. Στο δεύτερο δεν είχα βρει χρόνο, να πω την άποψη μου, αλλά στο πρώτο είχα κάνει ένα μεγάλο σχόλιο, που δεν έχει νόημα να αναπαραχθεί. Παρακάτω, θα ασχοληθώ με το τι μπάσκετ βλέπουμε και πρόκειται να δούμε.

Βλέπω το πρόσωπο του Αντρέα Τρινκιέρι και με πιάνει μια κατάθλιψη, με μπασκετικούς όρους πάντα. Η Μπάμπεργκ έχει κάνει έξι ήττες σε παιχνίδια στα οποία θα μπορούσε να είχε κερδίσει, σπαταλώντας ένα σωρό ευκαιρίες με τη μπάλα στα χέρια. Το τελευταίο απέναντι στη Μπασκόνια το έχασε παρότι είχε διψήφιες διαφορές σχεδόν για τρία δεκάλεπτα. Απέναντι στον ΠΑΟ απώλεσε μια διαφορά 11 πόντων συνοπτικά σε τρία λεπτάκια, χωρίς μάλιστα να κάνει κραυγαλέα λάθη. Απλώς δεν έβρισκε καλά σουτ την κρίσιμη ώρα. Δεν έχει καμμία σημασία ποιος είναι αντίπαλος. Μπορεί να είναι η Φενέρ, μπορεί ο Αστέρας, η Μπάμπεργκ θα κάνει το παιχνίδι ντέρμπι και στο τέλος θα χάσει. Κάποιος μπορεί να πει ότι αν εξακολουθήσει να έχει αυτή την απόδοση τα αποτελέσματα θα έρθουν, αλλά αυτό είναι απλώς μία θεωρία. Η πράξη λέει πως ο Αντρέα δεν πιστεύει στα μάτια του.

Την εβδομάδα που μας πέρασε είχαμε ακόμα μια διπλή αγωνιστική στην Ευρωλίγκα, στην οποία ξεχώριζαν οι δύο ελληνοϊσπανικές μονομαχίες της Τετάρτης και στη συνέχεια τα δύο τοπικά ντέρμπι σε Ελλάδα και Ισπανία. Ο Ολυμπιακός και η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν οι δύο κερδισμένοι καθότι κάνανε το 2-0, όμως ο τρόπος με τον οποίον η Ρεάλ Μαδρίτης κέρδισε μέσα στη Βαρκελώνη ήταν εντυπωσιακός και έκλεψε την παράσταση. Κι αν τα όργια που κάνει ο Sergio Llull φέτος, ήταν αναμενώμενα, σιγά σιγά θα πρέπει να συνηθίσουμε και τις μεγάλες εμφανίσεις από την frontline των Μερένγκες η οποία αυτή τη στιγμή είναι η καλύτερη σε όλη την Ευρώπη.