Καθώς άκουγα στο παρεάκι toυ Guru τα παιδιά να μιλούν για τη σημασία της φανέλας, πόσο δύσκολο είναι για τους αθλητές να σηκώσουν το βάρος της, να ανταποκριθούν στις (υψηλές) απαιτήσεις της ιστορίας του εκάστοτε συλλόγου με λίγα λόγια, άρχισαν να έρχονται στο νου μου φανέλες. Φανέλες, παιδιά, φανέλες. Nα, σαν αυτές.

(Η Αλίκη είναι φίλη του ιστότοπου Basketball Guru, καθώς και αναγνώστρια των κειμένων του)

Καθώς άκουγα προσεκτικά, στο σχετικό event του ΟΑΚΑ, τους ειλικρινείς προβληματισμούς της εφηβικής μου φίλης σχετικά με τον επόμενο πιθανό προορισμό της καριέρας του Θανάση Αντετοκούνμπο και καθώς η ζέστη είναι πλέον σχεδόν απαγορευτική για οτιδήποτε άλλο, άρχισε το μυαλό μου να ταξιδεύει σε εξωτικούς προορισμούς, σε Ανδόρρες, Κανάριες Νήσους κλπ. Τι να είναι άραγε αυτό που καθορίζει τις μετακινήσεις των παικτών και των προπονητών από ομάδα σε ομάδα και από προορισμό σε προορισμό; Μην είναι οι ανάγκες τους; (των ομάδων, όχι μόνο των παικτών, γιατί όσο και να θέλει ο παίκτης, εάν δεν θέλει η ίδια η ομάδα, χλωμό το βλέπω το ειδύλλιο). Μήπως είναι (ή θα έπρεπε να είναι) μόνο αυτές; Κι εάν ναι, ποιος τις καθορίζει; Και ποιος καθορίζει τις δικές μας τις ανάγκες στο κάτω κάτω της γραφής; Στο σημείο αυτό, δεν μπόρεσα παρά να προβληματιστώ επάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και παράλληλα επάνω στις σχέσεις ομάδας και προπονητή. Γιατί το μπάσκετ, φίλοι μου, είναι σαν τη ζωή.

Πηγαίνοντας να στρογγυλοκαθίσω στη θέση μου εν όψει του πρώτου τελικού των play-offs του πρωταθλήματος, δεν μπόρεσα να (μην) παρατηρήσω τον συνωστισμό σ’ ένα κατάμεστο (sic) ΣΕΦ, που με έκανε λίγο να αναρωτηθώ για το τι έχουν οι γαύροι στο μυαλό τους και σπεύδουν κατά χιλιάδες να παρακολουθήσουν το Ολυμπιακός - Ατρόμητος, ποδόσφαιρο δηλαδή της ποιότητας που ξέρουμε όλοι ότι χαρακτηρίζει το κατά τα άλλα συναρπαστικό πρωτάθλημα της Super League. Την ίδια στιγμή απαξιούν να δείξουν ανάλογο ενδιαφέρον για ένα άθλημα, στο οποίο ο σύλλογος έπαιξε στο υψηλότερο επίπεδο, διεκδικώντας για άλλη μια σεζόν την κορυφή της Ευρώπης.